Bye USA, till we (hopefully soon) meet again!

Zondag 13 augustus 2017

Vandaag wordt het een lange, lange, lange reisdag met telkens weer de klok vooruit zetten. We doen het rustig aan vanmorgen en gaan tegen half negen ontbijten. Ook dit doen we op ons gemak want we hebben tot 12.00 uur de tijd alvorens we geacht worden de Days Inn te verlaten.

Koffer nummer 4 moet nog reisklaar gemaakt worden en zoals altijd het geval is met de laatste koffer, gaat het niet zo soepel. Het past er niet allemaal in. Ik ga maar weer eens reorganiseren en uiteindelijk lukt het me toch met enige moeite om de spullen erin te krijgen. De bus hairspray, de flipflops, de cooler, de onaangebroken gallon water en drie onaangebroken flesjes water blijven achter.

De snelheid van het internet is niet om over naar huis te schrijven en mijn plan om de foto's op het blog te plaatsen strandt na een half uur. Het gaat tergend langzaam en daar heb ik nu geen geduld voor. Dan maar thuis bijwerken.

Om half twaalf wordt er op de deur geklopt en komt de poetsdame vragen of we vandaag nog uitchecken. Yes we do, in about 15-20 minutes. No problem!

We verlaten om kwart voor twaalf de Days Inn, maar niet voordat ik bij de receptie een bewijs heb opgehaald waarin duidelijk staat dat deze overnachting gratis was en onze creditcard niet zal worden belast. 

En nou wordt het spannend, heel spannend. We mogen nl. de auto inleveren met een lege benzinetank en momenteel staat de wijzer héél erg dicht bij het rode vakje. De afstand naar de luchthaven bedraagt 27 mijl en volgens de slimme meter kunnen we met deze voorraad nog 39 mijl afleggen. Mits er natuurlijk geen gekke dingen gebeuren. Aan mij de eer om deze laatste dag achter het stuur van Cherokee plaats te nemen. Hit the road! On our way to the airport!

Het is een stuk rustiger op de weg dan gisteren. Zondagsrust. Al vrij snel begint er een groot rood benzinepompje op te lichten en zit de wijzer in het rode vakje. Ik probeer zo zuinig mogelijk te rijden en als er de alarmerende tekst op het display komt te staan dat de voorraad nu toch wel bijna op is moeten we nog 5 mijl rijden tot we bij de Car Rental Return van Alamo zullen arriveren. Het is ons gelukt!

De auto inleveren bij Alamo gaat altijd geweldig gesmeerd. Je rijdt naar de plek die je wordt aangewezen en dan komt er een medewerkster die je, hoe kan het hier ook anders, vriendelijk welkom heet en vraag hoe de trip was. Dan scant ze de barcode op de voorruit en constateert dat we 4244 (!) mijlen hebben afgelegd. Uit het scanapparaat rolt een soort van kassabonnetje waar alle relevante informatie op vermeld staat en overhandigt ons dat. We krijgen alle tijd om rustig onze bagage uit te laden en vervolgens stappen we in de blauwe Alamobus die ons naar de luchthaven brengt. We arriveren hier zo rond de klok van 13.00 uur en zijn dus royaal op tijd want onze vlucht vertrekt pas om 17.20 uur. Eerst maar eens kijken waar zich de incheckbalie van Icelandair bevindt. We staan een beetje rond te kijken en meteen komt er een knul op ons af om te vragen of we hulp nodig hebben. Je krijgt hier gewoon geen tijd om zelf uit te zoeken welke kant je uit moet. We moeten in ieder geval een etage hoger zijn en dan naar de westkant gaan. We vinden het zonder problemen en omdat het nog vroeg is zoeken en vinden we een strategische plek om te zitten. Even bijkomen van al dat gesjouw met vier koffers en twee rugzakken.

Er is veel activiteit bij de balies waar ook de dependance van Icelandair is. Ik ga maar eens vragen hoe laat we kunnen inchecken. Nou, dat kan dus nu al. Aan deze balie kan ingecheckt worden voor o.a. Lufthansa, Air Canada, Icelandair, Mexico-air. Wij zijn helemaal happy want dan kunnen we tenminste onze vier koffers afgeven (die hopelijk ook alle vier morgen arriveren op de band bij Schiphol). De incheckknul vraagt of we bereid zijn assistentie verlenen in case of an emergency aangezien we plaatsen hebben bij de nooduitgang. Ja hoor, doen we. Niet gek, deze nooduitgangplaatsen, want dat betekent meestal veel beenruimte.

We gaan weer even terug naar de strategische plek waar we tot nu toe hebben gezeten en gaan gebruik maken van het internet van Denver International Airport (DIA). Ik ga de foto's ordenen en plaats er nog een aantal op het blog. Dat gaat als een trein en binnen no time heb ik alles weer up-to-date. 

Het is tijd om zo langzamerhand richting de bridge to security te gaan want je weet maar nooit hoeveel tijd deze securitycheck in beslag zal gaan nemen. Aan weerskanten van deze "brug" staan vitrines met daarin allerlei attributen en als we dichterbij komen zien we dat aan de rechterkant de vitrines gevuld zijn met spullen en informatie over Colorado country music en aan de andere kant is een heuse tentoonstelling in de vitrines geheel gewijd aan John Denver. Heel veel foto's uit het familie album, schriften met teksten, gitaren, kleding, posters, platenhoezen, teveel om op te noemen. En informatie over zijn leven en zijn carrière. Ik ken iemand in Venlo die een enorme fan is van John Denver en daarom probeer ik door het reflecterende glas wat foto's te maken. Wellicht dat ze dat leuk zal vinden. En ik neem een paar fotokaarten voor haar mee. 

Op naar de security. Ik ben vergeten om de nagelvijl, die ik een tijdje geleden heb aangeschaft bij een tankstation, uit mijn tas te halen en in de koffer te doen. Dat zal me ongetwijfeld problemen opleveren zo meteen en daarom verdwijnt het gereedschap linea recta in de grote afvalemmer met de vermelding "trash". Ik schud meteen ook het restant van het water in mijn waterfles in de afvalbak. Security, here we come! De eerste controle betreft het paspoort en de instapkaart. Ook nu weer een en al vriendelijkheid. Dan volgt fase twee. In de bakken moeten de schoenen, de iPads, de tas, de rugzakken en alles wat we in de zakken hebben. Het bekende riedeltje en dan vervolgens door de bodyscan. Lei is vergeten de broekriem af te doen en in een van de broekzakken zit nog de Labellostick. Foei! 

We wandelen richting gate 33 waar het toestel van Icelandair al op ons staat te wachten. Hopelijk vertrekken we dit keer eens op tijd zodat we geen gedeuns hebben straks met overstappen in Reykjavik. Een kwartiertje voor het instappen zal beginnen is het tijd voor de bloedverdunningsinjectie. Als ik terugloop naar onze plek hoor ik dat Leonardus Venderweelen and Sophia Haientgus worden opgeroepen zich te melden bij de balie. Wat nu weer. De meneer zegt dat men ons bij het inchecken verkeerde instapkaarten heeft gegeven en hij overhandigt ons de nieuwe. Hij weet niet waarom, alleen dat we nu niet op rij 15 zitten maar op rij 17. Balen zeg, hadden we mooie plekken bij de nooduitgang, krijgen we nu een plek twee rijen verder. Meneer kan er ook niks aan doen, hij is just the messenger, maar hij zegt wel een paar keer dat dit betere plaatsen zijn dan die op rij 15. En dat we meer beenruimte hebben. We zien wel. 

Het boarden begint netjes op tijd en inderdaad, we hebben een superplaats op rij 17 met enorm veel beenruimte én bij de nooduitgang. Heel fijn als je een bijna zeven uur durende vlucht hebt. We installeren ons en doen meteen alle bagage in het rek want dat is wel de consequentie, tijdens start en landing mag er zich geen handbagage op de grond bevinden bij de nooduitgangplaatsen. Precies op tijd, om 17.20 uur, zet captain Holgersson het toestel in z'n achteruit en begint hij vervolgens aan het ruim een kwartier durende taxiën richting de startbaan. En dan gaan we de lucht in en begint de voor 6 uur en 50 minuten geplande vlucht van Denver naar Reykjavik.

Dag Denver, dag Colorado, dag USA. Tot de volgende keer! 

De vlucht verloopt uitermate soepel en we kijken film. The Hatefull Eight, een bijna drie uur durende indrukwekkende film van Quentin Tarantino met dramatische muziek van Ennio Morricone. Het wordt nacht en we zien een prachtig natuurverschijnsel van heel erg dichtbij. Er torent plotseling heel hoog boven het wolkendak een grote dikke zwarte wolk uit en binnen in die grote dikke zwarte wolk bliksemt het een paar keer. Heel erg mooi en heel erg indrukwekkend.

Het is ondertussen maandag 14 augustus. De landing op IJsland is volgens tijdschema maar een ding valt heel erg tegen als we via de vliegtuigtrap het toestel verlaten, het is stervenskoud! 8 graden Celsius en vest en jas zitten in de koffer. Met de bus naar de terminal, door de douane, naar de wc, kijken welke gate de "onze" is, broodjes kopen voor zo meteen in het vliegtuig, rap richting gate C29, met de bus naar het vliegtuig, de trap op en plaatsnemen op 14F en 14G (dit keer eens een tweezitter, heel prettig). En dan gaat het weer mooi op tijd de lucht in voor de vlucht naar Amsterdam die net geen drie uur zal duren. Nu geen film kijken maar regelmatig wegdommelen. De vermoeidheid slaat toe.

Voor we het weten landen we op Nederlandse bodem maar het duurt nog zeker 20 minuten taxiën voordat we aan de slurf worden gekoppeld en het toestel kunnen verlaten. We moeten het hele eind naar bagageband nummer 15 lopen die helemaal aan het einde van de aankomsthal ligt. We zijn benieuwd of we dit keer wel alle koffers mee naar huis kunnen nemen en of we, zoals gewoonlijk, moeten wachten tot het laatst. De band begint te lopen en de eerste bagage rolt naar beneden. En het wonderbaarlijke gebeurt; vrij snel daarna kan Lei koffer nummer 1 van de band plukken. Hij moet flink doorwerken want koffer nummer 2, maar ook nummer 3 en nummer 4 verschijnen al op de band. Hoe is het mogelijk! We kunnen naar buiten via nothing to declare, zien helaas Joris Linssen niet staan, lopen richting uitgang, krijgen een busje deodorant aangeboden en volgen de bordjes shuttle P3. 

Bagage in de bus, goed vasthouden want de chauffeur is van het type scheurneus en na een korte rit bagage weer uit de bus en op naar de overdekte parkeerplek waar we na vier weken onze Suzuki weer terugzien. Wat een klein vervoermiddel t.o.v. Cherokee. Met passen en meten gaat alle bagage in de kofferbak en kan de rit naar huis beginnen. Het is het wennen aan het jachtige gedoe op de autoweg, het ontbreken van de verkeersregel "stay in your lane" en het door velen negeren van de maximumsnelheid. We zijn weer in Nederland en we zullen het weten ook.

Om kwart over vier staat Suzuki weer op zijn vertrouwde plek in de parkeergarage. We zijn thuis en ondertussen duurt onze dag al 25 uur.

Meteen maar beginnen met het leegmaken van de koffers en jawel hoor, de security officers van de Transport Security Administration hebben twee van onze vier koffers geopend en de inhoud gecontroleerd. Ze hebben netjes een bericht achtergelaten.

Nog even het verslag bijwerken, de laatste foto's toevoegen en morgenvroeg de tijd nemen om een paar video's op het blog plaatsen.

Dat was het dan, onze vier weken durende roadtrip door de United States of America is jammer genoeg ten einde. 

Vier weken waarin we:

4244 mijlen (6790 km) hebben afgelegd
Colorado, Wyoming, Idaho, Utah, Nevada en Arizona hebben doorkruist
alleen maar vriendelijke mensen zijn tegengekomen (behalve drie, maar die hadden waarschijnlijk een off-day)
elf National Parks/Monuments hebben bezocht
al snel het "Hello, how are you doing?" hebben overgenomen
ontelbare malen hebben rondgestruind door Wal*Mart
onze achtergebleven koffer na vier dagen weer terug hadden
hebben overnacht in allerlei type motels/hotels
gegokt en gewonnen hebben in Las Vegas
genoten hebben van alle wonderen der natuur die we zijn tegengekomen
regelmatig een heerlijk  homecooked meal hebben gegeten op plekken die er van buiten niet al te uitnodigend uitzagen
heel veel woest uitziende maar enorm aardige bikers en hun ladies op blinkende motoren zijn tegengekomen
veel, heel veel 1/2 liter-bekers coffee-to-go hebben aangeschaft voor onderweg
heel vaak tegen elkaar hebben verzucht dat als we allebei (!) retired zouden zijn we hier wel maanden zouden kunnen roadtrippen

Een weekje de tijd om bij te komen van alle indrukken en de jetlag te overwinnen en dan begint voor mij weer het werkzame leven. Lei gaat gewoon weer verder met het genieten van het retired zijn.

Dank aan alle "volgers" voor het meereizen en voor de reacties die we hebben gekregen en met heel veel plezier hebben gelezen. 

Tot de volgende roadtrip!