Verslag nummer 1!

Zaterdag 23 april 2016.
Today is the day!! 
De wekker roept ons om 06.30 uur. Vroeg voor een zaterdagochtend maar desondanks heb ik er geen problemen mee. Vandaag begint dan eindelijk ons cruise avontuur dat we samen met Kitty en Jos gaan beleven.
We hebben afgesproken dat we lekker vroeg richting Rotterdam gaan en dus sluiten we omstreeks 08.20 uur onze voordeur achter ons en gaan wij te voet met onze koffers naar het station. Kitty en Jos worden thuis opgehaald door Katja die hen dan met de auto naar het station brengt. Onze trein vertrek rond 08.50 uur en we hoeven gelukkig niet over te stappen. Het gaat in één ruk door naar Rotterdam Centraal (mits er natuurlijk geen sein- en/of wisselstoring op het traject is en mits er zich geen andere calamiteiten voordoen).
Het is al vrij druk in de trein en met vier bigsize koffers manoeuvreren we door het gangpad. We installeren ons en vrij snel daarna gaan we op weg richting Rotterdam. In Eindhoven aangekomen zit de trein al bommetje vol en tot overmaat van ramp proppen er zich nóg meer mensen naar binnen. Zijn wij blij dat we zitten met onze vier bigsize koffers. We moeten even wachten aangezien er vanwege een calamiteit maar één spoor vrij is en met een trein in aantocht die over dat ene spoor rijdt is het verstandig te wachten. Zijn we het helemaal mee eens!
Na zes minuten kunnen we dan eindelijk weer verder richting Rotterdam Centraal. Daar arriveren we op de geplande tijd en van hieruit nemen we de taxi. De vier bigsize koffers zorgen er voor dat we niet met ons vieren in één taxi kunnen dus gaan we met twee bolides richting de cruiseterminal aan de Wilhelminakade. Als we over de Erasmusbrug rijden zien we ons schip al liggen te pronken. Kippevelmoment!
We rekenen af (€15,00) en wachten tot Kitty en Jos arriveren zodat we samen de vier bigsize koffers kunnen droppen bij het centrale kofferdroppunt. De eerste calamiteit is een feit: de uitschuifbare trekhendel van koffer nummer 1 (van Jos)  begeeft het, vervolgens heeft Jos alleen het handvat in de hand en ligt de koffer op z'n kant. Met kunst- en vliegwerk wordt er wat gerommeld aan het een en ander maar stuk is stuk. Een Holland-America-line-bagageverzameljongeman komt naar ons toe, laadt behendig de vier bigsize koffers op een steekwagen en zorgt dat ze worden afgeleverd bij het centrale kofferdroppunt. Wij kunnen verder naar de ingang van het cruiseterminalgebouw waar we eerst onze instapkaarten moeten laten zien en we ons vervolgens melden bij een vriendelijke dame achter een balie. Papieren en paspoorten worden gecontroleerd en we krijgen een oranje label uitgereikt. Verder gaat het richting het detectiepoortje. Evenals op de luchthaven het geval is moeten we ook hier onze handbagage via de lopende band door een scanapparaat laten gaan en mogen wijzelf onder het detectiepoortje doorlopen. Uiteraard geen enkel probleem. Een vriendelijke oudere heer in vol Holland America Line ornaat, compleet met hoge hoed, staat ons op te wachten om ons verder de weg te wijzen. Fotomoment!!! Via de roltrap gaan we naar boven waar voor de afwisseling weer een vriendelijk persoon ons verwelkomt en ons een briefje overhandigd dat we mogen invullen en voorzien van onze handtekening. We verklaren dat we geen gekke dingen hebben gedaan en niet met enge dingen in aanraking zijn gekomen. Dan gaat het naar de definitieve incheckbalie waar (weer) voor de afwisseling een uitermate vriendelijke dame onze gegevens controleert, een foto van ons maakt en ons vervolgens ons pasje overhandigd. Dit pasje is gekoppeld aan ons paspoort, onze instapkaart, onze creditcard en alle gegevens die nodig zijn om er voor te zorgen dat we gedurende twee weken geen portemonnaie en geen paspoort nodig hebben aan boord. Alleen maar dit pasje. Heel handig. Men wenst ons een prettige reis en dan gaat het via de boordfotograaf, die het leuk vindt om van ons vieren een foto te maken, en de overdekte loopbrug naar de ingang van de "Rotterdam", ons thuis voor de komende twee weken. 
Onze pasjes worden gescand zodat men weet dat wij aan boord zijn. En uiteraard krijgen we van alle kanten te horen: "Hello! Welcome on board!" Men is warempel blij dat we er zijn! Tja, hoe kan het ook anders.
Als eerste gaan we naar dek nummer 8 waar zich het Lido-restaurant bevindt. We vinden een mooi tafeltje aan het raam met zicht op de Erasmusbrug. En dan is er koffie. Even bijkomen. 
Omdat we graag 's avonds tijdens het diner aan een 4-persoons tafel willen zitten gaan we op zoek naar de officier die belast is met de eetzaalindeling. We vinden hem in de Explorer's Lounge. We leggen hem uit wat we graag willen en het blijkt dat we zijn ingedeeld voor de tweede zitting. Niet fijn want dat betekent dat we 's avonds pas om 20.00 uur aan tafel kunnen. We willen heel graag om 18.00 uur aan tafel en dan ook nog aan een vierpersoons exemplaar. Hij kijkt wat hij voor ons kan betekenen en na enig geklik met de muis is het resultaat dat we elke avond om 17.45 uur aan tafel nummer 83 kunnen aanschuiven voor het diner. We bedanken hem hartelijk voor alle moeite en gaan weer terug richting het Lido-restaurant voor de lunch. Het is moeilijk om een keuze te maken uit al die heerlijkheden die ons worden aangeboden. 
We krijgen voor de eerste keer (en zeker niet voor de laatste keer deze reis) een bericht via de intercom van Michael Langley, onze vriend de cruisedirector. Hij heet ons van harte welkom en vertelt het een en ander over datgene wat ons de eerste paar uur te wachten staat. O.a. om drie uur de verplichte safetydrill. Na de lunch dalen we af naar dek 3, het Lower Promenadedeck, waar zich onze hutten bevinden. Kitty en Jos wonen in hut nummer 3388 en wij twee deuren verder in hut nummer 3392. Voor ons is het bekend terrein want twee jaar geleden hebben we ook al met de "Rotterdam" mogen reizen. Ik help Kitty met het instellen van de safe code zodat de waardevolle spullen veilig kunnen worden opgeborgen. Vrij snel komen onze koffers, 2 big size exemplaren van ons en 1 bigsize exemplaar van Kitty. Het gehavend exemplaar van Jos is er (nog) niet bij. Komt beslist nog wel want er moeten tenslotte veel, héél veel koffers van de kade naar het schip en vervolgens naar de betreffende hutten gesjouwd worden. Zo soepel als het instellen van de safe code lukte in nummer 3388 zo klungelig verloopt dit proces in onze hut. Gevolg safe geblokkeerd en dus niet meer open te krijgen. 
We besluiten een eerste rondje buiten te wandelen over het Lower Promenadedeck. Een shantykoor staat ons uit volle borst toe te zingen vanaf de kade. Het is koud, héél koud, maar ze zingen dapper door. 
Jos gaat regelmatig kijken of zijn koffer ondertussen is gearriveerd. Nee dus.
Tijd voor koffie! In het Explorations Café wordt voor de eerste keer ons pasje geswiped. We hebben nl. een zgn. drankenpakket inclusief wat inhoudt dat we per persoon per dag 15 drankjes mogen nuttigen. Dan moet je al van goed huize komen wil je deze limiet overschrijden. 
Om 15.00 uur is het zover: de safetydrill. Als eerste gaat het alarm dat bestemd is voor de bemanning. Zij moeten naar hun post en als iedereen op z'n plek staat gaat het alarm dat bestemd is voor de passagiers. We gaan naar de ons toegewezen reddingsboot. Wij hebben boot nummer 10 en Jos en Kitty hebben boot nummer 12. We moeten ons melden zodat de "communicator" op zijn checklist onze namen kan afvinken. Na een hele poos zijn we allemaal compleet en dan is om half vier de reddingsoefening geslaagd en afgelopen. Het shantykoor zingt nog steeds zeemansliederen.
Het is vier uur! De trossen worden losgegooid en de scheepshoorn laat zich horen. We gaan varen! De mannen en vrouw van het shantykoor staan ons uit te zwaaien met rode zakdoeken in de hand. Weer een kippevelmoment!
We verlaten de haven en werpen een laatste blik op het oude gebouw van de Holland America Lijn en als we voorbij het SS Rotterdam varen, dat hier een permanente ligplaats heeft gevonden laat de kapitein de scheepshoorn drie keer gaan om te groeten. De SS Rotterdam groet terug met een toch wel bescheiden geluid vergeleken met dat van "ons". Dan vinden we het welletjes en gaan we naar binnen. Jos kan dan zijn koffer uitpakken. Mits die ondertussen is gearriveerd. Niet dus!
We lopen naar de Frontoffice en ik vertel de vriendelijke meneer wat er aan de hand is. Hij vraag naar kleur en materiaal van de koffer en als we zeggen zwart en softcase gaat hij naar achteren. Even later komt hij met een exemplaar naar buiten. Helaas, dat is 'm niet. Jos en ik mogen mee naar binnen om zelf te gaan kijken. En ja hoor! Daar staat hij, de koffer van Jos! Wat is er gebeurd: het label met de naw-gegevens en het nummer van de hut is op de een of andere manier verdwenen waardoor men niet wist van wie de koffer was.
Langzamerhand is het tijd geworden voor het diner. Tafel nummer 83 in de La Fontaine Diningroom is o.a. het domein van Resky en Dudi, twee knullen uit Djakarta die het wel gezellig vinden. Wij ook. We bestuderen de menukaart en geven onze keuze door. De wijnkelner zorgt dat we onze wijntjes krijgen en dat onze pasjes geswiped worden.
Tijdens het eten krijgen we ineens via de intercom een bericht van vriend Michael, de cruisedirector. Dat is ongewoon want "storen" tijdens het diner is normaal gesproken not done. Hij verontschuldigt zich dan ook eerst maar wil ons toch op de hoogte brengen van het feit dat we weer terugvaren richting Rotterdam. Iets dat ons nog niet was opgevallen. Er is namelijk een medepassagier die dringend behoefte heeft aan medische verzorging die niet gegeven kan worden door de medische staf aan boord. Het is dermate ernstig dat we terug moeten richting Rotterdam aangezien het voor een andere boot niet mogelijk is op de momenteel vrij ruwe zee langszij te varen zodat de patiënt kan worden "overgeheveld".  Tot zover de mededeling. We zijn er allemaal een beetje stil van en ook een van de vrouwelijke officieren vertelt ons dat ze dit nog nooit heeft meegemaakt.
Even later krijgen we een update van Michael. Er is besloten dat een helikopter wordt ingezet om de passagier zo snel mogelijk van boord te halen en naar een ziekenhuis te vervoeren. Omdat de helikopter uit het noorden van het land moet komen duurt het  nog eventjes eer de evacuatie kan plaatsvinden. En dus navigeert de kapitein het schip naar een rustiger gedeelte in de Noordzee. Ondertussen zien we een boot van de KNRM (Koninklijke Nederlandse Reddings Maatschappij) die met ons meevaart. Om kwart over acht arriveert de helikopter en kan de patiënt omhoog getakeld worden om vervolgens met spoed naar een ziekenhuis te worden gebracht. Hopelijk komt het goed.
Zo rond half negen vervolgen we weer onze route richting het zuiden. Omdat we toch een aantal uren verloren hebben geeft de kapitein extra gas om de tijd zo snel mogelijk in te halen.
Na het diner is het zaak even de benen te strekken en ga ik naar de Frontoffice om door te geven dat ik het gepresteerd heb de safe te blokkeren. Het meisje achter de balie zegt met een big smile dat het no problem is en ze loopt wel even met me mee naar de hut. Ze heeft binnen no time met behulp van een magisch deblokkeerapparaat het ding weer open en laat me dan zelf de code instellen zodat ze kan zien of het allemaal weer naar behoren werkt. Dat is het geval dus dat is ook weer geregeld.
We wandelen nog wat rond, doen mee aan een tombola, winnen geen enkele prijs, drinken de cocktail van de dag en laten alles nog even de revue passeren. 
Ondertussen loopt het tegen middernacht en loopt de eerste cruisedag ten einde.

Zondag 24 april 2016.
De wekker geeft om 07.00 uur het sein: reveille!!!
Na de ochtendrituelen gaan we om 08.30 uur samen richting het Lido waar een zeer uitgebreid ontbijtbuffet op ons wacht. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er en dus is meteen het eerste luxeprobleem van de dag een feit: ik kan niet kiezen........
Brood, beleg, eieren die op wel twintig verschillende manieren bereid kunnen worden, zalm, ontelbare kaassoorten, cereals, zoete broodjes, wafels, pancakes, bagels, vers fruit, smoothies, yoghurt, gebakken aardappeltjes, worstjes, witte bonen, gebakken tomaten, enz. enz. enz.  Gelukkig ben ik niet de enige en hebben Leo, Kitty en Jos hetzelfde "probleem".  Uiteindelijk hebben we dan toch onze borden gevuld en genieten we van al het goede. En ook hier worden we van alle kanten begroet met een big smile en een "Hello! Good morning! How are you?" Je kunt er gewend aan raken. What you give is what you get.
We hebben de tijd tot 10.00 uur want dan willen we de informatieve presentatie bijwonen in de Showroom at Sea over de excursies en de verschillende havens die we aanleggen zodat we een beetje een idee krijgen van datgene wat ons te wachten staat. Aan excursies doen we niet mee want we willen niet gebonden zijn aan uur en tijd maar gewoon zelf op pad gaan zonder constant op het horloge te hoeven kijken en lekker onze eigen gang gaan. We krijgen nuttige informatie die goed van pas zal komen.
Meteen na deze bijeenkomst spoeden we ons naar het Culinary Arts Center waar om 11.00 uur een kookdemonstratie plaatsvindt. Show Chef Merlin uit Frankrijk bereidt drie gerechten die geserveerd worden in de specialiteitenrestaurants aan boord. Krabcakes, Rigatoni en Crème Brûlée en Culinary Arts Center Host Lauren uit Wisconsin USA voorziet e.e.a. van commentaar. Uiteraard kunnen we de Crème Brûlée proeven en het moet gezegd worden: niet slecht, helemaal niet slecht! De eerste receptenkaarten zitten in de pocket.
Na al deze informatie hebben we dringend behoefte aan coffee-to-go van het  Explorations Café. Als we met onze bekers in de hand op zoek gaan naar een plekje komen we in de Explorations Lounge vriend en cruisedirector Michael tegen. Hij presenteert voor een groep gasten Team Trivia en als we voorbij lopen zwaait hij enthousiast. We zullen hem ongetwijfeld een dezer dagen op een rustiger moment nog tegenkomen om dan even bij te praten.
Na de koffie is het zaak weer eens de benen te strekken en dus: dekwandeling!
Daarna lunchen in het Lido en omdat er vanmiddag een high tea op het programma staat gaan we voor alle zekerheid hierna toch ook maar weer een stuk wandelen.
Om 15.00 uur is het Teatime in de La Fontaine Diningroom. De obers dragen witte handschoenen en de tafels zijn prachtig gedekt met het mooiste porselein en dito tafelzilver. Het is niet zomaar een kopje thee drinken met een koekje erbij. We krijgen de meest heerlijke lekkernijen aangeboden en ook nu is het maken van een keuze een moeilijke opgave. Weer is het genieten geblazen met een hele grote G. We houden toch maar enigszins rekening met het feit dat er voor vanavond een galadiner op het programma staat.
We gaan de boot verder verkennen want er zijn nog heel veel plekken die we nog niet ontdekt hebben. Bij het zwembad staan tafels met allerlei prullaria die in de uitverkoop zijn. Alles gaat weg voor $10 per stuk. Stropdassen (handig als je er een nodig hebt voor het galadiner), afgrijselijk lelijke avondtasjes (buy 4 and get 1 free), kettingen, zonnekleppen en meer spullen van het type "wat moet ik hier nou in godsnaam mee?". Kijken, kijken, niks kopen!
Rond de klok van half zes is het weer eens tijd om richting de La Fontaine Diningroom te gaan. We zien er op ons paasbest uit en het voelt ook wel een beetje feestelijk. De eetzaal ziet er weer schitterend uit en er zitten roomwitte hoezen over de stoelen voor de gala-uitstraling. De boordfotografen maken driftig foto's van de feestelijk uitgedoste gasten. Ook van ons, hoewel we zeker weten dat we deze plaatjes niet aan zullen schaffen. De prijs van $20 voor een foto is in onze ogen een beetje overdreven. 
Het eten is voortreffelijk en de bediening weer uitstekend. Omdat we onze vaste tafel hebben met onze vaste kelners Resky en Dudi, beiden uit Djakarta, voelen we ons al behoorlijk thuis. 
Om 20.00 uur begint de eerste show van deze trip in de Showroom at Sea. We installeren ons en bestellen de cocktail of the day. Vriend Michael kondigt het programma aan en we worden getrakteerd op een geweldig muzikaal spektakel. 6 dansers, 4 zangers en een band laten ons genieten van een ruim drie kwartier durende show met Musicalrepertoire op een kwalitatief hoogstaand niveau. Super!! Na afloop hebben we nog wat gedronken in de pianobar, samen de dag doorgenomen en geconstateerd dat dit weer een exemplaar met een gouden randje was. Maar toen besloot "Piano Bob" zijn repertoire ten gehore te brengen.......... "Piano Bob" is er volgens ons heilig van overtuigd dat hij goed kan zingen. Dit komt denken we door de hoogbejaarde vrouwelijke groupies die atemlos tegenover hem aan de piano naar hem zitten te luisteren. Om deze hoogbejaarde vrouwelijke groupies tegemoet te komen staat het volume van de geluidsinstallatie op maximaal en zodra Bob begint te kwelen zitten wij stijf van schrik met onze cocktail in de hand rechtop in onze stoelen. 
We weten niet hoe snel we moeten vluchten richting onze hutten. 

Maandag 25 april 2016.
Vandaag nog een zeedag. Het programma ziet er grotendeels gelijk uit aan dat van gisteren.
08.30 uur : ontbijt in het Lido.
10.00 uur : informatiebijeenkomst in de Showroom at Sea over de komende havens. Na een paar minuten constateren we dat dit voor ons niet interessant is en dus gaan we naar het Culinary Arts Center waar Lauren uit Wisconsin USA ons laat zien hoe we een power ontbijt, bestaande uit proteïne pannenkoeken en gevulde French toast, kunnen bereiden. De volgende receptenkaarten worden aan de verzameling toegevoegd.
Tijd voor koffie, dus op naar het Explorations Café. We zijn niet de enigen en geduld is een schone zaak.
Om 11.00 uur is alweer de volgende kookdemonstratie en toont Show Chef Merlin uit Frankrijk hoe we steak met blue cheese-boter en pittige peer salsa kunnen bereiden. Op een amuselepel krijgen we de pittige peer salsa aangeboden om te proeven. 
Na afloop weer even wat rondwandelen en als Kitty en ik in een van de winkeltjes rondneuzen komen we de twee zangeressen en een van de zangers tegen. Ik loop naar hen toe en vertel hen dat we gisteren enorm hebben genoten van de voorstelling en dat we ons nu al verheugen op de komende shows die ze nog voor ons in petto hebben. Er komt een big smile van oor tot oor op hun gezicht en we merken dat ze het heel fijn vinden dit te horen. Er volgt een geanimeerd gesprek en als we afscheid nemen zeggen we dat we morgen na afloop van hun show extra hard zullen applaudisseren zodat ze weten waar we zitten in de zaal. We nemen hartelijk afscheid.
Dan gaan Kitty, Jos en Leo lunchen in het Lido. Ik besluit dat het hoog tijd is om te gaan bewegen en sla de lunch over. Ik neem de trap van de 8e naar de 3e verdieping naar beneden en ga een paar rondjes lopen over het Lower Promenade Deck. Vervolgens haal ik uit de hut het cadeautje dat we uit Venlo hebben meegenomen voor vriend Michael en neem de trap weer naar het Lido op de 8e verdieping. Michael presenteert om 13.30 uur weer een Team Trivia in de Explorer's Lounge. Leo en ik gaan hem het cadeautje brengen. Hij is oprecht blij verrast, bedankt ons een paar keer en zegt dat hij het heel erg op prijs stelt. Wij vinden het leuk om hem op deze manier te bedanken. We spreken af dat we een dezer dagen samen een glaasje drinken om even rustig bij te kletsen. 
Na weer wat te hebben gewandeld is het ondertussen tijd voor de Cupcake Tea in de La Fontaine Diningroom. Ja, ja, cruisen is afzien!
Daarna ga ik in de hut het verslag verder bijwerken want als we morgen aan land gaan  in A Coruña dan wil ik proberen om als we ergens een plek vinden waar wifi is e.e.a. via het blog wereldkundig te maken.
Vanavond gaan we dineren in de Pinnacle Grill. We gaan op sjiek!
We hebben een mooie ovale tafel die super-de-luxe gedekt is. Yuni uit Soerabaja is onze host en ze heeft een aanstekelijke lach. Het is moeilijk kiezen uit de voor- hoofd- en nagerechten die op de kaart staan, maar uiteindelijk komen we er toch uit.
Het is in een woord: GENIETEN! We hebben zelden zo heerlijk gegeten in zo'n geweldige ambiance.
Het is een wat langere zit geworden dan gepland met als gevolg dat we niet op tijd zijn voor de show. We gaan wel even naar de zaal en constateren dan dat het eigenlijk ook niet ons ding is. Het is een pianist met een moeilijke naam die klassieke stukken laat horen. 
Jos en Kitty gaan naar het Lido en Leo en ik besluiten nog even wat trappen te gaan lopen en een paar rondjes over het dek. Daarna gaan we ook naar het Lido en hebben we samen nog een gezellig avond die we afsluiten in de pianobar met de cocktail van de dag. Tja, en dan is er weer Piano Bob met de hoogbejaarde groupies die ook vanavond weer atemlos aan zijn lippen hangen. Vanwege het feit dat de groupies nog geen bezoek hebben gebracht aan het filiaal van Beter Horen staat de volumeknop van de geluidsinstallatie ook vanavond op maximaal. En dan zit er voor ons maar een ding op: vluchten! 
Dag drie is er weer een van het type: geslaagd.