Epílogo España, parte 2

Vrijdag 21 januari 2022

Het einde van onze vakantie komt helaas dichterbij. De term “time flies when you’re having fun” is absoluut van toepassing op dit Spaanse avontuur.

We doen het rustig aan vandaag en wandelen via het mooie Parc La Paloma richting de markt van Benalmádena. In het park zien we o.a. een heel erg fluffy Spaans konijn, een  conejo español, en een Spaanse kip met heel veel kuikens, een pollo español con muchos pollitos. Het is een prachtig park waar de mensen kunnen wandelen, recreëren en genieten van flora en fauna. Er zijn speeltuintjes voor de kinderen en volières met inheemse vogels. En niet onbelangrijk: servicios! Maar wat ook opvalt is dat er absoluut geen rommel ligt. Iedereen gooit zijn afval in de daarvoor bedoelde bakken, zoals het hoort. Sowieso zien we hier geen rommel op straat. Er staan her en der op straat afvalcontainers en regelmatig zie je de mensen hun afval, soms met de auto, naar deze containers brengen. Het is de gewoonste zaak van de wereld. Iets waar menigeen zich in Venlo e.o. een voorbeeld aan kan nemen.

De markt is vandaag uitgebreider dan vorige week, iets wat wellicht te maken zal hebben met het feit dat het weer vandaag qua temperatuur beter is. Het is een gezellige boel en er is vanalles te koop. Groente en fruit, kleding, schoeisel, ondergoed, speelgoed, kruiden en specerijen, mondkapjes, helende stenen, en nog veel meer. We maken twee rondjes over de markt en ik koop nog een voorraad rose mondkapjes maar ook een alleraardigst brillenkoordje dat als mondkapjeskoordje dienst gaat doen. Want voorlopig zullen we wel veroordeeld blijven tot mondkapjesdragen. Het zij zo. Corona estúpida!

Na het marktbezoek is het de hoogste tijd om weer eens een terrasje op te gaan zoeken. Dat zoeken valt wel mee, maar het vinden van een geschikt plekje is een ander verhaal. De meeste terrasjes in het zonlicht zitten allemaal vol en we hebben eerlijk gezegd geen zin om ergens in de schaduw te gaan zitten en al helemaal niet binnen. Dat kan straks thuis wel weer, maar nu willen we zon, zon, zon. Dus zit er niks anders op dan rondlopen en hopen dat we een plekje zullen vinden. En dat gebeurt. Op een heel strategische plek, tegenover het station. Bingo! Hier zitten we eerste rang en hier gaan we voorlopig niet weg. Nada más divertido que ver a la gente.

Na het nuttigen van enkele consumpties aanvaarden we de terugweg en wandelen we via een omweg naar het hotel. Het is nog vroeg en omdat het veel te mooi weer is om op de kamer te gaan zitten wachten tot we kunnen gaan dineren besluiten we in de tuin van het hotel plaats te nemen en nog iets te drinken. Het is een mooi aangelegde tuin waarvoor het hotel ooit de eerste prijs heeft gekregen van een of ander Spaans ministerie. Een goede reden om aan de ober “dos cerveza por favor” te vragen. We worden door de ober ook nog getrakteerd op tapas. Wat wil een mens nog meer? La buena vida española.

Zaterdag 22 januari 2022

Na het ontbijt gaan we voor de laatste keer aan de wandel in Benalmádena. We lopen dit keer niet in oostelijke maar in westelijke richting. Er staat een behoorlijk straffe wind en alle föhnwerkzaamheden van vanmorgen zijn tevergeefs geweest. Binnen no-time heb ik een coupe windhoos. We wandelen flink door en na een dik uur dalen we af naar het strand en lopen we terug in oostelijke richting. Het wandelen over het strand langs de Middellandse Zee is toch anders dan wandelen over het Noordzeestrand. Het water is sowieso blauwer.

Zoals gewoonlijk zoek ik naar mooie schelpen en warempel ik vind er een paar. Die gaan mee naar huis als aandenken.

We arriveren bij de strandtent waar we bijna twee weken geleden, op 10 januari, ons eerste (maar niet het laatste…….) Spaanse biertje hebben gedronken. Nostalgie dus en een goede reden om hier weer plaats te nemen. Het is een puike, rustgevende plek. Er is een aantal pescadores españoles druk doende met het aan de haak proberen te slaan van vis. Tevergeefs. Af en toe ontstaat er reuring als er op een van de hengels (die in het zand staan) spanning komt te staan. Zou het? Met veel enthousiasme wordt er aan het molentje gedraaid om de buit binnen te halen. Maar het enige wat er binnengehaald wordt is zeewier, zeewier en nog eens zeewier.

Een stuk verderop zijn daredevils aan het windsurfen. Dit keer geen Spanjolen die op een surfplank de golven trotseren maar Spanjolen op een surfplank met een zeil die de golven trotseren. Een aardig schouwspel. De Middellandse Zee blijft onstuimig en dus is onze laatste dag in Benalmádena wat het weer betreft een onstuimige.

Bij de lokale super halen we nog een fles wijn en een zak chips. Nog een keer een fles wijn aanschaffen voor de prijs van € 1,29 gewoon omdat het (hier) kan.

Koffer nummer 1 wordt gepakt. Gelukkig hadden we op de heenreis ruimte over in onze koffers zodat de aangeschafte 4 paar schoenen mee naar huis kunnen zonder dat we plaatsgebrek hebben. Hoewel……

Voor de laatste keer gaan we naar beneden om in het restaurant het diner te gebruiken.

Zondag 23 januari 2022

We genieten van de laatste zonsopkomst van deze vakantie in Benalmádena. Gisteren hebben we koffer 1 al volgestouwd en vanmorgen gaat de rest in koffer 2. Enigszins met moeite, maar uiteindelijk gaat koffer 2 toch dicht.

Op naar het restaurant om te ontbijten (voor de laatste keer met een glas cava🍾). We hebben tijd dus die nemen we dan ook. Rond 10.00 uur sjouwen we koffers en rugzakken naar beneden, laden ze in de kofferbak van de auto en checken uit. Omdat we nog een wandeling willen maken alvorens we naar de luchthaven rijden krijgen we, nadat we de verschuldigde parkeerpenningen hebben betaald, een stempel op ons parkeerkaartje van de uitcheckjuffrouw. We mogen van haar de auto laten staan tot na onze wandeling en kunnen dan zonder problemen het parkeerterrein verlaten.

We maken nog een rondje over de boulevard waar gezellige zondagse drukte heerst. Het waait weer flink en er liggen al veel Spanjolen in het water die met hun surfplank de golven te lijf gaan.

Na een uur wandelen is het de hoogste tijd om dan toch maar richting het hotel te gaan en daar (voor de laatste keer) dos cafés con leche te gebruiken.

Het is mooi geweest en om 13.00 uur gaan we op weg richting de luchthaven van Malaga. Het is nog geen 20 minuten rijden en voordat we de auto inleveren moeten we nog even de tank volgooien, want in het huurcontract staat “inleveren met volle tank”. We hebben TomTom dusdanig geprogrammeerd dat we 3 km. voor de luchthaven kunnen tanken⛽️. En dus arriveren we met volle tank via de borden “Car Rental Return” bij de plek waar de huurauto’s ingeleverd kunnen worden. 

Het inleveren gaat, zoals verwacht, heel erg soepel. We hebben geen schade opgelopen en de tank is ook vol dus de huurautocontrolerende juffrouw van Europcar zegt na inspectie: “Everything is o.k. You don’t have to go to the counter, you can go to the airport.”  We hadden ook niet anders verwacht.

Bepakt met onze koffers en rugzakken en de laatst overgebleven fles water à 1½ tr. gaan we naar de vertrekhal van de luchthaven van Malaga. We zijn ruimschoots op tijd dus we verwachten dat we zeker een uur moeten wachten alvorens we in kunnen checken. Er staan al mensen voor de incheckbalies van KLM en we sluiten netjes achteraan in de rij. Het water drinken we ondertussen maar op want we verwachten dat we dit niet mee mogen nemen als we de securitycheck moeten ondergaan. 

De incheckdames arriveren en uiteraard staan wij in de verkeerde rij, want voor ons is een vrouw, een soort Eucalypta, die wel heel erg veel vragen heeft. De incheckdame blijft vriendelijk lachen maar vooral vriendelijk nee schudden. De vrouw geeft niet op en blijft maar tetteren. Ondertussen gaat het crescendo in de rij rechts van ons. Er zit niks anders op dan geduldig wachten tot Eucalypta uiteindelijk eieren voor haar geld kiest en vervolgens ook snel van de incheckdame de instapkaart krijgt. 

We melden ons en de koffers worden gewogen. Geen overgewicht, wat de koffers betreft, dus niks aan de hand. We krijgen onze instapkaarten en dan kunnen we richting de securitycheck. Wat we al vreesden wordt bevestigd, onze met water gevulde doppers moeten leeg. We hebben al bijna anderhalve liter water naar binnen gegooid dus dat wordt ongetwijfeld veelvuldig de asseos opzoeken.

De securitycheck op de luchthaven van Malaga is nou niet om over naar huis te schrijven. Het is gewoon een bijzonder onaangename, chaotische en onvriendelijke aangelegenheid.

Alles moet in bakken gedaan worden, jassen, tassen, rugzakken, enz. Zodra de bakken over de band rollen moet je wachten (wachten!!) tot de chagrijnige beveiligers zeggen dat je door het poortje mag. Lei mag als eerste. Come!!! Dan mag ik en uiteraard piept het apparaat. Ik denk dat het door mijn armband komt en toon deze aan de twee chagrijnen. De Spaanse kenau schreeuwt dat ik mijn armband af moet doen en weer opnieuw door het poortje moet. Terug!!!! Ik moet nu tegen de stroom in terug en vervolgens weer door het poortje. Geen piep. Spaanse kenau roept: volgende keer armband af!!! Armband af!!!

Jemig, ik voel me net een kleuter. Maar ja, kenau draagt een uniform en vindt blijkbaar dat ze dan mag commanderen. Dat is nog niet alles…… Mijn rugzak is verdacht. De zus van kenau zit achter de monitor die controleert of er foute dingen in de voorbijrollende bakken zitten. Dus moet ik mijn rugzak uit de bak halen en weer tegen de stroom in terug lopen en achter in de lange rij aansluiten. Alles van elektronica moet uit de rugzak en apart in een bak. In doe mijn armband af en leg die ook in de bak. Eindelijk ben ik weer bij het poortje aangekomen en krijg ik het commando “Come!!” Ik loop door het poortje, geen piep.

Demonstratief laat ik de Spaanse kenau zien dat ik geen armband om heb en roep “Look, I took it off. No bracelet!!” Kenau zegt niks maar als blikken konden doden dan….. De mannelijke collega zegt “Allright you remembered, good!” 

Lei staat ondertussen geduldig te wachten met de rest van mijn spullen. Hij,  althans zijn rugzak, is in de tijd dat ik door Kenau en haar zus bezig ben gehouden, onderworpen aan een drugstest. Zonder resultaat. 

Wat een ongelooflijk verschil met de securitycheck die we twee weken geleden moesten ondergaan op Schiphol. Daar waren de mensen een en al vriendelijkheid. 

We doden de tijd met rondwandelen, winkels bekijken en wachten. In de omgeving waar we zitten bevindt zich een gezin met een enorm vervelend kind. Het meisje gooit zich hysterisch krijsend op de grond en vader vindt het blijkbaar amusant want hij filmt e.e.a. met zijn telefoon. Pa en ma zijn blijkbaar gewend aan dit gedrag want er wordt geen actie ondernomen om haar tot bedaren te krijgen. Een mevrouw van de koffiebar doet een poging haar tot bedaren te krijgen door haar een lollie geven. Helaas, geen resultaat. Het gaat maar door. We hebben er genoeg van en gaan aan de wandel richting de gate. Als we een heel eind verder weg zijn horen we haar nog steeds tekeer gaan. 

Bij de gate aangekomen staan de mensen al in de rij te wachten om aan boord te mogen gaan. Om 15.50 uur gaat het sein op groen en worden we hartelijk welkom geheten door een vriendelijke KLM-stewardess. We nemen onze plaatsen in en wat ons betreft kunnen we de lucht in. Het is een chaos wat betreft de handbagage. Ongelooflijk dat het nog steeds is toegestaan om buiten je tas/rugzak ook nog een koffer mee te nemen in de cabine. Uiteindelijk gaan om 16.15 uur de kleppen van de bagagebakken dicht. Fijn! De geplande vertrektijd is 16.25 uur.

Maar helaas, captain Kirk roept via de intercom dat er helaas vertraging is ontstaan doordat een groep passagiers niet over de juiste COVID-papieren beschikt en er twee passagiers positief getest zijn. En dus moet uit veiligheidsoverwegingen de bagage van de twee positivo’s uit het ruim gehaald worden.

Om 16.33 uur komt een groep van Noord-Afrikaanse afkomst het toestel in. Blijkbaar zijn hun COVID-papieren nu wel in orde.

Maar dan….. alle (!!!) koffers worden weer uit het toestel gehaald want de bagage van de positivo’s moet eruit gevist worden. Dat gaat dus nog wel even duren. We hebben medelijden met de mensen van de bagage-afhandeling. Moeten ze weer alle koffers van de band halen en ze vervolgens op een kar gooien. Om 16.52 uur zijn de boosdoeners gevonden en moeten de mannen weer alle koffers terug gooien op de band. Het ruim gaat uiteindelijk weer dicht en hebben we ondertussen al een half uur vertraging. Alsof dit nog niet genoeg is zijn er ook nog problemen met het sluiten van een deur. 

Gelukkig hebben we geen connecting flight in Amsterdam en hoeven we straks alleen maar de trein van Schiphol naar Venlo te nemen.

Om 17.03 uur komt er beweging in het toestel en rijden we achteruit. Om 17.08 uur gaan we vooruit en om 17.15 uur is het dan take off. Al met al hebben we 50 minuten vertraging.

We vliegen nog een laatste keer over Benalmádena en dan is het echt adios España!

We worden door de supervriendelijke, enigszins “op leeftijd zijnde”, KLM-bemanning getrakteerd op een boterham met kaas, een glaasje water, flesje rode wijn, mini-mini-mini muffin, bekertje koffie. Wij zijn tevreden.

De vlucht verloopt soepel en rond 20.00 uur landen we op vaderlandse bodem. Als we uit het toestel zijn wacht een lange, lange wandeling naar de bagageband waar we niet al te lang hoeven te wachten tot onze koffers aan komen rollen. We kunnen nu de trein van 20.50 uur halen die ons naar Venlo brengt, dus dat is mooi meegenomen. 

Om 23.00 uur zijn we weer in het Stedje en staat onze privé chauffeur Matje ons op te wachten. Supertof dat hij heeft aangeboden om ons in zijn auto naar huis te brengen. Hoeven we niet te voet, sjouwend met onze bagage, naar huis te gaan.

We hebben twee toffe weken gehad en we hebben genoten van zon, zee en zaligheid in het mooie Spanje🇪🇸 En eerlijk is eerlijk, het is absoluut weer wennen aan de kou en het trieste Nederlandse winterweer. 

Dank aan onze volgers en dank voor de reacties die we regelmatig hebben gekregen. 

Tot de volgende reis!