En dan is het ineens voorbij……..

Dinsdag 31 mei 2022

Helaas is het dan zover, we moeten Canada🇨🇦 🍁verlaten en onze 4-weekse roadtrip komt tot een einde.

De laatste spullen worden in koffer nummer 2 gepropt en in een aparte tas komen de boterhammen, de muffins en de jassen die we ongetwijfeld nodig zullen hebben bij thuiskomst. 

Het bed wordt afgehaald en dekbedden, kussens, laken, deken, badlakens en handdoeken worden netjes opgestapeld op het bed. Daar mag de wasvrouw/man van Fraserway zich over ontfermen. De mannen gaan voor de laatste keer het black water en vervolgens het grey water dumpen en er volgt voor de laatste keer een veegbeurt met de bezem door het huis. We hoeven niet de grote schoonmaak te houden maar kunnen het huis veegschoon inleveren. De trash belandt voor de laatste keer in de daarvoor bestemde trashbins. Opgeruimd staat netjes! Naast ons staat een groot motorhome met van die slide-out-delen waarvan de bewoners ook voorbereidingen treffen om te vertrekken. De auto moet er nog achter worden gekoppeld. Uiteraard, zoals dat al deze vier weken het geval is geweest, wordt er vriendelijk gegroet en volgt er een prettig gesprek. Het is een echtpaar dat onderweg is naar de graduation van hun kleindochter. Ze wonen op een mobile home park en reizen zo veel mogelijk met hun motorhome door Canada 🇨🇦 en de USA 🇺🇸. Als het hun te koud wordt in de winter verkassen ze zuidwaarts. Ik heb opeens een bestemming gevonden voor alle spulletjes die we “over” hebben. Ze zijn erg blij met de twee (4-liter)flessen water, de 5 rollen wc-papier, de zak rijst, de pot pastasaus, het blikje spam (smac), het halve brood en de fles olijfolie die nog voor 3/4 vol is. Ik krijg een spontane hug van een enthousiaste en very happy Loïs. Jim moet erbij komen en ik maak een foto van het superaardige stel. Ik ben blij dat de spullen goed terecht zijn gekomen. We zijn klaar om te vertrekken en ik neem voor de laatste keer plaats achter het stuur. Als we wegrijden staan Loïs en Jim ons uit te zwaaien en enthousiast “Farewell!!” roepend. Lei levert at the Office de twee in-/uitrijpasjes in en dan is de laatste uitcheckactiviteit van deze trip een feit. We verlaten Leduc Lions Campground.

De campers moeten worden ingeleverd met een volle tank benzine dus onderweg naar Fraserway gaan we eerst nog even bijtanken. TomTom is blijkbaar ook van slag vanwege het naderende afscheid want het aangekondigde tankstation⛽️ is er niet. Het is nog even een gedeuns om er een te vinden maar uiteindelijk lukt het ons en wordt er voor de laatste keer getankt. 

Aangekomen bij de locatie van Fraserway zetten we onze huizen aan de kant, sleuren de bagage naar buiten en gaan het kantoor binnen. Daar worden we hartelijk welkom geheten door Brenda Timmer. Er volgt een controle van de buitenkant van de campers en de meters die aangeven of de tanks (grey en black) leeg zijn en de benzinetank vol is. Dat is het geval. De (eind)kilometerstand wordt genoteerd om zo meteen te vergelijken met de beginstand. Wij melden dat we onderweg een stopbord hebben geraakt en dat er zich wat lichte krassen en vegen aan de zijkant bevinden. De “tech” wordt erbij gehaald om de damage te inspecteren en als hij e.e.a. heeft bekeken zegt hij dat er niks aan de hand is. No problem! Wij blij! We zijn verzekerd voor dit soort calamiteiten, maar het is toch altijd een administratief gedeuns als je wel aansprakelijk wordt gesteld. Dan moet je eerst zelf het schadebedrag voorschieten en dan achteraf terugvorderen. Dat komt altijd wel goed, maar toch.

Als we in het kantoor de laatste faciliteiten afhandelen staan buiten al twee enthousiaste dames klaar om de huizen schoon te gaan maken. Want het seizoen is ondertussen begonnen en morgen gaan onze huizen weer on the road, nu met andere toeristen die het mooie Canada gaan ontdekken. We hebben 16km meer geleden dan de 3000km die we van tevoren hebben geboekt en betaald, maar Brenda doet daar niet moeilijk over. Ze vraagt of wij nog “problemen” hebben ondervonden tijdens de reis. Eigenlijk niet, alleen dat we geen gordijn hadden dat we ‘s avonds konden bevestigen tussen de bestuurderscabine en het woongedeelte. We hebben dit opgelost door een dunne doek (die we altijd in onze bagage hebben) met wasknijpers te bevestigen aan het gordijntje van de slaapgelegenheid boven de bestuurderscabine. Niet ideaal, maar wel functioneel. We misten kleerhangers in de hangkast en er was geen vliegenmepper. Die hebben we meteen aangeschaft bij ons eerste WalMartbezoek. Brenda vraagt of we het bonnetje van deze diepte-investering hebben. Hebben we, maar we laten het erbij want zij is tenslotte ook coulant wat betreft het niet in rekening brengen van de extra gereden kilometers. Omdat het haar dwars zit dat we geen gordijn hadden gaat ze nog eens binnen in de camper e.e.a. controleren en jawel hoor, het gordijn zit verborgen in een “kastje” dat dient als hoofdsteun van het bed boven de bestuurderscabine. Ja, dat moet je maar weten. Een hoofdsteun die ook fungeert als kastje waar een gordijn in zit. 

Brenda brengt ons persoonlijk naar de luchthaven en daar aangekomen nemen we met een hug hartelijk afscheid van elkaar. Wij als tevreden klanten en zij als een manager die blij is dat wij tevreden zijn met de door “haar” Fraserway locatie geleverde service. 

We zijn afgezet bij de ingang recht tegenover de incheckbalie van Air Canada en daar kunnen we meteen onze bagage droppen. Het incheckbaliemeisje heeft een ingebouwde weegschaal want ze kijkt naar de koffers, tilt ze heel even op en weet dan dat ze elk minder dan 23 kg. wegen. Knap hoor! We krijgen onze instapkaarten voor beide vluchten en mogen dan zelf onze koffers op de band zetten. Dan gaat het richting de security, moeten, zoals gewoonlijk, de spulletjes in bakken over de rollerband, gaan wij onder het detectiepoortje door en wordt mijn rugzak en tas voor de afwisseling weer eens onderworpen aan een extra inspectie. Je raakt er aan gewend. Niks aan het handje (ofcourse). 

We kuieren richting de gate en drinken op ons gemak nog een laatste beker koffie. De tijd gaat snel en rond 12.45 uur kunnen we aan boord van het toestel dat ons naar Toronto zal brengen. De vlucht verloopt soepel, we kijken films, eten een boterham 🥪 en een double chocolat muffin en dan landen we na een kleine 3 1/2 uur in Toronto.

We hebben ruim de tijd en hoeven alleen maar van “domestic arrivals” naar “International departures” te wandelen. We passeren de plek waar Lei vier weken geleden een wattenstaaf in zijn neus geduwd heeft gekregen. Voordat we naar de gate gaan drinken Mart, Lei en ik nog een laatste Canadees biertje en Marian een Iced Tea. En zoals gebruikelijk op luchthavens is dat “Kassa!!💰💰”

Rond 20.30 uur Toronto-tijd (Edmonton-tijd: 18.30 uur) kunnen we aan boord en installeren we ons voor de acht uur durende vlucht naar Amsterdam. Het vertrek laat even op zich wachten want er zijn wat technische wc-problemen die verholpen moeten worden. De vlucht verloopt verder vrij soepel, we kijken films, eten een tamelijk onsmakelijke hap die we wegspoelen met rode wijn, luisteren muziek, doezelen af en toe weg en krijgen als ontbijt een droge, in plastic verpakte, croissant. Het eten is tijdens deze vlucht, in tegenstelling tot de heenreis, nou niet bepaald om over naar huis te schrijven en dat doen we dus ook maar niet.

We landen woensdag 01 juni rond 11.30 uur Nederlandse tijd, voor ons gevoel is het dan woensdag 01 juni 03.30 uur Edmonton tijd. Nadat we het vliegtuig hebben verlaten volgt de lange wandeling richting de, in ons geval, doe-het-zelf-paspoort-controle en vervolgens naar bagageband nr. 20 waar al vrij snel onze koffers arriveren. De trein van 12.18 uur halen we nèt niet maar een half uurtje later kunnen we onze koffers de trein in sleuren en begint de laatste etappe van onze reis richting Venlo. Als we om 13.58 uur arriveren in ‘t stedje van lol en plezeer regent het. Welkom thuis🌧🌧

Mart en Marian worden opgehaald door een vriendin en wij gaan lopend naar huis. Het is maar een korte wandeling, dus geen probleem.

Thuis gekomen wacht ons een aardige verrassing want op de salontafel staat een gezellig plantje en een kaartje met de tekst “Welcome home!”. Het is afkomstig van Marianne die gedurende onze afwezigheid regelmatig de brievenbus heeft geleegd en de plantjes water gegeven. Heel lief.

Dan begint het grote opruimen. Het leegmaken van de koffers en vervolgens alles meteen op de juiste plek opbergen. Dat is nou niet bepaald een leuke bezigheid, maar het hoort er nu eenmaal bij. 

Ons Canada-camper-roadtrip-avontuur is ten einde. Ruim een jaar zijn we bezig geweest met plannen, overleggen, voorbereiden en hebben we er enorm naar uitgekeken, maar in een zucht en een sch….. is het voorbij.

Vier weken lang hebben we GENOTEN van het mooie Canada🇨🇦🍁 

We hebben de Rocky Mountains met zijn besneeuwde bergtoppen bewonderd, ons verbaasd over de uitgestrekte prairies, de prachtige wolkenluchten en de groene, vruchtbare Okanagan Valley. We hebben het land van de Indegenous Peoples doorkruist, genoten van de prachtige (soms nog bevroren) meren en watervallen, ons verbaasd over de lange, lange, lange kaarsrechte wegen met links en rechts alleen maar weidsheid. 

Genoten van het superrelaxte autorijden waar stress absoluut niet aan de orde is en waar je overal de ruimte hebt en krijgt, en als je al eens een “foutje” maakt niet meteen met agressie te maken krijgt maar wel de gelegenheid om je “foutje” te herstellen. Moeten wennen aan het feit dat de Canadese automobilist 10 meter vóór het zebrapad al stopt zodat je veilig over kunt steken maar ook als er geen zebrapad is en je staat op de hoek van het trottoir. In de supermarkt haalt niemand het in z’n hoofd om voor je langs te lopen als je, zoals wij dat vaak doen als we geen keuze kunnen maken, staat te dubben. Men wacht geduldig en als je dan in de gaten krijgt dat je de boel ophoudt en de gelegenheid geeft om te passeren er dan altijd een “excuse me” volgt. Beschaafd!

We hebben enorm genoten van de locale eet- en drinkgelegenheden en de daar aanwezige klanten van allerlei pluimage die we onderweg zijn tegengekomen. We waanden ons regelmatig op de filmset van een roadmovie. 

En dan niet te vergeten de supervriendelijke en altijd behulpzame Canadese bevolking, die je altijd en overal begroet met een “How are you doing?” en -als ze horen dat je geen native bent- geïnteresseerd informeren waar je vandaan komt. En negen van de tien keer hebben ze Nederlandse roots. 

We hebben 3016 km afgelegd, ruim 630 ltr. benzine verbruikt, verbleven op 18 RV-Parks/Campgrounds en in 2 hotels, hebben méér (veel meer) dan 1000 foto’s gemaakt en, niet onbelangrijk, ontelbare onvergetelijke herinneringen verzameld.

Canada🇨🇦🍁 We komen vast en zeker nog eens terug! That’s a promiss!

Dank aan al onze volgers voor het meereizen en volgen van onze avonturen en dank aan allen die reacties hebben geplaatst op onze verhalen. We hebben ze allemaal met plezier gelezen.

Tot de volgende reis!