Kodiak, regen, mist, een gele schoolbus, Hubbard Glacier en Planet Earth II

Woensdag 25 juli 2018

Er is al vroeg in de ochtend activiteit op de verdieping boven ons waar zich de keuken bevindt. We horen regelmatig allerlei keukengeluiden, met name in de ochtend (de ontbijtvoorbereidingen) en als in de late avond de spullen van de diners worden opgeruimd. Zo af en toe laat iemand wel eens iets vallen maar over het algemeen houden deze geluiden ons niet uit de slaap. Komt waarschijnlijk ook door de ligging van onze hut.
Ik zet de tv aan voor wat achtergrondmuziek maar ook om te kijken hoe het weer is. Op kanaal 44 kijk je live mee vanaf de boeg en wat er te zien is stemt niet al te vrolijk. Het regent en de wolken hangen laag tegen de berg. We zien de auto's over de hoofdweg rijden en het opspatten van het water geeft aan dat er al heel veel hemelwater naar beneden is gekomen. It raining cats and dogs! Nou kun je daar moeilijk over doen maar daar schiet je niks mee op en daarom gaan we eerst maar eens ontbijten in het Lido. We gaan vandaag eens naar de andere kant van het restaurant omdat we daar zicht op de kade hebben. Het buffet is identiek dus dat maakt niks uit. Surprise! Yopi staat met een big smile achter het buffetgedeelte met de yoghurt en de fruitsappen. Gisteren (zoals elke dag) tot laat in de avond gewerkt in de main dining room en vanmorgen (zoals elke dag) weer om half zes beginnen in het Lido. Zeven dagen in de week, negen maanden aan één stuk. En dan ook nog vriendelijk blijven. Respect!
Terwijl we ons ontbijt naar binnen werken ziet het er buiten steeds onheilspellender uit. De regen valt met bakken naar beneden. Dat wordt dus geen wandeling naar Kodiak maar een ritje met de bus en we zien wel wat Kodiak ons te bieden heeft.
We gaan onze jassen halen en gewapend met paraplu verlaten we de boot, dalen voorzichtig de loopplank af en stappen in de klaarstaande typische gele schoolbus. Dat op zich is al een belevenis, want we hebben in de loop van de jaren ontelbare keren zo'n bus op de foto gezet maar we hebben er nog nooit een ritje in gemaakt.
Gedurende het vijf-minuten-durende ritje zien we absoluut niks van de omgeving vanwege de beslagen ramen in de bus. Eindpunt is het plaatselijke visitorcenter waar we algemene informatie en een plattegrond krijgen van een vrijwilligster. Er is best wel het een en ander te zien in Kodiak maar omdat het zo'n shitweer is, besluiten wij de plaatselijke bieb op te gaan zoeken en het blog te updaten. Het is niet al te ver lopen, maar na tien meter staat het water al in onze schoenen en is het resultaat van mijn föhnwerkzaamheden van vanmorgen binnen no-time teniet gedaan. Dit is wat men noemt een bad-hair-day. We volgen de bekende blauwe bordjes met "public library" en uiteindelijk arriveren we bij de Kodiak Public Library waar we als eerste in de restrooms ons een beetje fatsoeneren (voor zover mogelijk). We melden ons bij de balie en informeren of we gebruik mogen maken van het internet. Ofcourse! We mogen in een aparte ruimte gaan zitten werken en er staat koffie en thee voor ons. Wat een service. Het internet werkt prima en na een half uur is het verslag met de bijbehorende foto's weer de wijde wereld in gestuurd en verlaten we de bieb. We nemen dezelfde weg weer terug richting het visitorcenter want om in deze weersomstandigheden Kodiak te gaan ontdekken vinden we geen goed plan. Bij de 1st Alaska Bank pinnen we nog even dollars en dan snel weer naar de bus. We zijn z....nat. De buschauffeur verontschuldigt zich voor het slechte weer. Snel maar terug naar de boot waar we de natte kleren her en der op de badkamer aan de douchekop en de handdoekrekken hangen. De paraplu staat in het bad en de schoenen, na een aandroogactie met de föhn, op de badkamervloer. Ik hang mijn hoofd onder de kraan en ga maar weer eens aan de slag met de föhn om de coiffure te fatsoeneren. Wat zouden we zijn zonder een föhn?
Dat was Kodiak.
Om twee uur verlaten we de haven en gaan weer op weg. Binnen no-time is het zicht van slecht naar heel slecht en zien we als we naar buiten kijken alleen maar mist, hele dichte mist. Op dek 8, waar zich het Lido bevindt en het zwembad, zijn een aantal lekkages in het plafond waardoor het hemelwater sijpelt. Er staan emmers en gele waarschuwingspalen met "caution wet floor". Een kant van de doorgang tussen Lido en Lido-pooldeck is afgezet vanwege de natte vloer. "Sorry for the inconvenience."
Om de paar minuten laat kapitein Carsjens de scheepshoorn tekeergaan om eventuele andere waterbevaarders te waarschuwen. Ze zien ons niet maar we zijn er wel. Gelukkig zijn hier geen ijsbergen dus hoeven we niet te vrezen voor een Titanic-moment.
Al met al wordt het een relaxmiddagje met alleen op ons programma een bijeenkomst waar we informatie krijgen over het ontstaan van Alaska. Heel interessant maar niet bepaalt goed getimed. We hebben nl. een lichte lunch gebruikt en vallen na drie kwartier in slaap. Weliswaar een hazenslaapje maar toch.
Er zijn nog een aantal interessante agendapunten maar we houden het op lezen in het Exploration's Café onder het genot van een Irish Coffee. 
Vanavond staat er na het diner een of andere saxofonist genaamd Tommy Proulx (?) op het programma van de MainStage en om 23.00 uur is er de Indonesian Crew Show. Het wordt een latertje vandaag.
Maar eerst om 19.45 uur naar de Main Dining Room voor het diner. Altijd iets om naar uit te kijken want het eten is super evenals de bediening. Bij binnenkomst worden, zoals elke avond, hartelijk welkom geheten en ook Yopi en Andrew staan ons al op te wachten. Yopi heeft vanavond tijd om iets over zichzelf te vertellen en laat trots foto's zien van zijn zoontjes van twee en negen jaar en zijn vrouw. Hij mist ze heel erg. Het is ook niet niks om negen maanden zo ver van huis te zijn. 
Charls, de wijnsteward, komt gewapend met een fles Cabernet Sauvignon en stelt de overbodige vraag: some wine this evening? Ofcourse! 
We maken een keuze uit de voor- en hoofdgerechten en daarna uit de toetjeskaart.  En natuurlijk ook vanavond weer het "Cordial"-drankje in een souvenierglas. Dat zet de teller op 4 glaasjes van de tweede set. Nog 2 en dan hebben we weer een verzameling compleet. Behalve het heerlijke eten en de superbediening is het gadeslaan van de mee-eters ook een toffe bezigheid. We verbazen ons telkens over de gasten die zich niet speciaal kleden voor het diner. Je hoeft niet elke avond op sjiek te gaan, maar om hier nou in het Alaska-sweatshirt, het "I survived the zipline"-t-shirt, het sportjack (compleet met rugzak) aan tafel te gaan....... Af en toe zien we de bemanning ook hun wenkbrauwen fronsen. Dit hebben we tijdens de vorige cruises in deze mate niet meegemaakt. Waarschijnlijk ligt het aan het feit dat het voornamelijk Amerikaanse medepassagiers zijn. Die hebben over het algemeen iets andere tafelgewoontes. 
We gaan na het diner richting de MainStage. De saxofonist staat zich verschrikkelijk overdreven uit te sloven. Wat een theater! Hij speelt wel puik op zijn saxofoons maar hij heeft van die overdreven maniertjes met zijn handen als hij praat en hij blijft zijn cd's maar benoemen die na afloop aangeschaft kunnen worden. Maar niet door ons.
Om 23.00 uur komt een gedeelte van de Indonesische bemanning ons vermaken met zang en dans. Ze hebben er allemaal verschrikkelijk veel plezier in en dat werkt enorm aanstekelijk. De hele zaal geeft hen na afloop een daverend applaus als dank.
Einde van een, ondanks het niet al te beste weer dat we hadden in Kodiak, lange mooie dag.

Donderdag 26 juli 2018

Vandaag staat de hele dag in het teken van het zgn. "scenic cruisen" naar Hubbard Glacier. Maar eerst 's morgens de kookworkshop "Tapas".
Dus geen uitgebreid verhaal, maar wel een paar mooie foto's van de overweldigende Hubbard Glacier.
En hoe vervelend het ook lijkt te zijn: het diner was weer uitstekend, de ambiance super, de bediening zoals gewoonlijk ENORM VRIENDELIJK en last but not least: we hebben de tweede set souvenierglaasjes bij elkaar. Op naar de derde set?!
In de MainStage wordt de prachtige BBC documentaire Planet Earth II getoond met live-muziek van de Zaandam-musici. Deze docu is speciaal gemaakt voor Holland America Line en wordt dan ook alleen vertoond op de HAL-schepen. 
Weer een dag met een gouden randje.