Sitka and the Mariners Brunch

Vrijdag 27 juli 2018

We zijn gearriveerd in Sitka en kapitein Carsjens heeft de Zaandam behendig aangemeerd in de kleine haven. Het is nog vroeg en een eerste blik naar buiten door het raam van onze hut laat een tamelijk bewolkt plaatje zien. Maar desondanks wel een mooi plaatje. De naam Sitka kennen we van de film “The Proposal” met o.a. Sandra Bullock in de hoofdrol. 

Maar eerst maar eens ontbijten want om met een lege maag op pad te gaan is niet verstandig. Langzamerhand begint de bewolking te breken en komt heel voorzichtig het zonnetje tevoorschijn. Veelbelovend! Het ontbijt is -zoals elke ochtend- een feest en we krijgen vanmorgen gezelschap van een aardige Amerikaanse dame uit Florida. Ze vertelt ons dat ze altijd gewerkt heeft in de toeristenindustrie om met name Sanibel en omgeving te promoten wereldwijd. Daardoor heeft ze heel veel plekken over de hele wereld mogen bezoeken. Maar tien jaar geleden besloot ze te stoppen met dit werk en sindsdien schrijft ze artikelen voor kranten en tijdschriften en heeft ze ook een boek geschreven met 100 tips die men kan doen in de omgeving van Sanibel. Ze heeft een enorm brede interesse en kan heel levendig vertellen over het een en ander. Ze is hier met haar dochter die haar “fun-work-period” bij Disney in Florida heeft afgesloten en na deze trip begint aan haar “serious-work” in Colorado. Vandaar dat ze samen deze cruise maken. Omdat haar dochter iets te lang op zich laat wachten (ze slaapt uit) gaat moeder kijken of ze ondertussen klaar is voor het ontbijt en ze vraagt of we er nog zijn als ze terugkomt. Dat zijn we zeker! Mooi, than you can meet my daughter. Even later komt ze terug met de mededeling dat haar dochter onderweg is. We praten nog even gezellig en dan voegt dochterlief zich bij ons (we ontmoeten zoveel mensen dat we de namen niet onthouden, vandaar “moeder” en “dochter”). Het is een aardige enthousiaste meid. Zo moeder zo dochter. Nadat we nog een tijdje gezellig hebben gepraat over de mooie plekken die we bezocht hebben en die we zeker nog moeten bezoeken is het langzamerhand tijd om ons klaar te maken en aan wal te gaan. We nemen afscheid van elkaar maar we zullen ons ongetwijfeld nog wel tegenkomen.

De onderhoudsbemanningsleden zijn al op verschillende plekken volop aan het werk. De van buiten ingehuurde tapijtleggers, die er uitzien als “gangmembers” waar je normaalgesproken als je ze tegenkomt in het wild met een grote boog omheen loopt, sjouwen al met grote rollen tapijt. Op verschillende dekken wordt in de gangen de vloerbedekking vernieuwd. De eigen onderhoudsmensen zijn druk in de weer met verf en kwast en voorzien de buitenkant van de boeg van een nieuwe donkerblauwe verflaag. Weer anderen zijn druk in de weer met waterslangen om de dekken schoon te spuiten. Zodra de Zaandam aanlegt begint voor hen het werk dat ze niet kunnen doen als we op zee en alle gasten aan boord zijn. En ook hier alleen maar vriendelijkheid maar wel heel erg bescheiden. De stille krachten op de achtergrond die, zoals overal waar gewerkt wordt, enorm belangrijk zijn. Als we de loopplank afdalen horen we via de intercom een bericht bestemd voor de bemanning: er staat een important safetydrill op het programma. Ook dat moet gebeuren, evenals het af en toe naar beneden laten van de reddingsboten ter controle. Safety first!!

Wij gaan via de loopplank en het terminalgebouw naar de halte van de free shuttle bus die ons naar het centrum van Sitka brengt. Het moet gezegd worden: alles is pico bello geregeld door Holland America Line. Ligt de boot iets te ver van het centrum verwijderd dan rijden er elke paar minuten gratis bussen om de passagiers veilig te vervoeren. En ook voor de minder goed ter been zijnde medepassagiers wordt enorm goed gezorgd. Ze worden van alle kanten geholpen bij het verlaten van de boot en het in- en uitstappen van de bus. Er is geen enkele belemmering om niet deel te nemen aan de activiteiten.

De buschauffeur geeft tijdens het 15-minuten durende ritje wat achtergrondinformatie over Sitka en zijn geschiedenis en voor we het weten zijn we op de plek van bestemming. Als eerste gaan we weer naar de local library om het blog te updaten en de mail te checken. We worden hartelijk welkom geheten door een gast die zo uit een filmset gestapt kan zijn. Lange haren, lange baard en gebreide muts op het hoofd. Welcome!! We zoeken een mooi plekje aan het raam met zicht op het water en de bergen. 

Na een uurtje heeft Lei de plaatselijke krant gelezen en heb ik verslag en foto’s geplaatst en de mail gecheckt. Einde internetactiviteit. Rust! 

We gaan Sitka ontdekken. 

Wat een enorm leuk plaatsje en wat een supermooie omgeving. “The Real Alaska”. Sitka heeft een Russische achtergrond en die vind je overal terug. Russisch orthodoxe kerk, winkeltjes met Russische spulletjes, Russische namen. Rusland is in de buurt. We bekijken het Alaska Pioneer Home en beklimmen Castle Hill, de plek waar op 18 oktober 1867 de transferceremonie heeft plaatsgevonden tussen Rusland en de Verenigde Staten. De USA heeft Alaska gekocht van Rusland voor $ 7,2 miljoen. Vanaf deze plek hebben we een schitterend uitzicht over Sitka.

Na het grote genieten van het een en ander dalen we weer af en is het ondertussen hoog tijd voor een versnapering. Die vinden we in Ernie’s Saloon in de vorm van een Alaskan Amber. Ernie’s Saloon is van het type “het is net of we  weer in een filmdecor zitten”. Je moet het gezien hebben om het te geloven. We nemen plaats aan de lange bar en naast ons zit een honderdjarige zonder tanden. Aan de rechterkant zijn een viertal booths en daarachter een ruimte met twee poolbiljarts. Links daarvan een kleine bühne waar ‘s avonds de locale artiesten hun talenten kunnen tonen. In de gang waar de drankvoorraad staat opgestapeld bevindt zich ook de afdeling “ladies” en “gents”. Achter de bar staat Ernie die een zwart t-shirt draagt met een wit geprint vlinderdasje en daaronder de tekst “going out shirt”.

Tijd om verder te gaan en af en toe een winkeltje van binnen bekijken en om te genieten van het uitzicht op het haventje met vissersbootjes in alle soorten en maten. Als we even blijven staan op een hoek van de straat wordt er vanuit een auto aan de overkant geroepen: “Can I help you find directions?” Een meneer hangt uit het autoraampje. We bedanken hem voor zijn “kindness” en zeggen dat we ze al gevonden hebben, de directions. 

Het wordt zo langzamerhand tijd om naar de bushalte te gaan en terug te keren naar de boot. Er staat een lange rij wachtende medepassagiers met als gevolg dat we niet meteen met de klaarstaande bus mee kunnen maar een paar minuutjes moeten wachten op de volgende. Kunnen we gelijk nog wat zon meepikken. De buschauffeur is dit keer een meneer met een Russische tongval en ook hij voorziet ons van allerlei informatie over met name de plekken die we onderweg tegenkomen. Hij wijst ons de plekken waar aardverschuivingen hebben plaatsgevonden en waarvan de gevolgen nog steeds zichtbaar zijn en levert ons weer veilig af in de haven. Via het altijd in terminals aanwezige souvenierwinkeltje lopen we richting de geduldig op ons wachtende boot.

Nog even een paar mooie plaatjes schieten en dan gaat het weer via de loopplank naar binnen. Pasjes laten scannen, jassen en tassen door het screeningapparaat en wijzelf door het scanpoortje. Welcome home!!

We brengen onze spulletjes naar de hut en daarna gaan we meteen door naar de Main Diningroom waar om 15.00 uur “tea is served”. Het is de eerste keer deze cruise dat we deelnemen aan de high tea, gewoon omdat we er nog geen tijd voor hebben gehad. Cruisen is hard werken!

We worden getrakteerd op allerlei heerlijkheden en het is moeilijk kiezen uit al het lekkers dat we aangeboden krijgen. En uiteraard ook een heerlijke kopje thee. 

We gaan aan dek om de afvaart live mee te maken en we zien de vissersbootjes in de verte terugkomen met ongetwijfeld een goede vangst aan boord. Ze hebben er flink de vaart in en het lijkt wel alsof ze racen om als eerste in de haven te arriveren. Zou het te maken hebben met het verkrijgen van de beste prijs voor hun vangst? Wellicht. Al met al is het een heel speciaal schouwspel. Tijd om te vertrekken en afscheid te nemen van het mooie Sitka.

Vanavond slaan we de theatervoorstelling over want de saxofonist staat op het programma en dat is niet echt ons ding. En daarbij moeten we vannacht ook de klok weer een uur verzetten met als gevolg een uurtje minder slaap. Dus gaan we meteen na het diner richting de hut en houden we het gezien voor vandaag. Bij binnenkomst ligt er een grote hond op het bed en uiteraard de traditionele twee chocolaatjes.

O ja, het diner was weer VOORTREFFELIJK!

Zaterdag 28 juli 2018

Vandaag is een bijzonder zonnige zeedag en blijven we de hele dag aan boord van de Zaandam. Maar vervelen is er niet bij want in het “Where en When” van vandaag staat een aantal interessante dingen die we kunnen en willen doen. Er zijn maar liefst twee kookworkshops en er is een presentatie over Victoria, de Canadese plaats die we morgen gaan bezoeken.

Maar het allerleukste programmaonderdeel vandaag is de Mariners Brunch waarvoor we zijn uitgenodigd door Captain Marco Carsjens en Hotel Director Simon Tanner. We worden om 11.30 uur casual gekleed verwacht in de Main Dining Room. Bij binnenkomst worden we welkom geheten door twee officieren met heel veel strepen op de mouw van het uniform. We worden naar de tafels gebracht en we vinden een tafeltje voor twee. Even niet verplicht socializen met medepassagiers. Op tafel staan met champagne gevulde glazen en onder het servet ligt een cadeautje. Een Delfstblauw tegeltje met de afbeelding van de Zaandam. Een collectors item. We hebben er nu elk twee, een van de Rotterdam en een van de Zaandam. Het menu wordt overhandigd en het is weer moeilijk een keuze te maken, maar het moet! We kiezen de soep als voorgerecht en als hoofdgerecht de zalm. Een uitstekende keuze. Het toetje is een chocoladetaartje met een dak van eiwitschuim en bij de koffie horen uiteraard petit-fours. De champagneglazen worden regelmatig bijgevuld. Wat een enorme verwennerij. Andy de cruisedirector houdt een praatje en dan worden we speciaal toegesproken door captain Marco Carsjens en vervolgens door Hotel Director Simon Tanner. We worden bedankt voor het vertrouwen en het telkens weer terugkomen. Dat zoveel mensen hier gehoor aan geven blijkt wel uit het feit dat deze Mariners Brunch noodgedwongen is verdeeld over twee dagen. Er is niet genoeg plek voor alle terugkomers in één zitting.

Aan het tafeltje naast ons zitten twee Amerikaanse (uiteraard) mensen. Hij lust niet veel (alleen maar chicken) en zij vertelt hem daarom maar wat hij het beste kan bestellen. Uiteindelijk komt dan toch de vraag onze kant uit: “Where are you from.” Ja, ja, daar gaan we weer.......

Zij komen uit Californië en ze zijn hier met hun kleinzoon van 12 jaar. Die hebben ze noodgedwongen 7 jaar geleden geadopteerd omdat hun dochter niet voor hem kon zorgen en de Child Protection Service haar uit de ouderlijke macht had gezet. Als er niks zou gebeuren dan werd hij ter adoptie afgestaan en zouden ze hem voorgoed kwijt zijn geraakt. Daarom hebben zij hem geadopteerd. Hij is 75 jaar oud en zij ietsje jonger. We hebben de kleinzoon herhaalde malen zien lopen. Je geeft hem een jaar of 18 (zeker geen 12) en hij heeft lang haar dat reikt tot zijn middel. Wij vonden hem, gezien zijn gedrag, meteen al een vreemde vogel. Als opa zegt dat hij very highly intelligent is en dat hij zich gedraagt en praat als een volwassene, begrijpen we waarom. Deze mensen hebben het niet gemakkelijk en ze genieten deze twee weken van het feit dat hij zich hier amuseert met andere jongeren zodat zij een beetje tot rust kunnen komen. Hij zegt herhaalde maken: “First I was retired, now I am tired.”

Er zijn hier aan boord twee plekken waar de jeugd kan vertoeven; een genaamd Club HAL voor de kleintjes en een genaamd The Loft voor de tieners.

We nemen afscheid en gaan over tot de orde van de dag: relaxen!!

Ook gaan we nog even langs de boordfotograaf om een foto van het schip op te halen. Die krijgen we nl. cadeau als two-star-mariner. Jippie!

Omdat zo langzamerhand het einde van de cruise in zicht komt en we niet tot de laatste dag (morgen) willen wachten wordt vanmiddag al koffer nummer 1 ingepakt en gewogen. 22kg geeft de weegschaal aan. 

De “embarkationforms” die we vandaag hebben gekregen geven aan dat we zondagavond vóór 24.00 uur de bagage buiten de deur moeten zetten en dat deze voorzien moet zijn van de gele labels die we gekregen hebben. Dit label geeft aan hoe laat we maandagochtend van boord moeten gaan, nl. om 08.40 uur.

Vanavond staat het laatste galadiner op het programma, gaan we voor de laatste keer op sjiek deze cruise en worden we weer getrakteerd op HEERLIJK ETEN. We verzamelen de laatste twee souvenierglaasjes zodat we nu drie sets à zes glaasjes compleet hebben. 

En alsof het nog niet genoeg is, als we de eetzaal verlaten om richting de MainStage te gaan, staan de kelners in witte jasjes ons op te wachten met allerlei heerlijkheden van chocola. Chocolat Surprise!! Calorieën, calorieën.

De Zaandam zangers en dansers trakteren ons vanavond op een wervelende show genaamd Road House en we wanen ons in een westernsaloon. Het is een supergave show en als beloning krijgen ze een welverdiend staande ovatie. Als we de zaal verlaten staan ze ons op te wachten om een praatje te maken en om ons te bedanken voor onze aanwezigheid tijdens hun shows.

Einde van de dag voor de laatste dag aan boord van de Zaandam.

We zijn op weg naar Victoria BC in Canada.