WalMart, F16's en the Hard-Rock Café, the Spit en een op zalm jagende Harbourseal

23 juli 2018 - Anchorage, Alaska, Verenigde Staten

Maandag 23 juli 2018

Een hernieuwde kennismaking met Anchorage, het startpunt van onze Alaskan-camper-roadtrip indertijd. We liggen in de containerhaven van Anchorage voor anker en omdat het verboden is hier rond te lopen (gevaarlijk!) rijden er pendelbussen die ons naar het centrum van de stad brengen en uiteraard straks ook weer terug naar de boot. Het is allemaal super geregeld; meteen als je de loopplank verlaat stap je in de klaarstaande bus die je binnen 10 minuten aflevert op 5th. Avenue, pal bij het visitorcenter. De mensen die slecht ter been zijn worden zoals gebruikelijk geholpen bij het verlaten van de boot en het instappen in de bus. Rollators, scootmobielen etc. gaan mee in het bagageruim. Ben je slecht ter been dan is dat hier absoluut geen belemmering om deel te nemen aan het een en ander.
Omdat we gisteren veel te weinig beweging hebben gehad informeren we hoe we bij de plaatselijke WalMart kunnen komen. De lady-busdriver, die ons al van nuttige informatie heeft voorzien gedurende het ritje naar de stad, vertelt ons dat het ruim 10 minuten met de auto is. WalMart ligt nl. aan "Northern Lights Blvd" en om daar te komen moet C-street in zuidelijke richting gevolgd worden. Als we haar vertellen dat we willen lopen kijkt ze ons aan of we niet goed wijs zijn. Maar goed, dat is niet haar probleem dus laat ze ons op de plattegrond -die we van haar hebben gekregen- zien welke richting we uit moeten. Piece of cake! Gewoon over 5th. Ave lopen, een paar "blocs" verder rechtsaf C-street in en deze alsmaar volgen. WalMart here we come!
Na een fikse wandeling van drie kwartier komen we aan bij Northern Lights Blvd. Dan is nu de vraag moeten we rechts of moeten we links. Omdat we nergens het bekende logo zien gaan we maar even informeren bij een hamburgertent waar we WalMart kunnen vinden. Right behind you, one bloc to the left.
WalMart heeft altijd en overal praktisch dezelfde indeling. Alleen is de grootte van de winkel niet overal hetzelfde. Deze is van het type gemiddeld maar, zoals altijd het geval is, heel vertrouwd en heel herkenbaar. Bij binnenkomst staat in grote letters aangegeven dat sinds een paar weken grote tassen en rugzakken niet naar binnen mogen worden meegenomen, maar moeten worden opgeborgen in de daarvoor bestemde lockers. Er staat een vrouw die een koffer en een tas bij zich heeft, niet naar binnen mag en duidelijk helemaal van slag is. Ze vertelt tegen degene die haar tegenhoudt dat ze homeless is en dat al haar bezittingen in de koffer zitten die ze dus niet achter kan laten. Omdat haar spullen niet in een locker passen mag ze de winkel niet in en kan ze voor de paycheck die ze vandaag heeft gekregen geen spulletjes kopen. Ze huilt en is erg overstuur. Er wordt iemand van de security geroepen. Maar helaas, de security medewerkster zegt haar dat dit sinds kort de policy is en dat ze er niets aan kan veranderen. Regulations. Het is een bijzonder triest tafereel. Ook dit is Amerika. Wij kunnen hier niets aan veranderen en gaan op zoek naar, tja naar wat eigenlijk? We hebben niet iets specifieks "nodig" dus we zien wel of er iets in het mandje (dat ze hier niet kennen dus hebben we noodgedwongen een winkelwagen) terecht komt. Dat zijn dus twee country-cd's, een paar potten vitaminepillen, flesje nagellak, mascara, twee exemplaren Eos. Nuttige aankopen. We hebben geen boodschappentas bij ons dus schaffen we er twee van het type reusable aan met daarop een aardig Alaska-tafereel. Dan zit het WalMart-avontuur er voor deze zomervakantie helaas weer op. Bij Barns & Nobles aan de overkant van de weg (across the street) gaan we een grote beker Starbucks-koffie drinken en uiteraard kijken we hier uitgebreid rond. Barns & Nobles is een mooie grote boekwinkel waar ook een afdeling met cd's en lp's is. We schaffen hier nog een Luke Bryant-cd aan voor $ 7,99  Aardige bijkomstigheid van Anchorage is dat hier geen tax geheven wordt op de aankopen. Dus je betaalt daadwerkelijk het bedrag dat op het prijskaartje vermeldt staat.
Het wordt langzamerhand tijd om de terugweg te aanvaarden. We lopen weer over de kaarsrechte, vrij heuvelachtige C-street maar nu in noordelijke richting en we zien in de verte de skyline van het centrum van Anchorage. Her en der hangen en liggen op straat niet al te fris uitziende zgn. Native People (ze hebben het typische Eskimo-uiterlijk) die duidelijk een verslavingsprobleem hebben. Ook dit is weer een trieste aanblik. Een ander fenomeen hier zijn de elke paar minuten met een gigantisch lawaai laag overvliegende F16's. Op deze manier houdt men constant Rusland in de gaten dat slechts een paar mijl verderop ligt.  
Na weer een fikse wandeling van zo'n drie kwartier slaan we linksaf en zijn we terug op 5th Ave. waar zich de 5th. Ave Mall bevindt. Uiteraard gaan we hier naar binnen, in eerste instantie omdat je hier gebruik kunt maken van WiFi. Wij zijn niet de enigen. Gevolg: supertraag internet en het plaatsen van het blog en de bijbehorende foto's gaat niet al te soepel. We geven het op, kuieren nog even door de mall, maar houden het al snel voor gezien en gaan richting het visitorcenter. De mall, het visitorcenter en de directe omgeving met zijn kraampjes waar rendierworstjes worden verkocht herkennen we nog van ons eerste bezoek aan Anchorage.
Bij het vistorcenter krijgen we van een alleraardigste dame nog wat tips om de tijd te doden en mogen we uiteraard gebruik maken van het internet. Dat is van een betere kwaliteit dus kan e.e.a. de wijde wereld in geslingerd worden. Op een gegeven moment komt een onsmakelijk type naar binnen en gooit zich in een stoel bij de brandende (!) open haard. Hij is enorm luidruchtig en hij blijft maar roepen en aandacht vragen van de mensen achter de balie. Hij heeft duidelijk te veel alcohol in het systeem. Op een gegeven moment zijn ze hem meer dan zat en proberen ze hem weg te krijgen. Dat lukt dus niet en daarom maar plan B. Er komt ineens een beveiliger naar binnen en zonder dat hij iets hoeft te doen of te zeggen staat de dronken lor op en verlaat het visitorcenter.
Rust. We bedanken voor de info en het internet en gaan naar het Hard Rock café. Op het kleine stukje tussen het visitor center en het Hard Rock café hangen en liggen veel dronken Eskimo's op straat en in het park. We bestellen een Alaskan Amber, maar alvorens we dat krijgen moeten we eerst onze ID’s laten zien want de barjuffrouw moet er natuurlijk wel zeker van zijn dat we 18+ zijn.... Na deze alcoholische versnapering is het langzamerhand weer tijd om de bus op te zoeken en terug te gaan naar huis. Het ritje terug duurt iets langer omdat we moeten wachten voor de overweg vanwege een lange, lange, heel erg lange passerende trein van de Alaska Railroad. We zien de locals langs de kant van de rivier staan met hun hengels en op zalm vissen.
Door het grote getijdenverschil is de ingang een etage hoger dan vanmorgen toen we de boot verlieten.
Dresscode vanavond is weer smart casual en het eten is zoals gewoonlijk weer voortreffelijk. We zien een oude bekende in de diningroom, nl. een van de kelners die we tijdens onze eerste cruise in 2014 hebben ontmoet op de Rotterdam toen we vanuit Rotterdam helemaal naar de Noordkaap zijn gegaan. Hoe leuk is dat!
Yopi laat me zien hoe de kelners met de vuile vaat aan de ene kant van de diningroom met de roltrap naar beneden gaan en aan de andere kant van de diningroom met de dienbladen vol met eten met de roltrap weer naar boven komen.
Het is rustig vanavond en de mannen hebben en nemen de tijd om te socializen.
Theatertime! Vanavond worden we getrakteerd op een toffe gast, Chris Blackmore (Magician) die op een enorm humoristische wijze goochelt en ontsnapt uit een dwangbuis waar vervolgens een bowlingbal uit valt. Hij heeft de hulp nodig van mensen uit de zaal maar ze worden niet voor de gek gehouden als ze op de bühne staan. Als een van de "helpers" vertelt dat hij Veteran is krijgt hij van de hele zaal een luid applaus en een welgemeend "thank you for your service" van de artiest. Respect!
23 juli gaat ten einde. De dag dat Bianca haar 34e verjaardag viert en de dag dat mijn moeder 88 jaar oud zou zijn geworden. Een mooie dag.


Dinsdag 24 juli 2018

Het is behoorlijk bewolkt als we de gordijnen van hut nr. 3374 openen. We zijn aangekomen in Homer. Dikke wolken hangen boven de met sneeuw bedekte bergen die we zien liggen aan de overkant van het water. Als het maar droog blijft dan is het wat ons betreft prima. Zo niet, nou dan hebben we altijd nog een paraplu.
Maar eerst gaan we ontbijten in het Lido en we vinden een perfect gesitueerd tafeltje. Een zogenaamd eerste-rang-tafeltje met zicht op het hele buffet en daardoor ook zicht op alle gasten die langs het buffet lopen. Entertainment van de eerste orde!
Het valt op dat zodra er een gast een beetje staat te hannesen meteen een van de personeelsleden te hulp schiet. Ze houden het allemaal perfect in de gaten en ook vandaag weer met een enorme glimlach op het gezicht. Het werkt aanstekelijk.
Diep respect voor deze mensen die niet alleen met aardige gasten te maken hebben.
Het is tijd om aan land te gaan.
We worden opgewacht door de mensen van de plaatselijke VVV en jawel hoor; "Wow!!! I like your glasses!! Were did you get them?" "At home, in the Netherlands!" "Ofcourse, the Netherlands. Were they know what style is." Zo, dat kunnen we in onze zak steken. Maar goed, terzake: we krijgen informatie over wat er zoal te zien en te doen is in Homer. En als we naar de Spit willen dan kunnen we gebruik maken van de free shuttle (zo'n typische gele schoolbus) maar mochten we naar Homer-"centrum" willen dan kunnen we de shuttlebus nemen die niet free is maar waarvoor een kaartje gekocht dient te worden. Nou hadden we al het plan opgevat om te voet naar de Spit te gaan, dus off we go! 
De Spit is een langgerekt stuk land tussen de "open zee" en de haven met heel veel toeristische winkeltjes en restaurantjes en ontelbare rv's die hier een plek hebben voor een of meerdere dagen. Maar ook is er veel activiteit wat betreft visverwerking, want laten we wel wezen, visserij is hier een grote bron van inkomsten.
Het is een prachtige wandeling en de camera's moeten flink aan de bak. Een idyllisch vissershaventje, een prachtig panorama en ook hier weer zalm, heel veel zalm. Na ruim een uur te hebben gewandeld zijn we aangekomen bij Land's End, het einde van de Spit. We aanvaarden de terugweg en passeren een monument ter nagedachtenis aan de mensen die op zee het leven hebben gelaten. Weer terug bij het haventje zien we een zogenaamde Harbourseal jagen op de zalm die hier in grote getale   rondzwemt. Het is moeilijk om het beest op de foto te krijgen want hij komt maar heel af en toe met zijn kop boven water om daarna weer snel onder water achter de vis aan te gaan. Even later komen we bij een van de hier overal aanwezige plekken waar de mensen hun gevangen vis schoon kunnen maken. Het is tamelijk druk en we zien mannen en een vrouw behendig hun zojuist gevangen zalm en heilbot van de ingewanden ontdoen en vervolgens fileren. Een heel bijzonder plaatje.
We genieten van de prachtige omgeving en komen uiteindelijk al wandelend weer bij de Zaandam waar we eerst ons pasje aan de havenmensen van Homer moeten laten zien en vervolgens -als we de loopplank omhoog zijn gelopen- het pasje moeten laten scannen door de Zaandambeveiliger zodat men weet dat we weer aan boord zijn. Tassen door de scanner en dan is het weer "Welcome back!!" dat de klok slaat.
Jassen naar de hut brengen, waardevolle spullen in de kluis en dan snel naar het Exploration's Café voor een grote cappuccino en een Irish coffee. Welcome back!!
Tijd voor fotoverwerking en verslag maken want er is zoveel dat we meemaken dat het zonder geschreven verslag niet te onthouden is. We gaan in tweede instantie in het Lido aan het raam zitten omdat dit gewoon een prettige plek is. Regelmatig horen we "Hello mister Leonardus! Hi miss Sophia!"  Geen idee hoe ze het doen maar vanaf de eerste dag worden we zo begroet door niet een, niet twee maar meerdere mensen uit de restaurants en de bars. Ze hebben zeer waarschijnlijk een soort van ezelsbruggetje om de namen van de passagiers te onthouden. Hoe dan ook, het is  bijzonder prettig.
Het diner gebruiken we weer in de Main Dining Room waar Yopi, Andrew en Charls de wijnkelner voor ons klaar staan. "How was your day?"
We vallen in herhaling, maar ook vanavond is het eten weer voortreffelijk.
We sluiten, zoals we ook de voorgaande drie avonden hebben gedaan, af met een "Cordial"-drankje dat telkens een andere samenstelling heeft en dat geserveerd wordt in een heel leuk "souvenir"-glaasje. Er zijn zes verschillende glaasjes en we hebben de eerste verzameling al compleet. Van Charls hebben we een bijpassend doosje gekregen zodat we ze veilig mee naar huis kunnen nemen. Vanavond is de eerste ronde om de tweede verzameling bij elkaar te krijgen. Het Cordial-drankje van vanavond heet heel toepasselijk "Love Boat".
Na het diner is het weer showtime en vanavond staan de Zaandam zangers en dansers met hun derde productie op de bühne genaamd "Rock Legends". Grote klasse!
Supergeweldigmooie dag vandaag met alleen maar hoogtepunten.

Foto’s

8 Reacties

  1. Miep:
    25 juli 2018
    Mooie dingen die jullie beleven.
  2. Marjo Crombach:
    25 juli 2018
    Ik blijf me verbazen over de gedetailleerdheid van je verslag. Heb je zo'n goed geheugen, of loop je steeds dingen te noteren? Prachtige reis, trouwens!
  3. Tom Posno:
    26 juli 2018
    Hoi Sonja en Leo,
    Iedere keer opnieuw realiseer ik me wat deze reis, behalve dat deze natuurlijk weer schitterend is, relaxed voor jullie moet zijn: je hoeft zelf niets te doen of te bedenken om op je plaats van bestemming te komen! Het schip vaart in de nacht en als je wakker wordt, ben je voor de deur afgeleverd!!! Helemaal top!
    Jullie hebben een prima culinaire verzorging aan boord merk ik wel, maar jullie lopen de calorieën er ook behoorlijk af!
    Warenhuizen als Walmart herinner ik me van Boston, toch bijzonder om daar binnen te lopen!
    Service en klantvriendelijkheid die jullie ondervinden, herinner ik me van mijn Amerika reis: iedereen is hulpvaardigen aardig, behalve in New York, dat waren heel andere menden!
    Geniet verder van alles en hartelijke groet uit een heet Velp, 35 graden!!
    Vandaag ga ik naar Berlijn voor een paar dagen; kon vanmorgen bij het ontbijt nog net even reageren op je wederom prachtige verslag, Sonja!
    Tom.
  4. Joep:
    26 juli 2018
    Weer heerlijk om te lezen.
    Thanks Sophia and Leonardus !!!
  5. Veronique en Jeroen:
    26 juli 2018
    Wat een bijzondere reis!
    Heerlijk om dit door te lezen op de saaie wegen van Frankrijk😅

    Groetjes 🌻
  6. Theo:
    26 juli 2018
    zeer bijzondere reis, veel plezier verder, hier is het aangenaam warm met 36 C inmiddels....
  7. Annette:
    26 juli 2018
    Tot nu toe lukte mij het nooit jullie te bereiken,fantastische verhalen en leuke fotoos.
  8. Marian en Herm:
    27 juli 2018
    Wat weer verhaole Sonja en Lei, super, mot toch zeer indrukwekkend zièn.
    Geweldig, gank zoè door!!!