Nederland en Rocky Mountain National Park

Dinsdag 18 juli 2017.

Goed nieuws! Onze koffer is getraceerd en zal as soon as possible worden delivered.
Gisteravond laat hebben we toch maar even gecheckt op de site van de wereldwijdebagagetraceerder of er al nieuws was. En warempel dat was er.
Meteen maar een mail gestuurd naar het motel in Pinedale, Wyoming om e.e.a. door te geven en te vragen of ze zo aardig willen zijn onze koffer in ontvangst te nemen (mocht deze worden afgeleverd vóór of op de 19e juli). Tevens een printscreen gemaakt en bijgevoegd van het formulier met alle gegevens. Zou het dan toch? Maar..... eerst zien en dan geloven.
Kyle is vanmorgen al weer vroeg in de weer, evenals de wegwerkers die een nieuwe asfaltlaag aanbrengen op de weg. En ook de zon is al enthousiast aan het werk.
Nadat we alle bagage hebben ingeladen en een laatste controleronde hebben gedaan is het tijd om de deur van nummer 11 achter ons te sluiten en op weg te gaan naar het centrum van Nederland. We ontbijten vandaag buiten de deur, simpelweg omdat er bij deze overnachting geen ontbijt is inbegrepen.
Vandaag is het mijn beurt om achter het stuur van Cherokee plaats te nemen en behendig rij ik richting de weg, waar  momenteel de wegwerkers een nieuwe asfaltlaag aanbrengen aan de rechterkant. Gisteren hebben ze de linkerweghelft van een mooie verse zwarte laag voorzien. Deze activiteiten houden in dat ik niet zonder meer de weg op kan draaien omdat het verkeer dat momenteel van links komt en over de linker weghelft rijdt sowieso voorrang heeft. Een wegwerker, waarvan je normaalgesproken zou denken, mocht je hem in het wild tegenkomen, dat het een gevaarlijke crimineel is, houdt ons tegen en zegt dat we even moeten wachten. De temperatuur van het asfalt is nog te hoog. Een vernuftig infrarood meetapparaat dat hij boven de verse zwarte laag heen en weer beweegt geeft dit namelijk aan. You'll have to wait a few minutes. No problem, we wachten wel even. Dat even duurt alles bij elkaar misschien twee minuten en dan kan ik de weg op. Ik moet dat wel volgens zijn instructies doen: op de juiste plaats de weg op rijden, in rechte lijn tot over de helft en dan pas het stuur naar rechts draaien. Op die plek is het asfalt namelijk genoeg afgekoeld. Als we weg rijden roept hij enthousiast: "Perfect! Wel done!" Tja, je kunt autorijden of je kunt het niet.....
In Nederland ontbijten we bij Dot's Diner. Het interieur is van het type bijeengeraapte prullaria, maar de bediening is super en het eten voortreffelijk. 
Na het ontbijt lopen we nog wat rond in de wereldstad Nederland en maken van de gelegenheid gebruik om bij de plaatselijke buurtsuper nog wat spullen aanschaffen. Telkens weer "missen" we spulletjes die in de achtergebleven koffer zitten. 
Dan houden we het hier voor gezien en beginnen we aan de route van vandaag. Maar niet voordat ik nog even bel met de receptie van het Sundance Motel in Pinedale, Wyoming. Gewoon om te informeren of onze mail is binnengekomen en om er zeker van te zijn dat -mocht de koffer worden gebracht- deze ook door hen in ontvangst en in bewaring wordt genomen. Het meisje aan de andere kant van de lijn verzekert me dat dat zal gebeuren. Toch wel een geruststelling.
We rijden in eerste instantie in noordelijke richting over de highway 72 tot Raymond, ook wel de Peak to Peak Scenic Byway genoemd. Het is een prachtige route en regelmatig zetten we Cherokee aan de kant om te genieten van al het moois dat de natuur ons voorschotelt. Maar ook het autorijden is een feest. Lekker relaxed, geen bumperklevers, geen snelheidsmaniakken. Men houdt zich aan de verkeersregels. Een verademing! 
Vanaf Raymond rijden we over de highway 7 noord tot Estes Park en dan draaien we linksaf de 34 west op en rijden we Rocky Mountain National Park binnen. Bij de ingang schaffen we een National Park Pass aan die ons een jaar lang toegang geeft tot alle National Parks, National Monuments en National Historic Sites.
Het bezoek aan het visitorcenter levert de eerste stempel op van deze vakantie in ons  National Park Passport. 
Wat nu volgt is een mooie, afwisselende, indrukwekkende rit door de bergen die prachtige vergezichten oplevert. Schitterende wolkenluchten, groene meadows, kale toendra's, laatste sneeuwresten, uitgestrekte ranches, groene valleien met superdeluxe "loghouses", heldere bergmeren, kortom het grote genieten!
Bij Granby gaat de route verder over de 40 west en rijden we via Kremmling en Muddy Creek tot onze eindbestemming van vandaag: Steamboat Springs.
We gaan op zoek naar een overnachtingsplek, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. We rijden in eerste instantie door tot de rand van de stad om te kijken wat er links en rechts van de weg aan overnachtingsmogelijkheden zijn, maar de meeste van hen geven aan dat er no vacancy is. We draaien Cherokee en rijden terug naar het beginpunt waar we een motel hebben gezien genaamd Rabbit's Ears. Er staat een gigantisch groot roze konijn voor het motel. Yes! Ze hebben nog een beautiful room en de prijs is $ 195 (honderdvijfennegentig!) dollar. Maar dan hebben we ook nog een balcony with a view on the river. Nee bedankt, dat is wel een erg hysterische prijs voor een kamer in een motel met een groot roze konijn bij de ingang.
We rijden naar de volgende locatie, Hampton Inn & Suites. Hier is geen kamer meer vrij en de jongeman vreest het ergste. Hij heeft een uur geleden een gast doorverwezen naar een ander hotel waar nog slechts één kamer vrij was. Er is veel te doen in town deze week dus praktisch alle accomodaties zijn volgeboekt. Hij verontschuldigt zich tig keer voor het feit dat hij geen kamer meer vrij heeft en dat hij ons ook geen alternatief kan doorgeven. I'm very very sorry guys. Aardige knul.
We besluiten dat we dan maar doorrijden naar de volgende plaats op onze geplande route die een dik uur rijden verder ligt. Net voordat we de stadsgrens bereikt hebben zien we het Western Motel liggen en ik draai meteen de parkeerplaats op. Lei gaat informeren in the office of ze nog plek voor ons hebben en komt even later triomfantelijk naar buiten. We kunnen ons installeren in kamer nummer 15. Gelukkig.
Eten doen we in town bij Johnny B. Good's Diner en we komen terecht in een jaren-50-aandoende eetgelegheid. Richie en the Fonz zouden zich hier thuis voelen.
Na het eten lopen we naar buiten met een box waar de helft van mijn sandwich in zit. 
We maken een avondwandeling over beautiful mainstreet. Het is een stuk rustiger geworden wat het verkeer betreft en ook in de winkels is het nu prettig rondkijken. 
Tijdens de rit naar Steamboat Springs hebben we gedurende meer dan 50 mijl elke mijl links en rechts langs de kant van de weg gele reclameborden gezien van een winkel die westernspullen verkoopt en nieuwsgierig geworden lopen we hier naar binnen. The wild wild west! Cowboyboots, Stetsons, cowboykleren, leren riemen en natuurlijk ook prullaria. Wat dat laatste betreft schaffen we een kleine  cowboylaars aan voor aan onze vakantieherinneringenmuur thuis.
Einde van een mooie, lange dag. Een dag met een gouden randje.