Een verjaardag met spannende momenten.

Maandag 17 januari 2022

Vandaag is het een speciale dag want Lei is jarig🥳. Hij blaast symbolisch 72 kaarsjes uit. Toch wel speciaal om je verjaardag i.p.v. in het mistige en koude Venlo in het zonnige en aangenaam warme Benalmádena te vieren.

We hebben het plan opgevat om vandaag een ritje door de bergen te maken. Op advies van de VVV-dame in Mijas Pueblo brengen we een bezoek aan het plaatsje Canillas de Aceituno en later eventueel ook nog aan Sedella. De jarige van vandaag verdient het om met volle teugen te genieten van de mooie omgeving en zich niet bezig te hoeven houden met het verkeer, dus kruip ik vandaag weer achter het stuur. 

We moeten eerst een stuk afleggen over de “grote weg” maar na een tijdje verlaten we de drukte en rijden we over de slingerende bergwegen die dan weer omhoog gaan en vervolgens ons weer flink de diepte in storten. Al met al is het een perfecte update van mijn rijvaardigheid. Jammer dat er niet veel mogelijkheden zijn om langs de slingerende weg te stoppen want soms komen we adembenemende uitzichten tegen. 

Zo rond 12.30 uur arriveren we in Canillas de Aceituno en via de smalle straatjes gaan we op zoek naar een parkeerplek. Dat is in eerste instantie nog een gedoe want de straatjes zijn smal en er komen af en toe ook nog tegenliggers. Gelukkig zijn de mensen hier aardig en maken ze royaal plaats voor toeristen die het niet gewend zijn om te rijden door smalle straatjes in bergdorpjes. We vinden een geschikte plek even buiten het “centrum” (een wel heel groot woord voor een pleintje) waar zich ook nog een openbaar toilet bevindt. Dat is een extra fijne bijkomstigheid en wat nog belangrijker is, het is er supersuperschoon.

We wandelen richting de Plaza Mayor waar we op een terrasje gaan zitten en voor de afwisseling dos cafés con leche bestellen. Even bijkomen en, ook niet onbelangrijk, mensen bekijken. Er loopt een “inboorling” met een opgerolde keukenkalender onder zijn arm op en neer en knoopt praatjes aan met andere “inboorlingen”. Als hij even later weer voorbij komt heeft hij, behalve de opgerolde keukenkalender, ook nog een grote envelop in zijn handen. Twee werknemers van de plaatselijke Gemeentewerken hebben vandaag het plan opgevat om een bankje te plaatsen. Het is teamwork want de een houdt het bankje omhoog en de ander schroeft ijzeren pinnen in de twee poten links. Dan gaan ze naar de andere kant en komen er op dezelfde manier twee ijzeren pinnen in de twee poten rechts. Zo, dat is gebeurd. Even bijkomen en socializen met voorbijkomende dorpsgenoten. Het vrachtwagentje van de Gemeentewerken staat gewoon midden op straat geparkeerd, meteen naast een tafeltje met twee stoelen van het etablissement waar we koffie drinken. Een motorrijder komt uit het straatje en doet niet moeilijk als hij niet voorbij kan. Hij schuift gewoon de stoeltjes aan de kant en rijdt vervolgens ronkend weg. 

De volgende fase van het bankjeplaatsen is aangebroken; er worden gaten geboord op de plekken in de stoep waar de ijzeren pinnen onder de vier poten in moeten passen zodat het bankje stevig en hufterproof kan staan. Operatie bankjeplaatsen is niet zomaar iets. Het vergt teamwork en goede voorbereiding, dat is een ding wat zeker is.

We gaan aan de wandel. Wat een geweldig leuk plaatsje is dit en wat fijn dat de dame van de Mijas-VVV ons dit heeft aangeraden. Typische witte huisjes, sinaasappelbomen in de straatjes, kleurrijke bloempotten tegen de muren maar ook de nog aanwezige kerstversiering maakt het struinen door de straatjes heel bijzonder. Wat de kerstversieringen betreft, die zijn allemaal gemaakt van plastic (melk)flessen die op de een of andere manier heel kunstig verwerkt zijn. Kerstbomen, kerstverlichting, kerstklokken, kerstengelen, kerststerren, kerstslingers, allemaal bestaan ze stuk voor stuk uit bewerkte plastic flessen. We zien in een van de straatjes een papieren zak met lege melkflessen staan die ongetwijfeld op een centrale plek verzameld en vervolgens verwerkt worden tot kerstversieringen voor het volgend jaar. We bezoeken ook de plaatselijke kerk. In tegenstelling tot bij ons zijn hier over het algemeen de deuren van kerken gewoon geopend zodat eenieder die daar behoefte aan heeft naar binnen kan. Het is een prachtige kerk waar de kerststal nog steeds in volle glorie staat te pronken. 

Ondertussen is het twee uur en we besluiten de auto op te zoeken, nog even gebruik te maken van het openbare, supersuperschone toilet en dan TomTom dusdanig te programmeren dat we op weg kunnen gaan in de richting van Sedella. TomTom wijst ons braaf de weg, maar helaas, we komen er niet echt uit. We moeten rechtsaf waar geen weg is of linksaf waar het niet mag. TomTom is van slag. Dan maar gewoon terug rijden zoals we gekomen zijn en kijken of we het bord met Sedella tegenkomen. Dat is uiteindelijk het geval en we vervolgen de slingerende bergweg.

Sedella komt in zicht en we hebben het plan opgevat om hier eventueel een hapje te gaan eten. Maar ik mis ik de afslag naar het centro dus bij de eerstvolgende gelegenheid, het cemetario, draai ik Corsa en rij ik terug om nu wel de goede weg in te slaan. Had ik dat maar nooit gedaan…… In eerste instantie heb ik nog ruim voldoende plek om te navigeren door de straatjes maar ze worden alsmaar smaller. Ik krijg het nu toch wel Spaans benauwd want het is alleen nog maar een kwestie van rechtdoor kunnen rijden en absoluut niet terug kunnen. TomTom roept allerlei instructies maar ik luister niet meer. Bekijk het maar! Ik wil hier weg! En dan kom ik bij de Plaza Major uit en kan ik niet verder want er staat een cementmolen en de Plaza ligt open. Terug is ook geen optie. Er komt een lokale bewoner voorbij gewandeld, hij kijkt en kijkt en loopt gewoon door. Ja, daar heb ik dus ook niks aan. Lei stapt uit de auto om te kijken of ik op de een of andere manier door het gapende gat in de Plaza kan rijden en dan vervolgens via een scherpe bocht naar links het uiterst smalle straatje in kan. Hij staat enthousiast te zwaaien dat het kan, maar ik heb zo mijn twijfels. Maar ik heb geen keuze. Ik moet wel! Dus op hoop van zegen, gas geven en God zegene de greep. Het is verschrikkelijk en ik rij heel voorzichtig het gapende gat in, meteen een scherpe bocht naar rechts, gas geven en het gapende gat weer uitrijden in combinatie met een scherpe bocht naar links en dan maar hopen dat ik de muren rechts en links van mij niet zal raken. Lei loopt voor de auto uit en loodst me er doorheen. Met een slakkengangetje rij ik naar beneden, want dat komt er ook nog bij, niet gewoon rechtdoor maar tot overmaat van ramp ook bergafwaarts. Uiteindelijk kom ik schadevrij beneden en is het straatje wat breder geworden. Volgens Lei had ik al met al aan weerskanten maximaal 5 centimeter (!!!!) ruimte tussen muren en auto over.

Ik heb het gehad met Sedella en de plannen worden drastisch omgegooid. We rijden terug naar Benalmádena, terug naar het hotel. We gaan onderweg nog even naar een grote Carrefour die toch op de route ligt om wijn in te slaan. En overhemden 👔 voor Lei. Dat is vaste prik als we in Spanje 🇪🇸 zijn. De kwaliteit van de overhemden die deze winkel verkoopt is van het type erg goed en ze kosten ook nog eens geen drol. We vinden weer een plaatsje voor Corsa op de parkeerplaats voor het hotel.

We leggen onze spullen in de kamer en gaan dan weer aan de wandel, op zoek naar een eetgelegenheid. We willen vanavond nl. niet in het hotel eten maar gewoon ergens in de buurt in een lokaal restaurant. Een goed plan maar helaas, in de praktijk komt er niks van terecht. Geen enkel lokaal restaurant in de buurt is geopend tijdens de avonduren. Tja, je vergeet dat het winter is en de toeristen momenteel niet zo massaal aanwezig zijn zoals dat in de zomermaanden het geval is. We gaan noodgedwongen ergens zitten in een soort van snackbar en bestellen dos cerveza 🍺 🍺 por favor. Naast ons zit een stel uit Bayern en we hebben een geanimeerd gesprek over het leven, over Corona en de vreemde maatregelen die overal gelden, over de noodzaak van het nu genieten. Aardig stel.

Het is langzamerhand tijd geworden om terug te gaan naar het hotel waar we dan maar gaan dineren. Dan houden we de verjaardagsmaaltijd maar tegoed voor als we weer thuis zijn.

Als we op de hotelkamer aankomen wacht ons een aangename verrassing. Er staat een wijnkoeler op tafel met daarin een fles Cava op ijs en daarnaast een bord met een verjaardagstaartje (compleet met kaarsje!). Wat een leuke geste! Dat maakt de dag toch nog even wat feestelijker dan hij sowieso al is.

Op naar de eetzaal voor het diner en dan terug naar de kamer om te genieten van de verjaardagstaart en de Cava. Een mooie afsluiting van een feestelijke maar toch ook wel spannende, enerverende dag. Een dag met een dik gouden randje.

En ook nog eens 10.635 stappen gemaakt.