Voettocht naar Torremolinos (en terug!)

Zondag 16 januari 2022

De dag begint weer zonnig dus dat belooft veel goeds. Omdat we gisteren met de auto op pad zijn geweest is het vandaag weer een “we moeten toch weer eens flink gaan lopen dag”. En dus stappen we na het ontbijt vol energie naar buiten, dalen via de hoteltuin af naar de catacomben die onder de hoofdstraat door lopen om zo via een lange trap naar beneden uit te komen bij de boulevard. De wandeling gaat via de jachthaven van Benalmádena waar een aantal aardige bootjes ligt. Maar er zijn ook leuke winkeltjes die al geopend zijn. Af en toe loop ik even naar binnen maar uiteindelijk vind ik niks van mijn gading, helaas.

Het is een stuk drukker op straat dan de laatste dagen het geval was maar dat komt omdat het zondag is en de Spanjaarden massaal naar buiten gaan. Sommigen zijn gewapend met klapstoeltjes. Die gaan dus duidelijk op het strand in hun meegebrachte klapstoeltjes zitten kijken naar de zee. Geef ze eens ongelijk. Wij daarentegen gaan al stevig doorstappend oostwaarts richting Torremolinos. De zon schijnt uitbundig. Het blijft een bijzondere gewaarwording om in deze tijd van het jaar in de stralende zon buiten te wandelen.

Nadat we een fikse afstand hebben overbrugd en we al in de buurt van Torremolinos centrum zijn is het weer ruimschoots de tijd voor dos cafés con leche. Op de boulevard zelf vinden we geen geschikte plek maar op de parallel met de boulevard lopende straat zien we een etablissement liggen waarvan we zeker zijn dat er koffie te krijgen is. We gaan zitten aan een tafeltje en een dame komt naar ons toe. In onvervalst Nederlands🙄 zegt ze “Goedemorgen!” Dat hadden we dus niet verwacht want we wilden al in ons beste Spaans “Buenos días” roepen. Getver! Dat is nou niet bepaald datgene dat we hier in Spanje opzoeken: Nederlandse koffie- en eetgelegenheden. Geen “De Brabander”, geen “Bij Kootje”, geen “De Klikspaan” en meer van die “Nederlandse” uitspattingen voor ons. We zijn niet voor niets in Spanje. Maar ja, we zitten nu eenmaal hier op het terras en dus bestellen we maar twee koffie. De dame kijkt belangstellend naar het overhemd van Lei en ze zegt dat ze vroeger in Nederland op de markt heeft gestaan met overhemden. Daarom is ze altijd nieuwsgierig naar welk merk overhemd de mannelijke clientèle draagt. Ach ja, ieder zijn ding. Aan een ander tafeltje zitten een meneer en mevrouw (met Spaanse hond) die vanuit Friesland hier naartoe geëmigreerd zijn. Uiteraard gaan de gesprekken over Corona en alle vervelende dingen die dit met zich meebrengt. Je raakt er niet over uitgepraat. Ondertussen is de koffie vers gezet en krijgen we er ook nog een cakeje bij. Home away from home om het maar in goed Spaans te verwoorden. Het moet gezegd zijn, het was al met al een gezellige koffiebreak. En we hebben even bij kunnen komen, ook niet onbelangrijk.

Nadat we hebben afgerekend en afscheid hebben genomen vervolgen we onze voettocht richting Torremolinos Centro. Op de boulevard staan de zondagsvissers met hun werphengels pogingen te doen om iets aan de haak te slaan en op de bankjes zitten bejaarden te genieten in de zon. Soms zijn ze met gesloten ogen zich van binnen aan het bekijken. En wij, wij lopen stevig door want we willen tenslotte nog het centrum bezoeken.

Bij het Mélia hotel aan de overkant van de boulevard zien we links ervan een trap omhoog en volgens ons leidt die trap naar het centrum. Er is maar één manier om hierachter te komen en dat is; het nemen van de trap! Nou zijn we al een tijdje onderweg en dus is het nemen van deze trap een fikse uitdaging. Maar goed, we doen het rustig aan want dan breekt het lijntje niet. Na een gigantische klim komen we uiteindelijk uit daar waar we wezen moeten, nl. het centrum van Torremolinos. Maar het is zondag en hier is zondag vooralsnog nog een rustdag. Dus de meeste zaken zijn gesloten. Jammer, maar het is niet anders. 

Desondanks maken we toch nog een flinke wandeling en krijgen we een idee van wat het centrum op een doordeweekse dag te bieden heeft. En dat is voornamelijk levendigheid. De levendigheid die nu grotendeels ontbreekt. Na verloop van tijd dalen we weer af, via het historische gedeelte, naar de boulevard. Beneden aangekomen staat ons nog een behoorlijke wandeling terug over de boulevard naar Benalmàdena Costa te wachten. Daarom gaan we voor een “dos cerveza por favor” pauze. Die kunnen we invullen direct op het strand met zicht op de Mediterraneo en ook nog zittend in de sol. Wat willen we nog meer? Niks toch? Dat is wat men noemt HET GROTE GENIETEN! En dat doen we dus, met volle teugen. Langzamerhand verdwijnt de zon en omdat we niet kunnen blijven opschuiven met onze stoeltjes in het zand gaan we uiteindelijk weer op weg naar het westen. Vandaag liggen er geen surfers in het water maar wel een enkele supper. Als het einde van de wandeling in zicht komt beginnen we ook de vermoeidheid te voelen. Dat is ongetwijfeld psychisch, maar toch zijn we lichamelijk moe. We zijn dan ook blij als we bij de trappen zijn gearriveerd die we wel nog moeten beklimmen alvorens we weer (via de catacomben onder de weg door) arriveren bij ons hotel. We zijn weer “thuis” na een enerverende dag die 19.950 stappen op de teller heeft gezet.