Victoria BC, Canada en het naderende afscheid

Zondag 29 juli 2018

De wekker roept om 07.00 uur reveille. Welcome to Canada!

De planning is dat we rond 13.00 uur aan land kunnen in Victoria BC dus we hebben de hele ochtend de tijd om eerst op ons gemak in het Lido te ontbijten, een paar rondjes over het Lower Promenade Deck te wandelen en vervolgens om 11.00 uur naar de MainStage te gaan voor een meet-and-greet met de Zaandam zangers en dansers.

We zoeken een mooi plekje in de zaal en stipt om 11.00 uur gaan de vier zangers, de zes dansers en de piepjonge entertainmentproducer op de rand van de bühne zitten en stellen zich één voor een voor. De zangers zijn allen, evenals de producer, afkomstig uit de USA. Wat de dansers betreft komt een van hen uit Brazilië, een uit Engeland, twee uit Australië en twee uit de USA.  Het is een enthousiaste groep die enorm veel plezier samen heeft zowel tijdens hun werk op de bühne als tijdens hun vrije tijd. Er worden vanuit de zaal diverse vragen op hen afgevuurd en deze belangstelling en interesse wordt door hen duidelijk heel erg op prijs gesteld. 

Na ruim een half uur is het tijd om een kijkje te nemen achter de schermen en persoonlijke gesprekken te voeren. We praten met de Braziliaanse danser, die ondanks zijn knieblessure toch elke avond met een big smile op de bühne staat. De jongeman uit Engeland is "pas" op zijn 14e begonnen met dansen en de knul uit de States al op zijn 3e jaar. Een van de zangeressen bedankt ons herhaalde malen voor het feit dat we naar hun shows zijn komen kijken en ook nu de tijd voor hen nemen. Wij op onze beurt bedanken voor de geweldige shows die ze ons hebben voorgeschoteld. 

We gaan af via de bühne waar ook de geluids- en lichtmensen staan die allerlei informatie over hun werkzaamheden geven. Een heel belangrijk onderdeel van het geheel en goed dat ook zij er vanmorgen bij zijn. We nemen afscheid en gaan een rondje maken over de verschillende dekken van het schip. De winkeltjes zijn gesloten want we bevinden ons zo langzamerhand in het havengebied van Victoria en ook in het casino zijn momenteel geen activiteiten. Het is tijd om koffer nr.2 voor zover mogelijk te gaan pakken. We hebben vanavond na het eten niet al te veel tijd meer om alles een plekje te geven want vóór middernacht moet de bagage buiten de deur staan.

Kapitein Carsjens gooit het anker uit dat met een enorme plons in de Canadese wateren valt. Meteen nadat de trossen zijn vastgemaakt komen de op de kade wachtende leveranciers in actie en worden er nieuwe voorraden aan boord gebracht. Met name bloemen, heel veel bloemen. Kan de boordbloemist zich weer uitleven.

We drinken nog een grote cappucino in het Exploration's Café waar Christian, de cappucinobereider, zich helemaal uitleeft. Het is een geinige gast die altijd in is voor een grapje en die, als hij je in de verte ziet komen, enthousiast staat te wuiven.

Om 13.00 uur krijgen we het sein dat we de Canadese bodem kunnen betreden, maar omdat de meeste passagiers dit van plan zijn besluiten we een half uurtje te wachten. Achteraf hadden we beter een uurtje kunnen wachten want als we richting de "gangway" gaan staan we op de trap naar deck 1 al in de file. Een "happy-face" van tegen de 80 is blijkbaar bang dat we voor zullen kruipen en ons tussen de rij wachtenden wurmen want op bitse toon krijgen we een "the end of the line is around the corner!" naar ons hoofd geslingerd. Ik bedank haar vriendelijk voor deze nuttige informatie. "Well thank you kindly ma'am for this information!" 

We lopen voorbij de lange rij wachtenden die around the corner nog véél langer blijkt te zijn aangezien the end of the line bijna aan het einde van de gang is. Geduld is in deze een schone zaak en we schuifelen langzaam met de hele meute als in een Disneyland-wachtrijslinger richting de trap naar A-deck. De moeder en haar dochter komen uit de gang waar zich hun hut bevindt en vragen of ze zich mogen joinen bij ons. Van ons wel, als het 80-jarige "happy-face" het maar niet ziet. Moeder en dochter vragen wat onze plannen zijn. We vermoeden dat ze zich bij ons aan willen sluiten en eerlijk gezegd hebben we hier, hoe aardig ze ook zijn, niet veel zin in. We zeggen dat we naar het centrum wandelen maar geen vast plan hebben. Dat hebben we ook niet.  We bereiken de gangway, laten onze pasjes scannen en dan zetten we voet aan wal. Welcome to Victoria BC on Vancouver Island, Canada!

We gaan op pad en volgen de duidelijk aangegeven route die zorgt dat we veilig het haventerrein kunnen verlaten om vervolgens met de plattegrond in de hand richting het centrum van Victoria te wandelen. Het is voor ons een hernieuwde kennismaking met deze mooie stad. Het is zondag en dat is duidelijk merkbaar als we door de woonwijk wandelen. In een van de parkjes zitten ouders met hun gevulde coolers op een kleine tribune achter een hek de verrichtingen van hun baseballspelende kroost te bekijken. Het is zo'n typische Amerikaanse zondag-met-het-gezin-in-het-park-activiteit. Even verderop is een klein winkelcentrum en we gaan de plaatselijke buurtsuper met een bezoek vereren. Gewoon omdat we het leuk vinden om plaatselijke buurtsupers te bezoeken maar ook omdat de tube koortslippencrème praktisch leeg is. In tegenstelling tot in Venlo is koortslippencrème in de samenstelling zoals wij die kennen hier alleen op doktersrecept verkrijgbaar. Er is wel een vrij verkrijgbare variant met andere ingrediënten dus schaffen we die maar aan. We hebben nog een paar Canadese Dollars over van onze reis een aantal jaren geleden dus dat komt goed uit want dan hoeven we de creditcard niet te gebruiken.

Bij de kassa staan plotseling de moeder en de dochter achter ons. Nou weten we het zeker, ze achtervolgen ons. We rekenen af en wensen hen een fijne dag toe.

We vervolgen onze weg in een wat hoger tempo en na een dik half uur arriveren we bij het BC-regeringsgebouw op Government Street waar het startsein gegeven wordt voor het maken van weer veel foto's.

Het is, in tegenstelling tot wat we gewend zijn de afgelopen twee weken, behoorlijk warm (23 graden) en de zon staat te schijnen aan de strakblauwe hemel. Het grasveld voor het het regeringsgebouw (BC Legislature) is bezaaid met liggende en zittende toeristen uit met name India en China-Japan-Korea (om met Juf Ank te spreken: mensen met die oogjes). 

Aan de overkant van de Inner Harbour ligt het Visitor Center waar we gebruik maken van het internet om de mail te checken en het blog te updaten. Maar wat zeker zo belangrijk is om online in te checken voor onze vlucht terug naar huis van morgen. En voor de rest houden we het internetgebruik voor gezien en is het weer: rust! 

We wandelen verder over Government Street, bezoeken The Bay Center, bekijken eventjes een openluchtoptreden op de kleine bühne van het Victoria Flamenco Festival en drinken aan de rand van Chinatown een grote kop koffie op een terras. Even bijkomen want een ding is zeker, we zijn niet meer gewend aan de warmte.

We willen niet al te laat terug zijn aan boord en aangezien Yopi, Andrew, Charls en alle anderen in de MainDiningRoom ons om 19.45 uur aan tafel verwachten besluiten we weer terug te wandelen. Het is sowieso al een stuk rustiger geworden op straat want de winkels sluiten op zondag om 17.00 uur.

Via een andere route lopen we door de woonwijken terug richting de Cruise Ship Terminal. De paar Canadese Dollars die we, ondanks de aanschaf van koortslippencrème en koffie nog over hebben, gaan weer mee terug naar huis want in de souvenierwinkel bij de terminal ligt niets dat de moeite van het aanschaffen waard is. Nou krijg je natuurlijk ook niet veel voor CAD 3,40.......

Welcome back!!!

Op de tafel in onze hut ligt een op mooi papier gedrukt "Voyage Log" waarop de gegevens staan vermeld m.b.t. onze cruise. De aanleghavens met data, afgelegde zeemijlen en snelheid in knopen. Crew: 602  Nationaliteiten crew: 35  Totaal aantal zeemijlen: 3687  Gebruikte brandstof: 822 metric tons  En niet geheel onbelangrijk, aantal geconsumeerde eieren: 32.760 (!) Captain Marco Carsjens en Cruise Director Andy Knox hebben het log voorzien van hun handtekening. Leuk aandenken.

We kleden ons om voor het diner en daardoor kunnen er weer wat spullen in de koffer gedaan worden. Tijd om te gaan eten.

Yopi en Andrew staan met een big smile klaar bij "onze" tafel. We krijgen de menukaart en weer hebben we een luxe-probleem, nl. wat eten we vanavond? Uiteindelijk toch maar de knoop doorhakken en kies ik voor iets wat ik zelden of nooit bestel: Wiener schnitzel maar dan wel Chef Rudi's Style. Lei gaat voor een sirloin steak. En het dessert van vanavond? Heel toepasselijk Baked Alaska. 

Charls, de wijnkelner, komt naar onze tafel met de mededeling dat het royaal "after eight" is dus voor de laatste keer? Tuurlik!! Hij vraagt welke glaasjes we willen hebben. Omdat we drie sets souvenierglaasjes compleet hebben kiezen we voor het schip en het roer. De teller staat op 20 (!)

Dan komt het onvermijdelijke moment van afscheid nemen van al die lieve mensen die ons hier in de MainDiningRoom al die avonden in de watten hebben gelegd en maken we natuurlijk nog een foto van Yopi en Andrew. Time to say goodbye.......

Een beetje weemoedig verlaten we de eetzaal.

Op de vierde verdieping waar zich de o.a. de receptiebalie bevindt staat een kleine terminal die, als je je boordpasje swiped, je rekening tot dat moment laat zien en die je vervolgens kunt printen. Hoe handig is dat? 

Er staan prachtige nieuwe bloemarrangementen en dat betekent dat dit het geval is op alle dekken. Met het fototoestel in de aanslag lopen we een laatste rondje over het schip en inderdaad, de boordbloemist heeft zich weer enorm uitgeleefd met de vandaag aan boord gebrachte verse bloemen.

Dan is het nu echt tijd om de laatste spullen in de koffer te doen zodat deze voor 24.00 uur buiten staat. Als we richting onze hut gaan zien we al veel koffers in de gang buiten de hutdeuren staan. De sjouwers staan ook al klaar om ze naar de verzamelplaats te brengen. Ook nu weer de stille krachten op de achtergrond.

We bedanken hen voor hun werk met een welgemeend "terima kasih"! In koor komt er een "sama-sama!".