En dan is het echt voorbij (voor nu althans)

Zondag 21 augustus 2016

Tja, en dan is de dag van vertrek toch aangebroken. Zoals alle andere ochtenden is het ook vandaag om 07.00 uur reveille. Voor we koffer nr. 4 definitief dicht maken gaan we eerst ontbijten. Het stelt niet al te veel voor, wellicht zijn onze verwachtingen te hoog gespannen wat dit betreft. Er is brood, jam, koffie en jus d'orange en nog slechts 2 muffins. De eerste serie geroosterd brood komt mooi gebruind uit de toaster, maar de tweede serie is zwartgeblakerd. Hernieuwde poging dan maar.
Aan het tafeltje naast ons zit een ongeveer honderdjarige slechthorende mevrouw die herinneringen uit haar verleden deelt met een meneer die haar volgens mij interviewt. Ze doet dit met een héél erg luide stem en het feit dat er in de ontbijtruimte geen vloerbedekking en geen gordijnen zijn maar een stenen vloer en betonnen muren maakt het er niet gezelliger op. Af en toe doet hij, de interviewer, een poging iets te vertellen, maar daar reageert ze totaal niet op, ze tettert gewoon door. Duidelijk een geval van vergevorderde doofheid.
Koffer nr. 4 gaat met enige moeite dicht en weegt uiteindelijk 20 kg. De tempex cooler laten we achter in het motel en voor de laatste keer stouwen we de bagage in Dodge. De delftsblauwe klompjes, die vier weken lang aan de binnenspiegel hebben gebungeld, stop ik weer in de rugzak tot de volgende reis. Uitchecken en dan installeer ik me voor de laatste keer achter het stuur om ons, via een hopelijk mooie route, naar Boston Logan Airport te rijden. Hit the road!
We hebben het plan opgevat om naar een grote shoppingmall te rijden waar we dan een aantal uren kunnen doorbrengen alvorens we naar de luchthaven gaan. We hebben de tijd want het vliegtuig vertrekt pas vanavond om 21.30 uur en we willen om 18.00 uur de auto inleveren bij de vestiging van Alamo. TomTom is geprogrammeerd om ons via de "local roads" naar onze bestemming te navigeren. So far so good.
Na een kwartiertje rijden zien we rechts van de weg "Yankee Candle Village" liggen. Een verzameling gebouwtjes dat er heel erg uitnodigend uitziet. We wijken af van ons oorspronkelijke plan en zetten de auto op een van de parkeerplaatsen. We zijn niet de enigen. Dit is duidelijk een zondaguitstapjesbestemming en we zijn benieuwd naar wat ons te wachten staat. Via ingang nummer 2 gaan we naar binnen en worden (uiteraard) van harte welkom geheten door een juffrouw die plattegronden uitdeelt en flyers waarop de aanbiedingen van vandaag vermeld staan. De plattegrond zullen we nodig hebben, van de aanbiedingen maken we geen gebruik want de koffers zijn afgesloten en er kan sowieso niets meer bij. Dit is Yankee Candle Paradise! Het eerste gedeelte van deze gigagrote winkel staat helemaal vol met 400.000 Yankee Candles in alle soorten, 200 geuren, kleuren en maten. Ongelooflijk! Je kijkt je ogen uit. Een stoomtreintje rijdt al slingerend boven onze hoofden door de ruimte. Wat volgt is een route die ons naar de Christmas Shop, het Bavarian Village, de Toyshop, Santa's Workshop, waar je je verlanglijstje persoonlijk aan Santa (die hier aan het werk is) kunt overhandigen, de Kitchen and Home Decor afdeling, en ga zo maar door. Uiteraard is er een ruimte waar eten en drinken verkrijgbaar is en dan met name homemade fudge, gigagrote zakken popcorn, Ben & Jerry's Icecream en meer van dat soort calorierijke heerlijkheden. Wij zijn dapper en houden het bij een beker zwarte koffie. Ondertussen is er op het podium een optreden van de Yankee Mountain Boys. Drie levensgrote poppen die ons entertainen met gezellige Mountain Music. 
Onze koffiepauze duurt wat langer vanwege het altijd boeiende mensenkijken. Zoals we deze weken al vaker hebben opgemerkt zijn hier heel veel zeer extreem dikke mensen. Vaak ook heel jonge mensen die amper nog normaal kunnen lopen. Onbegrijpelijk dat iemand het zover kan laten komen. Naast ons zit aan een tafeltje een vader, moeder en hun twee dochters. We zijn deze mensen al een paar keer tegengekomen in de winkel en volgens ons hoeven ze niet op een dollar meer of minder te kijken want ze hebben hun winkelwagen behoorlijk volgeladen met grote potten Yankee Candles (die per stuk $ 24 kosten) en andere tamelijk prijzige spullen. Pa staat bij de popcornstand en schaft vier enorm grote zakken popcorn aan. Ma is dik, heel dik, en dochter nummer 1 gaat zo te zien dezelfde richting uit. Ma heeft al een groot stuk gebak naar binnen gewerkt en als pa met de popcorn naar het tafeltje komt trekt ze hem bijna een van de zakken uit de hand. Meteen scheurt ze hem open en begint te eten. Aan een stuk door gaat er popcorn naar binnen tot de zak voor meer dan de helft leeg is. Dan gaat ie dicht en begint ze te graaien bij pa en de dochters die ook elk een zak van het zoete spul hebben. Ze blijft maar popcorn naar binnen schuiven en gooit er tussentijds ook nog een beker cola in. Bah, walgelijk.
We bezoeken nog even het kleine museum met kaarsenmakerij en wandelen buiten wat rond. Het ziet er allemaal pico bello verzorgd uit. Mooi aangelegde bloemenperken (waar geen verdord bloemetje te zien is) omzoomd door strak groen gras. Ondertussen is het 13.30 uur en is het tijd om verder te gaan.
TomTom geeft aan dat we zonder stop rond 16.35 uur zullen arriveren bij de eindbestemming dus kunnen we anderhalf uur doorbrengen in de shoppingmall.
Hier aangekomen is al snel duidelijk dat anderhalf uur veel en veel te kort is want het is een enorm groot complex. We zien maar een heel klein gedeelte maar dat maakt niet uit, we kunnen anderhalf uur flink doorstappen zodat we een beetje compensatie hebben voor de lange zit die ons te wachten staat. 
Als we onze weg vervolgen staat de planning op 18.05 uur. Da's mooi! Maar wat extra aandacht verdient is de meter van de benzinetank want we leveren de auto in met een zo goed als lege tank. Spannend of we Boston halen met deze tankinhoud. Hoe dichter we bij Boston komen hoe drukker het wordt en moet ik, ondanks hulp van de navigatie, enorm allert blijven. Maar het gaat goed en om 18.05 uur draaien we het megagrote Rental Car Center in en leveren we de auto, met een bijna lege benzinetank, in bij Alamo. Zoals gewoonlijk is binnen een paar minuten alles gecontroleerd en krijgen we een "kassabonnetje" met alle gegevens: 24-jul-2016 08.11 pm : miles out 28700, 21-aug-2016 06.10 pm : miles in 32633, miles driven 3933.  Bagage uitladen en via de grote hal van het pas drie jaar geleden geopende Rental Car Center gaan we met de vier koffers en de twee rugzakken naar de uitgang om vervolgens in een propvolle shuttlebus te stappen. We arriveren uiteindelijk om 18.50 uur bij vertrekhal E en kunnen meteen onze bagage droppen bij de incheckbalie van Icelandair. Inchecken hebben we gisteren al online gedaan en toen ook meteen de zitplaatsen gewijzigd voor het tweede gedeelte van de vlucht. In eerste instantie zaten we met drie personen naast elkaar en nu zitten we lekker met z'n tweetjes. Zeker zo prettig. De kofferweegschaal geeft aan: 23 kg, 23 kg, 20 kg en 18 kg. Zo, die zijn we kwijt en nu kunnen we via de altijd strenge security (schoenen uit) richting de gate gaan. We hebben nog voldoende tijd om een sandwich te eten en een beker koffie te drinken. Onze waterdoppers die we vóór de securitycheck hebben leeggedronken vullen we weer met vers Amerikaans water voor onderweg.
Om 22.00 uur vertrekken we, een half uur later dan gepland, voor de 4 uur en 45 minuten durende vlucht van Boston via Reykjavik naar Amsterdam. Op Keflavik Airport hebben we een klein uurtje tijd alvorens we om 07.40 uur IJslandtijd beginnen aan de vlucht naar Amsterdam. Voor ons gevoel is het nu maandagochtend 03.40 uur. In Venlo is het nu maandagochtend 09.40 uur. Verwarrend allemaal. We vertrekken ietsje later dan gepland maar voor de rest verloopt alles vrij vlotjes en landen we rond de verwachte aankomsttijd van 12.45 uur op Schiphol. 
Dan is het wachten tot de bagage over de band komt rollen om vervolgens met de shuttlebus naar de parkeergarage van P3 te gaan waar we onze Splash 4 weken geleden hebben achtergelaten. Snel bagage inladen en op naar huis! Twee uurtjes later, om 16.00 uur, draaien we de parkeergarage van Via Crescendo in en is er een eind gekomen aan deze schitterende vakantie.

We hebben heel veel aardige mensen ontmoet. Ook heel veel bijzondere mensen. Zoals tijdens de eerste week toen een man en vrouw buiten bij het motel op plastic stoeltjes zaten te puffen van de warmte. Zij kon zo doorgaan voor de tweelingzus van Ma Flodder, slecht kapsel, missende tanden, soepjurk die dringend behoefte had aan een sopje, maar verschrikkelijk aardig. Ze zat naar adem te happen en had het flink benauwd. Maar wel een sigaretje in de mond. Hij, ook enorm aardig, paste wat uiterlijk en verzorging betreft perfect bij haar. "The heat makes me feel like a turkey in the oven!"
En tijdens een stop bij het Shenendoah National Park; het aan een strategisch opgestelde picknicktafel zittende ouder bikerpaar. Veel leer, tattoos, piercings, etc. met hun schoothondje ook in leer en een helmpje op met een kammetje van spikes. Ze zitten niet voor niets zo strategisch want we zijn nog een paar meter van hen verwijderd of het is al: "How are you doing?". Het zijn gezellig praters en het schoothondje zit bij hem op schoot. 
Wat ons deze reis is opgevallen is dat de mensen in de zuidelijker gelegen staten over het algemeen wat vriendelijker zijn dan die in b.v. de staat New York. Hoe noordelijker we kwamen hoe vaker dat er iemand zonder te groeten voorbijliep. Ongelooflijk hoe snel je went aan het groeten van iedereen die je tegenkomt, hoe snel je dat overneemt en hoe jammer je het vindt als dat vervolgens niet gebeurt. 
We hebben een toffe vier weken doorgebracht in dit land van zoveel verschillen en van zoveel mogelijkheden. 
Dit land van:
-gewoon tegen iemand zeggen dat je haar bril leuk vindt;
-de mogelijkheid om 's avonds na 22.00 uur naar de schoenenboer te gaan om sneakers aan te schaffen;
-als je oud in leeftijd bent je nog lang niet oud van hart bent;
-het relaxte autorijden waar men zich voor 99% aan de verkeersregels houdt en waar je zonder gevaar voor eigen leven kunt oversteken;
-alles kan, niks is gek;
-24 uur per dag ontbijt kunnen bestellen in het restaurant;
-wait to be seated;
-bottomless drinks;
-samen één gerecht delen;
-doggiebags;
-goedkope benzine;
-enorme afstanden;
-stoere pick-up trucks;
-onbegrensde mogelijkheden;
-Hillary en Donald.
Dit land waar we hopelijk nog heel vaak naar terug zullen mogen keren. 

Voor nu is dit het laatste verslag en begint het gewone werkzame (voor mij althans) leven weer. Dank aan al onze volgers en dank voor alle lieve, mooie, grappige reacties die we regelmatig hebben gekregen. We hebben ze allemaal met plezier gelezen.