Afscheid nemen en een héle lange reisdag.

Vrijdag 03 november 2023

De dag van vertrek is aangebroken. Om 06.00 uur is het “rise and shine” en als we naar buiten kijken 👀 zien we dat we zijn gearriveerd in Port Everglades, de cruiseterminal van Fort Lauderdale, Florida USA🇺🇸. 

Na de ochtendroutine en een allerlaatste controleronde door de cabin sluiten we om 07.30 uur de deur van stateroom 4095 en gaan we op zoek naar Torro en Iputu, onze cabinstewards. We willen ze bedanken voor hun goede zorgen gedurende deze vier weken. Ze zijn al heel druk in de weer met het schoonmaken van de cabins voor de nieuwe gasten die over enkele uren zullen arriveren. We willen ze niet al te lang ophouden en bedanken hen met voor beiden een handdruk, een envelopje✉️ met inhoud en een zakje Haagse Hopjes🍬. Terima kassi!! Hope to see you again!  
We nemen de lift 🛗 naar het Lido want de trap nemen van 4 naar 9 met rugzakken🎒🎒en tassen is geen optie. We vinden een plaatsje aan het raam en zien aan de wuivende palmbomen🌴 dat er een fikse wind💨staat. 
We maken een ronde langs de buffetten en genieten van het laatste ontbijt op dit prachtige schip. 
Na enig oponthoud in de terminal vanwege de drukte wordt om 09.00 uur omgeroepen dat “pink 2” van boord kan gaan. Onze koffers zijn voorzien van roze labels met nummer 2 dus wij zijn aan de beurt. Weer volgt er afscheid nemen en bedanken. Een aantal medewerkers achter een van de buffetten maakt een vrolijke groepsfoto. Zo te zien zit voor hen het 8 maanden durende contract erop en gaan ook zij naar huis. 
Wij dalen af naar de gangway op 2 waar we worden uitgezwaaid door een aantal officieren én door Tjalling de cruise- en traveldirector uit Lemmer. Dan wordt voor de laatste keer ons pasje gescand en zijn we definitief geen passagier meer van de MS Rotterdam. Via de loopbrug komen we in de terminal waar alle koffers geordend op labelkleur staan. Onze koffers staan, uiteraard, bij de groep “pink”. We nemen ze mee en gaan richting de douane🛃. Het gaat allemaal vrij soepel en om 09.30 uur staan we buiten. We gaan op zoek naar de bus🚌 die ons naar de luchthaven zal brengen en vinden die, op aanwijzing van een behulpzame meneer. Around the corner, the second bus. We geven de koffers🧳 🧳 aan de chauffeur en stappen in.  
Om 09.45 uur vertrekken we, terwijl we een laatste blik werpen op het mooie schip dat nu ligt te wachten op een lading nieuwe gasten.  
We arriveren om 10.30 uur op Miami International Airport en aangezien onze vlucht gepland staat met vertrek om 17.50 uur volgt nu het vullen van de tijd tot we het vliegtuig in kunnen. 
Miami International Airport is een grote luchthaven en de meeste mensen die hier werken zijn van Zuid-Amerikaanse afkomst. Omdat we zo vroeg zijn is de KLM-incheckbalie nog gesloten en zeulen we met onze bagage rond tot we een plaatsje hebben gevonden waar we kunnen neerploffen. Wat volgt? Mensen kijken 👀, gloeiendhete koffie-to-go halen, winkeltjes bekijken, Cuban🇨🇺sandwich eten, rondlopen, kijken of de balie al open is.
Er komt een bericht van KLM; 

🔔 - uw vlucht KL0628 naar Amsterdam (AMS) is vertraagd. Dat spijt ons enorm. De nieuwe vertrektijd staan in de vluchtdetails hieronder.  
Vluchtnummer: KL0628.
Vertrekt van: MIA (Miami)
Nieuwe vertrektijd: 18:15 (03-11-2023).
Komt aan op: AMS (Amsterdam).  
Nieuwe aankomsttijd: 07:35 (04-11-2023),

Niet fijn, maar niks aan te doen. In tegenstelling tot dit bericht staat op de info-borden een vertrektijd van 18.30 uur.
Op een gegeven ogenblik zien we een bekend gezicht voorbijkomen. Een van de medewerkers uit het Dutch Café komt voorbij. “Hello!!” Hij is duidelijk heel blij. “I’m going home! Finally after eight months.” We wensen hem een safe flight en zwaaien hem uit.

 
Zo rond 15.00 uur kunnen we eindelijk inchecken en onze koffers🧳 🧳afgeven. We moeten vervolgens naar de security-check. Voordat we kunnen aansluiten in de rij moeten we eerst onze instapkaart laten zien aan een kleine Zuid-Amerikaans uitziende vrouw die kennelijk thuis niks te zeggen heeft en dat hier compenseert door met enorme stemverheffing iets tegen ons te roepen in het Engels maar met een accent dat ervoor zorgt dat we geen idee hebben wat ze allemaal roept. Ik vraag wat ze bedoelt en ze wijst, weer onverstaanbaar roepend, dat we de andere kant op moeten gaan. Vreemd, want volgens de info-borden moeten we HIER zijn. Very friendly, maar niet echt. We vragen aan een meneer of hij weet wat de bedoeling is. Ook hij is niet bepaald vriendelijk en snauwt dat we naar de andere kant moeten omdat het hier te druk is.  
We gaan maar op pad tot we bij een volgende rij wachtenden arriveren en sluiten geduldig aan. Alles bij elkaar duurt het bijna een uur (!) voordat we bij de instapkaartencontrolemevrouw zijn die onze instapkaarten scant. Dan weer in de rij gaan staan tot we aan de beurt zijn om de handbagage over de rollenband te laten rollen zodat er gekeken kan worden of er verboden🚫 spullen in zitten. In tegenstelling tot wat er op de bordjes staat vermeld (keep everything in your bags, keep your shoes on) moeten we toch dingen UIT de rugzakken🎒halen, moet Lei de broekriem af, moet alles uit de broekzakken en om het feest helemaal compleet te maken moeten de schoenen UIT. Zie het voor je; opjuttende beveiligers die roepen dat je op moet schieten, ondertussen spullen uit de rugzak plukken en vervolgens balancerend op één been je schoenen uit proberen te trekken zonder om te vallen. En dan ook nog een hijgende mensenmassa achter je hebben staan. Ben je eenmaal zover dan moet je onder het detectiepoortje doorlopen, krijg je een norse blik van de detectiepoortjesbewaker dat je goedgekeurd bent en begint het proces opnieuw maar dan in omgekeerde volgorde. Spullen terug in de rugzak wurmen, broekriem weer om, controleren of er niks achterblijft in de bakken en dan met de schoenen in de hand naar een zitplek om ze weer aan te trekken. WAAT EIN GEDEUNS! 
Hoogste tijd om bij Starbucks een koffie-to-go te halen om bij te komen van dit alles. 
We kunnen rustig constateren dat hier niet het meest vriendelijke personeel werkzaam is. 
Zo rond 17.45 uur kunnen we aan boord gaan en beginnen we om 18.30 uur aan de 8 uur durende vlucht naar Amsterdam. We hebben dit keer een vrouwelijke gezagvoerder🧑‍✈️ die HEEL LUID EN DUIDELIJK!!😅communiceert. Ze verontschuldigt zich voor voor de vertraging,  een gevolg van de tegenwind die men heeft ondervonden op de heenreis. Gelukkig hebben we nu wind mee en duurt de vlucht 7 uur en 40 minuten. Het taxiën op Schiphol naar de gate zal zo’n 15 minuten in beslag nemen. 
De vlucht verloopt soepel en de verzorging is prima. En we hebben het heel erg getroffen😠 met de Duitse aso’s voor ons die meteen met een ruk hun stoel helemaal achterover gooien. Alleen op de wereld en je niks van anderen aantrekken is blijkbaar hun motto. Op een gegeven moment tik ik der Sohn voor me aan en maak hem duidelijk dat ik door zijn houding erg weinig bewegingsruimte heb. Arrogante Günther zegt dat ik mijn stoel ook naar achteren kan zetten. Ik zeg hem dat IK niet mijn achterbuurvrouw tot last wil zijn. Met de opmerking wat anders het nut is van een stoel die je naar achteren kunt zetten, blijft hij gewoon achterover hangen.  
Naast hem zit, ook achterover hangend, Brunhilde (die Mutter) stom te lachen. Wie die Mutter, so der Sohn. Stômme Pruuse! 
Uiteindelijk komt er een eind aan de vlucht en zet de gezagvoerder🧑‍✈️ het toestel soepel aan de grond. Ondertussen is het zaterdagochtend. Het duurt eventjes voordat we uit kunnen stappen want we zitten vrij ver achterin het vliegtuig ✈️. 
Dan volgt de lange wandeling richting de douane 🛃 waar we voor de afwisseling weer in de rij moeten gaan staan wachten tot we onze paspoorten kunnen tonen aan de douanebeambte in het hokje. Na een welgemeend “welkom thuis” gaan we naar de bagageband waar onze koffers vrij eenzaam een rondje maken. Via “niets aan te geven” komen we in de aankomsthal waar we ook nu weer tevergeefs speuren naar Joris Linssen. Dan maar afdalen naar spoor 1-2 waar vandaan de trein🚂 naar Venlo vertrekt. 
Die brengt ons (gelukkig zonder vertraging) in 2 uur en 10 min. terug naar het stedje, waar we om 11.00 uur arriveren. Na een korte wandeling zijn we uiteindelijk weer thuis.  
 

Weer thuis na een onvergetelijk mooie reis op een prachtig schip🛳️  met al zijn geweldige, lieve, vriendelijke mensen die ons al die tijd in de watten hebben gelegd. We hebben gedurende deze vier weken bijzondere mensen ontmoet en veel verschillende plaatsen bezocht met evenzoveel verschillende mensen.  
We hebben allerlei weersomstandigheden meegemaakt en veel, heel veel water gezien.  
We hebben de heerlijkste gerechten voorgeschoteld gekregen en ook de drankjes waren niet te versmaden.
We hebben de meest afwisselende theatervoorstellingen bijgewoond en genoten van de geweldige band in de BB Kings Blues Club.
Kortom gewoon teveel om op te noemen.
Gelukkig hebben we veel (heel veel🙈) foto’s en filmpjes en niet te vergeten de verslagen, zodat we nog regelmatig terug kunnen blikken.

Nu is het heel erg wennen aan de lage temperatuur. We zijn vertrokken uit Fort Lauderdale met 30 graden🥵en weer thuis lijkt het wel winter🥶.
Maar ook het tijdsverschil moet even verwerkt worden. Gelukkig is hier geen hoofd klokkenvooruitzetten en ook geen hoofd klokkenachteruitzetten. Die zijn achtergebleven op de MS Rotterdam.

Dank aan alle volgers voor het met ons meereizen en dank voor de reacties die we allemaal met plezier hebben gelezen.

We hebben gisteravond nog filmpjes geplaatst. Dat lukte aan boord helaas niet vanwege het enigszins beperkte internet 🛜 

Op naar het volgende avontuur: onze 5-jaarlijkse trip naar New York aanstaande december. Christmas in the Big Apple🍎🎄

Tot dan!