Brutalisme in Le Havre en een té grote Bossche Bol

Maandag 09 oktober 2023

We zijn gearriveerd in Frankrijk 🇫🇷 en wel dans le port du Le Havre. We liggen voor anker recht tegenover de ingang naar het stadscentrum. Weliswaar ligt er een flinke plas water tussen het schip en de overkant, maar dat mag de pret niet drukken en al met al ziet het er wat vriendelijker uit dan de plek waar we gisteren voor anker lagen: de kades van Zeebrugge met de ontelbare auto’s. En, ook niet onbelangrijk, de zon schijnt al uitbundig. Dat belooft veel goeds.
Maar eerst staat le petit dejeuner op het programma. We nemen de lift van Deck 4 naar Deck 9 waar zich het Lido bevindt. We installeren ons strategisch aan het raam met zicht op de gangway (loopplank) en op de stad. Breakfast with a view, always nice😊. Voor een van onze medepassagiers eindigt vandaag de cruise want we zien, vanuit ons strategisch plekje à la fenêtre, dat hij/zij per brancard wordt afgevoerd in een ambulance. Het medisch personeel van het schip geeft de patiënt een bemoedigend klopje en dan vertrekt de ambulance. Zielig hoor, als je op zo’n manier noodgedwongen je reis moet beëindigen.We gaan om 10.10 uur van boord en wandelen een half uurtje naar het centrum van Le Havre. De stad is tijdens WWII totaal verwoest. Er stond nog een enkel huis overeind maar voor de rest was alles in puin. Men heeft er vervolgens een stad zonder uitstraling van gemaakt met kleurloze, rechthoekige, betonnen hoogbouw. We struinen dans la rue principale en als eerste komen we la cathédrale tegen. Die ziet er aan de buitenkant mooier uit dan aan de binnenkant. We hebben het gauw genoeg gezien en wandelen verder. Het is maandagochtend en, zoals ook in Venlo het geval is, de winkels zijn gesloten. Behalve le marchand de légumes et le boulanger. In het midden van de stad staat een groot monument opgericht ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de verwoestende bombardementen op de stad. Na de geallieerde landing in Normandië in de laatste fase van de Tweede Wereldoorlog bleef Le Havre in eerste instantie in handen van de Duitse bezetter. De verovering werd begin september 1944 met massale Britse bombardementen ingezet. De historische gebouwen in de stad werden bijna volledig vernield en minstens 5.000 inwoners kwamen om het leven. De planning van de wederopbouw van de stad na de oorlog werd toevertrouwd aan de beroemde architect Auguste Perret (1874-1954), die de wederopbouw in geometrisch zichtbeton (brutalisme) uitvoerde.Het meest veeleisende bouwproject in deze herontwikkeling was de nieuwe Sint-Jozefskerk. De kerk zou niet alleen een religieuze functie hebben, maar ook dienen als gedenkteken. We wandelen richting deze monumentale rooms-katholieke Église Saint-Joseph, die gebouwd is tussen 1951 en 1956. De kerk is tevens een monument voor de verwoesting van de stad in de Tweede Wereldoorlog en de omgekomen burgers.  
Aan de buitenkant is het een indrukwekkend gebouw, maar aan de binnenkant is het nog indrukwekkender. Nadat we hier een tijdje met verbazing hebben rondgekeken, vinden we het welletjes en aanvaarden we de terugweg naar de Rotterdam. We komen onderweg Rick & Alexandra (zeg maar Sandra maar vroeger wilde ik Sonja genoemd worden) tegen die informeren of het bezoeken van de kerk de moeite waard is. Wij vinden van wel. Uiteraard de vraag: "Where are you from?” “From The Netherlands.” En jawel hoor, zij is in 1953 met haar ouders naar Canada geëmigreerd en spreekt nog heel goed Nederlands. Ze is enorm enthousiast en praat honderduit. Rick daarentegen moet hoognodig naar de wc en is meer geïnteresseerd in een etablissement met toilet. We nemen afscheid en spreken af dat we elkaar wellicht nog tegen zullen komen aan boord. Who knows.
Na een half uurtje wandelen zijn we weer terug bij de terminal en gaan we aan boord van de Rotterdam. Welcome back! We brengen onze spullen naar de hut en gaan vervolgens een etage lager naar het Dutch Café. Tijd voor ☕️☕️ en appeltaart (voor Lei) en Bossche bol (voor mij). Je moet van zeer goede huize komen om de Bossche bol die men hier serveert helemaal alleen te kunnen verorberen. Mij lukt het in ieder geval niet. De helft lukt nog wel maar de andere helft bewaar ik voor later.

 
De rest van de middag en avond staat in het teken van take it easy. Pelan pelan.
Eten in de main diningroom, even rondlopen en daarna op een strategische plek plaatsnemen en kijken naar de gasten die voorbijkomen. Altijd onderhoudend.
Later voegt Joost zich bij ons aan het strategisch opgestelde tafeltje en wordt het nog een gezellige afsluiting van weer een topdag.