Jamaica 🇯🇲 : jaman! Don’t worry about a thing🎶

Woensdag 01 november 2023

We zijn gearriveerd in Falmouth, Jamaica🇯🇲.

 
Het is 05.45 uur als de wekker⏰ reveille rammelt. Lekker vroeg voor een vakantiedag🥴. De reden is dat we een excursie hebben en we vóór vertrek op ons gemak willen ontbijten🍳☕️. Het is heel erg bewolkt en als we in het Lido aan de ontbijtdis zitten valt de regen met bakken uit de lucht. Dat belooft niet veel goeds. Hoewel…. even later klaart het een beetje op en is er hoop. We laten de zonnebrillen🕶️🕶️ maar thuis en nemen i.p.v. 2 flessen water er dit keer maar 1 mee. Voor alle zekerheid stoppen we twee plastic wegwerp poncho’s in de tas. 
We melden ons netjes om 08.10 uur in de Main stage waar het meetingpoint is voor de excursiegangers. We kunnen meteen door naar de stickerplakkers die ons voorzien van een witte sticker met daarop het nummer 19. 
De pasjes worden gescand en we verlaten via de loopplank het schip.  
Hello Jamaica🇯🇲! De cruiseterminal van Falmouth ziet er geweldig uit. Via een groot wit ontvangstgebouw komen we op een soort dorpsplein met in het midden een fontein en links en rechts van de “straat” allemaal mooie gebouwtjes met daarin leuke souvenierwinkeltjes. Een reggaeband speelt vrolijke muziek. Waarschijnlijk zijn het verre neven van Bob Marley.  
🎶”Don't worry about a thing; ‘Cause every little thing is gonna be alright"🎶.
We worden gedirigeerd richting een bordjezwaaiende juffrouw die ons vervolgens vertelt dat we naar de juffrouw in het oranje t-shirt moeten gaan. Zij is de tourguide voor onze “Go native Jamaica🇯🇲”-excursie. Chantelle heet ze en ze is, in tegenstelling tot de meeste Jamaicaanse vrouwen die we hier zien rondlopen, superslank. Ondertussen is de zon gaan schijnen en binnen no time is het terrible hot 🥵. We moeten allemaal ons tourticket laten scannen door een collega van Chantelle. Dat gaat nou niet bepaald soepel🫣 en dan staan we ook nog in de brandende zon. Zodra het ✅ verschijnt worden we in een rij gezet en moeten we weer wachten😳, weliswaar in de schaduw maar toch. We zijn blij dat we de regenponcho’s in de tas hebben. De collega van Chantelle verdeelt de wachtende meute in twee groepen en dan, jawel, mogen we de bus in. Airco!!! Zitten we eindelijk in de bus, moeten we weer wachten. Waarop? Geen idee🤷‍♀️. De chauffeur wordt op een gegeven moment ook ongeduldig en stapt uit. We zijn nu stuurloos. En dan, hoera, we kunnen om 09.15 uur, drie kwartier te laat, vertrekken. De excursie duurt 5 uur en de all-aboard-tijd is 14.30 uur🤔. Het zal krap worden wat de tijd betreft.
We rijden door Falmouth en passeren de highschool waar Usain Bolt zijn eerste rondjes heeft gelopen. De startplaats van een glanzende hardloopcarriere. 

 
Over het algemeen is de omgeving nou niet bepaald als pittoresk te omschrijven. Het ziet er in onze westerse ogen👀 vrij schamel, armoedig en rommelig uit allemaal.  

 
Even later rijden we door de straten van Montego Bay en daar ziet het er wat netter uit. Daar liggen ook de grote hotels en de golfbanen⛳️. Een beroemd inwoner is Jimmy Cliff. 
🎶”I can see clearly now the rain is gone, I can see all obstacles in my way”🎶
We rijden, heel toepasselijk, over de Jimmy Cliff-boulevard.
Na een uur arriveren we bij de eerste halte van vandaag, een kerk. Daar kunnen we naar de 🚾😄. 

 
Absoluut niet wat je noemt de gebruikelijke kerkbeleving. Boven bij het orgel staan ook de drums (olievaten) van de steelband die ongetwijfeld zorgt voor een vrolijke noot tijdens de kerkdienst. Buiten lopen de prullaria-verkopers die exclusieve spullen in de aanbieding hebben. No thank you. 
Hup weer de bus in met z’n allen en gedurende een half uur rijden we door de landelijke omgeving naar de Mount Olivey Basic School voor kinderen tot zes jaar. De headteacher opent het hek en zodra de kinderen in de gaten hebben dat er bezoek is komen ze enthousiast naar buiten. Lachen en zwaaien🥰.   
Maar ze blijven netjes op de trappen staan. Het ziet er allemaal heel erg schattig uit deze vrolijk lachende en zwaaiende kindertjes in hun schooluniformpjes.
Het duurt eventjes alvorens de teacher het grut in het gareel heeft en dan worden we welkom geheten met een liedje🎶. Applaus!!  
Ze hebben er zin in want we worden getrakteerd op nog twee liedjes. Daarna gaan ze weer terug naar hun klasjes en we worden uitgenodigd om een kijkje te nemen. We krijgen heel veel high-fives. De bedoeling van dit alles is (uiteraard) geld bij elkaar te sprokkelen zodat er spulletjes gekocht kunnen worden maar ook om de kinderen een maaltijd te kunnen geven. De groep doneert gul. 
We nemen afscheid, stappen weer in de bus en rijden naar een plantage die een stukje verderop ligt. Daar krijgen we een lunch aangeboden maar eerst moeten we uitgebreid een kokosnoot bekijken🥹 en meer van die nonsens. O ja, bijna vergeten, het is verschrikkelijk warm🥵 en de luchtvochtigheid is voor mijn gevoel 150%. Het kokosnootwater sla ik af en we gaan burgerlijk ongehoorzaam de trappen omhoog naar de plek waar de lunch wordt geserveerd. Halverwege is het volgende intermezzo: kijken hoe koffiebonen worden gebrand en handmatig worden vermalen. Gewoon met een dikke houten stok op de bonen meppen die in een pot zitten. Het boeit me voor geen meter (zal wel door de warmte komen) en ik ga verder de trappen omhoog naar het openluchtrestaurant. Uiteindelijk krijgen we daar typisch Jamaicaanse hapjes voorgeschoteld. Wel lekker en ook de rumpunch is niet te versmaden😋.   
Langzamerhand begint de tijd te dringen want het is ondertussen royaal na 13.00 uur en we moeten om 14.30 uur terug zijn aangezien captain Bas op tijd het anker⚓️ wil lichten. 
We dalen de trappen weer af, lopen richting de bus en moeten weer wachten…. Als iedereen de bus is ingeschraveld en op de plek zit scheurt de chauffeur op z’n Jamaicaans terug naar de cruiseterminal. Helaas ontbreekt de tijd om nog even rond te wandelen want het is 14.30 uur en captain Bas laat via de scheepshoorn weten dat we ons moeten haasten. All aboard!!  
Snel de loopplank op, pasjes laten scannen en spullen naar de cabin brengen. Blij dat we weer terug zijn in de aangename airco-omgeving. We zien dat er bij de meeste buren in onze gang een envelop uit de brievenbus steekt waarop staat “Embarkation information”. Bij ons steekt er niks uit de brievenbus. Vreemd, want wij verlaten vrijdag ook het schip en hebben een transfer geboekt naar de luchthaven van Miami. Straks maar even naar guest services gaan om te vragen waarom wij (nog) geen info hebben gekregen. 
Maar eerst gaan we naar de Lido-pool, waar traditiegetrouw tijdens de afvaart een sail-away cocktail wordt geschonken. Vandaag is dat een Drunken Monkey. Met onze dronken aap🙊 gaan we naar deck 12 waar we een mooi uitzicht hebben op alles wat er zich beneden op de kade afspeelt.  
Blijkbaar waren we toch niet als laatste aan boord want er komt nog een bus met passagiers terug van een excursie. Wat een gedeuns allemaal. Om 15.00 uur kunnen de trossen dan toch los worden gegooid en loodst de pilot ons de haven van Falmouth uit. De pilot verlaat dan het schip en captain Bas groet hem (namens ons allemaal) door drie keer de scheepshoorn📣 te laten loeien. 
Dat was Jamaica🇯🇲. Home of reggae, Bob Marley, Jimmy Cliff en Usain Bolt.  
We gaan alvast koffer nummer 1 pakken😔. Geen al te leuke bezigheid maar helaas wel noodzakelijk. Na wat passen, meten en afwegen wat we nog nodig hebben de komende twee dagen kan koffer nummer 1 gesloten worden. De weegschaal geeft aan 20,5 kilo. Mooi onder de limiet van 23 kilo. 
Tijd voor koffie in het Dutch Café en dan gelijk maar naar guest services aan de overkant. Ik leg onze vraag voor en na wat geklik op het toetsenbord krijg ik te horen dat er geen transfer is gekoppeld aan ons account. Lang verhaal kort maken: wij hebben bewijs dat transfer is geboekt en zij hebben dat niet in hun systeem staan. De juffrouw gaat het uitzoeken en zal morgen antwoord geven. Ik ben er niet gerust op en neem me voor morgenochtend weer naar guest services te gaan en niet lijdzaam af te wachten. 
Morgen is voor de laatste keer een zeedag en gaan we het nog overgebleven boordtegoed wegwerken🥳.