Ketchikan, Alaskan Amber, ijsbergen en Mario d'Andrea

Woensdag 18 juli 2018

Vandaag staat het bezoek aan Ketchikan “First City in Alaska” en de eerste aanleghavenplaats van deze cruise, op het programma. Als we de gordijnen open schuiven ziet het er best aardig uit wat betreft het weer. De zon schijnt dus dat belooft veel goeds.
Zo rond de klok van 08.00 uur gooit kapitein Carsjens het anker uit en liggen we, voor het eerst sinds het vertrek uit de haven van Seattle, stil. We krijgen van Andy de cruisedirector een update wat betreft de weersomstandigheden maar ook, en dat is niet onbelangrijk, krijgen we te horen dat we aan land gaan via de uitgang op dek 2. We krijgen op het hart gedrukt dat we om uiterlijk 16.30 uur weer terug aan boord moeten zijn want kapitein Carsjens verlaat met boot en al om 17.00 uur weer de haven van Ketchikan. 
Maar zover is het nog lang niet. Eerst maar eens op ons gemak ontbijten.
Het ontbijt in het Lido is van het type héél erg uitgebreid buffet. We gaan naar de afdeling stel-zelf-je-omelet-samen-dan-zorgt-de-omeletmaker-dat-het-een-smakelijk-geheel-wordt. We vinden een mooi gesitueerd tafeltje en dan kan het ontbijtfeest gecombineerd met het observeren van de medereizigers beginnen. Omdat veel mensen gebruik maken van de mogelijkheid-tot-het-maken-van-excursies is het tegen de tijd dat wij aan tafel gaan niet al te druk meer in het Lido. Wij maken geen gebruik van de georganiseerde uitstapjes. Op de eerste plaats omdat de prijzen van de excursies absurd hoog zijn en op de tweede plaats omdat we het prettiger vinden op eigen gelegenheid en te voet de aanlegplaatsen te ontdekken.
Ontbijt achter de kiezen, camera’s in de aanslag, jas aan (even wennen) en dan kunnen we op pad. Ketchikan here we come!
We verlaten de Zaandam zoals gezegd via de uitgang op dek 2. De beveiligingsmensen scannen de boordpassen zodat men weet dat we van boord zijn. We hoeven alleen maar de straat over te steken en dan zijn we al in “Historic old town”. Eerst maar eens op zoek naar WiFi, want het blog kan wel een update gebruiken. In tegenstelling tot wat we gedurende eerdere cruises hebben meegemaakt is hier in de haven geen WiFi. Ook niet in het info-center. We gaan op zoek naar de plaatselijke VVV om te informeren welke mogelijkheden er zijn om Ketchikan op eigen houtje te verkennen. Dat is er één, nl. een wandeling aan de hand van een plattegrond met informatie over de bezienswaardigheden die je tegenkomt. Prima! Is er wellicht WiFi? No! Hier in Ketchikan is nergens in de openbare ruimtes WiFi. Wel is het een optie om naar een restaurant of café te gaan waar je als klant zijnde meestal toegang krijgt tot het internet. We zien wel wat er op ons pad komt.
Met de stadsplattegrond in de hand gaan we op pad en ontdekken op deze manier het historische oude centrum van Ketchikan. Het is een aardig oud vissersplaatsje met één groot nadeel: het enorme aanbod van winkeltjes met toeristische prullaria. Jammer. Af en toe is er een winkel waar mooie spullen verkocht worden die door de eigen bevolking gemaakt zijn. Mooi handwerk, houtsnijwerk, juwelen. En natuurlijk zijn er de nodige plekken waar zalm gekocht kan worden.
Via de wandelroute komen we bij Creekstreet met zijn houten huizen op palen die vroeger dienst deden als kroeg en bordeel voor de vele goudgravers. Tegenwoordig zijn er, jazeker, souvenirwinkeltjes. We zien een lichtreclame die duidelijk aangeeft dat er een café is. We gaan er op af en eenmaal binnen krijgen we de vraag of we Eagle-member zijn. Nee, dat zijn we niet. Het is een soort “club” van veteranen van een bepaalde militaire eenheid, maar geen nood, we mogen blijven. We moeten wel onze namen in het gastenboek noteren. Doen we dat toch. We nemen plaats aan de bar en bestellen een Alaskan Amber. We mogen ook gebruik maken van het internet en krijgen van de bardame het password. WiFi it is! Het eerste verslag kan geplaatst worden en gelijk ook maar wat foto’s toevoegen.
Het is een typische kroeg en er komen ook typische gasten binnen. De bardame loopt af en toe een beetje wiebelig alsof het lijkt dat ze zelf iets te diep in het glas heeft gekeken. Of ze heeft evenwichtsstoornis, dat kan natuurlijk ook. Een magere vrouw gooit wat geld in de sigarettenautomaat maar ondanks het duwen op allerlei toetsen komt er niets uit. Ze vertelt dit tegen de bardame en deze adviseert om eens flink tegen het apparaat te rammen en op en neer te schudden. Helaas, geen resultaat. Dan maar een technicus bellen die even later, gewapend met sleutel en intelligente blik, het euvel verhelpt. Wij bestellen ondertussen een tweede Alaskan Amber. Het is een moeilijk te beschrijven etablissement met een typische inrichting. Er komt een tweede, hevig getatoeëerde, bardame assisteren want er zijn ondertussen een aantal gasten die willen eten. Eetgasten zitten niet aan de bar en hoeven ook niet het gastenboek in te vullen. En uiteraard hoeven Eagle-members dat ook niet te doen. Ondertussen hebben we aan onze WiFi-verplichtingen voldaan en verlaten we deze “club”.  
We vervolgen onze wandeling en passeren een aantal prachtige totempalen die her en der in de straten van Ketchikan staan te pronken. Wat ook bijzonder is aan dit plaatsje zijn de straten. Niet de gewone geasfalteerde straten maar de enorme houten trappen die hier ook straten heten en die door de gemeente in de wintertijd onderhouden worden zoals de geasfalteerde exemplaren. Het ziet er vreemd uit een straatnaambordje bij een grote houten trap.
Onderweg in de buurt van de creek zit pontificaal een bald eagle in een boom. Wat een machtig mooi indrukwekkend plaatje! Iets verderop ligt midden op straat (een geasfalteerd exemplaar) in de buurt van de creek een grote “plas” viskuit. In de creek zien we stukken vis drijven. Blijkbaar heeft de eagle een zalm te pakken gekregen en deze gedeeltelijk verorbert.
We dalen af richting de haven. Het oversteken van de straat kan op een bepaalde plek heel veilig gebeuren. Niet vanwege verkeerslichten maar vanwege twee met een stopbord gewapende jonge meiden die met gevaar voor eigen leven midden op straat gaan staan en het verkeer tegenhouden zodat de voetgangers veilig de overkant kunnen bereiken.
Ondertussen hebben we de nodige uurtjes doorgebracht in Ketchikan, is de traditionele kerstboomversiering al aangeschaft alsook een Alaska-cap en is het tijd om terug te gaan naar de Zaandam, die ligt te pronken in de haven.
De tassen, jassen en boordpassen worden gescand en dan is er het gebruikelijke “welcome home!”.
Om stipt 17.00 uur verlaten we de haven van Ketchikan terwijl boven en naast ons de watervliegtuigen af en aan vliegen. Heel gewoon hier maar voor ons heel bijzonder. 
Vanavond geen gala-diner maar het type casual. Hoe dan ook, het is en blijft heel bijzonder om te dineren in de main diningroom. We hebben een vaste plek (tafel 78) en daardoor ook twee “vaste” kelners. Indonesische knullen die hun stinkende best doen, supervriendelijk zijn en ook nog eens gezellig kunnen kletsen. Andrew is vandaag aan land gegaan om te chinezen. Iets waar hij duidelijk van heeft genoten en waar hij zich telkens op verheugt als de boot aanlegt in Ketchikan. 
Het menu vanavond bestaat uit voor- hoofd- en nagerechten die zijn “ontworpen” door topchefs Jonnie Boer, Rudi Sodamin, Jacques Torres, David Burke, Elizabeth Falkner, Ethan Stowell en Andy Matsuda. De namen Jonnie Boer en Rudi Sodamin zijn ons bekend, de andere namen zeggen ons vooralsnog niets. 
Mijn voorgerecht is ontsproten aan het brein van Jonnie Boer en dat van Lei is afkomstig van Ethan Stowell. Onze beide hoofdgerechten heeft David Burke verzonnen en Elizabeth Falkner ontworp mijn nagerecht en Rudi Sodamin dat van Lei. Tof om een keer te mogen beleven, maar niet iets dat we normaliter zouden doen vanwege het simpele feit dat het (voor ons) onbetaalbaar is.
We gaan vanavond niet naar het theater omdat er een stand-up commedian op het programma staat en dat is niet ons ding.
Een laatste Alaskan Amber in de bar en dan zit de dag er op.

Donderdag 19 juli 2018

Vannacht heeft kapitein Carsjens herhaalde malen de misthoorn laten brullen en als vanmorgen om 07.00 uur de wekker rammelt levert een eerste blik door het raam de reden waarom. Dichte, heel erg dichte mist en een behoorlijk nat dek. Desondanks lopen nu al fanatiekelingen met flinke tred hun rondjes.
Hopelijk trekt de mist op want vandaag staat in het teken van scenic cruisen door het fjord met de mooie naam Tracy Arm helemaal tot aan de gletsjer. 
Als we gaan ontbijten is inderdaad de mist grotendeels verdwenen en begint langzamerhand de zon door te breken. Het is enorm druk in het Lido dus gaan we aan een tafeltje zitten op het pooldeck. Ook niet verkeerd.
Santa Claus komt voorbij. Hij heeft zijn vrijetijdstenue aan: wit overhemd met lange wijde pofmouwen, zwarte broek, broekspijpen in de laarzen, groen mouwloos vest met gouden initialen SC. Hij zit helemaal in zijn rol.
Buiten zien we de eerste ijsbergjes voorbijdrijven. Langzaam maar zeker worden ze groter. Kapitein Carsjens heeft assistentie gekregen van plaatselijke loodsen die er voor moeten zorgen dat er geen Titanic-moment ontstaat.
Als het panorama mooier en mooier wordt gaan we naar buiten en zoeken een plekje op de boeg waar we e.e.a. goed kunnen bekijken. Even later krijgen we van de bemanning een kom soep (salmon-chowder) aangeboden. Hoe toepasselijk en hoe lekker!
Om 13.00 uur liggen we pal tegenover de gletsjer waar we een uurtje blijven liggen om te GENIETEN van dit ongelooflijk indrukwekkend natuurverschijnsel. Af en toe horen we een soort gebrul en breekt er een stuk ijs af dat vervolgens met een enorme plons in het water terechtkomt.
We verlaten de plek op de boeg en zoeken een ander mooi plekje aan stuurboord (maar het kan ook bakboord zijn) om het schouwspel van een andere kant te bekijken.
Santa Claus heeft zich omgekleed en draagt nu zijn rode shirt met lange mouwen en zijn rode baseballcap. Even later voegt Mrs. Claus zich bij hem en gaan ze samen naar binnen.
We houden het na een paar uur buiten te zijn geweest wel voor gezien en gaan weer naar binnen om in het Lido aan een tafeltje aan het raam (waar we toch nog kunnen genieten van de mooie plaatjes die voorbij komen) de ontelbare foto’s te bekijken en het verslag te maken. 
Morgen zijn we in Juneau en wellicht dat we weer ergens gebruik kunnen maken van het internet.
Ook vanavond is het weer casual dining in de main diningroom. Dat betekent dat we niet op "sjiek" hoeven maar we gaan ook niet in onze vrije-tijd-outfit. Dus komen de nette kleren uit de kast en maken we ons op voor weer een ongetwijfeld heerlijk diner. Bij binnenkomst worden we hartelijk begroet door de grote baas van de eetzaal. Hij merkt op dat hij het op prijs stelt dat Lei een stropdas draagt. Wij vinden dat niet meer dan normaal, maar al snel blijkt dat niet iedereen op de hoogte is van de definitie "casual dining". En heren met een stropdas zijn een uitzondering. 
Het eten is zoals gewoonlijk voortreffelijk en we genieten. Maar ook van de prettige bediening en de enorme vriendelijkheid van de Indonesische crew. 
Na het eten gaan we naar het theater.  Op het programma staat “Las Vegas Variety Entertainer” Mario d’Andrea (?). Nooit van gehoord, maar wie weet wellicht na vanavond een beroemdheid. Mario wordt aangekondigd door Andy, de cruisedirector en meteen als hij op de bühne staat is duidelijk dat het een toffe voorstelling gaat worden. Mario is geboren Italiaan maar op z'n 7e met zijn familie naar Australië verhuisd. Hij is behalve een geboren Italiaan ook een geboren entertainer. Hij speelt electrische gitaar en hij zingt. Dit alles niet onverdienstelijk en ook nog met heel veel humor. Kortom: een super voorstelling.
Een dag met een gouden randje gaat ten einde. Het schip ligt een aantal mijlen buiten Juneau voor anker. Morgenvroeg krijgt kapitein Carsjens te horen hoe laat en waar hij de boot mag aanmeren in de haven. 
Morgen kunnen we in Juneau wellicht weer ergens gebruik maken van WiFi zodat foto's en verslagen gepost kunnen worden.
Eigenlijk is het niet hebben van internet heel erg rustgevend.........