Ready for take-off

Maandag 16 juli 2018.

De wekker maakt om 05.30 uur een abrupt einde aan onze slaap. Rise and shine!
We worden geacht minstens 3 uur vóór vertrek van onze vlucht aanwezig te zijn op de luchthaven vandaar deze early-bird-activiteit. Om 07.00 uur sluiten we de deur van kamer 266 achter ons en gaan naar beneden om uit te checken. Dat is werkelijk een fluitje van een cent. Leg de kamersleutel c.q. bagagelabel op het scanvlak en that's it. You've succesfully checked out. De rekening (no balance due) komt per mail onze kant uit en binnen de minuut staan we buiten. 
Vijf minuutjes lopen naar de vertrekhal is a piece of cake, zo ook de weg naar de incheckbalie van KLM/DELTA. Het is nog niet al te druk op Schiphol en om 07.15 uur staan we al met onze koffers en boardingpasses bij de vriendelijke KLM-juffrouw aan de bagage-dropp-off-balie die onze paperassen controleert en de koffers weegt. Alles palletie. Bij ons wel. 
Naast ons staat een stel dat -ondanks de herhaalde waarschuwingen die je krijgt bij het boeken en het online inchecken- royaal overgewicht heeft, wat betreft de bagage. De KLM-meneer weigert de koffers in te checken, houdt voet bij stuk en trekt zich niets aan van de nogal vervelende houding van de mannelijke helft van het stel. 
Wij danken de KLM-juffrouw voor de prettige wijze van afhandeling van het e.e.a. en gaan richting de security. Eerst maar even de doppers leegdrinken om te voorkomen dat we ze achter moeten laten. Drinken meenemen is absoluut verboden.
De securitymensen zijn dit keer niet al te vrolijk. Ze hebben duidelijk bijzonder weinig arbeidsvreugde en als Lei ook nog zijn zakdoek in de broekzak heeft laten zitten, tja dan...... "Heeft u alles uit de broekzakken gehaald?" Ja hoor, portemonnaie en sleutels liggen in de bak alsook de broekriem. De bodyscan laat duidelijk iets anders zien. Oeps! Zakdoek vergeten. "Ik heb toch gevraagd of u alles uit de broekzakken heeft gehaald!" Weer terug in het bodyscanapparaat. "Nou MOET ik u ook nog fouilleren." Poeh-poeh, wat een opgeruimd karakter! Zielig figuur. Met zo'n instelling duurt een werkdag heel erg lang. Zijn probleem, niet het onze.
De dame die mij MOET fouilleren is het lachebekje van het hele stel. Man, man, wat een zuurpruim! Maar goed, dit hebben we weer gehad. 
De volgende halte is de zelfbedieningspaspoortcontrole waar tot overmaat van ramp door het zelfbedieningspaspoortcontroleapparaat een bijzonder charmante foto gemaakt wordt van het type "opsporing verzocht". We mogen onze weg vervolgen, kunnen aan de koffie en daarna aan de wandel, want we hebben ruimschoots de tijd.
Tegen 09.00 uur zoeken we gate D1 op. Hier worden alle KLM/DELTA passagiers bij elkaar gedreven voor weer een securitycheck. Dit keer zijn de beveiligingsmensen van het type bijzonder vriendelijk. Wat een verademing! 
We krijgen de standaardvragen gesteld: reist u samen? Heeft u koffers ingechecked? Heeft u deze koffers zelf ingepakt? Heeft iemand u iets meegegeven? Heeft u de handbagage constant bij u gehad? Etc. Etc. 
Nadat de vriendelijke dame een rose stickertje op ons paspoort heeft geplakt vertelt ze ons dat we naar gate D57 (!) moeten omdat daar het vliegtuig staat. We hoeven ons echter niet te haasten zegt ze want we hebben tijd genoeg.
Nou is de afstand tussen gate D1 en gate D57 van het type behoorlijk dus kuieren is er niet bij, maar wel even flink doorstappen. Als we aankomen op de plaats van bestemming zijn de eerste passagiers al aan het instappen. 
Ook hier worden weer de bekende veiligheidsvragen gesteld en voor de derde keer deze ochtend worden de instapkaarten gescand. We gaan aan boord.
We zitten helemaal achterin het toestel en de weg er naar toe duurt eventjes want er zijn altijd van die figuren die met niets en niemand rekening houden en midden in het gangpad blijven staan om uitgebreid de tijd te nemen zich te installeren. Rémy, alleen op de wereld.
De geplande vertrektijd is 10.10 uur maar het is uiteindelijk 10.30 uur als we los van de grond zijn. Het is voor ons een eerste kennismaking met Delta dus we zijn benieuwd.
Meteen nadat we ons hebben geïnstalleerd krijgen we al een hoofdtelefoon, slaapmasker en oordopjes en zodra we in de lucht zijn is het tijd voor de eerste snack. We nemen er maar meteen een glaasje rode wijn bij. Dat glaasje is een limonadebeker die voor driekwart gevuld is. Pluspunt nummer 1 voor Delta!
Het entertainmentaanbod bestaat onder andere uit 21 pagina's met elk 16 films, 11 pagina's met elk 16 tv-shows, enorm groot audio-aanbod, games en niet te vergeten alle nodige informatie over het vluchtverloop. Pluspunt nummer 2 voor Delta!
We gaan film kijken. Lei kiest "The Mountain Between Us" en ik ga voor "Three Billboards Outside Ebbing, Missouri". We krijgen elk een fles water aangeboden.
Ondertussen is het tijd voor de lunch. Een smakelijke pastamaaltijd met een heerlijk toetje en uiteraard een limonadebeker voor driekwart gevuld met rode wijn.
Daarna koffie en na verloop van tijd weer een fles water. Pluspunt nummer 3 voor Delta!
We vliegen over Groenland en dat levert zoals altijd een mooi plaatje op. Als we nog vier uur te gaan (vliegen) hebben krijgen we weer een snack aangeboden. Een doosje, gevuld met Italiaanse lekkernijen, dat we echter even "parkeren" want echt calorieën verbranden is niet aan de orde momenteel. Maar uiteraard drinken we wel een beker koffie (Starbucks it is!) want het vochtgehalte moet op peil gehouden worden.
De bemanning is uitermate vriendelijk en biedt een ongekende service. Omdat ik vind dat dat best wel eens gezegd mag worden, doe ik dat dus ook. "Great service!" 
Een big smile op hun gezicht en een welgemeend "Oh, thank you!" Men is in de wolken, letterlijk en figuurlijk.
Tijd voor de volgende film: "The Mountain Between Us". Time flies......
We vliegen over de uitlopers van de besneeuwde Rocky Mountains.
Tegen het einde van de vlucht krijgen we weer een snack. Dit keer is het een niet al te smakelijk uitziende hap, nl. een kaascroissant dat iets te lang in de magnetron heeft gelegen. Ik bedank voor de eer. Op het menu staat dat we ook nog een ijsje krijgen, maar blijkbaar heeft de ijsjesteller zich vergist en zijn er te weinig exemplaren beschikbaar. Geen ijsje dus. Maar als goedmakertje komt een van de pursers langs met een mand gevuld met bakjes yoghurt en koekjes voor de passagiers die geen ijsje hebben gehad. Wat dit betreft is er geen pluspunt te verdienen voor Delta.
Ondertussen naderen we de luchthaven van Seattle en maken we ons op voor de landing na een vlekkeloze, bijna tien uur durende, vlucht. We zien Seattle met zijn herkenbare Space Needle en iets verderop de luchthaven van Tacoma, waar we uiteindelijk landen.
Omdat we helemaal achter in het toestel zitten duurt het eventjes alvorens we het vliegtuig kunnen verlaten. We bedanken de bemanning voor de geboden service en nemen afscheid. Men heeft het graag gedaan en hoopt ons nog eens terug te zien. Dat is dan over twee weken.
We kuieren richting de douane waar het heel even onduidelijk is waar we nu precies wezen moeten. Er zijn nl. een aantal richtingen en de beveiligingsmensen roepen veel, maar dat wat ze roepen is totaal onverstaanbaar. Uiteindelijk blijven er uit de vele mogelijkheden twee over: met Esta voor de eerste keer in de US en met Esta terugkerend in de US. Dat laatste geldt voor ons want met onze Esta zijn we vorig jaar ook al de US binnengekomen. We worden naar een automaat gedirigeerd waar we het paspoort moeten invoeren dat vervolgens gecontroleerd wordt, de vingerafdrukken moeten laten maken, een vragenlijst invullen en waar een foto gemaakt wordt. Uit het apparaat rolt vervolgens een soort van kassabon met de foto en de persoonsgegevens. Met paspoort en kassabon in de hand gaat het richting de douanebeambte die weer e.e.a. controleert en nog wat aanvullende vragen stelt.
We mogen door! Welcome to the USA!
Op naar de bagageband waar onze koffers al gearriveerd zijn en nadat ze van de band geplukt zijn hang ik er de Holland America Line-labels aan waarop o.a. het hutnummer vermeld staat. Via de bordjes exit komen we bij een soort van skytrainstation waar na anderhalve minuut wachten een treintje arriveert dat ons naar de mainterminal brengt. Exit to Seattle. Die moeten we hebben. Grote roltrap omhoog en daar staat ze dan, de vertegenwoordiger van Holland America Line met een groot bord in de hand waarop vermeld staat: Vanderwielen en Heintges. That's us!
"There you are! Welcome! How was your flight?" 
Jippie! We zijn er weer! Vriendelijkheid alom! Thuis!
De boardingpasses voor het schip en de paspoorten worden gecontroleerd en de koffers worden in ontvangst genomen. We krijgen uitgelegd hoe we moeten lopen om bij de bus te komen die ons vervolgens naar de boot, of is het het schip, brengt.
Ze wenst ons een very pleasant cruise en off we go to the bus. Roltrap naar boven, via een luchtbrug naar de overkant, de blauwe elevator naar beneden en dan de borden volgen waarop staat cruise passengers. Daar is het bekende HAL-logo en even verderop worden we opgewacht door altijd vriendelijke HAL-mensen. Binnen twee minuten kunnen we in de bus en rijden we richting de cruiseterminal waar we na een klein half uurtje arriveren. Welcome! Welcome!
Inchecken, foto maken, cruisepas, plattegrond van het schip (of is het de boot?), we're ready to cruise! 
Het is ondertussen 13.00 uur in Seattle, maar in Venlo is het 22.00 uur.
Hello! Welcome on board! Met een big smile staan ze ons op te wachten: de medewerkers van de Zaandam. We zoeken onze hut op, nummer 3374 op het Lower Promenade Deck. Het is allemaal heel vertrouwd, want de Zaandam is wat indeling betreft identiek aan de Rotterdam waarmee we al twee keer hebben gevaren en de laatste keer, twee jaar geleden, hadden we onze hut ook op het Lower Promenade Deck. Nummer 3394.
Onze koffers zijn er nog niet, dus gaan we een eerste ronde maken over het schip en informeren voor alle zekerheid bij de chef van de restaurants of er voor ons een tweepersoons tafel gereserveerd is in de main diningroom gedurende deze trip. Dat is het geval, nl. tafel 78 elke avond om 19.45 uur. Dat staat ook vermeld op onze boordpas.  
In de Lido Market is het buffet geopend en omdat we toch helemaal van slag zijn wat betreft tijd etc. besluiten we een kleinigheid te eten. Een gezonde salade. Daarna uitwaaien buiten en genieten van het zicht op zonnig Seattle met zijn Space Needle.
Andy, de cruisedirector, heet ons via de intercom welkom en vertelt o.a. dat er om 15.00 uur een veiligheidsdrill is waar iedereen aan moet deelnemen. Wij moeten ons dan begeven naar lifeboatstation 10. Dat staat ook vermeld op onze boordpas.
Het is even wennen, Andy, de cruisedirector want we zijn gewend aan Michael, de cruisedirector.
Om drie uur klinkt dan het noodsignaal ten teken dat we ons (voor deze gelegenheid zonder reddingsvest) naar onze reddingsboot moeten begeven. We volgen netjes de aangegeven vluchtroute en lopen naar de verzamelplek. We moeten ons opstellen in vijf lange rijen. Dat is niet zo gemakkelijk. En ook het feit dat je toch echt bij je eigen reddingsboot moet gaan staan klinkt eenvoudig, maar heus, dat is echt niet zo. De boordpassen worden gescand en uiteindelijk zijn er van onze groep nog 15 (!) vermisten. De namen en de hutnummers worden opgenoemd. Geen resultaat. Dan nog maar een keer maar op een wat luidere toon. Twee slachtoffers gevonden. Ondertussen staan er een paar bijzonder geïnteresseerde vrouwen op luidruchtige toon te kletsen, tot ergernis van degene die de leiding heeft over het hele gebeuren. Hij maant ze tot zwijgen en moet dat nog een keer op strenge wijze herhalen. Ze zijn not amused en als er een officier voorbijkomt wordt deze dan ook meteen aangesproken door de kwebbel met de mededeling dat ze hier niet van gediend is. De officier zegt iets en loopt dan door. Mocht zich een calamiteit voordoen dan laten we haar zonder meer achter. Ondertussen komen er weer een paar vermisten boven water en wordt na verloop van tijd het sein "veilig" gegeven en is deze oefening ten einde. En nu maar hopen dat we niet op een ijsberg varen in dichte mist, want dan vrees ik het ergste. Tegen de tijd dat iedereen in of bij zijn eigen reddingsboot is zijn we al lang en breed verz...... We gaan terug naar onze hut.
De koffers zijn ondertussen door Ketut, onze cabinsteward, afgeleverd dus het uitpakken en alles een plek in kasten en laden geven kan beginnen. We zorgen er wel voor dat we om 16.00 uur weer buiten op het dek zijn want dan gaan de trossen los en verlaten we de haven van Seattle en begint de cruise echt.
De vermoeidheid begint nu toch toe te slaan, maar we willen het volhouden tot 21.00 uur omdat dan de show begint op de Main Stage en die willen we graag bijwonen.
Het was een lange, lange, lange dag met als gevolg een lang, lang, lang verslag.