Slim Jim en de tandeloze waitress

Zondag 05 mei 2024  Bevrijdingsdag🇳🇱

We verlaten onze plek op White Acres Campground rond 09.00 uur.

 
We dumpen de trash in de afvalcontainer en geven de geleende omvormer weer netjes terug aan Allan (the husband) die ons al tegemoet komt vanuit the office. Uiteraard wordt er nog een praatje gemaakt want zomaar vertrekken is er niet bij. Hij hoopt dat we een prettig verblijf hebben gehad en dat we ooit nog eens terug zullen komen. Een prettig verblijf was het absoluut en dat ooit nog eens terugkomen, who knows🤔. In ieder geval voelden we ons welkom. Hij wenst ons een safe trip en bedankt ons voor het terugbrengen van de omvormer. Dat “vergeten” mensen soms als ze vertrekken.  
We gaan op weg en rijden via Bardstown, waar de zondagsrust heerst, over de 31 East.In New Haven wordt de tank maar weer eens volgegooid. Twee mannen staan gezellig buiten hun pick-up trucks🛻🛻 te klasjenere. Als ze ieder hun weg gaan krijgen we een vriendelijk “good morning” gewenst. Aan een van de pompen staat een pick-up truck🛻 met daarachter een aanhanger waar een boot op staat. Vier jongemannen gaan vissen 🎣. Going fishing with friends. Op zondag trekt men er op uit.  
De tank is ondertussen weer gevuld en we vervolgen onze route.  
De volgende stop is de Abraham Lincoln Birthplace National Historic Site te Hodgenville, opgericht ter ere van de voormalig president. Ongeveer 200.000 mensen per jaar maken de reis om de geboorteplaats van de 16e president van de Verenigde Staten, Abraham Lincoln, te bezoeken.

Wikipedia zegt:  
“Abraham Lincoln (Hodgenville (Kentucky), 12 februari 1809 – Washington D.C., 15 april 1865) was de 16e president  van de Verenigde Staten. Hij diende van 1861 tot aan zijn dood in 1865. Lincoln was de eerste president van de Verenigde Staten die tijdens zijn ambtsperiode werd vermoord.” 

 
We bezoeken het altijd aanwezige visitorcenter waar een vriendelijke parkranger ons welkom heet en vertelt wat er zoal te zien is.  Als eerste ga ik, na lange tijd, weer stempels zetten in ons National Parks Passport. Vervolgens bekijken we de film die het een en ander vertelt over deze plek. Daarna gaan we aan de wandel richting het monument dat is opgericht en waarbinnen zich het geboortehuisje bevindt. 

 
Het is een mooie plek in een prachtige en rustige omgeving.  
We proberen contact te krijgen met de camping die naast Graceland ligt. Er is nl. totaal geen reactie gekomen op onze mail. Het heeft wat voeten in de aarde (voicemail tot 3x toe) maar de aanhouder wint en ik krijg warempel iemand aan de lijn. Een greek van een mens die uiteindelijk zegt dat ze geen plaats heeft voor ons op de geplande dagen. Nou, dan niet. Zoeken we toch een andere camping. Er is er nog eentje die ligt aan de Elvis Presley Boulevard maar ook die is alleen telefonisch bereikbaar. Bellen ☎️ maar en na twee pogingen krijg ik iemand aan de lijn. Die is wel vriendelijk maar enorm chaotisch. Na veel heen en weer gepraat en herhaaldelijk “can you spell that” hebben we dan toch een plek gevonden. Ze zal ons een bevestigingsmail sturen maar we vrezen het ergste want het spellen van ons e-mailadres levert voor haar nogal wat vraagtekens op. Maar goed, we hebben altijd nog de creditcardbetalingsbevestiging als bewijs, mocht het mailen niet lukken. Waat ein gedeuns🫣. 
De weg gaat weer verder richting het zuiden en om 12.28 uur passeren we bij Magnolia de tijdgrens. Na Eastern Time bevinden we ons nu in Central Time en dat betekent dat we de klok⏰ een uur terug⏪ kunnen zetten. Het is nu 11.28 uur.

 
In Glasgow houden we een pitstop bij Shoney’s waar we een “kleinigheidje” eten. Het is een typische gelegenheid en de gasten zijn van een enorme diversiteit. Kerkgangers op hun zondags, rednecks in tuinbroek en mouwloos shirt, volslanke vrouwen in heel erg korte broeken en enorm strakke shirts, aan de bar een man in Hawaï-shirt, en niet te vergeten twee toeristen uit Venlo. Maar onze waitress spant de kroon. Ze is oerlelijk, het vette haar in een paardenstaart en…. ze mist enkele voortanden😳 en die er nog staat is een diagonaal half exemplaar. Ik moet meteen denken aan het lied van Alan Jackson, “I don’t even know your name”🎶😂

We bestellen koffie ☕️ (bottomless), Lei gaat voor het Chickensandwich en ik kies Slim Jim. Een kleinigheidje, denken we. De meeste aanwezige gasten gaan voor het “all you can eat”-buffet. Wij niet, want dan eet je al gauw teveel. Als onze koffiebeker leeg is wordt deze door de tandeloze waitress weer gevuld. Lei noemt ze “honey”, ik krijg een knikje😳. Als het chickensandwich en Slim Jim op tafel komen zijn we blij dat we geen frietjes erbij hebben besteld (die er wel bij horen). 
 

 
Na deze culinaire onderbreking vervolgen we onze route zuidwaarts over de 31 East tot Scottsville waar we via de 100 naar de Interstate 65 Zuid rijden. We passeren de grens en komen in de volgende staat van deze trip, Tennessee. 

 
Als eerste gaan we naar het Welcome Center waar we allerlei informatie krijgen van de dames die hier werkzaam zijn. Een van hen zegt, als ze hoort dat we uit Nederland 🇳🇱 komen, “my husband’s parents are Dutch”. Ze zijn afkomstig uit Freeslend en hebben zich indertijd gevestigd in Holland, Michigan. Daar is nog steeds een grote Nederlandse “enclave”. 
Met een grote tas vol informatie nemen we afscheid en starten aan het laatste traject van vandaag richting de KOA Campground bij Nashville. Naarmate we dichter in de buurt van Nashville komen wordt het steeds drukker op de Interstate en op een gegeven moment zijn het 5 banen naast elkaar🙈. Oppassen geblazen!  
We nemen in ieder geval de juiste afslag maar omdat we daarna nog een paar keer een afslag moeten nemen (het is zo’n wirwar van klaverbladen) gaat het eventjes mis en moeten we via via zorgen dat we weer op de goede weg komen. Uiteraard lukt dat en arriveren we rond 16.00 uur op het Nashville KOA Resort. Het is een groot complex met, behalve camperplaatsen ook een groot aantal blokhutten. De camperplekken liggen tamelijk dicht bij elkaar, het is duidelijk merkbaar dat we ons in de buurt van een grote stad bevinden. We installeren ons op onze plek en dan ga ik als eerste met de vuile was naar de laundryroom die 24 uur geopend is. Voor $2,- is de was na 35 minuten schoon en voor nog eens $2,- na 45 minuten kurkdroog én: kreukloos!

Het was weer een bijzondere (zon)dag.

We hebben vandaag 275 km afgelegd, zijn de tijdzone gepasseerd én de vijfde staat van deze roadtrip binnengereden.