Southern Hospitality, je kunt er gewend aan raken.

Vrijdag 03 mei 2024

De camping ligt pal naast het spoor en dat betekent dat er regelmatig een trein 🚂 voorbijkomt. Nou zijn de treinen van een andere categorie dan die in Venlo over het spoor denderen. Werd er in het verleden altijd genöld als men weer eens even moest wachten voor de overweg bij de Vierpaardjes omdat er een “lange” trein voorbijkwam, geloof ons maar, hier zijn de treinen pas echt LANG. En ze maken enorm veel herrie, zeker als ze een overweg naderen want dan zal en moet iedereen weten dat de trein in aantocht is. Aan de kant!! De eerste keer schrokken we ons te pletter😱. Vannacht zijn we drie keer wakker geworden van de Union Pacific🚂 die met veel lawaai zijn komst aankondigde.
De dag begint bewolkt en een eekhoorn🐿️ zit buiten voor ons huis al aan het ontbijt.
Een van de onderhoudsmedewerkers is driftig het gras aan het maaien. Hij zit op een typische “lawn mower” zoals die hier bijna overal gebruikt worden. Onderweg hebben we al heel veel mensen op deze wijze hun grasveld voor het huis zien bijwerken. Lekker crossen op de grasmaaier😊. Dit grasmaaiend campingpersoneelslid is van het soort, “ik hanteer weinig tot geen systeem wat betreft de volgorde van waar ik ga maaien”. Hij rijdt dan hier en dan daar. En, hij is eine meuge🫣 want i.p.v. even af te stappen om de picknicktafel met banken aan de kant te zetten schuift hij deze gewoon weg met zijn lawn mower.

 
Het is vandaag een bewolkte dag en er is regen voorspeld. We zien wel. 
Na alle ochtendrituelen en het maken van de plannen voor vandaag verlaten we rond 11.00 uur de camping om als eerste naar Walmart te gaan, een stukje verderop in Dry Ridge. We gaan op zoek naar wat zomerse kledingstukken. We hebben er, met het koffers pakken thuis, absoluut niet op gerekend dat het zo warm zou worden zoals gisteren het geval was. 
Het aanbod aan zomerkleding bij Walmart is voor de heren niet verkeerd dus Lei scoort 2 korte broeken en twee shirts. Voor de dames is het een ander verhaal. Óf het is maatje XS (voor de jeugd) óf het is 3-4XL. Er tussenin is weinig aantrekkelijks te vinden. Zeggen en schrijven één blouse met korte mouwen die wel aardig is. Ik doe het er maar mee en ga ervan uit dat ik de komende dagen wellicht wel iets van mijn gading tegen zal komen. In ieder geval nog een reden om te gaan shoppen😇.  
De dame achter de kassa is aardig en noemt iedereen “baby”. Do you want the hangers baby? Nee, dankjewel. Ze knômmelt wat om de eerste hanger te verwijderen van het kledingstuk. Ik bied aan om te helpen. Whatever you want baby. Ik help maar, want haar hangerverwijdertempo is niet al te hoog. Ze doet de boodschappen in plastic tassen die, zoals gebruikelijk bij Walmart aan een soort carrousel zitten. Heel handig want zodra een tas gevuld is met spullen die bij elkaar passen, draait ze de carrousel naar de volgende plastic tas. 

 
We rekenen af en ze zegt “Have a nice day baby!” Als we weglopen horen we haar tegen de volgende klant “hello baby” zeggen. Bij het naar buiten gaan krijgen we van een supervriendelijke uitzwaaidame ook een “have a nice day” gewenst. Thank you! You too!  
We laden de spullen in en dan starten we onze rit richting Bardstown. We hebben in een van de folders gezien dat zich hier nl. een camping bevindt.  
De route gaat in eerste instantie weer over een tamelijk smalle en kronkelende weg, de 22 zuid. Daar ben ik niet zo van gecharmeerd want de weghelft waarop we rijden is niet veel breder dan de breedte van onze camper. Als er geen tegenliggers zijn maakt het niet uit maar als die er wel zijn dan is er weinig ruimte.

 
Gelukkig gaat bij Owenton de route verder over de 127 zuid en die is wat breder. Na Frankfort wordt het helemaal feest🥳 want dan rijden we over de highway en is er niks meer aan de hand. Ruimte genoeg en twee banen. 
Na verloop van tijd draaien we de Bluegrass Parkway op die we volgen tot de afslag Bardstown, de eindbestemming van vandaag. 

 
We zijn gearriveerd bij de White Acres Campground en parkeren onze RV vóór de office achter een groot exemplaar met een pick-up truck ervoor. Een man staat buiten de pick-up te wachten. Er komt nog zo’n enorm gevaarte aanrijden en parkeert een stukje verderop. Als we richting de office lopen gaat de deur open en komt er een dame naar buiten en daarachter een man met papieren in z’n handen. De man kijkt verbaasd en roept “Wow, more guests!”. Hij vraagt of we even willen wachten omdat hij de mensen in de eerste RV naar hun plek zal brengen. Uiteraard willen we wachten, geen enkel probleem. Hij zal zich haasten! Hij stapt in een golfkarretje en rijdt voor de pick-up truck uit richting een plek een stukje verderop. Na enkele minuten komt hij terug en bedankt ons voor het wachten. 
Wat is het geval? Zijn wife is normaalgesproken degene die het inchecken en alle daarbijbehorende werkzaamheden verricht maar zij is met haar mother naar de bank en verwacht ongeveer een half uur weg te blijven. Er zouden toch geen gasten meer komen dus kon hij, de husband, het wel even waarnemen. Nou dat valt hem dus tegen😅 want binnen no-time wordt hij geconfronteerd met drie kandidaten die willen overnachten. Hij was lekker op zijn grasmaaier aan het rondcrossen en nou moet hij inchecken. Dat is niet zijn ding en daarom rijdt hij voor ons uit in zijn golfkarretje en brengt ons naar een mooie plek tussen de bomen. De administratieve en financiële afhandeling komt later wel als zijn wife terug is. Omdat hier alleen 50 Amp aansluitingen zijn en wij maximaal 30 Amp mogen hebben krijgen we van hem een “omvormer” te leen, free of charge! De plek waar we gaan staan heeft hij nog niet kunnen maaien en hij vraagt of we er problemen mee hebben als hij dat zo meteen komt doen. Hij verzekert ons dat hij een good mower is en dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Wij vinden het prima. Hij gaat weer terug in zijn golfkarretje en komt even later aangesjeesd op zijn grasmaaier. Fluitje van een cent. Hij heeft het er maar druk mee en gaat weer terug naar de office want stel je voor dat er nog meer nieuwe, onaangekondigde, gasten komen. 

Wij installeren ons en zetten een grote kan koffie ☕️. Even de boodschappen opnieuw rangschikken in de koelkast en in het toiletkastje in de doucheruimte de spulletjes weer rechtop zetten. Die leg ik elke keer voordat we op weg gaan neer om te voorkomen dat ze omvallen. Dat is nl. de eerste keer dat we op weg gingen gebeurd. De badhanddoeken die in de douche over het rekje hangen zet ik vast met wasknijpers, want ook die waren de eerste op de grond gevallen. Je wordt heel erg inventief🤭.

 
Na een dik half uur gaan we naar de office om de financiële verplichtingen te voldoen. De wife is echter nog steeds niet terug, maar geen nood, de husband heeft zijn zoon ingeschakeld en samen hebben ze gekeken welke informatie er moet worden ingevuld op het “aanmeldformulier”. Ze hebben kruisjes gezet op de plaatsen waar iets moet worden ingevuld. Ik vul de benodigde gegevens in en betaal de rekening. We krijgen korting van hem omdat we AAA-lid zijn (ANWB). Nee, hij hoeft het pasje niet te zien. Uiteraard wel de creditcard. We betalen en de machine zegt dat het goed is maar er komt geen bonnetje uit. Nou is hij het zat en hij belt zijn wife. Niet meer nodig want ze komt aangereden. Mother wordt naar binnen geloodst en zij komt eens kijken wat er aan de hand is. Ze maakt het klepje van het creditcardbetalingenprintertje open en doet het kassarolletje er opnieuw in. Klaar!✅ . 
Hij vertelt dat hij heel graag Nederland🇳🇱 had willen bezoeken tijdens zijn militaire diensttijd maar dat is er helaas nooit van gekomen. Hij heeft geruime tijd in the Army gediend, maar toen zijn zoons ouder werden vond hij het genoeg geweest. Zijn broer is nog steeds in the Army en is momenteel in Quatar. Maar hij (de broer) kijkt er heel erg naar uit om weer thuis te komen. Zijn zoon wil ook graag in the Army maar als hij daaraan denkt dan heeft hij het er moeilijk mee (hij weet uit ervaring wat en hoe….). Maar hij laat de keuze helemaal aan zijn zoon over en hij zal hem niet zeggen of hij wel of niet in the Army moet gaan. It’s his choice. 
Hij praat met zo’n heerlijk zuidelijk accent en heeft constant een tandenstoker tussen zijn tanden.  
Met een big smile vertelt hij dat hij en zijn wife sinds drie dagen de trotse eigenaren zijn van deze camping. Overgenomen van de wife’s parents (die 93 jaar oud zijn en in het huis tegenover de office wonen). De wife leeft hier sinds haar 8e jaar en heeft altijd de droom gehad de camping over te nemen. Hij is opgegroeid op een grote cattle-farm, maar ook hier hebben de boeren het steeds moeilijker en het was geen optie de farm over te nemen. Maar na zijn diensttijd heeft hij hier zijn passie gevonden en werkt elke dag 12 uur lekker in de buitenlucht, crossen op zijn grasmaaier, houthakken, kortom zorgen dat alles piekfijn in orde is. En “taking care of our guests and give them a warm welcome, that’s my passion”. Nou dat lukt hem absoluut. 
Nadat we nog wat informatie van hem hebben gekregen over wat er in Bardstown allemaal te zien en te doen is nemen we afscheid voor vandaag. Hij wil ons in zijn golfkarretje terugbrengen naar onze plek, nr.29. Wij bedanken vriendelijk maar we gaan nog even aan de wandel over de camping.
Southern Hospitality, het bestaat!