Shit happens! (twice…….)

Woensdag 25 mei 2022

De dag begint winderig en tamelijk fris. De ervaring leert dat het in de loop van de dag, wat de temperatuur betreft, aangenamer zal worden. 

Vandaag gaan we eerst nog even een bezoek brengen aan het “historische centrum” van Fort MacLeod. Even struinen over Mainstreet en af en toe een lokale business bezoeken. Veel is er niet te beleven en we houden het al gauw voor gezien. We zoeken onze campers op die we achter de lokale bieb op de parkeerplaats hebben gezet. Start de motoren en op naar Nanton!

Zoals we al deze hele raodtrip hebben gedaan rijden Lei en ik voorop en volgen Mart en Marian ons trouw. De  Wij verlaten als eerste de parkeerplaats en draaien de weg op. Mart en Marian kunnen niet meteen de weg op omdat er een grote truck rijdt die voorrang heeft. Als ze dan op weg kunnen rijden ze vervolgens achter een camper aan waarvan ze denken dat het de onze is. Na verloop van tijd komen ze echter tot de conclusie dat het niet onze camper is die ze volgen. Oeps!🫢 Ze rijden een (extra) rondje door the old town in de hoop een glimp van ons op te vangen. Helaas, zonder resultaat.

Ondertussen rijden wij al een tijdje over de #2 en kijken constant in de buitenspiegels maar alles wat er te bespeuren valt zijn vrachtauto’s, wide open spaces en grasland, heeeeeeel veel grasland. En mooie luchten. Maar geen Mart en Marian. We zetten onze Adventurer langs de kant van de weg (waar het kan en mag) en wachten een tijdje, al turend in de buitenspiegels. Maar ook nu geen Mart en Marian. Bellen levert ook niks op want Mart heeft z’n telefoon op vliegtuigmodus staan. Dat schiet niet echt op.

We rijden verder om even later weer op een roadside turnout te gaan staan wachten en hopen dat ze voorbijkomen. Helaas……. We besluiten dan maar om door te rijden naar de camping en daar te wachten. We hebben vanmorgen, zoals elke morgen, het adres van de eindbestemming in onze TomToms gezet (de TomToms gesynchroniseerd) zodat we weten waar we uiteindelijk moeten zijn. 

We arriveren op de plaats van bestemming, JJ’s RV Resort aan de Township Road 160 in Willow Creek County. We rijden de Campground op en zoeken the Office. Tevergeefs. Er staat een aantal grote trailers maar zo te zien is er niemand thuis. We maken een ererondje over het terrein en gaan dan terug richting de ingang waar we nog maar eens proberen om telefonisch contact te krijgen met de achterblijvers en gelukkig, er wordt opgenomen. Ze staan een kleine 15 km verwijderd van de plek waar wij ons bevinden. Ik leg uit waar we staan en ik zal zorgen dat we vanaf de highway goed zichtbaar zullen zijn. Wat een opluchting!

Ondertussen gaat Lei op zoek naar de beheerder van de Campground. Ik wacht buiten de camper en hou de highway in de gaten. Na een kleine 10 minuten, Lei is nog steeds niet terug van zijn zoektocht naar de campgroundbeheerder, zie ik in de verte een camper aankomen die verdacht veel lijkt op een Adventurer. Poehpoeh, ze zijn het! Ik ga uitbundig staan zwaaien zodat ze me hopelijk in de gaten krijgen. Als ze naderbij komen zie ik dat er met lichtsignalen wordt aangegeven dat ik gezien ben en even later zie ik duidelijk dat er vanuit de tegemoetkomende camper teruggezwaaid wordt. Even later draaien ze de Township Road 160 op en zijn we weer compleet want Lei is ondertussen ook weer onder ons. We kunnen ons gaan installeren want Lei heeft uiteindelijk JJ himself, oftewel Jeremy, gevonden. Hij heeft de twee sites aangewezen die we kunnen innemen en betalen, ach dat komt later wel, no problem.

Wat is nou de oorzaak van dit alles? Mart en Marian zijn blindelings achter een Adventurer aan gereden omdat ze dachten dat dat de onze was. En dat was hij niet. Daar kwamen ze pas achter toen deze Adventurer langs de kant van de weg ging staan. Ze hebben vervolgens in eerste instantie enkele rondjes gereden maar uiteindelijk werden de goedbedoelde instructies van TomTom toch maar opgevolgd. Ondertussen hadden ze een achterstand op ons van ruim 15 minuten. Gelukkig hadden we ‘s morgens in beide TomToms het adres van de eindbestemming gezet zodat ze in ieder geval de goede kant op gingen. Maar toch is het niet fijn als je elkaar op deze manier “kwijt raakt” en er spookt dan van alles door je hoofd. Zou er wat gebeurt zijn? Gelukkig was dat niet het geval en is het uiteindelijk allemaal weer goed gekomen.

Donderdag 26 mei 2022.

We zijn al vroeg uit de veren en het is voor de afwisseling weer behoorlijk frisjes. Het is de bedoeling dat we vandaag eerst naar de Bar-U Ranch gaan en van daaruit naar de eindbestemming van deze dag, Vulcan.

Dat is de bedoeling…….

De dagelijkse rituelen gaan ons steeds beter af en rond half tien is het huis bijna aan kant en kan er gedumpt worden. Eerst het black water en dan het grey water. Ik ben nog bezig met het vegen van de vloer als ik Lei ineens “Shit!!!” hoor roepen. Ik zie Mart, die in de deuropening van hun huis staat, verbaasd kijken om vervolgens naar Lei te lopen. Ik hoor: “Ik kan niet dumpen, de hendel is weg!” Ik ga naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. Wat blijkt: de zwarte hendel die je naar buiten moet trekken om het black water weg te laten lopen is weg, verdwenen. Alleen de hendel voor het grey water zit er nog. Maar ja, de wc-pot is vol dus die moet leeggemaakt worden. Wat nu?  Eerst maar eens kijken of Jeremy, de campgroundbeheerder, ons uit de brand kan helpen met zijn DeWalt gereedschap. Jeremy is uitermate behulpzaam maar na een tijdje komen de mannen tot de conclusie dat het niet verstandig is zelf te gaan hannesen, en sowieso waar zou er wat en hoe gehannest moeten worden? We besluiten om de Roadside Assistence van Fraserway te bellen. Omdat het een technisch verhaal is en mijn Engels wel aardig maar op dit gebied toch niet voldoende is neemt Jeremy het heft in handen en probeert de gast aan de andere kant van de lijn duidelijk te maken wat er aan de hand is. Dat is nog niet zo gemakkelijk en na een paar keer e.e.a. te hebben uitgelegd krijgen we te horen dat we teruggebeld zullen worden. Na een half uur nog niks te hebben vernomen ga ik zelf contact opnemen met Brenda Timmer, de manager van de locatie in Leduc waar we de Adventurers hebben opgehaald. Ze is helaas not available at the moment (wellicht nieuwe customers wegwijs aan het maken in de wereld van het motorhome) maar ik kan een message inspreken en dan neemt ze zo snel mogelijk contact op. Aldus geschiedde, ik spreek een message in. Ondertussen heeft Jeremy het idee geopperd om Rick te bellen, die een bedrijfje heeft en die al vaker voor mensen die op zijn Campground verblijven klussen heeft geklaard. Goed idee. Rick is welwillend en zal met alle plezier ons helpen, morgen, want dan komt hij sowieso deze kant uit om twee andere customers te helpen. Tja, wat moet dat moet dan maar. En Rick zal ons dan first thing in the morning helpen. Wat een gedeuns!

Een paar minuten later belt een totaal onverstaanbare gast van Fraserway terug. Zowel Jeremy als ik kunnen hem heel moeilijk verstaan en het lijkt wel een Indiër of Pakistani te zijn, zo’n accent heeft hij. Maar uiteindelijk wil hij weten waar we vandaag en eventueel morgen naar toe gaan. We zeggen dat we nog geen reservations hebben voor morgen. Oké, hij belt ons weer terug over een paar minuten. Dus maar weer wachten. Na een kleine 20 minuten belt de onverstaanbare gast inderdaad terug. Hij heeft een local business gevonden waar we met ons huis naar toe kunnen gaan, nl. Sieben’s Auto & Repair in Nanton. Hij heeft alle benodigde information al doorgegeven dus we kunnen met ons huis naar Sieben’s gaan. Mooi! Jeremy belt naar Sieben’s en informeert of, als we meteen komen, we ook meteen geholpen worden. Ivan, de owner, zegt dat als we na 13.00 uur komen the guys back zijn from lunch. Vraag nog even tussendoor of de black watertank full is. Dat is het geval. Hij reageert met: “It’s gonna be a shitty job!”. We gaan noodgedwongen een uurtje de tijd volmaken. We hebben hier geen WiFi maar omdat er toch het een en ander geregeld moet worden krijgen we van Jeremy’s zoon een “hub” en het bijbehorende password. We kunnen zo lang als we willen van het ding gebruik maken, ook als we noodgedwongen nog een extra nacht moeten blijven. Hij heeft het toch niet nodig. Over service, vriendelijkheid en behulpzaamheid gesproken.

Ondertussen belt Brenda Timmer terug en ik leg haar de situatie uit. Ze verwacht dat het waarschijnlijk geen al te groot probleem zal zijn om de valve te vervangen en we hoeven ons geen zorgen te maken wat de rekening betreft, die betaalt Fraserway (er staat al een notitie in ons rental agreement w.b. de reparatieafspraak bij Sieben’s).

Om half een vertrekken we met ons vieren naar de garage waar Ivan ons al staat op te wachten. De camper wordt op de plaats gezet, Ivan gaat er meteen onder liggen om te kijken wat er aan de hand is en dan is het afwachten hoe lang een en ander zal gaan duren. Ivan wijst ons op een local restaurant nextdoor waar ze good food serveren en waar kunstnijverheid van local people te koop is. We hebben ondertussen wel behoefte gekregen aan koffie dus we gaan naar The Hyve. En weer zijn we aanbeland in een zaak zoals je die wel vaker in roadmovies ziet. Het eten is goed, de koffie wordt bijgevuld zodra je (grote) mok leeg is en er kan ook gewinkeld worden. Alle tafeltjes zijn bezet en regelmatig komen mensen binnen om hun bestelde food to go op te halen. 

Na anderhalf uur gaan we maar weer eens richting Ivan’s place en we zien tot onze opluchting de Adventurer met de neus naar de straat geparkeerd staan. Een goed teken. En inderdaad, de klus is geklaard. Er zit een nieuwe valve (hendel) op en er is ergens een nieuwe plaat bevestigd. We gaan naar binnen om aan de balie van het kantoortje de financiële afhandeling in orde te maken. Dat is de taak van Ivan’s son die achter een laptop zit. Er wordt gebeld met de onverstaanbare gast van Fraserway. Ook Ivan heeft er duidelijk moeite mee en hij moet om de haverklap iets herhalen of spellen. 

Ondertussen komt Roscoe de hond richting de balie en staat te grommen. Het is een niet al te grote hond maar volgens Ivan’s son is Roscoe zelf in de veronderstelling dat hij een mean dog is. Niet dus. 

En dan, hoera, is het zover: alles is in orde! De onverstaanbare gast heeft een creditcardnummer doorgegeven en in een mum van tijd is het verschuldigde bedrag ad $ 206,07 overgemaakt op Ivan’s rekening.

We krijgen een kopie van de rekening en ook nog een paar hebbedingetjes als aandenken. We nemen afscheid en danken voor de geweldige service. Eind goed al goed.

Terug naar JJ’s RV Resort waar we de hub terugbrengen en als dank wat lekkernijen achterlaten bij Jeremy en zijn zoon, die ondertussen het gras aan het fatsoeneren is. We zijn ontzettend dankbaar voor alle hulp die we hebben gekregen van hen beiden en nemen afscheid.

We hebben besloten om de Bar-U Ranch te schrappen uit het programma en rechtstreeks naar Vulcan te rijden, een kleine 40 kilometer verderop.

Daar aangekomen gaan we als eerste naar het locale VVV-kantoor dat gehuisvest is in het Starship Enterprise en waar alles StarTrek ademt. Er is een expositieruimte met allerlei StarTrek items en natuurlijk zijn er StarTrek spullen te koop. We informeren bij het meisje achter de infobalie naar de campgroundmogelijkheden. Er zijn er twee en ze adviseert ons de Virginia Memorial Campground. Een goed advies. We rijden naar de Campground en constateren dat er geen Office is. Wel een kastje met een klapdeksel waarin de aanmeldenvelopjes liggen die ingevuld moeten worden en waarin het verschuldigde kampeergeld moet worden gedaan. Vervolgens zit er boven het kastje met de klapdeksel een soort brievenbusgleuf waar het ingevulde en gevulde envelopje in moet. Omdat er een sitenummer op vermeld moet worden gaan we eerst op zoek naar twee vrije plekken. Die vinden we snel genoeg en als we geïnstalleerd zijn zorgen we voor de administratieve en financiële afwikkeling. Easypeasy.

Omdat we nog even de benen willen strekken en ook nog water willen kopen wandelen we naar Centre Street (formerly Vulcan Street). Vulcan is, in tegenstelling tot een aantal jaren geleden toen we hier waren, nou niet bepaald een bruisend plaatsje. Het is gewoon een dooie boel. Veel zaken zijn dicht en die wel open zijn stellen niet bijzonder veel voor. Ontzettend jammer! Zelf het leuke snoep- annex eettentje waar we indertijd hebben gegeten is er niet meer. Er zit nu een dumpwinkel in die, net als zoveel zaken, gesloten is. Zou het te maken hebben met de naweeën an Covid? Wellicht. We lopen nog even naar het bronzen standbeeld van Mr. Spock en Mart stapt in de Transporter en roept “Beam me up, Scottie!” Maar alles wat er gebeurt, hij wordt niet up gebeamed. Dan maar terug wandelen naar de Campground. Als Marian en ik in de buurt van een kruispunt zijn komt er luid toeterend een auto aangereden. We kijken verbaasd en denken dat de bestuurder in de veronderstelling is dat we over willen steken. Maar niks is minder waar. De straalbezopen bestuurder, een oud en onverzorgd type, hangt schuin achter het stuur en roept naar ons: “What is there that you are looking at?” Ik roep dat het our husbands zijn on the otherside of the street. Hij mompelt nog iets onverstaanbaars en scheurt al slingerend over de weg verder. Trapt bij het kruispunt op de rem, slingert vervolgens verder om dan met een scherpe bocht een oprit op te scheuren. Hij valt uit de auto en als hij ziet dat we zijn kant op komen lopen (we moeten wel) komt hij onze richting uit en mompelt iets over de Volkswagen die voorbij komt. Het enige dat we kunnen verstaan is “beetle”. Onverantwoord om in deze beschonken toestand achter het stuur te kruipen. 

De Campground ligt in een park met aan de ene kant de rodeogrounds, aan de andere kant twee baseballfields en recht tegenover de slechts 16 camperplaatsen is een groot grasveld waar de kinderen hun soccerpractice krijgen. Mum and dad zitten langs de kant in hun klapstoeltjes de verrichtingen van hun kroost gade te slaan. Dat is ook het geval bij de twee baseballfields. 

Ondertussen loopt een lange dag ten einde. Een dag die er heel anders uitzag dan we oorspronkelijk gepland hadden. Maar ja, shit happens zo af en toe, en vandaag dus letterlijk.