Vallende rotsen, gravel en vallende Buffalo’s

Maandag 23 mei 2022

Vandaag staat de route van Cranbrook naar Crowsnest Pass gepland.

Omdat de eten- en drinkenvoorraad aangevuld dient te worden gaan we dit keer boodschappen doen bij Safeway, een van de mooiere supermarkten. Meestal is er bij Safeway ook een tankstation, waar je, als je voor een bepaald bedrag aan boodschappen hebt gedaan, een paar dollarcent korting per liter kunt krijgen op de benzineprijs. Helaas komen wij hier vandaag niet voor in aanmerking en mogen we de volle mep betalen. Als de benzinemeter weer “full” aangeeft kunnen we met een gerust hart de weg vervolgen.

Bij Fernie is een visitor information center waar we onze huizen even op de parking zetten en op een bankje koffie drinken, die Mart met liefde heeft gezet. Time for a break, time for a coffee!

Hierna rijden we weer verder en nu is de volgende halteplaats Sparwood, want hier valt iets aparts te bewonderen, namelijk de World's Largest Tandem Axle Truck. Een reuze grote groene truck die gebruikt werd in de mijnbouw. Uiteraard worden hier de nodige foto’s gemaakt naast het groene gevaarte. 

Bij de lokale hotdogverkoper worden drie hotdogs 🌭 en één Bratwurst gekocht die we in de buitenlucht al zittend aan een betonnen picknicktafel verorberen. We hebben trouwens geluk, want de mensen die na ons komen hebben pech; sold out!

We rijden verder over de Crowsnest Pass en houden halt bij Bellevue waar we een place to stay vinden op de, hoe toepasselijk, Crowsnest Pass Campground.

Het is behoorlijk fris en het is duidelijk merkbaar dat we ons op grote hoogte bevinden. In the mountains.

Dinsdag 24 mei 2022

Vandaag gaat het van Crowsnest Pass naar Fort MacLeod.

Het is behoorlijk koud als we door de wekker gemaand worden om op te staan. De nachttemperatuur bedroeg zegge en schrijven 2 graden🥶

Snel onder de douche om een beetje op te warmen en dan volgt de dagelijkse routine, oftewel het proberen elkaar niet voor de voeten te lopen. Dat lukt ons eigenlijk best goed. We zijn na al die weken goed op elkaar ingespeeld en weten precies wie wat waarom waar doet. Dat moet ook wel want anders heb je binnen no-time een warzone in het huis op vier wielen. 

We verlaten Crowsnest Pass Campground en rijden nog even een stukje terug naar De Frank Slide, de aardverschuiving van Turtle Mountain, Alberta (Crowsnest Pass)

De Frank Slide gaat de geschiedenis in als een van de grootste aardverschuivingen die ooit in de recente eeuwen heeft plaatsgevonden.. Het was op 29 april 1903 om 04.10 uur ’s morgens dat er ongeveer 110 miljoen ton kalksteen van Turtle Mountain het dal in gleed. Getuigen vertelden dat het dal binnen twee minuten volledig was gevuld en dat de kalksteen de tegenoverliggende heuvels had bereikt. Met deze aardverschuiving, of liever “rotsverschuiving” was het oostelijke deel van Frank en het spoortraject van de Canadian Pacific Railway compleet vernietigd.

Nog altijd blijft de Frank Slide de dodelijkste aardverschuiving van Canada. Er werden tussen de 70 en 90 inwoners van de stad gedood, van wie de meesten nog steeds begraven liggen onder het puin.

Nadat we deze bizarre plek hebben verlaten rijden we naar de Oldman River Dam Spillout waar een hertenfamilie zich tegoed doet aan het malse gras. Ze zijn een beetje schichtig want zodra we de camper hebben geparkeerd en rustig uitstappen gaan ze er vandoor, maar wel op een heel sierlijke wijze. 

De volgende bestemming is Head-Smashed-In Buffalo Jump. Ik heb TomTom geprogrammeerd maar verzuimd om de kaart ook nog even te raadplegen. Gevolg, de route die ik heb uitgezocht gaat o.a. over 33(!) km. gravelroad. Dat betekent, heeeeeeeel rustig aan rijden en niet al te veel stofwolken veroorzaken. Af en toe komt er een tegenligger en zeer waarschijnlijk zit er een indiaan achter het stuur die gewend is om te rijden over gravelroads want hij scheurt als een gek met als gevolg dat er een grote stofwolk achter hem aan komt. Ramen dicht is het devies.

Na een lange, lange, lange weg komen we dan uiteindelijk aan bij onze bestemming.

“Head-Smashed-In Buffalo Jump is een buffalo jump in de uitlopers van de Rocky Mountains, 18 km ten noordwesten van de plaats Fort Macleod in de Canadese provincie Alberta. Een buffalo jump is een rotsformatie die de indianen traditioneel gebruikten tijdens de bizonjacht; de bizons werden in de richting van zo'n klif gedreven, werden genoodzaakt te springen en braken dan hun poten. Archeologisch zijn buffalo jumps erg interessant omdat de indianen zich meestal in de buurt van zo'n jump vestigden. De Head-Smashed-In Buffalo Jump is sinds 1981 een UNESCO Werelderfgoedsite.

In de negentiende eeuw was de Head-Smashed-In Buffalo Jump verlaten. De plaats werd voor het eerst herontdekt door Europeanen in de jaren 1880. De eerste opgraving gebeurde in 1938 door het American Museum of Natural History. In 1968 duidde Canada de site aan als een National Historic Site. 

In 1987 opende het bezoekerscentrum en museum over de cultuur van de Blackfootindianen nabij de buffalo jump. Het gebouw is zo natuurlijk mogelijk ingewerkt in een oude zandstenen klif. In het museum wordt de ecologie, mythologie, levensstijl en technologie van de Blackfootindianen uit de doeken gedaan, op basis van het beschikbare archeologische bewijs en vanuit zowel indiaanse als Europese standpunten. In het bezoekerscentrum worden er daarnaast allerlei workshops aangeboden, zoals mocassins maken. Ten slotte worden er ook verschillende evenementen en indianenfestivals gehouden.”

Als we aankomen bij de ingang worden we welkom geheten door een ouder man van Indiaanse afkomst. Zo eentje met een door de zon verweerd gezicht en zijn lange zwarte haren in een vlecht. Marian besluit om niet mee naar binnen te gaan en zoekt een plekje op in de zon. Mart, Lei en ik gaan wel het museum in en bekijken hier datgene wat duidelijk maakt hoe de mensen hier vroeger hebben geleefd en hoe ze hebben overleefd dankzij de jacht op de Buffalo. Heel interessant.

Het is een mooie plek die niet voor niets behoort tot de Unesco Wereld Erfgoedlijst. 

De uiteindelijke bestemming vandaag is Fort MacLeod en de weg daarheen gaat weer via de uitgestrekte prairies met hier en daar een kudde koeien en met vergezichten waar je je, als je ze nog nooit hebt gezien, absoluut geen beeld van kunt vormen.

We vinden a place to stay op de River’s Edge Campground waar het behoorlijk winderig is. We krijgen tweemooie plekjes aan de rivier toegewezen en de eigenaresse rijdt voor ons uit in een golfkarretje om ons de plekken te wijzen. Ze is erg vriendelijk en behulpzaam.

Lei en ik gaan nog een stukje lopen en Mart en Marian blijven thuis onder de luifel zitten. Na een half uurtje hebben we het wel gezien. Het waait stevig en de weg is niet erg aantrekkelijk om te belopen. Er is, zoals wel vaker hier het geval is, geen stoep. Dat betekent echter niet dat je hier om de haverklap bijna omvergereden wordt. Integendeel. De Canadese automobilist houdt royaal afstand tijdens het passeren. Maar ondanks al deze hoffelijkheid gaan we toch maar terug richting de camping. Daar aangekomen zien we dat de eigenaresse druk doende is met het sproeien van het gras. We lopen naar haar toe om te informeren of er WiFi is. Dat is er, maar the guy die er voor had moeten zorgen dat het vandaag allemaal zou werken heeft vergeten een bepaalde knop om te zetten. Dat komt hij morgen doen. Maar no worries, ze geeft ons het password voor het privé WiFi netwerk zodat we toch kunnen surfen op het word wide web. Hoe nice is dat? Very nice!