De lange, lange, rechte weg, de Hoodoos, de Dino’s en Boogie in The Badlands.

Vrijdag 27 mei 2022

We verlaten rond de klok van 10.00 uur de Virginia Memorial Campground en rijden door de nog rustige straten van Vulcan. TomTom navigeert ons richting highway #23 north. Fijn hoor, zo’n meneer in een klein kastje op je voorruit die met je meerijdt en overal de weg weet. Bij de splitsing met de #542 east slaan we rechtsaf richting Milo om daar aangekomen linksaf te slaan en de #842 north op te rijden. 

We bevinden ons in een gebied genaamd Siksika, een grote nederzetting van de Blackfoot Indianen. Hier en daar staan wat huizen bij elkaar gegroepeerd die er allemaal hetzelfde uitzien en wat ons met name opvalt is de voordeur die zich op de eerste verdieping bevindt en die via een houten trap bereikbaar is. Zelfs op de autoradio is merkbaar dat we ons in het gebied van de Blackfoot bevinden want er wordt regelmatig iets de ether ingesmeten dat we niet kunnen verstaan. Elk half uur is er een kleine taalles en wordt een woord uit het Engels vertaalt naar het Siksika. De Blackfoot willen zo ervoor zorgen dat o.a. hun moedertaal niet verloren gaat. In gedachten probeer ik het onmogelijke, nl. het woord uitspreken dat wordt voorgezegd. Inderdaad, onmogelijk!

De weg die we afleggen vandaag is er een, voor de afwisseling, van het type heel erg lang en dan ook nog eens kaarsrecht. Soms kunnen we kilometers recht vooruit kijken. Links en rechts van ons zien we afgewisseld jaknikkende jaknikkers, grote kuddes grazende koeien met heel veel jonkies, gigantische niet zo heel erg lang geleden gemaaide grasvelden. Aan de rand van die niet zo heel erg lang geleden gemaaide grasvelden ligt het niet zo heel erg lang geleden gemaaide gras opgerold in ontelbare gigantisch balen te drogen. De wintervoorraad wordt nu al aangelegd. Uiteraard zien we ook vandaag weer de typische houten graansilo’s her en der aan de horizon verschijnen, maar ook steeds meer de modernere, metalen, in de zon blinkende versie. Onze voorkeur gaat uit naar de nostalgische versie.

We verlaten de #842 en draaien rechtsaf de #561 east op tot Hussar en bij het Deadhorse Lake nemen we highway #56 north richting Drumheller.

Ook dit gedeelte is van het type “we kunnen heel ver vooruit, heel ver naar links en heel ver naar rechts kijken👀 en als we naar boven kijken👀 zien we ook nog eens schitterende wolkenluchten”.

Drumheller komt in zicht en daarmee ook de bekende Hoodoos.

“Hoodoos hebben miljoenen jaren nodig om zich te vormen en 5 tot 7 meter hoog te worden. Elke hoodoo is een zandstenen pilaar die rust op een dikke basis van leisteen die wordt afgedekt door een grote steen. Hoodoos zijn erg kwetsbaar en kunnen volledig eroderen als hun sluitsteen wordt losgemaakt. De beschermde Hoodoos-site is een gegarandeerde plek om Hoodoos te zien, maar kleinere versies van deze zandsteenreuzen zijn overal in de Badlands te vinden.”

We rijden de Hoodootrail op en een paar kilometer verder parkeren we voor $2 onze rv’s op de daarvoor bestemde plek. We gaan de benen strekken en de Hoodoos bewonderen. Het is een absoluut bijzondere omgeving die zich de afgelopen miljoenen jaren heeft gevormd. Maar die ook kwetsbaar is en daarom mag je een gedeelte alleen via een speciaal aangelegde ijzeren “boardwalk” bekijken. Op sommige plekken kun je gewoon rondlopen. Het is triest om te zien dat cultuur/natuur/ecologie-barbaren het noodzakelijk vinden om hun namen in de zandstenen wanden te krassen. Ons ontgaat de zin van dit alles. Hersenloze types.

Nadat we dit Hoodoos-fenomeen in ons hebben opgenomen en nog even op het hoger gelegen gedeelte van het uitzicht hebben genoten is het tijd geworden om onze standplaats voor de komende twee nachten op te gaan zoeken. We hebben gekozen voor het Dinosaur RV Park vanwege de centrale ligging t.o.v. het “centrum” van Drumheller.

De mannen gaan, zoals altijd, naar the Office om te informeren of er nog twee full-service plekken vrij zijn. Helaas is dit niet het geval, maar no worries, in het naastgelegen Dino’s Nest zijn nog wel plekken beschikbaar. De supervriendelijke campgroundmeneer-in-het-bekende-golfkarretje vertelt ons dat we even terug de weg op moeten rijden, dan de eerste weg linksaf slaan waar hij ons in zijn karretje links van de weg op zal wachten zodat hij ons voor kan gaan naar the Office van Dino’s Nest waar de (ook weer) supervriendelijke campgroundmevrouw ons al staat toe te zwaaien vanaf de balustrade voor the Office. En weer gaan de mannen naar binnen om de administratie af te handelen, Marian en ik wachten geduldig af. We krijgen weer mooie plaatsen naast elkaar toegewezen, gelegen tegenover the Office waar zich ook de laundreyroom en de washrooms bevinden. En als kers op de taart ook nog eens gelegen aan de voet van de Badlands. Who wants more? Not us! We kunnen genieten van een superschitterend uitzicht.

Ik ga als eerste met de dirty laundrey naar de aan de overkant gelegen laundreyroom. Wasje draaien. Na een dik half uur is alles weer springfreshclean en kunnen de schone spullen worden opgeborgen in kasten en laden.

Onder het genot van een biertje voor Mart, Lei en ik en een door haarzelf gebrouwen ijsblokjes-citroen-limoen-water-“lemonade” voor Marian nemen we de dag door, gezeten in de campingchairs in het zonnetje voor onze huizen.

Zaterdag 28 mei 2022

De dag begint zonnig aan de voet van de Badlands op Dino’s Nest. Vandaag leggen we de korte afstand naar het centrum van Drumheller te voet af. We steken de brug over en meteen zijn ze al te zien; dinosauriërs in alle soorten en maten. Uiteraard staat hier ook de grootste Dinosauriër ter Wereld. Hij is 46,02 meter lang en 24,99 meter hoog. Het is een Tyrannosaurus Rex🦖 die kijkt over de Drumheller Valley, het hart van de Canadian Badlands. Meteen naast TRex huist het Visitor Center en Lei en ik gaan “even” naar binnen om te informeren naar de things-to-do-today-in-Drumheller. We hebben de hoofdprijs want de visitorcentermevrouw achter de balie haalt met een zwierig gebaar een plattegrond tevoorschijn en benoemt heel uitgebreid alle(!) op de kaart staande bezienswaardigheden. Eigenlijk willen we alleen maar weten wat er zich vandaag in Drumheller zelf afspeelt en na een tijdje vertelt ze dat er vandaag een carshow is. Nou komen we tenminste ergens. We informeren of de Buffalo’s al grazen in the paddock, maar dat weet ze niet, helaas. Maar, zegt ze, daar komen we vanzelf achter als we er langs rijden want dan zien we de Buffalo’s wel of niet. Zou je een studie moeten volgen om visitorcentermevrouw in Drumheller te kunnen worden?

We voegen ons weer bij Marian en Mart die ondertussen hebben gadegeslagen hoe een kind zeiknat werd toen het al spelend tussen de Dino’s en de af en toe omhoog spuitende waterstralen ineens precies in zo’n omhoog komende waterstraal terechtkwam. Drama, einde oefening en meteen hup back in the car!

Wij gaan naar de carshow met de toepasselijke naam Boogie in The Badlands. Drumheller Online zegt hierover: “There were a number of cars on display in Downtown Drumheller on Saturday with the 2022 edition of the Boogie In The Badlands. After a couple of year hiatus due to the pandemic, organizers were ready to welcome vehicle owners that wanted to show off their prized possession.  According to Darcy Jensen, one of the organizers, the number of vehicles was fantastic. "We had a great day, the weather cooperated. We had 124 registered participants and they were from all over Alberta. There were a couple from Saskatchewan, even."

We wandelen Centerstreet door en komen dan in het gebied waar zich de carshow afspeelt. Leuk! Er staan superglimmende prachtige oldtimers opgesteld langs beide kanten van de straat en van sommigen staat de motorkap omhoog. De eigenaren staan ook te glimmen, maar dan van trots als er geïnteresseerd en bewonderd wordt gekeken naar hun vervoermiddel. Ze zijn er in allerlei soorten, maten, kleuren, jaargangen en de een is nog mooier dan de ander. Collega Wim Spaubek zou hier ongetwijfeld ook hebben GENOTEN.

Na de gebruikelijke koffie-/plaspauze lopen we nog een rondje over het terrein en besluiten daarna de lokale diner/pub binnen te vallen om de economie van Drumheller een boost te geven. Onze bedoeling is goed, maar helaas is er geen enkel tafeltje vrij en die wel vrij zijn zijn voorzien van een bordje waarop “reserved” staat. Balen! De owner komt voorbij en zegt dat het full is. Als ik hem zeg dat het good for business is reageert hij met “No it’s not. It’s no good to send people away because of the lac of personel due to COVID.” Vandaar al die bordjes met “reserved”, hij heeft gewoon te weinig personeel om een volle tent te kunnen bestieren. Ook hier heeft COVID zijn negatieve sporen achtergelaten. We lopen nog wat rond maar vinden verder geen etablissement waar we eventueel nog iets kunnen nuttigen. Dan maar terug richting visitor center en kijken wat er eventueel daar nog te doen is. Ook niet veel.

Marian en Mart houden het voor gezien en gaan terug naar de campground waar Marian het eten gaat voorbereiden. Lei en ik wagen nog een poging en gaan weer op zoek naar een eetgelegenheid. We krijgen een Dollarama in het vizier en meteen komt er van de andere kant een etenslucht aanwaaien. Dat geeft de burger moed. Eerst maar eens naar Dollarama en kijken of en wat hier zoals nog te koop is wat we absoluut niet kunnen missen. Uiteraard zijn dat, zoals gewoonlijk, een paar nuttige zaken zoals handige plastic bakjes met schroefdeksel en meer van dat huishoudelijk spul. Dan gaan we onze neus achterna en komen uit bij Yavis Family Dining waar het gezellig druk is, de bediening top en de burgers 🍔 🍔 uitstekend! Met verbazing constateren we dat een van de dames die duidelijk van Griekse afkomst is, de bestellingen opneemt zonder notitieblokje. Ze neemt alles in haar hoofd op. We genieten van de sfeer en het heerlijke eten en van de koffie die constant bijgevuld wordt tot het moment dat je genoeg hebt. Dan komt ook meteen de rekening op tafel. Niet dat je dan meteen geacht wordt om af te rekenen en te vertrekken, maar gewoon omdat dit gebruikelijk is.

Na het voldoen van de pecunia’s aanvaarden we de terugweg richting Dino’s RV Park & Campground, in ons geval dus Dino’s Nest. Als we de brug oversteken zien we op een steen in de rivier een vreemde eend zitten. Een zwarte eend met witte oorlogskleuren. Waarschijnlijk een indianeneend op oorlogspad. 

Mart en Marian zitten voor hun huis aan de picknicktafel in het zonnetje te genieten van de rust en het niet moeten. Wij voegen ons bij hen en nemen samen de, ook nu weer, verrassende dag door. 

Langzamerhand komt het einde van ons avontuur in zicht. Nog even niet aan denken!