Fabian, Maria en kronkelende bergwegen

Maandag 24 april 2017

En hij heet.......Fabian!! De beheerder waarvan we de naam niet wisten, maar nu wel.
Hoe we dit nu weten? Nou gewoon, omdat het vermeld staat op het informatie-A4tje dat netjes in een show-tas op het tv-kastje ligt. Tussen alle nuttige informatie die we wel eens nodig zouden kunnen hebben gedurende ons verblijf staan o.a. de telefoonnummers van Arcadio, de eigenaar c.q. manager, zijn "staff" (=beheerder) Fabian en zijn "staff reserve" (=de vrouw van de beheerder) Maria. 
Altijd goed als je meteen na aankomst de informatie doorneemt.........
Het weekend is voorbij en een nieuwe week is begonnen. We trekken er vandaag te voet op uit en rond half twaalf sluiten we de voordeur en gaat het weer richting Las Galletas om vervolgens halverwege de carretera links af te slaan. We passeren weer de buitenlandse horecagelegenheden en omdat er dringend behoefte is aan een sanitaire stop gooien we onze principes overboord en houden halt bij de Belgische bakker waar we een kop koffie met melk bestellen en plaatsnemen aan een tafeltje op het terras. We zijn omringd door Belgen en Nederlanders. Gezellig.
Na deze onderbreking vervolgen we onze weg en struinen we door de wijk waar veel appartementencomplexen zijn die bewoond worden door buitenlandse pensionado's. Maar niet alleen pensionado's bevolken de wijk. Ook heel veel mooie groene papegaaien die luidruchtig rond vliegen en neerstrijken in de palmbomen. Het lukt ons om een mooie papegaai in een palmboom op de foto te krijgen. Lawaaipapegaai.
Een weg leidt ons naar de passeo Atlantico en we worden beloond met een fantastisch uitzicht over de Atlantische Oceaan. Een kleine vissersboot komt voorbij gevaren. Ondertussen hangen er donkere wolken boven het land die de zon even verdrijven. Maar zoals we dat ondertussen al vaker hebben meegemaakt de laatste dagen duurt het niet al te lang eer de zon weer tevoorschijn komt.
We wandelen over de klif en vervolgen de weg die ons uiteindelijk naar de Montaña  Amarilla brengt. Een in dit voornamelijke zwarte lavalandschap is deze Montaña een opvallende verschijning met zijn mooie tinten bruin. Het heldere water van de Atlantische Oceaan heeft in de loop der jaren gezorgd voor erosie met grillige vormen als gevolg. We zouden eventueel de berg kunnen beklimmen tot op de top, maar dat doen we toch maar niet. We willen niet het risico lopen dat de knieën (met name die van mij) overbelast worden en we de rest van de vakantie alleen nog maar met de auto op pad kunnen. Zoals al eerder aangegeven: pelan pelan!
We wandelen weer door de wijk en bij Bar Cafeteria Leo (dat tevens een pizzeria is) houden we een korte koffiepauze, uiteraard buiten op het terras. 
Omdat het nog vrij vroeg is besluiten we om hierna nog even naar Las Galletas te wandelen en daar een ijsje te gaan eten als beloning. Je moet tenslotte een reden hebben. Bij de plaatselijke VVV halen we nog wat informatie op en op het strand zoek ik, zonder dat er iemand problemen maakt, een mooie zwarte lavasteen die mee gaat naar huis als souvenir. 
We aanvaarden de terugweg en na een maandagwandeling van in totaal een dikke drie en een half uur zijn we weer thuis. En wat is er dan heerlijker dan een koel glas cerveza drinken op je eigen terras. Niks toch?

Dinsdag 25 april 2017

We hebben gisteren de wekker opnieuw geprogrammeerd en met ingang van vandaag rammelt het ding om acht uur. Een half uurtje later.
Het ontbijt nuttigen we zoals elke morgen op ons binnenplaatsje en de zon staat al te schijnen aan de strakblauwe hemel. 
Vandaag staat een trip in oostelijke richting op het programma. Via kronkelige bergwegen die ons door kleine dorpen voeren en ons trakteren op schitterende panorama's en geweldige vergezichten passeren we plaatsjes met namen als  Chiñama, Granadilla de Abona, Los Blanquitos en bij Chimiche is de afslag naar Las Vegas. Omdat we daar komende zomer naar toe gaan laten we het vandaag links liggen. Arico daarentegen ziet er alleraardigst uit en omdat het ondertussen tijd is voor een benenstrekkenpauze gecombineerd met een koffiedrinkenpauze zoeken we een parkeerplaatsje voor onze bolide. Dat is nog niet eens zo gemakkelijk en voor we het weten zijn we al aan de rand van het plaatsje. Iets verderop is een braakliggend terrein dat met een blauw bord aangeduid wordt als parkeerplaats. Mooi, hier zetten we de auto neer. De weg gaat vrij steil naar beneden en via kleine, nauwe straatjes komen we als eerste bij de in deze plaatsjes altijd aanwezige kerk. De deur staat uitnodigend open. Eenmaal binnen valt onze mond open van verbazing. Wat een prachtig interieur! Werkelijk schitterend. En dat alles kom je zomaar toevallig tegen in een klein bergdorpje waar je stopt voor een benenstrekken- en koffiedrinkenpauze. Ik steek twee kaarsjes aan.
Na dit rustpunt lopen we buiten nog wat rond en zien een groepje kinderen dat staat te wachten voor de ingang van de school. De poort is gesloten maar de juf is in aantocht met de sleutel zodat ze naar binnen kunnen. Hier dragen de kinderen over het algemeen schooluniformen. Niet het type uniform zoals ze in b.v. Engeland dragen, maar een trainingsbroek en een t-shirt.
In de plaatselijke (en enige) horecagelegenheid nuttigen we café con leche en een bocadillo. En kijken we mensen. Het is druk in Bar Restaurante Jeronimo. Aan het tafeltje naast ons zitten drie oudere Deutsche Männer, daarnaast een tafeltje met twee Spaanse dames. Aan de bar staat een oude man met hoed en een dikke tak die als wandelstok fungeert. We hebben hem eerder op een bankje voor een van de twee aanwezige banken zien zitten. Naast de oude man staat een mevrouw die een glas wijn nuttigt en verder staan er nog een meneer en een mevrouw die een kopje koffie gebruiken. En ze praten, ze praten heel luidruchtig. Als ze hun consumptie op hebben betalen ze en gaan weer weg. Wat een tof gebruik; gewoon even in de plaatselijke kroeg iets drinken, even kletsen en dan weer gaan. En niet kijken naar leeftijd, geslacht of afkomst. 
We rekenen af en gaan weer op pad. Even pinnen bij een van de twee banken. Het kan zelfs "contactloos" en we kunnen de taal van voorkeur selecteren op de pinautomaat. Verwacht je niet in zo'n klein gehucht met maar één horecagelegenheid. De financiële transactie is gelukt en we gaan weer richting de parkeerplaats. De weg gaat nu (logisch) vrij steil omhoog en het is duidelijk te merken dat we ons op een zekere hoogte bevinden. Dunne lucht.
We slingeren verder oostwaarts. Onderweg zien we heel veel verschillende planten en bloemen in de mooiste kleuren. Van dieprood tot helder oranje en van kobaltblauw tot donkerroze. Allerlei soorten cactussen waarvan er ook veel in bloei staan en niet te vergeten de palmbomen. Voeg daarbij de tegen de berg geplakte dorpjes en beneden in de verte de kustplaatsjes en de blauwe Atlantische Oceaan. Wat een afwisselend landschap. 
We houden nog een benenstrekkenstop bij een mirador waar we ook weer de nodige plaatjes schieten. Hier niet alleen flora maar ook fauna, namelijk een aantal hagedissen. Het lukt warempel om een paar van die krokodillen op de foto te zetten.
Ondertussen is het tijd om de terugweg te aanvaarden en we besluiten om de autopista naar huis te nemen. Waar de heenweg een aantal uren in beslag heeft genomen doen we over de terugweg een half uur en zijn we rond de klok van half vijf weer thuis. 
Even bijkomen op ons terras met een koel glas cerveza en ondertussen heerlijk genieten van de zon die nog steeds aan het werk is. 
Wat een mooie dag. Een dag met een gouden randje.