Slingerende bergwegen, BBQ-ende mannen en geen faro

Zondag 30 april 2017

De eerste van de laatste drie dagen op Tenerife is aangebroken. Wat gaat tijd toch snel als je het naar je zin hebt en niks moet maar alles mag. Je kunt er zonder enige moeite heel snel gewend aan raken. Dromen mag!
Maria, de vrouw van Fabian is huisje nummer 8 aan het schoonmaken. Een teken dat er dus vandaag nieuwe gasten zullen arriveren. We hebben tot nu toe maar twee keer meegemaakt dat er buiten ons nog andere mensen verblijven in een van de huisjes. En dan blijven ze ook nog maar voor één nacht. Los MoXaicos is een geweldige locatie om te verblijven als je, net als wij, arriveert op de luchthaven Reina Sofia (Tenerife Sur). Vanaf de luchthaven tot hier is het maar 20 minuten rijden met de auto. Een prima startpunt voor een rondreis maar ook een prima plek om als standplaats te fungeren en van hieruit dagelijkse tochten te ondernemen. Het is handig om een auto te huren zodat je flexibel bent in je doen en laten, maar je kunt ook met het openbaar vervoer heel goed het eiland verkennen.
Vandaag staat een rit gepland naar het noordwesten van het eiland en ik ben Bob. 
De eerste stop die we maken is bij de benzineboer want we willen koste wat kost voorkomen dat we zonder brandstof komen te staan ergens hoog in de montañas. 
Dan rijden we een stuk over de autopista die zo'n 10 km vóór Santiago del Teide eindigt en verdergaat als een carretera principal. Santiago del Teide is de volgende halteplaats van onze trip en als we uitstappen is duidelijk te merken dat we ons op zekere hoogte bevinden want met 18 graden is het tamelijk frisjes. En wij, handige Harries, hebben geen vest meegenomen. Maar niet zeuren en gewoon doorlopen. Santiago del Teide is een alleraardigst bergdorp met natuurlijk een pleintje met een kerk en een stadhuis. Ook is er de Camino de la "fuente de la guancha" die ook wel de Camino de la "fuente de la Virgin de Lourdes" genoemd wordt. Een soort van kruisweg omhoog via een steil, kronkelend, bergpad naar het punt waar in mei 1990 een beeld van Maria van Lourdes in een nis in de berg naast de daar aanwezige bron werd geplaatst. Heel interessant maar voor ons niet te doen om helemaal naar boven te klimmen. We zien een jonge vader en moeder met hun kind naar boven sjokken. Chapeau!
Wij brengen een bezoek aan de plaatselijke souvenir- annex kunst-winkel, die zich recht tegenover het beginpunt van de kruisweg bevindt. Dan gaat het richting kerkplein maar helaas hebben ze een bus met oude van dagen opengetrokken die zich allemaal ophouden voor de kerk. Zo is er jammergenoeg geen mooi plaatje te schieten en dus wandelen we maar verder en komen we voorbij een parkje waar zich openbare lavastenen barbecues bevinden. Er wordt driftig gestookt want er hangen fikse rookwolken. Er bevinden zich vier tot vijf bbq's naast elkaar en het is ook hier duidelijk: de man barbecuet. Maar eerst natuurlijk zorgen dat het vuur brandt. 
Aan de picknicktafels zitten her en der mensen die hun etenswaren en wegwerpbordjes met wegwerpbestek hebben uitgestald en enthousiast aan het socializen zijn. Kinderen rennen, springen, vliegen, duiken, vallen en staan weer op. Het is zondag! A picknickday in the park!
We lopen weer terug richting de kerk waar zich nog steeds de luidruchtige hangbejaarden bevinden. We gaan maar de kerk naar binnen. Wat een verrassing is dit. We worden getrakteerd op een geweldig mooi interieur. Heel bijzonder zijn de gekleurde ballonnen die er hangen. Ongetwijfeld ter gelegenheid van een locale festiviteit. Ik steek, zoals ik meestal doe als ik in een "vreemde" kerk ben, twee kaarsjes aan voor mijn pap en mam. 
Als we weer buiten komen is er geen enkele bejaarde meer te bespeuren en kunnen we ongestoord opnames maken van de mooie kerk. Het is tijd voor koffie en we gaan naar binnen bij de plaatselijke eetgelegenheid. Stoer als we zijn bekijken we de Spaanstalige menukaart en bestellen als eerste dos cafe con leche por favor. Het meisje wijst ons, heel lief, op de Engelstalige menukaart, maar wij bedanken vriendelijk en hanteren de Spaanse. Dat stelt ze erg op prijs. We besluiten een kleinigheid te eten aangezien het ondertussen royaal lunchtijd is. Er staan o.a. patatas en queso y jamon op de kaart. De lijkt ons wel wat en dus bestellen we 1 racion patatas en 1 racion queso y jamon. We verwachten dat we een portie aardappeltjes krijgen en een portie ham en kaas. Het duurt een hele tijd dus de verwachting wordt alsmaar groter. Dan is het zover en komt het meisje met een bord frietjes en nog een bord frietjes met daaroverheen sliertjes ham en sliertjes kaas. Tja, dat krijg je als je stoer doet en de Spaanstalige kaart hanteert terwijl je Spaans nou niet echt om over naar huis te schrijven is. Maar goed, de frietjes smaken prima en de combinatie met de sliertjes ham en de sliertjes kaas is een beetje vreemd maar we passen ons aan; 's lands wijs 's lands eer. We krijgen nog de flessen tomatenketchup, mayonaise, barbecuesaus en aioli op tafel dus wat willen we nog meer.
Na deze uitgebreide lunch is het tijd om weer verder te gaan en starten we aan het tweede gedeelte van onze trip door de bergen. Wat volgt is weer een geweldige rit over kronkelende smalle bergwegen waar op sommige plekken absoluut geen twee auto's naast elkaar passen en ik dus supersuperblij ben dat er op die momenten geen tegenligger komt. De uitzichten zijn regelmatig fenomenaal en adembenemend. Lei kan hier met volle teugen van genieten, maar ik moet echt mijn aandacht op de soms heel erg smalle en constant omhoog en dan weer steil omlaag kronkelende bergweg houden. Ik geniet wel van de momenten dat er een mirador is waar ik de auto even langs de kant van de weg kan zetten.
We passeren een aantal kleine plaatsjes maar het is duidelijk zondag en het is erg druk met als gevolg dat er geen vrije parkeerplek te vinden is. Dan maar doorrijden. Tot twee keer toe rij ik me vast in zo'n plaatsje en is zelf meneer van TomTom van slag. Tot overmaat van ramp zijn de straatjes in deze plaatsjes van het kaliber héél erg supersmal dus ik kan m'n lol wel op. Het heeft natuurlijk wel een heel groot voordeel: mijn rijvaardigheid krijgt weer een enorme oppepper.
Ons plan om helemaal naar het noordwestelijke puntje van het eiland te rijden, Punta de Teno genaamd waar zich de faro (vuurtoren) de Teno bevindt, loopt uit op een fiasco want als we halverwege zijn is de weg afgesloten en staat er een allervriendelijkste securidadmeneer met een A4tje in de hand ons op te wachten. Op het A4tje staan een aantal opmerkingen in de Engelse taal en we lezen o.a.: road closed weekends till 17.00 h . De securidadmeneer zegt dat de road over 25 minuten weer open zal gaan. Wij danken hem voor deze informatie maar gaan toch maar rechtsomkeer. We zien vandaag geen faro. Wie weet morgen of overmorgen en als dat niet het geval is kunnen we altijd nog naar de Waddeneilanden want daar zijn ook faro's.
Het valt ons op dat aan deze zijde van het eiland de begroeiing weer totaal anders is. Er zijn heel veel kobaltblauwe bloemen en ook zien we hier voor de eerste keer klaprozen langs de kant van de weg. Elke hoek die we omgaan heeft een verrassing in petto. 
Wat een geweldig mooie rit was het weer vandaag en wat hebben we genoten. En natuurlijk heel veel foto's gemaakt. Het is elke avond weer enorm veel werk om een schifting te maken. Valt onder de noemer luxeprobleem.
April 2017 is ten einde. Morgen beginnen we aan de maand mei en aan een nieuwe week. Nog twee dagen te gaan......