Arcadio en de beheerder

Donderdag 20 april 2017

Even een rectificatie op het bericht van gisteren.
Onze redder in nood gisteren wat betreft het aan de praat krijgen van de elektrische kookplaat was dus niet Arcadio, maar zijn assistent c.q. de beheerder van het complex. We zijn er nog niet achter hoe hij heet, maar dat komt nog wel.

Gisteravond na het eten hebben we tv gekeken. Nou ja gekeken, eigenlijk zijn we geruime tijd alleen maar bezig geweest met zappen. Er zijn heel veel zenders te ontvangen maar ja, we zijn in Spanje en dus zijn het Spaanse zenders met Spaanse mensen die alleen maar Spaans spreken. En dat spreken wij dus niet. Behalve dos café con leche por favor en dos cerveza por favor. Oh ja en vino tinto. Tot overmaat van ramp zijn er ook nog heel veel zenders waar alleen maar Arabisch gesproken wordt en zijn er ook de nodige Russische zenders. Vriend Poetin is overal.
Na lang zoeken vinden we op kanaal 123 unsere Deutsche Freunde van het ZDF. Het ziet er naar uit dat we deze twee weken heel weinig tv zullen kijken. 

De wekker staat geprogrammeerd op 07.30 uur en gehoorzaam als hij is blaast hij op exact dat tijdstip reveille. Meteen wordt hem de mond gesnoerd. Ben je nou helemaal belazerd? Het is vacación! Uitslapen dus.
Het ontbijt nuttigen we buiten op ons binnenplaatsje en we maken dan ook maar gelijk een plan de campagne voor vandaag. Dat is sowieso een plan van het type héél rustig acclimatiseren en op ons gemak de omgeving verkennen.
Even de mail checken en snuutjesbook bekijken. Het eerste bericht op facebook is er een van zeer ernstige aard. Omroep Venlo meldt dat er brand is uitgebroken in Crescendo en dat de brandweer met groot materieel is uitgerukt. Gelukkig zien we op  de beelden dat het niet in onze "toren" (Si) is maar op de tweede verdieping aan de voorzijde van het verzorgingshuis. Dat neemt niet weg dat dit voor de getroffenen natuurlijk bijzonder erg is en wellicht dat onze buren hiervan toch de nodige hinder zullen ondervinden. Het komt namelijk veelvuldig voor dat het brandalarm in het verzorgingshuis af gaat met als gevolg dat in onze toren (die niks te maken heeft met genoemd verzorgingshuis) de lift meteen buiten werking is. Het duurt dan uren voordat e.e.a. weer hersteld is omdat er een monteur moet komen (soms uit Sittard!) om het zaakje te resetten. Dat was de laatste keer heel vervelend omdat drie van onze buurtjes uren beneden op een bankje hebben moeten wachten tot de lift weer in werking was. Vanwege hun hulpbehoevendheid zijn ze absoluut niet meer in staat om op eigen kracht de trap te nemen. Duimen maar dat ze vandaag veilig thuis zijn.

Zo rond de klok van elf uur wordt er op de voordeur geklopt. Bezoek? Warempel! Een vriendelijk lachende meneer stelt zich voor als Arcadio Valentin, de eigenaar van het complex. En meteen duizendmaal excuses voor het feit dat hij er gisteren niet was om ons persoonlijk welkom te heten. Hij informeert of alles in orde is, of er dingen zijn die we nodig hebben, handdoeken misschien? Moet er gepoetst worden? 
We zijn een beetje beduusd. We zijn gisteren aangekomen en alles is pico bello in orde. We zijn uitermate tevreden en er is niks, maar dan ook niks dat ook maar enigszins voor verbetering in aanmerking komt. Hij straalt van oor tot oor.
Of we van wijn houden? Wij?? Yes we do! Witte of rode? Vino tinto!
Meteen pakt hij zijn mobieltje en belt de beheerder (waarvan we de naam nog niet weten, maar dat komt nog wel) met de mededeling dat hij een fles wijn moet halen om die vervolgens te komen brengen. Althans we denken dat hij dat zegt, want we spreken geen Spaans. Arcadio wel.
Hij verontschuldigt zich voor het feit dat er (nog) geen zwembad is maar wel een heel groot gat in de grond waar uiteindelijk het zwembad moet komen. Er wordt dus aan gewerkt. Wij vinden dat geen enkel probleem, want we houden niet van zwemmen. Dat lucht hem duidelijk op. Hij zal zorgen dat er voor ons twee ligbedden komen zodat we toch kunnen relaxen op ons terras. Tjonge, jonge, wat worden we in de watten gelegd.
Arcadio wil ons heel graag voorzien van informatie over wat er allemaal te beleven is op zijn eiland. Of we er nu tijd voor hebben of moet hij een andere dag terug komen? We hebben er nu absoluut tijd voor en dus krijgen we ruim een uur lang allerlei nuttige informatie van hem. Hij vertelt ons waar de plaatselijke levensmiddelenwinkel is (500 meter verderop), waar de apotheek is (tegenover de plaatselijke levensmiddelenwinkel 500 meter verderop), waar mooie plekjes zijn, welke plaatsjes het bezoeken waard zijn, waar we lekker kunnen eten, in welk restaurant de meest verse vis geserveerd wordt, welke binnenwegen we moeten nemen, enz. enz. enz. En dat we vooral voorzichtig moeten zijn op drukke parkeerplaatsen in de grotere steden. Want ook hier zijn de Roemeense bendes neergestreken met alle gevolgen van dien. Het is net een olievlek die alsmaar groter wordt. 
Na een uur zegt hij: "And now you need aspirine. Sorry for all the information."
Ondertussen heeft de beheerder (waarvan we de naam nog niet weten, maar dat komt nog wel) een rood emmertje gebracht met daarin een gekoelde fles vino tinto in een wit servet. Hoe welkom kan een mens zich voelen. Arcadio zegt nog iets tegen de beheerder, maar we hebben geen idee waar het over gaat. 
We keuvelen nog wat en dan neemt hij afscheid, maar niet voordat hij ons op het hart heeft gedrukt dat als we iets nodig hebben we meteen contact met hem of met de beheerder opnemen. Dat beloven we en we bedanken hem voor de informatie en voor de fles wijn. Dat heeft hij heel graag gedaan zegt hij en dat geloven we hem op zijn woord. Wat een ontzettend aardige en lieve man.
Langzamerhand wordt het tijd om op pad te gaan en als we buiten komen zien we dat er twee puike ligbedden voor ons terras zijn neergezet. Dat is natuurlijk datgene wat Arcadio besproken heeft met de beheerder.
In eerste instantie willen we richting een berg gaan van waar we een mooi uitzicht hebben op de omgeving, maar dat doen we toch maar niet. Het is namelijk af en toe bewolkt en dat heeft natuurlijk invloed op het uitzicht. Dus gaan we naar Las Galletas. Het is een wandeling van een half uur en onderweg passeren we een aantal plekken waar Arcadio ons vanmorgen op heeft geattendeerd. De levensmiddelenwinkel, de apotheek en het bij de "locals" favoriete restaurant waar je € 8,50 betaalt voor een driegangenmenu. In Las Gallettas drinken we eerst op een terras een café con leche en kijken we ondertussen naar voorbijgangers van allerlei pluimage. Mensen kijken is en blijft een leuke bezigheid.
We wandelen vervolgens richting de playa waar in totaal drie mensen liggen te genieten van de zon en waar twee helden in het (volgens ons niet al te warme) water staan. We struinen verder over de Paseo Literal waar wat meer bedrijvigheid is en de terrasjes aardig vol zitten. Uiteraard zijn er dan ook de nodige wannabe-artiesten die denken dat ze talent hebben en de terrasjesmensen hiermee lastig vallen. Je krijgt er spontaan oorontsteking van. Wij strijken neer op een bankje met een heel rustgevend uitzicht op de Atlantische Oceaan. Waat hebbe weej 't good. We turen over het water en kijken of we dolfijnen kunnen spotten. Helaas, geen dolfijnen maar wel een vrij dikke man met snorkel die tot boven zijn knieën in het water staat. Een beetje vreemd want waar hij staat is het vrij ondiep en lijkt snorkelen problematisch. Maar niets is minder waar. Hij gaat gewoon op zijn knieën zitten met zijn hoofd voorover in het water. Statisch snorkelen. Het ziet er wel een beetje vreemd uit. Dan plotseling komt hij los van de bodem en vervolgens drijft hij in de Atlantische Oceaan. Het is nog steeds statisch snorkelen want hij komt geen meter vooruit.
Het is tijd om terug te wandelen richting Los MoXaicos. Onderweg gaan we nog even langs bij de locale bakker en schaffen verse broodjes aan voor vanavond en wat lekkers voor bij de koffie als we straks op ons eigen terras zitten en de dag de revue laten passeren.
Het was een mooie, relaxte en over het algemeen zonnige dag met een aangenaam temperatuurtje van 25 graden. Niks mis mee.