Blue Ridge Parkway, part two

Zondag 31 juli 2016

De dag start weer met een Superstartbreakfast en in tegenstelling tot gisteren kunnen we nu wel plaatsnemen aan een tafeltje in de ontbijt"zaal" die dit keer niet tegenover de receptie is maar zich in een aparte ruimte bevindt. We zitten net en dan begint het langzamerhand erg druk te worden. De meeste gasten verzamelen de ontbijtattributen van hun keuze en gaan dan weer terug richting hun kamer.
Om kwart voor tien zitten we in de auto en gaan op weg richting de Blue Ridge Parkway om de route te vervolgen vanaf het punt waar we gisteren de Parkway hebben verlaten. 
De route die we vandaag afleggen is een stuk afwisselender dan gisteren het geval was. Ook nu filteren we weer de viewpoints want het is niet te doen om telkens als er een bord met "scenic overlook" langs de kant van de weg staat hier ook daadwerkelijk de scene te overlooken. Dan zijn we over twee weken nog niet bij het eindpunt aangekomen. 
Bij Smart View bezoeken we het comfort station (mooi woord voor wc). Smart View is een enorm grote picknickplaats waar her en der tussen de bomen picknicktafels staan. Bij elke tafel staat ook een bbq. Er is ook een grote overdekte plek met lange tafels voor een groot picknickend gezelschap. En dan ook nog eens twee comfort stations.
Na deze sanitaire stop vervolgen we onze weg richting Rakes Millpond. Weer een plek om mooie plaatjes te schieten en waar we een geanimeerd gesprek hebben met twee dames die samen met hun echtgenoten op de motor over de Parkway cruisen.
De slingerende weg brengt ons naar Rocky Knob Visitor Center waar de volgende stempel in ons Passport gezet kan worden. Het kwartet op de motoren houdt hier ook halt. Well hello, it's you again!
Vijf mijl verder ligt Mabry Mill waar we een lange pauze houden omdat dit een ontzettend leuke plek is. Hier staat een nog werkende watermolen en er is een  verzameling  authentieke houten huizen (Appalachian Houses). De Blacksmith is aan het werk in de smidse en in het bos staan de overblijfselen van een whiskeystokerij. We fotograferen ons een ongeluk. Maar wat het allemaal nog bijzonderder maakt is een Appalachian Mountains Bluegrassband (viool, banjo, gitaar, contrabas en mandoline). De muziek die zij spelen werkt zo aanstekelijk dat een aantal mensen spontaan gaat dansen op de naastgelegen houten dansvloer. Op het grasveld zitten mensen in hun zelf meegebrachte opvouwbare tuinstoeltjes te genieten van de muziek. Jonge gezinnen met hun kleine kinderen zitten op picknickdekens. Dit is weer zo'n moment van "het is net een film" en je verwacht elk moment dat JohnBoy Walton samen met zijn broer BillyBob verschijnt.  Om dit alles vast te leggen maak ik een filmpje.
Na dit alles gaan we naar het nabijgelegen restaurant. Wait to be seated! 
Als we geseated zijn bestuderen we de menukaart en bestellen bij de waitress de homemade blackberry cobbler. Do you want icecream with it? Yes, please! Well we don't have icecream anymore........ !? (Vraag het dan niet!!) Do you want whipped cream instead? Yes, please!  
De cobbler smaakt puik en nadat onze ijsthee een aantal malen is bijgevuld krijgen we de rekening gepresenteerd en de vraag waar we vandaan komen. Where y'all come from? From the Netherlands. Een nietszeggende blik van: wat zegt die nou? Waar heeft ze het over? En dan: ooohhh..... en een big smile. Ze heeft dus werkelijk geen enkel idee wat of waar the Netherlands is.
Als we deze culinaire traktatie hebben verorberd is het langzaam aan tijd om verder te gaan en we vervolgen de weg die ons de mooiste panorama's en vergezichten voorschotelt. Bij milepost 200 verlaten we de Parkway en gaan richting het 14 mijl verder gelegen Mount Airy, North Carolina waar we onderdak voor de nacht vinden in de Mayberry Motor Inn, gelegen aan de 501 Andy Griffith Parkway. Het ziet er heel gezellig uit en voor the office staat een oude politie (sheriff) auto en een dito pick-up truck geparkeerd.
Eten doen we vanavond in het aan de overkant van de highway gelegen restaurant met de naam Libby Hill Seafood. Fish it is! We gaan te voet en omdat er geen trottoir is moeten we ons een weg banen door het gras en steken we de highway over zodra er geen auto's in de buurt zijn. Gekke Venlonaren die te voet gaan.
De waitress is voor de afwisseling ontzettend aardig, brengt ons de (ongezoete) ijsthee en vraagt of we nog a minute nodig hebben. We hebben nog minstens two minutes nodig. No problem! You're Dutch aren't y'all? I have Dutch friends! 
Uiteindelijk hebben we een keuze gemaakt en bestellen allebei een KLEINE portie. Als we het eten krijgen zijn we blij dat we geen grote portie hebben besteld. De waitress blijft de ijsthee bijvullen en blijft maar vragen of alles in orde is. Als we genoeg ijsthee hebben gehad komt de vraag of we wellicht nog icetea to go willen. Yes, please.
Ze brengt ons twee enorme bekers ijsthee om mee te nemen. 
Tegen de tijd dat we vertrekken komt ze nog even gezellig kletsen en neem dan afscheid met een have a safe journey here and back home and it's very nice to have met y'all. Wij vinden het ook heel erg nice.
We gaan weer terug naar de Motor Inn op dezelfde wijze als we gekomen zijn. We steken de highway over en banjeren door het gras.
Het internet is niet al te best dus kan het verslag niet geplaatst worden. Maar wat eigenlijk nog vervelender is is het feit dat we ons niet aan kunnen melden voor de Venwandel van volgend jaar. We besluiten daarom om met de auto naar de 50 meter verder gelegen McDonalds te rijden en inderdaad, hier is de internetverbinding van betere kwaliteit. Alleen het aanmelden lukt ook nu niet. Waarschijnlijk is de website van de Venloop overbelast want we komen niet verder dan de tweede bladzijde van het aanmeldformulier. Morgen dan maar een nieuwe poging wagen.
Het is mooi geweest voor vandaag, tijd om het hooi in te duiken.