Bye NY en 2018, hello Venlo en 2019

Maandag 31 december 2018

De laatste dag van het jaar en de laatste dag van ons verblijf in New York.

De nog in de koelkast aanwezige etenswaren gaan eraan en het dan nog overgebleven brood en beleg wordt verwerkt tot boterhammen die apart verpakt in een plastic zak gaan en die straks aan een homeless person zullen worden gegeven. Want weggooien is zonde. Dan wacht koffer nummer 2 om volgestouwd te worden. Zucht..... Zoals ondertussen traditie is levert dit de nodige zweetdruppels op en krijg ik met geen mogelijkheid alles wat nog mee naar huis moet in koffer nummer 2. Alles eruit en weer opnieuw erin maar dan in een andere indeling. Hoe dan ook, er blijven dingen achter die er niet in kunnen. Die moeten dan maar in de rugzakken gepropt worden. Blijft over anderhalve kilo aan pepermuntjes (!) die noodgedwongen in een aparte tas gaan die dus zo meegesjouwd zal moeten worden. Het is niet anders. De plastic zak met boterhammen voor een homeless person gaat hier bovenop. Koffer nummer 2 wordt gewogen met onze nieuw kofferweger; 19 kg aan de haak. Dus we hebben absoluut geen overgewicht (wat de bagage betreft). Klaar voor vertrek.

We maken een laatste ronde door het appartement en checken nog even alle kasten en lades. De handdoeken die door Barbara gewassen zullen worden gaan op een stapel in de badkamer. De tv gaat uit en de jassen aan. Off we go! We sluiten de deur van A5 achter ons en gooien vervolgens de sleutels, zoals afgesproken met Barbara, in de brievenbus van A3, the office. Nog wat laatste foto’s om het verhaal compleet te maken en dan door de gang via de zware ijzeren tussendeur de trappen af en vervolgens via de buitendeur naar, juist ja, buiten. Bye Bye 1661 11th Avenue! Who knows maybe and hopefully we’ll be back in december 2023.

We maken voor de laatste keer de wandeling naar het metrostation. Dit keer is de afdaling ondergronds ietsje lastiger vanwege de twee koffers, de rugzakken en de tas met anderhalve kilo pepermuntjes en de boterhammen voor een homeless person. Voor de laatste keer swipen we onze metrocards om toegang te krijgen tot het platform waarna nog een trap wacht die genomen dient te worden om bij het platform te komen waar de G-train stopt. Dit keer niet, zoals gebruikelijk, de F-train maar de G-train omdat we over moeten stappen bij Hoyt-Schermerhorn voor de aansluiting op de A-train naar Howard Beach. Dat is het eindstation wat betreft onze subway-reis want daar nemen we vervolgens de Airtrain naar JFK (John F. Kennedy International Airport). De reis verloopt vrij soepel, alleen een probleem, we raken onze boterhammen voor een homeless person niet kwijt. Normaal gesproken breek je de nek over homeless people in allerlei soorten en maten maar vandaag hebben ze blijkbaar een day-off want we zien er niet één. In de A-train heeft Leo contact met een tandeloze man die geïnteresseerd vraagt of hij far away goes. Yes, overseas to Europe. Daar is de tandeloze man nog nooit geweest. I’m 61 (!) and I’ve never been there. Hij ziet eruit als midden zeventig, maar hij is dus jonger dan ik ben. Bij de 81e straat stapt hij uit en wenst ons “a safe trip and God bless you”. We bedanken en wensen hem a happy new year.

We moeten een kaartje kopen om gebruik te kunnen maken van de Air Train en dat kan alleen via een kaartjesverkopende automaat. Dat betekent dus heel goed lezen wat de kaartjesverkopende automaat vraagt en meedeelt om vervolgens zes 1-dollar-flappen face-up in de gleuf te schuiven. Kaartje eruit en dezelfde procedure nogmaals. We hebben tenslotte elk een kaartje nodig. Kaartjes swipen en hup de Air Train in richting terminal 4. Daar aangekomen gaan we eerst naar een self-incheck-kiosk omdat we wel via internet hebben ingecheckt maar nog geen instapkaarten hebben. Dus even de paspoorten invoeren en laten scannen en dan komen de instapkaarten uit de printer. Piece of cake. Vervolgens de koffers droppen bij de koffer-drop-balie. De kofferdropbalieweegschaal geeft 1x 44lbs en 1x 45lbs aan. Mooi! Die zijn we kwijt. Nu even de flesjes water leegdrinken en dan kunnen we richting de security. De beveiligingsjuffrouw achter haar desk checkt de paspoorten en de instapkaarten en dan krijgen we allebei een stempel op onze instapkaart. Ik vraag haar wat deze stempel betekent. Nou, we zijn dus al ge-pre-screend en we hoeven nu onze schoenen niet uit en kunnen “gewoon” door de beveiliging. Maar we moeten uiteraard wel onze jassen, rugzakken, handtas en tas met anderhalve kilo pepermuntjes en de plastic zak met boterhammen voor een homeless person in de bekende bakken doen. Die zijn nl. niet geprescreend. Na deze noodzakelijke rituelen verzamelen we weer onze spullen en gaan als eerste op zoek naar koffie. JFK is een prettige luchthaven met -in tegenstelling tot de meeste Amerikaanse luchthavens- een groot aanbod aan winkels en restaurants. We komen hier onze tijd tot we aan boord kunnen wel door. Na koffie en shoppen is het langzamerhand tijd om richting de gate te gaan. De bemanning komt zich melden bij de balie en moet even wachten alvorens zij aan boord kan gaan. Het is een grote groep. De gezagvoerder komt even gedag zeggen en informeert of we er allemaal zin in hebben. Dat hebben we. Hij en zijn medebemanningsleden ook en ze zijn vast van plan om er een special flight van te maken. En we gaan twee keer nieuwjaar vieren; Nederlands nieuwjaar en New Yorks nieuwjaar. Hij voegt zich weer bij zijn collega’s. Aardige man. Na niet al te lange tijd worden alle wachtenden verdeeld per “section”. Op onze instapkaart staat section 5 en we mogen helemaal achteraan in de lange rij gaan staan. Waarschijnlijk staan de bobo’s in section 1. We mogen aan boord. Welcome! We nemen plaats op nummer 23A en 23B. De beenruimte is krapper dan op de heenreis en voor me zit een heavyweight. Ik vrees het ergste. Naast de heavyweight zit, voor Leo, een meisje en al vrij snel zijn heavyweight en meisje in een geanimeerd gesprek gewikkeld en er lijkt voorlopig geen eind aan te komen. Hopelijk weerhoudt dat hem zijn rugleuning achterover te gooien. De gezagvoerder meldt zich en vertelt op een vrolijke manier wat ons allemaal te wachten staat en dat de werkelijke vliegtijd maar 6 uur en 5 minuten zal bedragen. Dat is een meevaller! Meestal zijn de gezagvoerders niet goed te verstaan als ze iets te vertellen hebben maar deze wel. En hij is geestig. Ook een meevaller. Wat ons betreft kunnen we de lucht in. De avond is ondertussen gevallen en het regent, cats and dogs. Het lijkt alsof NY huilt vanwege ons vertrekt. Begrijpelijk.

De vlucht verloopt soepel. We vieren vrij snel na het opstijgen het Nederlandse Nieuwjaar (de gezagvoerder telt vanuit de cockpit af) en krijgen allemaal een (plastic) glaasje bubbels. De bemanning is enorm vriendelijk, het eten goed, de wijn, de Bailey’s en het Cognacje maken het compleet. De heavyweight houdt zich gedeisd en gooit na het eten zijn rugleuning maar een heel klein beetje achterover. De lichten gaan uit en het wordt rustig. We doezelen weg. Af en toe even wakker om naar buiten te kijken en de ontelbare heldere sterren te bewonderen. Ze lijken heel erg dichtbij maar dat zal wel gezichtsbedrog zijn. Zo’n anderhalf uur voor de landing gaan de lichten weer aan en krijgen we een ontbijtje aangeboden. Even later telt de gezagvoerder in de cockpit weer af en vieren we het New Yorkse nieuwjaar. Maar zonder bubbels, want het kan niet altijd feest zijn. Volgens plan landen we soepel op vaderlandse bodem en begint het kwartier durende taxiën naar de gate. We kunnen vrij snel het toestel verlaten maar dat komt door het feit dat een van de stewardessen vergeet het economyclassgepeupel te vertellen om te wachten tot de bobo’s uit de eerste klas (boven!) het toestel hebben verlaten. Dat doet ze, maar pas nadat wij vertrokken zijn. Lucky us. De wandeling richting douane en bagageband is een fikse, maar nadat we ruim zeven uur hebben gezeten is een beetje beweging wel prettig. Het duurt niet al te lang voordat onze koffers arriveren en dan is het niets aan te geven en op naar de NS-kaartjesautomaat om de “vrije reizen” op de OV-kaarten te zetten en vervolgens af te dalen naar het perron waar de trein naar Venlo vertrekt om 07.48 uur voor de 2 uur en 10 minuten durende rit. De trein vertrekt op tijd en we zitten weer 1e klas dankzij de gratis upgrade-kaartjes. De rit verloopt rustig en soepel en omdat we ze toch bij ons hebben eten we de boterhammen voor een homeless person maar zelf op want weggooien is tenslotte zonde. Maar dan...... In Utrecht staan we stil op het perron. Heel lang stil. Langer dan we gewoonlijk stilstaan in Utrecht. En dan krijgen we te horen dat er een probleem is met de trein en dat deze niet verder kan. Hij zal worden weggerangeerd en we moeten eruit. Balen! Aan de overkant komt over een paar minuten de trein naar Maastricht en die gaat o.a. via Eindhoven. Er zit niks anders op dan deze te nemen en vervolgens in Eindhoven weer over te stappen op de trein naar huis. Langzamerhand komen er steeds meer mensen de trein in die heel duidelijk uitbundig en met veel alcohol oud op nieuw gevierd hebben. Maar ze zijn niet vervelend, integendeel. Uiteindelijk arriveren we een half uur later dan gepland op het station van Venlo. Het weer is om, als je er gevoelig voor bent, depressief van te worden, het is mistig en het regent. Gelukkig zijn wij er niet gevoelig voor.

Als we de sleutel in het slot van onze voordeur steken is ons New York-avontuur jammer genoeg echt voorbij. Vijf jaar lang hebben we gespaard, gepland en er naar uitgekeken. We hebben ruim twee weken genoten van deze geweldige stad, the Big Apple, the City that never sleeps. We hebben samen gevierd dat we 40 jaar getrouwd zijn. We hebben gelopen, heel veel gelopen. Veel mijlen onder- en bovengronds gemaakt. Veel vriendelijke mensen ontmoet. Veel nieuwe dingen gezien. Veel kerstverlichting gezien. Ons vaak verbaasd over wat we zagen en meemaakten. Wat ons betreft is dit zeker niet het laatste bezoek aan deze stad want er staan nog niet afgevinkte onderwerpen op ons “things-we-want-to-do-and-to-see”-lijstje dat we van te voren hebben gemaakt. Dus gaan we weer sparen en plannen en hopen we over vijf jaar, in december 2023, als de gezondheid en de fitheid het toelaten weer de oversteek richting deze metropool te maken.

Nu resten ons de dagelijkse verslagen en de vele, vele foto’s die we de komende tijd regelmatig zullen lezen en bekijken om weer opnieuw te genieten. En natuurlijk ook de leuke, lieve reacties van onze volgers die we altijd met veel plezier lezen en die we zeker gaan verwerken in het totaalverslag.

En wat ook rest is de onvermijdelijke jetlag. Maar dat is een luxeprobleem.

Op naar het volgende avontuur!