Joelende misthoorn, gletsjers en een walvis(je)

Zondag, 14 mei 2023.

Vandaag is het weer een “zeedag” en we varen op de Golf van Alaska. Als eerste gaat de vuile was in de blauwe waszak en voeg ik de ingevulde bijbehorende lijst toe. Kind kan de was doen. Waszak op het bed en klaar is Kees.
We nemen de trap van deck 4 naar deck 9, naar de Lido Market. Een beetje extra bewegen kan geen kwaad na die enorme verwennerij van gisteravond in de Pinnacle Grill. Het is 09.00 uur en Captain Jeroen laat de misthoorn joelen. Er is vandaag weinig zicht.
Bij de overhandiging van mijn omelet krijg ik ook een “Happy mothersday!” gewenst. Een aardige Australische dame komt bij ons aan het tafeltje zitten. Wat volgt is een prettig gesprek en het is leuk om iets over Australië te horen van iemand die er woont. Is toch anders dan als je de reisgidsen leest. We hebben besloten dat we het vandaag rustig aan doen en voorlopig aan ons tafeltje aan het raam blijven zitten. Hoewel er niets te zien is als we naar buiten kijken. Binnen daarentegen is behoorlijk wat activiteit. Er wordt namelijk een  gigantisch toetjesbuffet klaargemaakt vanwege mothersday.

Onvoorstelbaar wat er allemaal uit de keuken komt. De hoofdtoetjesmaker staat er bij en houdt alles in de gaten.

Er worden foto’s en filmpjes gemaakt en het “wow!” en “amazing” zijn veelgehoorde kreten. Als het complete buffet klaar is maken we nog wat foto’s en dan gaan we toch maar verkassen. De lunch staat nl. klaar voor wie dat wil 🙈.

Voor de rest is het een tamelijk relaxte dag. We wagen nog een poging om een lezing in het theater bij te wonen over de geschiedenis van Ketchikan, maar de lokale en slissende hoogbejaarde presentator zorgt ervoor dat binnen no time een aantal aanwezigen zit te knikkebollen. Wij vinden het ook slaapverwekkend en houden het na een kwartiertje voor gezien.
We gaan rondjes lopen over het dek want al dat eten begint zwaar op de maag te liggen. Er is geen hand voor ogen te zien en de misthoorn joelt elke paar minuten. Wij komen eraan! Aan de kant!

Vanavond is de code weer “dressy”. Veel medepassagiers zien er op hun paasbest uit, maar er zijn er ook die een andere interpretatie geven aan “dressy”. Sommigen kunnen zo van de John Deere zijn geklommen. Niks is gek, alles mag en kan. Maar toch…..
Wat ook opvalt zijn de vele enorm dikke mensen aan boord. Sommigen kunnen amper lopen en scheuren in hun scootmobiel rond. Zij die wel nog enigszins kunnen lopen waggelen van links naar rechts. Een cruise is niet echt een geschikte plek om aan de lijn te doen. Je kunt werkelijk de hele dag eten.

Wij gaan in onze “dressy” outfit naar de main diningroom. Zoals altijd is het moeilijk om een keuze te maken, maar uiteindelijk lukt het. Na het eten gaan we weer rondlopen om de spijsvertering een handje te helpen. De boordfotograaf heeft, speciaal voor deze gelegenheid, een opstelling gemaakt van een witte sofa met daarachter een wit laken gedrapeerd. We zijn de klos. We moeten op de foto. Hup dan! Op de sofa! Hij doet zijn uiterste best om er iets van te maken en eigenlijk is het ook wel grappig. We zien morgen wel wat het eindresultaat is. Nog een rondje lopen  en dan is het mooi geweest. We  nemen de lift naar deck 4.
Een echtpaar staat al in de lift en als en als we instappen krijg ik van de dame “happy mothersday” gewenst. Hoe goed bedoeld is dat. Ik wens haar hetzelfde. We gaan naar de hut en kruipen onder de wol.

Maandag, 15 mei 2023,

Ook vandaag blijven we aan boord. We cruisen nl. door Glacier Bay en het belooft een mooie dag te worden. En, ook niet onbelangrijk, de zon schijnt.
We hebben een brief in de hut gekregen met allerlei informatie over de hygiëne-maatregelen die we geacht worden op te volgen. Het Norovirus 🤮💩waart rond aan boord. Dus, handen wassen, handen wassen, handen wassen. Én gebruik maken van de overal aanwezige “sanitationstations”. Er wordt ook op grote schaal extra goed schoongemaakt. Men kan zich geen gedeuns veroorloven. En de “zelfbediening” in de Lido-Market wordt beperkt. 

Er komen National Park Rangers aan boord die ons tijdens de vaart door Glacier Bay van allerlei nuttige informatie zullen voorzien. National Park betekent: sinds lange tijd weer een stempel vergaren voor mijn National Parks Passport. 

De boeg op deck 5 is open dus we kunnen van alle kanten genieten van al het moois waar we langs varen. We passeren o.a. drie gletsjers, zien warempel een walvis 🐋 maar ook otters 🦦 en veel vogels. En dan nog maar te zwijgen over de vreemde vogels die op de boeg rondlopen🤭

Het is tamelijk koud en daarom krijgen we om half elf allemaal een kop erwtensoep🥣 

Ondertussen vertelt een van de rangers via de intercom het een en ander over Glacier Bay. Zo worden we beziggehouden. We lopen nog naar deck 11 om een ander zicht te krijgen op datgene wat aan ons voorbij trekt.

Een mevrouw en een meneer staan te genieten en als we voorbij lopen is het, zoals hier te doen gebruikelijk, “hi, how are you?” Als ik zeg “fine” komt meteen de vraag: “where are you from?” “From the Netherlands.” Mevrouw roept heel enthousiast “From Holland! My mother is from Holland! I’m a Vanderheijden!” Ik zeg dat ik een Vanderwielen ben. Ze is heel erg trots op het feit dat ze het Nederlands nog niet heeft verleerd en roept in het wilde weg allerlei Nederlandse woorden. Wat een aardig mens. Ze woont in Canada. We praten nog even en dan nemen we afscheid. 

We besluiten naar binnen te gaan en kijken of we een strategisch plekje kunnen bemachtigen aan een raam. Dat lukt! Na een tijdje van doezelen is het tijd om naar de hut te gaan. Dan meldt Captain Jeroen dat er helaas een passagier van boord moet omdat deze dringende medische zorg nodig heeft die de medische staf aan boord niet kan geven in dit geval.  Het heeft echter niets te maken met het heersende Norovirus. Er wordt een tender (reddingsboot) in orde gemaakt en tot deck 3 naar beneden gelaten. De patiënt gaat onder begeleiding van medisch personeel aan boord en wordt vervolgens naar de wal gebracht waar een vliegtuigje klaar staat om hem naar een ziekenhuis te brengen. Heel vervelend als je vakantie op zo’n manier eindigt.

Omdat het uitgebreid tafelen van de afgelopen week z’n tol begint te eisen gaan we vanavond niet uitgebreid dineren. Een light eaveningmeal dus in de Lido Market. Daarna staat weer een bezoek aan de Main Stage op het programma waar de One Step Dance Company ons trakteert op een wervelende voorstelling. De voorstellingen van deze dansgroep zijn voor ons niet nieuw want tijdens onze cruise op de MS Rotterdam vorig jaar stonden deze ook op het programma. Weliswaar andere dansers maar van dezelfde “Company”.

Onderweg naar het theater passeren we de fotoshop en kunnen we het resultaat bekijken van de fotoshoot📷 van gisteren. Het valt absoluut niet tegen. We vinden er zelfs twee die de moeite waard zijn om aan te schaffen. Maar omdat we nog een giftcertificate hebben voor een fotoshoot in de portraitstudio🫣 maken we hiervoor een afspraak en dan kunnen we daarna beslissen welke foto’s we nemen. Mooi.

Het was weer een prachtige dag en we kunnen beamen: 

Morgen kunnen we weer aan land en staat Sitka op het programma,