Tickelberry’s, Indianen, Deadwood en Slater

Dinsdag 17 mei 2022

Het is duidelijk merkbaar dat we de Rockies hebben verlaten en we ons nu een stuk zuidelijker bevinden want het tweede dekbed hebben we niet meer nodig en ook de verwarming hoeft minder hard te werken. Wel zo prettig. De tijd van twee paar sokken aan ligt gelukkig achter ons. Vandaag moet er eerst gedumpt worden alvorens we de road hitten en dus gaat Lei aan de slag met afvoer- en waterslang. Ik hou me bezig met het verzorgen van het interieur. Een ritueel dat we, noodgedwongen, dagelijks vóór vertrek uitvoeren is het vegen van het huis. Iets wat echt noodzakelijk is want je brengt telkens een halve zandbak mee naar binnen als je even buiten bent geweest. Dus wordt er driftig geveegd met de minibezem en vervolgens wordt de berg zand vakkundig met stoffer en blik weggewerkt. Easypeasy.

Het dumpen is weer gelukt en de tanks zijn leeg. Het dakraampje in de doucheruimte is dicht en het trapje bij de zijdeur is naar binnen geschoven. TomTom is geprogrammeerd en op zijn plaats bevestigd, nog een laatste controle en dan is het weer “hit the road!”

We rijden langs het prachtige 135 km. lange en 230 meter diepe Okanagan Lake. Over de hele lengte van de oevers van het meer liggen, aaneengesloten, de wijngaarden🍇 en de fruitboomgaarden. De verkooppunten langs de kant van de weg zijn op dit moment van het jaar nog niet geopend, maar in de zomer is dat wel het geval met als gevolg dat het hier dan ook een stuk drukker is.

Onderweg houden we een ijsje-eten-pauze bij Tickelberry’s langs de kant van de weg tegenover branch 226 van het Royal Canadian Legion.

Tickelberry’s is een ijssalon maar heeft ook een snuisterijen-die-je-absoluut-aan-wilt-schaffen-maar-uiteindelijk-toch-maar-niet-afdeling. Leuke spulletjes, maar wat moet je ermee? En, niet onbelangrijk, er is een grote met heel-veel-verschillende-soorten-fudge balie. We kiezen een square double-chocolat-fudge to-go en gaan dan een “ijsje” uitzoeken.

De keuze is reuze en uit 96 (!) soorten kiest Lei Raspberrycheesecake en Marian en ik gaan voor de Salted Caramel. Mart laat al dit lekkers aan zich voorbij gaan. Na dit culinaire intermezzo hervatten we de rit en rijden vervolgens richting Oliver. We zetten onze transportmiddelen op de parkeerplaats van een hotel en maken een wandeling over Mainstreet. Bij Big Al’s drinken we buiten op het kleine terras een kop koffie/thee.

Langzamerhand wordt het weer tijd om onze huizen op te zoeken en daarom wandelen we in een rustig tempo terug naar de parkeerplaats bij het hotel. We beginnen aan het laatste stuk van de route van vandaag richting Osoyoos waar we plaatsen hebben gereserveerd op het Nk’Mip RV park. Daar aangekomen gaan de mannen naar the Office om te informeren of er nog twee plaatsen naast elkaar voor ons beschikbaar zijn. Marian en ik blijven in de rv en wachten rustig af. Ondertussen bekijken we hoe een van de Indiaanse werknemers propaangasflessen aan het vullen is. Dat gebeurt in een dusdanig tempo dat een slak hem nog zou kunnen bijhouden. Als hij twee gasflessen heeft gevuld vindt hij het goed en stapt in het golfkarretje waaraan allerlei werktuig is bevestigd en rijdt vervolgens een kleine honderd meter verder waar twee collega-Indianen bezig zijn het irrigatiesysteem onder controle te krijgen. Ook zij tuffen rond in een golfkarretje en even hebben ze met z’n drieën een gezellig onderonsje. De propaangasflessenvuller heeft het zowaar warm gekregen want hij veegt zich het zweet van het voorhoofd. Dan gaan ze ieder hun eigen weg. Ondertussen zijn alle formaliteiten binnen in the office afgehandeld, is uiteraard ook de rekening betaald, en gaan we, met de plattegrond in de hand, richting de twee plekken die aan ons zijn toegewezen. Het zijn mooi aangelegde plekken met een schitterend zicht op de bergen. Mountainview.

Zodra we de handrem hebben aangehaald en de sleutel uit het stopcontact verwijderd, begint het ritueel van water en elektriciteit aansluiten en voorzichtig alle kastjes openen om te controleren of alles nog heel is en op zijn plek is blijven staan. Meestal is dat wel het geval dankzij de van thuis meegebrachte anti-slipmatten die we de eerste dag in lades en in kasten hebben gelegd. Maar ook tussen de borden en kommetjes en tussen de potten en de pannen. Het rammelt nog wel een beetje tijdens het rijden maar het mag geen naam hebben. Naamloos dus.

Omdat het nog vroeg is wandelen we wat over het campingterrein en bewonderen de her en der verspreid staande Winnebago’s en de zgn. Big Rigs die werkelijk alles uit kunnen sliden wat er maar uit te sliden valt. Er zijn prachtige exemplaren bij. Toevallig komen we uit bij de Cantina en aangezien een mens het vochtgehalte goed op peil dient te houden nemen we plaats op het terras en drinken een biertje en Marian een sodawater met limoen. Er hangt een gast uit, denken we, het Caribisch gebied over de reling en wat hij in ieder geval niet doet is zich druk maken. Dat laat hij wel aan anderen over, zoals de dame die onze bestelling op komt nemen en even later komt brengen. Hij hangt en kijkt wat rond. Dat noemen we in Venlo eine meuge. De dame die de bestellingen verzorgt heeft een gezicht dat duidelijk sporen van teveel en/of mislukte botoxbehandelingen vertoont. Ze heeft het figuur van een 18-jarige maar het gezicht vertelt een andere leeftijd. We nemen er nog eentje en dan vinden we het welletjes voor vandaag. We keren terug naar onze plekken. Tegenover ons staat een pick-up truck met daarachter een gigantische trailer. De Smart, die normaalgesproken achter de trailer hangt, staat naast de pick-up truck onder een opblaasbare carport geparkeerd. Niks is gek, alles is mogelijk!

Woensdag 18 mei 2022

Vandaag staat de rit richting Grand Forks op het programma. Het is een lange, lange weg en onderweg staat er regelmatig een fikse wind. En dan is het ook nog eens heel bergachtig. Goed opletten en handjes aan het stuur houden is het devies. Verder is er niet veel te beleven, behalve de mooie vergezichten die we onderweg regelmatig tegenkomen en van die gigantisch grote trucks met opleggers die enorme boomstammen vervoeren. Indrukwekkend om te zien. Maar ook een lange stoet met oldtimers, de een nog mooier dan de andere. Omdat we toch een keer ergens de benen willen strekken maken we een koffiestop in Greenwood bij Deadwood Junction. Ook dit is weer zo’n locatie die je alleen maar in films ziet. De hele tijd kom je niks tegen behalve tegenliggers en dan ineens is er Deadwood. De koffie is prima en de entourage uniek.

Na deze belevenis beginnen we aan het laatste stuk van onze route en gaan op weg naar Grand Forks waar we twee plekken op de Municipal Campground hebben gereserveerd. Deze is in eerste instantie moeilijk te vinden. Er wordt aan de weg gewerkt en uitgerekend 5th Street is op de plek waar wij in zouden moeten rijden Closed. Getver! En nu? Hoe komen we nu op de camping? TomTom houdt stug aan “linksaf slaan, daarna bestemming bereikt”. Ja daaaag, niks bestemming bereikt. Noodgedwongen rijden we een rondje en zetten dan bij de plaatselijke bieb de Adventurers aan de kant. Ondertussen komt de regen weer met bakken naar beneden. Lei gaat naar de bieb om daar te vragen of iemand ons de weg naar de Municipal Campground kan vertellen. 🎶”Kunt u ons de weg naar ……… vertellen meneer?”🎶

Na een tijdje komt hij, gewapend met een plattegrond van Grand Forks, terug. Het was een beetje een wazige uitleg die hij heeft gekregen. It’s located there, at the park by the river. Ja fijn…… 

We starten de engines en gaan weer rijden, de brug over. Fout! Draaien op een groot terrein van een transportbedrijf en weer terug over de brug.

Dan ineens: eureka! Een bordje langs de kant van de weg met daarop aangegeven Municipal Campground, rechtdoor. Pffffff. Even later Municipal Campground, linksaf. Hè, hè, we hebben onze bestemming bereikt.

Op een handgeschreven witkartonnen plaat staat de tekst: “Please check in at office. Office is over by the yellow gate (blue roof) Thank you.”

Op naar the office, een motorhome waar een heel slecht ter been zijnde, op een stok steunende, oudere mevrouw uit komt strompelen. Zij heet ons welkom en vraagt of wij het zijn die plekken 19 en 20 gereserveerd hebben. Yes, that’s us! Nou, dat was het inchecken. Ze wijst ons waar de plekken zijn en zal zo meteen nog even langskomen om ons te voorzien van informatie over things to see and do. Op plek 19 en 20 hangen aan de paaltjes van de elektriciteit- en wateraansluiting bordjes met daarop de tekst “reserved”.

Na verloop van tijd komt ze in haar mini-vrachtwagentje aanrijden en informeert of alles in orde is. Dat is het geval. Ze vertelt dat er straks om 17.00 uur hier op het terrein een BMX-gebeuren is voor de jeugd. Ouders en kinderen komen hier dan samen en er zullen hamburgers 🍔 en hotdogs 🌭 verkocht worden. Dat lijkt ons wel kwant. We geven haar de “reserved”bordjes aan zodat ze niet uit haar vrachtwagentje hoeft te komen en bedanken haar voor de goede zorgen. Mocht er iets zijn dan is ze in ieder geval tot 20.00 uur voor ons available at the office. Dan sjeest ze weg.

Lei en ik gaan te voet naar het centrum van Grand Forks. Even kijken of er iets te beleven valt. Mart en Marian blijven thuis. 

Als eerste bezoeken we de hardwarestore want we zijn bijna door onze voorraad chemischtoiletverfrisserpouches heen. Telkens nadat het black water gedumpt is moet er zo’n ding in de wc gegooid worden. Dat zorgt ervoor dat er geen onfrisse odeurtjes in het huis hangen en dat e.e.a. soepel afgevoerd kan worden als de dumphendel opengezet wordt. Altijd leuk zo’n hardwarestore alleen hebben ze geen chemischtoiletverfrisserpouches. Wel een handige avocadoslicer. Ondertussen is er een grote behoefte aan koffie en die vinden we bij The Board Room Café. “We’re Board Games, The Boundary region’s first Board Game cafe featuring bistro style food, artisan coffee and a game library of 500+ titles to play all day for just $5 per person. We also stock tons of games for sale for you to take home!” Heel bijzonder deze combinatie van eetcafé en spellenzaak. Je kunt er spellen spelen, lenen en tweedehandse exemplaren kopen. Een leuke zaak waar ze behalve koffie ook allerlei heerlijke lunchgerechten serveren. En niet onbelangrijk: een enorm vriendelijke bediening. Wij gaan dit keer voor de afwisseling voor een bagel 🥯. Zoals gewoonlijk bestellen we twee verschillende exemplaren die we dan delen. De keuze valt op de Bagel ‘n Egger (ham, egg, shredded cheese, creamy dill) en de Pulled Pork Bagel (cream cheese, pulled pork, BBQ sauce, honey dijon, shredded cheese). Het is een zeer divers gezelschap dat zich in dit etablissement bevindt. Wij uit Venlo, een man (hij heet Joe) die rustig zittend aan een tafeltje zijn krantje leest, een jonge moeder met haar zoontje van enkele maanden oud die even een broodje komt eten, een oudere dame die plaatsneemt in een booth, een bejaard echtpaar dat in de andere booth geniet van hun lunch. Een vrouw komt binnen, zegt “Hello Joe!” tegen Joe die de krant leest, loopt naar de balie en bestelt haar lunch-to-go. Twee jonge meiden zitten aan een tafeltje bij het raam en hebben the time of their life. 

Ondertussen komt vanuit de keuken een beer van een vent met een rode gebreide muts op zijn hoofd onze bagels brengen. Enjoy!! En dat doen we.

Zoals verwacht is de keuze die we hebben gemaakt een goede gebleken.

Na dit culinaire intermezzo gaan we naar Dollarama waar uiteraard spulletjes aangeschaft worden die we absoluut nodig hebben en tenslotte  lopen we de locale liquorstore binnen want de bierblikjesvoorraad moet aangevuld worden. De bierprijzen liggen hier in Canada een stuk hoger dan we gewend zijn. Voor 15 blikjes bier à 355 ml. mag je hier CAD 31,62 of € 24,67 neerleggen. Nou kun je natuurlijk zeggen, zooooooo dat is duur! En dat is het ook.

We wandelen weer terug richting de Campground, maken nog wat foto’s van het mooie stadhuis en worden door een voorbijganger gewezen op een beeldje dat bovenop de vlaggenmast staat. Alles wat we zien, maar geen beeldje. Maar toch aardig van die meneer om de moeite te nemen ons hierop te wijzen.

Het BMX-spektakel staat op het punt te beginnen. We hoeven maar 10 meter te lopen en dan zijn we bij het terrein waar zich de ouders en hun talentvolle BMX-kinderen al bevinden. De hamburgers🍔 en hotdogs🌭 liggen op de BBQ en de geluidsinstallatie laat muziek horen van The Who en ACDC. Langs het terrein staan een paar houten tribunes. Om de BMX-kas te spekken en omdat het zo’n gezellige sfeer is met ontzettend aardige mensen gaan Lei en ik voor de hotdogs🌭. We worden van alle kanten van advies voorzien wat betreft datgene dat er allemaal nog op de “wiener” moet worden gedaan. De BMX-kids zijn zich allemaal aan het  opwarmen en na verloop van tijd krijgen ze een startnummer aan hun fiets bevestigd. Af en toe stort er een ter aarde en moeten mum and dad aan de bak om met troostende woorden hun kroost weer op de bike te krijgen. Het zijn diehards want ze klimmen stuk voor stuk weer op hun fietsjes. Er zijn verschillende leeftijdscategorieën maar de meest aandoenlijke zijn de allerallerkleinsten met hun loopfietsjes. Een van hen, Slater, is twee jaar en zijn rood shirtje is aan de achterkant met een tyrap (kabelbandje) bij elkaar gebonden. Hij is zo enthousiast dat hij er, nog voordat het startschot is gegeven, vandoor gaat.

Na deze mini’s komen de andere kids aan de beurt en het is af en toe zelfs nog spannend ook.  De mums and dads juichen en applaudiseren en wij applaudisseren mee. Wat een leuke belevenis!

Het spektakel duurt tot 19.00 uur en dan is het ook meteen afgelopen. De family’s keren in hun pick-up-trucks huiswaarts. De volgende week komen ze weer terug want dan zijn er nieuwe rondes en nieuwe kansen. Wellicht ook voor Slater.

We nemen afscheid van de aardige mensen en gaan terug naar ons huis. Een mooie dag loopt weer ten einde.