Indigenous Peoples

Zondag 15 mei 2022.

Vanmorgen weigert de toaster van Mart & Marian zijn werk te doen. Hij is niet stuk want als we de stekker van het apparaat bij ons in een van de vele stopcontacten duwen warmt hij gelijk op. Een kieskeurig apparaat dus.

Vandaag staat een korte te overbruggen afstand op het programma en daarom vertrekken we rond de klok van 10.30 uur, verlaten de Lamplighter Campground en rijden in westelijke richting over Highway #1 richting Craigellachi naar Sicamous en van daaruit naar Enderby, onze overnachtingsplek. 

Bij Craigellachi bezoeken we de historische plek waar in 1858 de laatste “Spike” de grond in is gegaan. De Canadian Pacific Railway (CPR) werd opgericht op 16 februari 1881. Minder dan vijf jaar later verenigde een stalen lint Canada toen de spoorlijn van de oostkust naar de Pacifische kust in het westen uiteindelijk werd voltooid met het aandrijven van de 'Last Spike' bij Craigellachie in British Columbia, op 7 november 1885.

Deze historische gebeurtenis wordt herdacht in de kleine nederzetting Craigellachie in Eagle Pass, gelegen langs de Trans-Canada Highway tussen Sicamous in de Thompson Okanagan en Revelstoke in de BC Kootenays. Het is een mooie omgeving en alsof het zo heeft moeten zijn komt er een lange, lange trein voorbij. De machinist hangt enthousiast naar ons zwaaiend uit het raam, ondertussen luid toeterend. Wij zwaaien uiteraard even enthousiast terug.

We vervolgen onze weg en bij Sicamous bezoeken we DeWitt Holsteins Dairy Farm (Dutchman Dairy). Een boerderij waarvan de eigenaar Nederlandse wortels heeft. We brengen een bezoek aan de stal waar zich de pasgeboren baby Holsteins bevinden en in de boerderijwinkel, waar de typisch Nederlandse spulletjes zoals melk, kaas, koekjes, drop, snoep etc. te koop zijn, schaffen wij een bak ijs aan. Stukje Nederland🇳🇱 in Canada🇨🇦. Iets wat we ongetwijfeld nog vaker zullen tegenkomen.

We vervolgen onze weg via de local road naar Enderby. We bevinden ons in een andere omgeving dan die waarin we ons de laatste dagen hebben bevonden. In tegenstelling tot besneeuwde bergtoppen zien we nu veel groen, water, ranches en bomen, heel veel bomen. De Ponderosa Pines zijn alom aanwezig.

We zijn ondertussen ook aanbeland in “Indianengebied”, bij de zgn. Indigenous Peoples. En dat is duidelijk zichtbaar. De huizen zien er niet al te “netjes” uit, iets wat we al vaker hebben gezien tijdens onze rondreizen door USA en Canada. 

Onze overnachtingsplek is Quilakwa RV Park in Enderby waar we rond 14.00 uur arriveren. Op de deur van The Office hangt het bordje “closed” maar zodra we met onze rv’s voor de deur staan komt er meteen een dame uit haar mobile home om ons te verwelkomen. We hebben gereserveerd dus dat scheelt wat betreft de formaliteiten die afgehandeld moeten worden. We krijgen plekken 31 en 32 maar omdat er nog geen nummerbordjes op de paaltjes zijn bevestigd rijdt ze in een golfkarretje voor ons uit en brengt ons naar de plekken. Op plek 32 staat nog een pick-up truck geparkeerd die verwijderd moet worden. Ondertussen zetten wij onze Adventurer op plek 31 en wachten Mart en Marian geduldig tot de pick-up is verwijderd en ook zij hun plek kunnen innemen. Vandaag geen pull-through maar een back-up-site. No problem!

Nadat we alles hebben ingeplugd wat er in te pluggen valt wandelen we naar centrum van Enderby. Het regent een beetje dus de meegebrachte paraplu wordt tevoorschijn gehaald om te voorkomen dat mijn kapsel binnen mo-time een coupe platte pannenkoek is geworden. Enderby is een leuk plaatsje, maar de meeste winkels en etablissementen zijn gesloten (zondag). Marian en ik gaan “even” de Bargain Shop ontdekken, de mannen blijven buiten geduldig op ons wachten. Het is een soort winkel van sinkel waar werkelijk alles verkrijgbaar is. We scoren 2 joggingbroeken, 2 t-shirts en 2 volkorenbroden. Na deze injectie in de economie van Enderby wandelen we nog een stukje over Mainstreet, keren vervolgens terug en gaan het Small Axe Raodhouse binnen. Een locale eetgelegenheid waar we hartelijk welkom worden geheten, waar het bier en de lemonade goed smaken en de Poutine supersuperlekker is.

We genieten van de entourage en de gezelligheid en een mooie zondag loopt op zijn einde.

Maandag 16 mei 2022.

Rond 10.30 uur verlaten we onze overnachtingsplek en gaan op weg naar Vernon waar zich een WalMart Supercenter bevindt. Een shopperswalhalla waar je uren rond kunt dwalen. Wij houden het op anderhalf uur en werken ons boodschappenlijstje af. Uiteraard belanden er dingen in de winkelwagen die niet op het lijstje staan maar die toch echt, ja echt, noodzakelijk zijn om aan te schaffen.

Wat ons al eerder is opgevallen bij WalMart is dat ook hier heel veel oudere mensen werken. En mensen die normaliter niet zo gemakkelijk een baan vinden op de arbeidsmarkt. 

Buitengekomen schijnt de zon uitbundig en is het zelfs behaaglijk warm. Omdat het tijd is voor koffie/thee steken we, nadat we de boodschappen hebben opgeborgen, de weg over naar Tim Horton’s. Weer wacht ons hier een verschrikkelijk moeilijke beslissing; welke donut 🍩 kiezen we. Altijd weer die dilemma’s; wordt het deze, of deze of toch maar deze? Het worden er vier stuks van het type Canadian Maple. En Lei en ik nemen nog 2 exemplaren Boston Crème to-go mee. Noodrantsoen voor het geval dat. Het bestellen van koffie is voor Lei en mij niet zo moeilijk want wij drinken onze koffie zwart. Maar voor Mart en Marian is dat een ander verhaal. Koffie: Small, Medium of Large? Sugar: one, two? Or Sweetener? Cream: how much?  Thee: Small, Medium, Large? And what kind of tea? (en dan volgen er wel tig soorten). Sugar: one, two? Or Sweetener? Na al deze examenvragen mogen we betalen en wordt de bestelling in orde gemaakt. Poeh, poeh.

Na dit culinaire intermezzo zoeken we onze Adventurers op, verlaten we Vernon en rijden in zuidelijke richting, in eerste instantie over een parallel aan de Hwy #97 lopende weg tot Oyama, een soort van verlaten uitdragerswinkel met allerlei oudheden in verregaande roestende staat van ontbinding. Pal naast deze uitspanning liggen de fruitboomgaarden.

De lucht begint te betrekken, er dreigt regen dus stappen we snel in onze rijdende huizen om de route te vervolgen langs het prachtig gelegen uitgestrekte Okanagan Lake. De regen valt met bakken uit de hemel en we rijden door het, wat het verkeer betreft, drukke Kelowna. Gelukkig is onze eindbestemming het rustige Peachland waar we twee plekken hebben gereserveerd bij Todd’s RV & Camping.

Zoals ondertussen routine is geworden melden Lei en Mart zich bij The Office om in te checken. We krijgen onze plekken toegewezen en nadat we weer alles hebben ingeplugd wat er in te pluggen valt installeren we ons aan de picknicktafel. Koffietijd en natuurlijk gebak!

Omdat we nog even de benen willen strekken maken we een (toch nog) fikse wandeling langs het meer en vergapen ons aan de stulpjes die hier liggen. Ongetwijfeld zijn de eigenaren bemiddeld, wellicht retired of anders gewoon filthy rich.

We wandelen terug richting Todd’s, genieten van het avondeten en nemen de dag nog even door. De WiFi-verbinding is niet zo goed als die van gisteren dus het zoeken naar een plek voor morgen en eventueel overmorgen gaat een beetje stroef.

Hoe dan ook, het was weer een dag met een gouden randje.