Venlo-Weeze-Los MoXaicos

Woensdag 19 april 2017

Het is 02.15 uur als de wekker het nodig vindt om lawaai te maken zodat er een abrupt einde komt aan een wel heel erg korte nachtrust. Maar het is voor de goede zaak zullen we maar zeggen want we worden geacht om uiterlijk 04.45 uur op de luchthaven van Weeze te zijn. 
De vroege ochtendrituelen worden zwijgend afgehandeld. Onze twee koffers zijn, nadat we ze hebben gewogen, gisteravond al in de achterbak van onze Suzuki beland. We mogen per persoon 1 koffer van maximaal 20 kg inchecken en dat is geen enkel probleem want we hebben een royale marge (-8kg) iets wat gunstig is voor de terugreis. Ervaringen uit het verleden........
Zo rond de klok van 04.00 uur rijden we de parkeergarage van Crescendo uit en gaan we in de donkere en heel erg koude nacht op weg naar Weeze. We hebben een nieuwe TomTom en dat is even wennen want hij navigeert ons via de snelste (maar niet de kortste!) weg naar de luchthaven. En dus verlaten we de snelweg bij de afslag Horst-Noord en rijden we door de donkere en heel erg koude (0 graden!) nacht over de slingerende binnenwegen via Tienray, Meerlo en Wanssum om vervolgens de afslag te nemen richting Kevelaer. Er wordt gewaarschuwd voor overstekende Bambi's dus het is oppassen geblazen. We passeren de Wellsche Hut, ons wel bekend, en vervolgen de route naar de Flughafen. Aber dann: Umleitung!! Scheisse! TomTom blijft rustig en via een kleine omweg van alles bij elkaar 6 minuten komen we uiteindelijk toch nog royaal op tijd aan bij Airport Weeze. 
We hebben einen Parkplatz reserviert en het slimme systeem bij de toegangspoort ziet dat wij het zijn. Unglaublich! De slagboom gaat spontaan omhoog, we vervolgen onze weg richting Parkplatz 3 en vinden hier uiteindelijk een plekje waar we onze Suzuki de komende 14 dagen hinstellen. Koffers uit de achterbak en in sneltreinvaart (niet omdat we in tijdnood verkeren maar gewoon omdat het stervenskoud is) naar de terminal. We zien dat ijverige Mittarbeiter de Flugzeugen ijsvrij aan het maken zijn. Ja, ja, het is lente.
Het gaat allemaal heel erg soepel. Hup door de draaideur naar binnen en gelijk maar via de slingerende, met touwen afgezette, route naar de balie om onze koffers te droppen en onze instapkaarten te laten checken. De freundliche Mittarbeiter wenst ons schöne Ferien en wir bedanken Ihm. Dan in een ruk de halve liter water naar binnen gooien alvorens we ons richting de securitycheck begeven. De ältere Dame achter de rollerbaan is er niet van gediend dat wij eigen initiatief tonen. Nein! Warten! Ja, ja, we kunnen nu wel zeggen: geef ze een uniform en speel marsmuziek, maar dat doen we niet. We doen gehoorzaam dat wat de ältere Dame uns befehlt en leggen alles precies zo in de bakken zoals zij het wil. En niet anders!!
Uiteraard gaan bij mij, zoals gewoonlijk, alle alarmbellen rinkelen als ik door het detectiepoortje loop. En dus word ik aan een strenge extra controle onderworpen. Mijn handen (boven- en onderkant) en de binnenkant van de broekriem (?) worden met een speciaal papiertje afgeveegd en het speciale papiertje gaat in een apparaat voor speciale papiertjes. Er beginnen allemaal lampjes te knipperen en uiteindelijk geeft het speciale papiertjesapparaat het sein veilig. Ik mag door.
Airport Weeze is heel vernuftig ingedeeld. Na deze securitycheck moeten we een flinke trap omhoog, vervolgens zegt een bord met "departures" ons dat we rechtsaf moeten via de winkel met "belastingsvrije" absoluut noodzakelijke spullen, weer rechtsaf via de koffiecorner en dan weer rechtsaf om vervolgens de trap weer naar beneden te nemen om in de vertrekhal te komen. We zullen maar zeggen dat het goed is voor de conditie en dat dat de intentie is geweest van de Airport-Weeze-indeler. We vinden een strategische plek waar we de passagiers kunnen beobachten die de flinke trap omhoog gaan om vervolgens te constateren dat het bord met "departures" zegt dat ze rechtsaf moeten etc. etc. etc. 
Om 06.00 uur is het tijd om de bloedverdunnende injectie in de buik te prikken en meteen daarna kunnen we via de priority-lane (ja, ja, als je een beetje investeert dan heb je prioriteiten) naar buiten, waar het nog steeds stervenskoud is. We hoeven dit keer niet te lopen maar we worden met een bus vervoerd richting das Flugzeug. Men is driftig in de weer geweest met het ijsvrij maken van vleugels en staart. Als je met Ryanair vliegt dan kun je nog lekker via de trap het toestel in. Dat heeft wel wat.
We zitten prettig op rij 7 stoel B en C. Benieuwd wie er op stoel A (aan het raam) komt te zitten. Om 06.40 uur volgt het sein "boarding completed" en zit er nog steeds niemand op stoel A. Jippie!! We hebben royaal plek en hoeven niet verplicht te socializen.
De captain, waarschijnlijk heet hij Jerry, of Jim, of James, maar het zou ook best wel Malcolm kunnen zijn, heet ons welkom en vertelt dat hij ons in 4 uur en 30 minuten naar Tenerife zal vliegen. Mooi! 
Wat volgt is een very, very smooth flight. Om de haverklap komen de heren van de catering langs met hun kar met sandwiches, coffee, chips en meer van dat spul. We kunnen ook belastingvrij allerlei nuttige spullen kopen en wat helemaal super is: we kunnen krasloten kopen met kans op geweldige prijzen! En vandaag in de aanbieding: 10 loten kopen = 20 loten krijgen. Je zou denken dat alle passagiers staan te dringen om te gaan krassen maar niets in minder waar.
Wij brengen de tijd door met lezen, wegdoezelen, lezen, stroopwafels eten, puzzelen, wegdoezelen. En dan roept de captain dat we de seatbelts moeten fastenen omdat we gaan landen. We zien door het dikke wolkendek de Pico del Teide.
De landing verloopt uitstekend en vrij snel kunnen we via de trap het toestel verlaten. Wat volgt is een fikse wandeling door de aankomstterminal richting de bagageband. Omdat we toch moeten wachten op onze koffers gaan we meteen naar de balie van de autoverhuurder. We geven onze voucher af en na een paar minuten hebben we de autosleutel voor de Seat Ibiza die buiten de terminal voor ons klaar staat. Mooi!
Ondertussen liggen onze koffers op de band en kunnen we op weg.
De witte Seat Ibiza (automaat) staat op ons te wachten en na een inspectie en wat foto's maken van een paar kleine beschadigingen kunnen we dan eindelijk op weg. We hebben TomTom thuis al gevoed met de coördinaten en zo zijn we binnen 12 minuten gearriveerd op de plaats van bestemming: Los Moxaicos in de directe nabijheid van Arona aan de Costa Silenzio.
Wat een superleuke plek! Weliswaar gelegen aan een drukke weg, maar eenmaal binnen de poort van het kleinschalige complex is hier niets van te merken. We worden hartelijk ontvangen door een dame die alleen maar Spaans spreekt maar desondanks ons duidelijk weet te maken wat en hoe enz.  Ze gaat ons voor naar huisje nummer diez, geeft ons een kleine rondleiding door ons verblijf voor de komende twee weken en dan is ze weer verdwenen. 
We installeren ons en gaan vervolgens meteen weer op weg om boodschappen te doen een eindje verderop. Bij de supermercado wanen we ons in het wijnwalhalla want hier kun je flessen wijn kopen voor nog geen euro per stuk. En natuurlijk ook water. En melk, eieren, kaas, chorizo, olijven en meer van die Spaanse heerlijkheden. Met een overvolle boodschappenkar gaan we weer richting de auto en vervolgens huiswaarts.
En dan is het pelan, pelan. 
We trekken de fles Cava open die als een hartelijk welkom voor ons op tafel stond bij binnenkomst en doen het de rest van de dag héél rustig aan.
Tegen etenstijd wagen we een poging om de electrische kookplaat te activeren. Waarschijnlijk is het allemaal heel simpel, maar wij krijgen met geen mogelijkheid het ding zover dat het doet wat wij willen. Het piept als een gek en er gaan allerlei lampjes branden maar de kookplaten worden niet warm. Dan maar de hulp inroepen van Arcadio, de eigenaar van het complex. Hij woont met vrouw en kinderen in huisje numero cinco dus dat is wel geruststellend. Arcadio spreekt Spaans en wij niet. Maar dat geeft niet want samen komen we er wel uit. Hij legt uit hoe de elektrische kookplaat werkt en met een big smile gaat hij weer weg. Dinnertime!