Weekend!

Zaterdag 22 april 2017

Het is duidelijk: de relaxmodus staat aan! De wekker doet om 07.30 uur zijn uiterste best ons zover te krijgen om te beginnen aan de zaterdag. Tevergeefs. Het is uiteindelijk een dik uur later als we dan toch maar aan de ochtendrituelen beginnen. 
Het ziet er buiten een beetje bewolkt uit en vanwege de actieve relaxmodus is de ochtend binnen no-time voorbij en geeft de klok 13.00 uur aan. Hoog tijd om aan de wandel te gaan richting Las Galletas om vervolgens, als we halverwege zijn, linksaf te slaan richting Montaña Amarilla. We wandelen door een vrij nieuwe wijk waar zich, zoals het er naar uitziet, veel buitenlandse pensionada's hebben gevestigd. Er zijn een paar supermercado's, een Belgische bakker en de nodige eet- en drinkgelegenheden met vertegenwoordiging uit landen zoals Libanon, India, China, Nederland (Restaurant "het Olifantje"), Duitsland (bei Willy), België (dikke frieten), Ierland, Engeland en ga zo maar door. Maar niet één Spaans etablissement. Treurig hoor. 
Het is een fikse trip richting de Montaña en we komen tot de conclusie dat we de Montaña vandaag niet gaan beklimmen. Wellicht een andere keer. Ik wil graag wat foto's maken van de verschillende cactussoorten die aan de voet van de Montaña staan en dapper baan ik me een weg tussen de stekels. Ik schiet wat plaatjes en ga dan weer terug richting de geasfalteerde weg. Cactusstekels zijn heel scherp en kunnen zonder problemen door schoenzolen heen...... Ik ga noodgedwongen op een grote lavarots zitten en probeer de boosdoener te verwijderen. Dat lukt in eerste instantie maar als ik verder loop voel ik toch nog iets dat absoluut niet thuishoort onder mijn voet. Ik loop nu heel charmant. Een stukje verderop staat een bankje dus daar maar even alles goed controleren want ik wil dus absoluut geen ontsteking aan mijn voet oplopen door zo'n stomme cactusstekel.
We gaan dezelfde weg weer terug als we gekomen zijn en lopen nog even de supermercado binnen om brood en servetten aan te schaffen. Omdat we dus echt niet bij Nederlanders, Belgen, Duitsers of andere buitenlanders koffie willen drinken (we zijn tenslotte in Spanje) wandelen we naar Las Galletas en als we neerstrijken op een terras waar we cafe con leche bestellen constateren we dat we bijna twee uur aan een stuk hebben gewandeld. Goed bezig! 
We kennen al een beetje de weg in Las Galletas dus na de koffie lopen we zonder omzwervingen richting de playa en turen over de Oceano Atlántico. Er is veel bedrijvigheid op en naast het water. Iemand staat tot boven de knieën in het water en zoekt volgens ons schelpdieren. Twee mannen lopen met een hengel en een schepnet en zoeken een geschikt plekje. Een vader zit met zijn dochtertje langs de kant en samen gooien ze steentjes in het water. Een jongen schreeuwt de hele tijd naar zijn hond, maar die besluit eigenwijs te zijn en alles te doen maar niet te luisteren. Eigenwijze kielf. Dan zijn er natuurlijk ook weer de gasten die op een gemakkelijke wijze aan geld willen komen. Een ongewassen type slaat op een verschrikkelijk vervelende manier op een bongo. Constant hetzelfde gedram. Naast hem staat een meisje in een soepjurk dat het allemaal heel erg geweldig vindt en ondertussen probeert om, zonder succes, zelfgefabriceerde kralenarmbandjes te verkopen. Het ongewassen type heeft voor de fans die geld willen geven voor dit artistiek hoogstaand gedram een tas neergezet voor de pecunia's. Zonder succes.
Verderop zijn een aantal sportievelingen aan het surfen. Hier is een gedeelte waar een fikse golfslag is en daar maken deze surfers dankbaar gebruik van. Het ziet er allemaal heel spectaculair uit.
We hebben ondertussen dorst gekregen en daarom is de volgende halte het terras waar we gisteren ook hebben gezeten en waar de halve liter bier €1,50 kost. Dos cerveza por favor!
Daarna kuieren we weer terug naar huis. 

Zondag 23 april 2017

De zon schijnt vanmorgen al volop als we het ontbijt nuttigen op ons binnenplaatsje.
Het belooft een mooie dag te worden.
We worden langzamerhand handiger wat betreft onze nieuwe TomTom. Via de app op de iPad, de wifi-instelling en de koppeling tussen iPad en TomTom is het nu een fluitje van een cent om een route te plannen. En aldus geschiedt. We plannen een trip, binnendoor, naar Los Gigantes.
Het is een mooie route naar het noorden en we passeren veel, heel veel bananenplantages. Die bananenplantages zijn allemaal ommuurd. De muren reiken tot halverwege de bananenplanten en boven op de muren is een stellage die verticaal en horizontaal bespannen is met een soort jute doek ter bescherming van de planten. Vanuit het vliegtuig hebben we deze plantages goed kunnen zien en in eerste instantie dachten we dat het zich handelde om kassenbouw. Eigenlijk is het dat ook maar dan in een andere vorm als wij die kennen. Geen glas, maar muren en jute doeken. 
In het bergdorpje Tamaimo houden we koffiepauze in de plaatselijke (en enige) horecagelegenheid. De kok heeft een nieuw recept uitgeprobeerd en toont het resultaat aan de baas van het etablissement. Een boekje wordt erbij gehaald en we kunnen opmaken uit hun manier van praten dat het resultaat er niet uitziet zoals op het plaatje in het boekje. Ondertussen pikken ze allebei van het bord. Blijkbaar smaakt het wel goed.
Na deze korte onderbreking vervolgen we ons route richting Los Gigantes. We zetten de auto langs de kant om de grote kliffen op de gevoelige plaat vast te leggen. Want groot zijn ze. Vandaar natuurlijk Los Gigantes. Uiteraard wordt hier ook de nodige toeristische prullaria aangeboden. Als we van het uitzicht genieten zien we beneden in het dal het bekende Lidl-bord. Dat is mooi, dan kunnen we hier gelijk boodschappen doen. Zo gezegd, zo gedaan.
En zoals dat ook thuis altijd het geval is verdwijnt er hier ook het een en ander in de boodschappenkar. We hebben dan wel vakantie, dat wil nog niet zeggen dat we elke dag buiten de deur gaan eten.
De weg gaat verder zuidwaarts en we stoppen nog een keer aan een boulevard om de benen te strekken. Er is een klein strand waar het vrij druk is. Het is goed te zien dat het het weekend is. We dalen een trap af en lopen een stukje over het strand dat bestaat uit zwart zand. Ik vind dat zo bijzonder dat ik een klein plastic zakje wil vullen met zand. Nou, dat mag dus niet! Ik wordt vriendelijk maar resoluut gesommeerd om dit niet te doen door een meneer die zwart-zand-stelers in de gaten houdt. Verboden! Jammer.
We aanvaarden de terugweg en tegen de avond arriveren we weer in Los MoXaicos waar, als we uitstappen, het dochtertje van de beheerder (waarvan we de naam niet weten, maar dat komt nog wel) ons tegemoet komt met een allervriendelijkst "hola!". 
Ik ruim de boodschappen op en Lei gaat ondertussen schone handdoeken halen.
De vijfde dag van ons verblijft loopt ten einde en het lijkt alsof we hier al weken zijn.
Vanavond proberen om "Boer zoekt vrouw" te kijken en misschien dat we ook "El Classico" kunnen volgen.
Nou "Boer zoekt vrouw" lukt dus niet en "El Clasico" is alleen maar te volgen in een soort van radioverslag met alleen maar de verslaggever in beeld. En Spaans voetbal-radioverslag: je wordt er dus helemaal horendol van! De tv gaat uit, maar we horen wel als er een goal valt want dan roeren de buurtbewoners zich luidruchtig. Op de iPad zien we vervolgens de stand van zaken. Ook een manier om een wedstrijd te volgen.
Een dag met een mooi zonnig randje.