In de wolken

Vrijdag 21 april 2017

We zijn nog steeds niet gewend aan onze nieuwe TomTom. Vanmorgen wel een uur lang bezig geweest met het uitstippelen van een route over binnenwegen door de bergen richting Vilaflor. We nemen de tips van Arcadio mee in het samenstellen van de route en als we tevreden zijn over het resultaat slaan we e.e.a. op zodat we straks als we vertrekken alleen maar de betreffende route hoeven aan te klikken. Denken we......
De zon is al enthousiast aan het schijnen dus het belooft een mooie warme dag te worden. Denken we......
Als het huis weer netjes op orde is gaan we op weg. Ik ben vandaag Bob en dus installeer ik me achter het stuur van de Seat Ibiza die qua comfort prima is, maar die qua zit iets aan de lage kant is in vergelijking met onze Suzuki. Gracieus achter het stuur kruipen zit er wat mij betreft dus niet in. Maar voor de rest is er niks mis mee. TomTom krijgt een plekje op de voorruit en we klikken de route aan die we met veel, heel veel moeite hebben samengesteld. Er komt geen enkele informatie op het scherm, behalve de aanwijzing van de plek waar we ons nu bevinden. Blijkbaar is wel de naam van de route opgeslagen maar niet de inhoud. Wat een gedeuns.
We wagen een hernieuwde poging om toch nog iets van een routesuggestie boven water te krijgen en als ons dat uiteindelijk gelukt is starten we de motor van de bolide en gaan op weg. De temperatuur bedraagt een aangename 23,5 graden. We gooien eerst even de tank vol bij de plaatselijke benzineboer die voor een hele liter loodvrij €0,89 vraagt. Dan kunnen we eindelijk beginnen aan de trip door de montañas. In eerste instantie rijden we door een vrij vlak gebied maar al vrij snel gaat de weg behoorlijk slingerend omhoog. Het lijkt wel of we na iedere bocht een graad verliezen want op een gegeven ogenblik staat de thermometer nog maar op schamele 12 graden. Het lijkt wel of we gewoon in Venlo zijn. Bah! En tot overmaat van ramp hebben we geen vest meegenomen. Weer een leermoment: altijd een vest meenemen als je met de auto op pad gaat.
Na wat omzwervingen komen we aan in Vilaflor waar de wolken zo laag hangen dat het lijkt alsof je ze aan kunt raken. We zijn letterlijk in de wolken!
We zetten de auto langs de kant van de weg en gaan bij Hostal-Restaurante-Museo Casa Chicho naar binnen voor een kop cafe con leche en een kom potaje la Abuela Maria (soep) met pan con mojos (brood con mojos). Het is een typische gelegenheid. Drie oude vrouwen zitten aan een tafeltje te keuvelen. Eigenlijk keuvelen er twee en de derde vouwt zwijgend servetten. Aan het plafond hangt een mengelmoes aan "alde meuk" ; een drie-arms kroonluchter met drie verschillende peertjes, allerlei houten knotsen en meer van dat spul, waarvan we geen idee hebben wat het allemaal voorstelt. De tv staat aan en niemand kijkt er naar. Een oude Spanjool zit aan de bar. De koffie smaakt prima en de soep vult goed. Na deze culinaire verwennerij verlaten we Hostal-Restaurante-Museo Casa Chicho en verkennen we de wereldstad Vilaflor. Wat heet verkennen, we lopen de hoofdstraat omhoog (bijna tot aan de wolken) en vervolgens weer omlaag. We schieten wat plaatjes van het culturele erfgoed en van de mooie bloemen langs de kant van de weg en dan houden we het voor gezien. Het is niet zo heel erg plezierig om zonder vest bij een temperatuur van 12 graden rond te dolen in Vilaflor. We aanvaarden de terugweg en rijden aan de andere kant van de berg naar beneden, via Arona. Weer zo'n wereldstad en wel eentje van het kaliber we-vinden-het-niet-de-moeite-van-het-stoppen-en-uitstappen-waard. En dus stoppen we niet maar rijden we door en gaan terug richting MoXaicos.
Na iedere bocht komt er een graadje op de thermometer bij en als we weer "thuis" zijn gearriveerd is de temperatuur weer opgelopen tot een aangename 26 graden. En zo hoort het ook.
Het is nog tamelijk vroeg en dus besluiten we de wandeling naar Los Galletas te maken. Bij de plaatselijke pastelleria gaan we even op het terras zitten voor een cafe con leche en een empanada pollo. Dat is niet zo'n geweldig succes en we plaatsen dit in de categorie leermoment: hier komen we dus niet meer terug.
In Los Galletas aangekomen besluiten we een bezoek te brengen aan de Marina del Sur waar zich de Tasca Maria bevindt. Geen idee wat dat is, maar dat zien we wel als we er zijn. We lopen helemaal tot het einde van de pier en alles wat we zien maar geen Tasca Maria. Wel bootjes in allerlei soorten, maten en kleuren en typische figuren die zich bezighouden met het verhuren van allerlei dingen waarmee men over het water kan gaan. En van die ballen die boodschappen hebben gedaan (één hele worst) en dan heel kwallerig richting hun boot lopen. Zo van "kijk mij hier eens naar mijn boot lopen met de zojuist gekochte worst". 
We verlaten de pier en gaan richting het "centrum" waar we op een terrasje ons eerste glas cerveza van een halve liter nuttigen. En natuurlijk mensen kijken. Dat is en blijft een ongelooflijk onderhoudende bezigheid. Ook nu weer allerlei figuren die voorbijkomen. Oma (bruin en gerimpeld) in een veel te hip, wit, bloot jurkje achter een kinderwagen. Twee paraderende kerels in korte broek met armen, benen, hals en gezicht vol tatoeages. Jonge ouders met hun kleine kinderen. Een blonde mevrouw die zo uit de Amsterdamse Jordaan lijkt te zijn geplukt. Kleine vierjarige meisjes die alleen maar rennen en helemaal vol zitten met energie. Twee dames van duidelijk heel lichte zeden. Een groep vrolijk lachende scholieren die de tijd van hun leven hebben. En een heel vieze dikke kerel in korte broek met daarboven een veel te kort shirt zodat zijn vieze dikke blote buik zichtbaar is. Hij telefoneert luidruchtig en gaat ondertussen een paar tafeltjes achter ons zitten. Op een gegeven ogenblik heeft hij zich verslikt en dat zorgt voor héél erg onsmakelijke geluiden waardoor we tot de conclusie komen dat, mocht dit noodzakelijk zijn, we dit figuur dus absoluut geen mond-op-mond-beademing zullen geven. Getverdegetver!
Na al dit entertainment rekenen we af en we mogen voor de twee glazen bier (2 x 1/2 liter!) €3,00 betalen. €1,50 voor een halve liter bier: bierwalhalla!!
We wandelen langzamerhand weer terug richting ons huis, maar onderweg komen we voorbij Casa Mary en omdat we hierover hele goede berichten hebben gehoord en gelezen besluiten we hier te gaan eten. Dit is een schot in de roos; heerlijk eten, prettige bediening, redelijke prijs. En bij de rekening geen pepermuntje maar een glaasje heerlijke caramellikeur. 
Als we arriveren bij het huis zien we buiten een oudere man driftig foto's maken van Los MoXaicos. Duidelijk een nieuwe gast die net is aangekomen. Vandaag hebben we ontzettend veel vliegtuigen over zien vliegen die natuurlijk allemaal verse toeristen hebben meegebracht. Condor, Ryanair, Transavia, Air Berlin, een gele TUI en nog een aantal waarvan de naam niet leesbaar of niet aanwezig was. 
Een aangename dag met wisselende temperaturen, betaalbare benzine, enorm afwisselende landschappen, kleurige bloemen, veel vriendelijke mensen, veel vreemde figuren, ijskoud en superlekker cerveza, heerlijk eten en caramellikeur.
Een dag om in de wolken te zijn.