12 oz. Chopped Steak, 9 oz. Filet Mignon

Woensdag 09 augustus 2017

Breakfasttime! Dat betekent bagels toasten en besmeren met creamcheese, bakje vullen met all-branflakes en melk voor de werking van de darmflora en koffie in een tempexbeker voor het vochtgehalte. De in elke motelontbijtruimte aanwezige (zelf te bakken) waffels zijn favoriet bij de gemiddelde Amerikaan en dan uiteraard royaal gedrenkt in syrup. Niet ons ding.
Na dit culinaire gebeuren besluiten we een motel voor vanavond te zoeken via de Booking-app omdat we vandaag een lange-afstand-overbruggen-dag hebben gepland en we straks niet willen zoeken naar een overnachtingsplek. We vinden een aantrekkelijk geprijsde locatie in Alamosa, genaamd de Riverside Inn. Boeken maar!
En dan is het weer: hit the road. Vandaag is het mijn beurt om weer achter het stuur te kruipen en eerlijk is eerlijk, dat is absoluut geen straf.
We verlaten Montrose en rijden over de 50 oost om vervolgens in de Curecanti National Recreation Area de 149 zuid te nemen tot South Fork (nee, niet de ranch van JR in Dallas) waar we een sanitaire stop houden bij het local gasstation. Hier schaffen we twee halve-literbekers vol met koffie aan voor onderweg en tegelijkertijd een nagelvijl want er is niks zo ergerlijk als een gebroken nagel, toch? Totale kosten van dit alles: $ 4,19 . Very cheap!
We vervolgen onze weg over de 160 oost die overgaat in de 285 oost en arriveren tegen 17.30 uur in Alamosa. Het was een lange, maar bijzonder mooie rit over de Silver Thread Scenic Byway en we hebben vandaag een totaal andere omgeving gezien dan de laatste twee weken het geval was. Veel groen, een schitterend uitzichtpunt met de klinkende naam Slumgullion Summit op een hoogte van 11.530 feet (da's heel hoog) en veel, heel veel mooie log houses. Er staat er eentje te koop dat ons wel bevalt maar de prijs zal ongetwijfeld royaal boven ons budget uitkomen. Nog even doorsparen dus.
We vinden de Riverside Inn vrij gemakkelijk, alleen een ding vinden we niet meteen en dat is the office. Vreemd. We rijden naar de achterkant en zien alleen maar kamernummers op de deuren. Nog een keer het hele complex rondrijden en dan, jawel hoor, een raam met een verlicht bordje waar "open" op staat. Normaal staat er altijd "office" maar hier staat dus "open". We gaan naar binnen om in te checken maar er is niemand. Op de balie staat een bel waar je op kunt slaan en achter de balie is een half openstaande deur naar een soort van huiskamer. Een luie kielf ligt op een bank en kijkt alleen maar. We slaan bescheiden op de bel. Geen reactie, ook niet van de luie kielf. Dan nog maar eens, maar dan iets agressiever, op de bel slaan. We horen gestommel en jawel hoor en komt een duidelijk wakker geschrokken persoon uit de woonkamer tevoorschijn. Hello! Welcome! 
Hello! We have a reservation and the name is Venderweelen. Hij kijkt en zoekt en vindt niks onder Venderweelen. Wel onder Sonya. Bingo! De administration kan in orde gemaakt worden, de creditcard wordt geswiped en we krijgen de sleutel van room number 9, in the corner. Perfect! We informeren naar restaurants in de buurt en hij zegt dat er at the corner on the left een restaurant is en ook over the bridge.
We installeren ons in number 9 en het moet gezegd worden, het ziet er allemaal puik uit. We hadden toch een beetje onze twijfels toen we aankwamen en ook toen we de gast uit de huiskamer zagen komen. Het is weliswaar een vrij kleine kamer maar alles wat we nodig hebben is aanwezig. Het is een soort van doorzonkamer met aan de voor- en aan de achterkant een raam. Als ik uit het raam aan de achterkant kijk zie ik een restaurant. Dat is duidelijk niet het restaurant at the corner on the left want dit etablissement ligt on the right. 
We besluiten hier, bij True Grits Steakhouse, te gaan eten. In eerste instantie zien we (weer) niet meteen waar de ingang is. Opzij lijkt het alsof het is dichtgetimmerd maar aan de voorkant staan auto's geparkeerd en daar is ook de ingang. Omdat we ondertussen helemaal gewend zijn aan het "wait to be seated" blijven we geduldig staan wachten tot er iemand op ons afkomt om ons naar een tafel te brengen. Dat duurt eventjes maar dan komt er toch een vriendelijke waitress en vraagt: Two? Hoe raadt ze het. True Grit; de naam zegt het al, hier is men John Wayne-fan. Alles, maar dan ook alles verwijst naar John Wayne. Foto's aan de muren, cowboy-attributen en zelfs de gerechten op de kaart dragen de namen van de films waarin deze gast heeft gespeeld. Ik hou niet van John Wayne. Ik hou absoluut niet van John Wayne. Ik vind zijn films waardeloos en hem een overdreven wannabe-held. Maar ja, we zullen toch moeten eten.
In tegenstelling tot John Wayne zelf is het eten hier geweldig goed. We hebben elk een 12 oz. chopped steak met baked potato (Lei) en sweet potato fries (ik) op ons bord en nog voor we het bord leeg hebben komt de vraag: do you have room for desert? No thanks! En hup, daar is de rekening. Heel gewoon hier en wij zijn het ondertussen gewend. 
We betalen de rekening, laten de tip voor de waitress achter op de tafel en verlaten het pand via de zijdeur die dus niet dichtgetimmerd is.
Buiten staan op de parkeerplaats tussen True Grit en de Riverside Inn twee enorm grote trailers met koeien. De cowboychauffeurs staan gezellig met elkaar te keuvelen. De koeien loeien ongeduldig. Aan de overkant van de weg ligt de liquor store. Er stopt een oude pick-up truck en een Dukes of Hazzard-type, ook oud, stapt uit en staat wat te hannesen aan zijn broek. Die moet hij blijkbaar eerst vastmaken voordat hij de liqour store binnen kan gaan. Aan deze kant van de weg staan drie nieuwe graafmachines. Ze zijn te koop. Interesse? Dan even bellen met het nummer dat vermeld staat op het bord. Het kan hier (nog) allemaal en niemand haalt het in zijn hoofd om de spullen te vernielen of om proletarisch te winkelen. 

Donderdag 10 augustus 2017

De Riverside Inn biedt zijn gasten geen ontbijt aan, maar dat is geen enkel probleem want we hebben nog etenswaren op voorraad in de cooler en ons ontbijt bestaat daarom vanmorgen uit een bekertje yoghurt, een mueslireep, een muffin en koffie. 
Het plan de campagne wordt ondertussen gemaakt en we besluiten vandaag te eindigen in de buurt van Pueblo of Cañon City. De Booking-app wordt geraadpleegd en keuze valt op Super 8 Motel in Florence. Boeken maar! 
We verlaten Alamosa en rijden over de 160 oost en nemen vervolgens de afslag 150 noord naar de ingang van het Great Sand Dunes National Park. We zijn benieuwd wat ons te wachten staat. Uiteraard is er weer het bekende ritueel van het maken van de foto (dit keer met de zelfontspanner) bij het bord en vervolgens via de parkranger bij de ingangsbooth naar het visitor center. Hier is het weer stempelen en de informatiefilm over het National Park bekijken. De plattegrond geeft aan dat er maar een zeer korte autoroute door het gebied is en de rest van de routes alleen te voet is af te leggen via trails. Maar we kunnen ook nog door het wad lopen richting de grote zandduinen en die vervolgens beklimmen. Dat kunnen we, maar dat doen we dus niet. Een beetje door het losse zand naar boven sjouwen in deze hitte en op deze hoogte. Geen denken aan! Kan ik meteen een nieuwe knie aanschaffen.
We rijden de korte route maar om een lang verhaal kort te maken valt het wat ons betreft een beetje tegen. Het is wel een mooie en bijzondere plek, maar meer ook niet. Het is wel een geweldige locatie voor gezinnen met kleine kinderen want die kunnen hier lekker spelen in het ondiepe water en in het zand. 
We houden het gauw genoeg voor gezien en rijden terug naar de 160 om vervolgens richting Walsenburg te rijden. We willen van hieruit binnendoor de scenic route nemen maar dan komt er plotseling op de autoradio een weeralarm met waarschuwingen voor severe thunderstorms and hail. We moeten schuilen voor de hagel die grote schade kan aanrichten. Go to the shelters! Dat is een dusdanig alarmerend bericht dat we besluiten rechtsomkeer te maken en terug te rijden tot Walsenburg en van hieruit de Interstate op te gaan. Dat lijkt ons veiliger dan de scenic slingerende route door de bergen te nemen met deze weersvoorspelling. 
En dus rijden we over de Interstate 85 noord tot Pueblo West en draaien dan de 50 west op. We komen een Wal*Mart tegen en we besluiten een laatste keer deze trip een bezoek te brengen aan een van onze favoriete winkels.
Als we de winkel binnenkomen lopen we meteen een zogende vrouw achter een
boodschappenkar tegen het lijf. Borst bloot en baby hangt er aan te zuigen. We zijn niet echt preuts maar dit gaat toch wel erg ver. Het publiek is hier ietsje anders samengesteld dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Ietsje meer "trailer trash". We struinen door de immense winkel, passen jeans die niet passen en vullen de fruitvoorraad aan. Loopt er ineens  een vent met een pistool in een holster om zijn rechterbeen door de Wal*Mart te kuieren. Zijn moeder met lange grijze loshangende haren loopt er naast. Je komt van alles tegen hier in de Wal*Mart, niet te vergelijken met dat wat wij bij de Plus in Venlo tegenkomen.
Als we met onze boodschappen weer buiten komen schijnt de zon uitbundig. Gelukkig maar. We rijden verder richting Florence naar het Super 8 Motel waar we ons melden aan de balie bij een Super 8-meneer die uit Bombay komt. Hij is absoluut niet het prototype Indiër dat we tot nu toe hebben meegemaakt. Hij is vriendelijk, voorkomend en weet warempel waar en wat Nederland is. En hij heeft een duidelijke kijk op de hedendaagse politiek en het hedendaags gedoe met alle problemen rond religies. En dan met name de moslimproblematiek, hij praat en praat en praat.
Uiteindelijk krijgen we de sleutel van de kamer en een advies wat betreft het avondeten. Dat advies volgen we graag op en nadat we al onze spullen op de kamer hebben gaan we eerst eten en doen dat bij Quincys in historic downtown Florence.
Weer zo'n typische eetgelegenheid. De menukeuze bestaat van zondag tot en met donderdag uit filet mignon en anders niks. Op vrijdag en zaterdag serveert men prime rib en anders niks. Hoewel geen keuze is niet helemaal waar want we kunnen kiezen uit 6 oz. 9 oz. 12 oz. en 15 oz.  We gaan voor de 9 oz. omdat we gisteren met moeite de 12 oz. chopped steak hebben kunnen wegwerken.
Bij dit alles krijgen we een achtste deel (wedge) van een krop ijsbergsla met house dressing, een baked potato met boter, zure room en geraspte kaas, groente en een stuk brood. Het is me toch heerlijk!! Zelden zo'n heerlijke biefstuk gegeten. Maar ook de entourage maakt het bijzonder en niet te vergeten de mengelmoes aan gasten en de waitresses. Voeg daarbij de jonge knul die zich enkel en alleen bezig houdt met het afruimen en schoonmaken van de tafels en die, zodra hij maar even het idee heeft dat je klaar bent, je bord weggrist. Eten bij Quincys: een aanrader! Wat een toffe plek.
Eenmaal terug in het motel wordt koffer nummer twee ingeladen tot het gewicht van 22 kg is bereikt. Koffer nummer een is al sinds week twee klaar en zat tot vandaag in koffer nummer twee die (nog) leeg was. Maar nu dus niet meer.
Het is al laat en ik heb geen zin meer om mijn verslag bij te werken. Wellicht morgen.