Het duurde even, maar we zijn er!

Maandag 02 mei 2022.

Dan is toch echt de dag van de start van onze langverwachte reis naar Canada aangebroken.

Voordat we vertrekken naar het station controleren we nog of alle ramen gesloten zijn, halen we de stekkers uit de stopcontacten van alles wat geen stroom nodig heeft tijdens onze afwezigheid, sluiten we voor de zekerheid de hoofdkraan van de waterleiding af en dan kunnen we de deur achter ons sluiten.

Wij gaan te voet en Marian en Mart worden door een vriendin met de auto naar het station gebracht. Ze staan ons al op te wachten als we rond 09.00 uur arriveren. We zijn ruimschoots op tijd want de trein vertrekt om 09.29 uur. We sjouwen onze koffers en rugzakken de trein in en vinden gelukkig een plaatsje. Het is toch wel een gedeuns met al die bagage. En als je dan ziet dat er types zijn die royaal zitten en geen centimeter plaats maken voor medereizigers dan blijkt maar weer dat toch niet iedereen sociaal is……. Na een uur arriveren we in Nijmegen en sleuren we de koffers en rugzakken van perron 1, via de lift naar beneden, door de tunnel, via de roltrap naar boven naar perron 3 waar de trein naar Schiphol staat te wachten. Zodra we zitten geeft de op-zijn-fluit-met-erwtje-blazende conducteur het sein “vertrekken!”. Fase twee van de treinreis kan beginnen. Het is behoorlijk druk in de trein en er wordt niet gecontroleerd. Maar de rit verloopt soepel en rond 12.00 uur verlaten we met onze koffers en rugzakken weer het NS-vervoermiddel. We zijn gearriveerd op de luchthaven.

Het valt ons mee wat betreft de drukte, maar wellicht is dat bij de security en de bagageafhandeling een ander verhaal. Who knows.

We lopen een kleine 500 meter richting ons overnachtingshotel, het CitizenM, waar we vriendelijk welkom worden geheten en waar we vervolgens zelf kunnen inchecken, betalen (uiteraard) en zelf onze kamersleutels kunnen activeren. De zogenaamde do-it-yourself-incheck-procedure. Onze kamers liggen naast elkaar op de 4e verdieping met prachtig zicht op de binnenkomende en vertrekkende vliegtuigen.

Maar er is werk aan de winkel, want Leo en ik (=Sonja dus) gaan nog even een korte treinreis maken naar Amsterdam Centraal Station van waaruit we richting de Dam lopen naar het geldwisselkantoor van PottChange. We gaan de bestelde Canadese dollars ophalen. En ja, ons ben zuunig! Het scheelt nl. een flinke slok op een borrel of je geld wisselt bij het GWK of bij dit kantoor. Zelfs als je de (korte) treinreis meerekent.

Na een kleine vijf kwartier zijn we weer terug op de luchthaven waar Mart en Marian ons op staan te wachten. Tijd voor koffie!!

We vatten het plan op om in te gaan checken bij een van de vele incheck-kiosken die her en der verspreid staan. Dat heeft in eerste instantie wat voeten in de aarde maar uiteindelijk lukt het, met behulp van een alleraardigste hulpknul (die zelf ook uitermate verbaasd was dat het lukte). De instapkaarten voor zowel de vlucht Amsterdam-Toronto als Toronto-Edmonton rollen uit de ingebouwde incheckkioskprinter. Weer iets om af te vinken.

Weer wandelen we richting het hotel waar we de drankvouchers gaan inwisselen die we bij het inchecken hebben gekregen. Tja, een gratis klep is nooit weg, toch? 

Omdat de hotelmenukaart ons niet zo heel erg bevalt besluiten we om weer naar de luchthaven te kuieren en daar een hapje te gaan eten.

Het wordt een smakelijke aangelegenheid.

Rond acht uur zijn we weer terug en breien we langzaam een einde aan deze eerste-dag-van-onze-langverwachte-reis-naar-Canada.

We genieten van het uitzicht, dat in de avond met al de lichtjes op de start-/landingsbanen, nog mooier is.

Op naar de dag van morgen!

Dinsdag 03 mei 2022.

Na een goede nachtrust verlaten we om 07.50 uur het CitizenM, wandelen we naar de luchthaven en staan om klokslag 08.00 uur bij de incheckbalie van Air Canada waar volgens de planning om 08.15 uur de dames van Air Canada hun incheckcomputers hebben opgestart. Om 08.30 uur hebben we onze koffers gedropt en onze nieuwe instapkaarten ontvangen. De exemplaren die we gisteren met enige moeite uit de doe-het-lekker-zelf-incheck-kiosk hebben weten te krijgen zijn nl. niet meer up-to-date. Want wat is het geval? Onze vlucht vertrekt niet om 12.15 uur maar om 15.45 uur. Met als gevolg dat we de aansluitende vlucht in Toronto niet zullen halen. Dus hebben de Air Canada-mensen ons “omgeboekt” naar een latere vlucht en moeten er aangepaste instapkaarten geprint worden. Wat nu volgt is een lange, soort van pretparkwachtrijroute naar de securitycheck. Daar uiteindelijk aangekomen kunnen gelukkig onze spullen in de rugzakken blijven zitten en ook de schoenen hoeven niet uit. Mijn rugzak wordt nog onderworpen aan een extra drugscontroletest die uiteindelijk niets oplevert. Ondertussen is het 10.00 uur en zijn we aangekomen bij de voorlopig laatste horde, de paspoortcontrole. We mogen door.

Op naar de koffie en de broodjes en daarna de tijd volmaken tot we aan boord kunnen gaan en om (hopelijk) 15.45 uur daadwerkelijk te vertrekken. IJdele hoop. Het boarden loopt vertraging op en als we dan uiteindelijk met z’n allen in het toestel zitten, blijkt er zich in het ruim een koffer te bevinden van een gast die op het laatste moment besloten heeft om niet mee te vliegen. Aso! En dus moet deze koffer er, uit veiligheidsoverwegingen, uitgehaald worden. Kan er ook nog wel bij.

Maar goed, na wat gerommel in het bagageruim is de bewuste koffer gevonden en verwijderd en kunnen we dan eindelijk de lucht in gaan.

Lei en ik doden de tijd met films kijken (Belfast), Mart en Marian doen kaartspelletjes, we eten een hapje, drinken een wijntje, biertje, tonicje.

We vermaken ons wel.

De verwachte aankomsttijd in Toronto is 17.05 uur (Torontotijd), dat is 23.05 uur Venlotijd. Daar aangekomen regent het pijpenstelen, maar we hoeven gelukkig niet naar buiten (onze koffers wel……).

Passagiers met een “connecting-flight” mogen als eerste het toestel verlaten en dan volgt weer een lange, lange weg door de aankomsthal richting de douane. Daar is het voor de afwisseling een doe-het-lekker-zelf-paspoortcontrole en kijk-vervolgens-in-de-camera. Dan rolt er, na wat gedeuns, uiteindelijk een soort van kassabon uit het zelfscanapparaat met daarop 4 foto’s van het type “most wanted”. Weer in de rij gaan staan tot we geroepen worden om ons te melden bij de douanemeneer die onze paspoorten nogmaals kritisch bekijkt en vergelijkt met de foto’s op de kassabon. Hij vraagt ons het hemd van het lijf en als hij tevreden is met de antwoorden die we hem geven krijgen de paspoorten een sticker. 3x groen en 1x rose. Lei is de lucky-one, hij moet zich met zijn paspoort met rose sticker melden bij het health-department en krijgt, na controle van allerlei reeds thuis ingevoerde gegevens, een wattenstaafje in de neus geduwd. De zogenaamde we-pikken-er-willekeurig-iemand-uit-Corona-check. Na dit intermezzo moeten we als hazen naar de gate waar om 18.20 uur (Torontotijd) het instappen begint voor de vlucht naar Edmonton. De geplande vertrektijd is 18.55 uur maar het wordt uiteindelijk 20.30 uur. Niet alleen op Schiphol is het een chaos, maar ook hier in Toronto kunnen ze er wat van. Bagagepersoneel dat zegt: de werktijd zit erop, bekijk het maar! Vliegtuigwegduwers die eerst het ene en dan pas het onze toestel wegduwen. En ga zo maar door. Na wat heen en weer geïnformeer kan dan toch het laatste gedeelte van onze reis beginnen.

En ja hoor, we hebben weer mazzel! Voor ons zit een raar type mens dat zich vreemd, heel vreemd gedraagt. Waarschijnlijk een combinatie van drank en pillen of iets dergelijks, maar feit is wel dat ze het cabinepersoneel behoorlijk bezig houdt maar ook de medepassagiers. Haar man is ook niet aanspreekbaar. Lekker stel.

We arriveren om 22.15 uur Edmontontijd en dan is het ondertussen in Venlo woensdagmorgen 06.15 uur. Gelukkig kunnen we al na een half uurtje de koffers van de bagageband plukken en bellen we met de receptie van ons overnachtingshotel om de shuttle te “regelen”. Die komt uiteindelijk na een half uur en brengt ons binnen 5 minuten naar het hotel. We hebben wel een biertje verdiend, dus snel de, op de luchthaven van Toronto natgeregende, koffers naar de kamer en op naar de hotelbar. We worden begroet met een “the bar is closed!” Sh…… 

Dan maar een sixpack Canadian Molson en een Canadian Tonic to go voor op de hotelkamer.

De reisdag van ruim 24 uur zit er op. Bedtijd!