De kunst, de Tamil en de stroller op de rails.

Het is donderdag 28 december 2023 en we hebben vandaag maar één activiteit op het programma staan, de Art Tour in het gebouw van de Verenigde Naties.  
We hebben enkele maanden geleden thuis al de reservering in orde gemaakt.  Alle relevante persoonsgegevens doorgegeven, allerlei vragen naar waarheid beantwoordt en uiteraard als klap op de vuurpijl ook nog pecunias betaalt. Voor niks gaat de zon op, ook niet bij de United Nations.  
De rondleiding staat gepland voor 13.15 uur maar we worden geacht minimaal een uur van tevoren aanwezig te zijn. Omdat we een flink eind met de metro moeten afleggen en daarna nog een behoorlijk stuk te voet gaan we om 10.30 uur op pad. Uiteraard eerst weer naar het station 15th Street/Prospect Park aan Windsor Place en van daaruit met de F-train tot Bleeker Street waar we overstappen op lijn 6 richting Grand Central Station. We letten niet op met als gevolg dat we vergeten uit te stappen bij 42th Street. Stom! Het eerstvolgende station is 53th Street en als we bovengronds komen moeten we ons eerst even oriënteren om te kijken in welke richting we moeten lopen. Gelukkig hebben we de app “Here we Go” op onze mobiele telefoon die ons de weg wijst. Hoe dichter we bij het gebouw van de Verenigde Naties komen hoe meer blauw er op straat is. NYPD is goed vertegenwoordigd. 

 
We moeten ons eerst melden in een kantoor aan de overkant van de hoofdingang. We gaan netjes in de rij staan en als we aan de beurt zijn komt er ineens een Indiër (of Pakistani) van middelbare leeftijd buiten om de rij gelopen en gaat vooraan staan. Een voorkruiper! Hij zegt iets tegen de aan de deur staande beveiliger en als deze hem vraagt “Are you in line?” zegt die Tamil zonder blikken of blozen “Yes!” Wij meteen: “No he’s not! He just came around!” Hij weer: “Yes I was standing in line.” Wij weer: “No you did not!” Wat een leugenaar! De beveiliger dirigeert hem naar het einde van de wachtrij. Wij zijn aan de beurt maar een van ons moet buiten blijven wachten. Ik ga naar binnen en meld me bij een beveiliger die mijn paspoort controleert. Hij heeft duidelijk moeite met “The Netherlands” want hij informeert bij zijn vrouwelijke collega welk land dat is😳. Zij: “Holland”. Hij vraagt mij waarom er The Netherlands staat als het Holland is. Pffffff, daar gaan we weer. Holland😠, we zijn The Netherlands! 
Ik leg hem uit dat Holland een provincie is en dat ons land officieel The Netherlands heet. Hij: “Do you want to confuse me?” Ik: “Absolutely not.” 
Zijn collega zit te grinniken. Hij vraagt of ik alleen ben en ik antwoord dat my husband outside staat te waiten. Hij rammelt wat op zijn computer en dan wordt er een foto van mij gemaakt. Ik krijg een soort van badge waarop mijn naam vermeld staat en ook de zojuist gemaakte foto van het type “most wanted”. Die badge moet ik zichtbaar dragen en my husband moet het rode polsbandje dragen dat hij mij geeft. Ik krijg mijn paspoort terug en hij zegt met een grijns op zijn gezicht “Enjoy your visit”. “Thank you sir!”  
We gaan naar de overkant van de straat waar zich de security bevindt en waar we, uiteraard, weer gescreend worden. Jassen, tassen, sjaals weer in de bakken en zelf, met de handen in de hoogte om te voorkomen dat het alarm afgaat door het horloge dat we dragen, onder het detectiepoortje doorlopen✅✅. Dan kunnen we naar de hoofdingang lopen om het gebouw binnen te gaan.  
Als eerste maar de bordjes “guided tours” volgen en ons weer melden bij een balie. En wie staat daar? Tamil de leugenaar! Hij wazelt wat tegen de man achter de balie en deze moet een paar keer vragen wat hij bedoelt. Hij wil deelnemen aan een Tour en omdat hij een “student”😳 is wil hij het studententarief betalen. De man achter de balie zegt dat hij dan zijn studentenpas moet laten zien. Maar die kan hij zogenaamd niet vinden dus moet hij het normale bedrag betalen. Hij heeft cash in de hand maar er kan alleen met creditcard betaald worden. Wat een gedeuns. Nu moet hij zoeken naar een creditcard. De meneer achter de balie stelt voor dat hij, de Tamil, even aan de kant gaat staan zodat wij geholpen kunnen worden, aangezien wij een reservation hebben. Na controle van onze gegevens krijgen we een groen stickertje dat we zichtbaar moeten dragen.  
We hebben nog ruim een uur de tijd om op ons gemak koffie te drinken. Die hebben we dik en dubbel verdiend. Evenals de chocolat mousse cake.  
Om 13.15 uur start de Tour o.l.v. Theresa from Greece 🇬🇷. Theresa is erg enthousiast en wil ons zoveel mogelijk kunstwerken laten zien die zich hier bevinden. Kunstwerken die geschonken zijn door de landen die lid zijn van de Verenigde Naties. Er zijn mooie, kostbare dingen bij. Nederland🇳🇱 heeft indertijd, via Koningin Juliana, de ‘Slinger van Foucault’ geschonken die zich bevindt in de ontvangsthal van de ‘General Asembly’. Destijds (1955) gemaakt door het Philips natuurkundig Laboratorium.  
O.l.v. Theresa lopen we in hoog tempo door een klein gedeelte van dit grote complex. Behalve kunst zien we ook de “General Assembly” (de Algemene Vergadering), de “Economic & Social Council” (de Economische en Sociale Raad), de “Security Council” (de Veiligheidsraad), de “Trusteeship Council” (de Trustschapsraad). Heel bijzonder om deze plekken te zien die je normaalgesproken alleen in het nieuws op tv ziet. De Tour zou een uur duren maar Theresa heeft ons ruim anderhalf uur bezig gehouden. 
Hoogste tijd weer voor koffie ☕️ en dan kijken wat we eventueel nog kunnen doen. We besluiten om naar Roosevelt Island te gaan dat hier niet ver vandaan ligt en van daaruit dan weer de F-train naar huis te nemen. 
Maar, als we buiten komen is het druilerig, miezerig, mistig weer en absoluut niet uitnodigend om nog iets te ondernemen. Dan maar de metro opzoeken en huiswaarts keren. Hier in de omgeving van de VN🇺🇳 loopt geen metro 🚇 onder de grond dus moeten we een stuk lopen tot we bij de kruising 53th Street/Lexington Avenue zijn waar het eerstvolgende metrostation is.  
Het is een fikse afdaling tot we bij het perron zijn. Ongelooflijk wat zich hier onder de grond allemaal afspeelt. Van hieruit zijn het 15 stops tot we weer bij “ons” station zijn. Als we er bijna zijn (nog 4 stations te gaan) komt de trein tot stilstand. We krijgen te horen dat er een “investigation” gaande is. Even wachten. Na enkele minuten wordt er omgeroepen dat er bij het volgende station een “stroller” (kinderwagen) op de rails ligt en dat de bestuurder van de trein voor ons deze aan het verwijderen is. Je moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als dit niet was opgemerkt. Na een kwartiertje komt de trein gelukkig weer langzaam op gang en zijn we gauw genoeg weer op onze eindbestemming. 
Weer een dag die we af kunnen vinken als zijnde een bijzondere. 
De teller geeft bijna 9400 stappen aan.