Verslag nummer 2!

Dinsdag 26 april 2016.
In alle vroegte navigeert de kapitein het schip veilig de haven van A Coruña binnen.  We zijn gearriveerd in Galicië en vandaag gaan we voor de eerste keer sinds afgelopen zaterdag aan land. 
Om acht uur meldt vriend Michael zich via de intercom en vertelt ons dat de kapitein het sein heeft gegeven dat de bemanning en de passagiers die dat willen nu van boord kunnen gaan. Dat kan midscheeps op dek 1. Handig om te weten aangezien er verschillende mogelijkheden zijn het schip te verlaten. E.e.a. is afhankelijk van de aanleglocatie. 
Maar eerst gaan we richting het Lido om te ontbijten. Het kost enige moeite om een plekje voor ons 4en te vinden maar uiteindelijk lukt het dan toch.  
Jos en Kitty hebben besloten aan boord te blijven en het vandaag rustig aan te doen. Leo en ik daarentegen gaan wel aan land om A Coruña te bekijken en ook om een wifi-spot te zoeken zodat we het eerste verslag op het blog kunnen publiceren.
Zo rond tien uur gaan we richting de uitgang en terwijl we even wachten raak ik in gesprek met een dame die er een beetje verloren bij staat. Ze vertelt dat een bemanningslid met haar meegaat naar de stad omdat ze alleen is want het is haar vriendin die afgelopen zaterdag met de helikopter naar het ziekenhuis is gebracht. De veroorzaker van al deze ellende was een hersenbloeding. Vandaag was haar vriendin gelukkig weer aanspreekbaar. Mevrouw vindt het verschrikkelijk dat ze helemaal alleen is en morgen vliegt ze vanuit Porto weer terug naar huis. Heel triest dat een mooie vakantie al zo vroeg op zo'n manier moet eindigen. Ik wens haar veel sterkte.
We gaan aan land en worden door Jos en Kitty -die over de reling hangen- uigezwaaid. Nog geen twintig meter nadat we voet aan wal hebben gezet zien we al een winkelcentrum waar met grote letters op de gevel staat aangegeven dat hier free wifi is. Dat is handig! We gaan naar binnen en behalve een paar bemanningsleden die driftig aan het telefoneren en internetten zijn is er verder helemaal niemand. Maar ook de winkels zijn verlaten en praktisch overal zijn de ramen met bruin papier dichtgeplakt. Duidelijk een gevolg van de ook hier heersende economische crisis. Het is een troosteloze aanblik. Maar er is wel wifi! En een openbaar toilet.
Ik maak contact via de iPad met het wireless internet en check eerst even FB. Meteen is er een leuke verrassing, want vriend Michael heeft een bericht geplaatst met een foto van het cadeautje dat hij van ons heeft gekregen. Het is duidelijk dat hij het zeer op prijs heeft gesteld. Gelijk maar even het bericht liken en delen.
Het eerste verslag gaat de wijde wereld in en ik zet er ook meteen maar wat foto's bij.
Nadat dit allemaal gelukt is gaan we de stad in en kunnen we meteen onze zonnebril tevoorschijn halen. We zijn tenslotte in Spanje en bij Spanje hoort zon en dus ook de zonnebril. Het is een leuke plaats met een brede boulevard langs het water, mooie oude gebouwen, palmbomen, kerken, winkels, kleine straatjes, kortom een typisch Spaanse plaats. We komen toevallig uit bij de overdekte Mercado waar verse vis, kippen, groente en fruit enz. te koop is. Maar ook honing. We schaffen een grote pot aan bij een aardige mevrouw die ons vertelt dat alles wat ze hier verkoopt uit eigen productie afkomstig is.  
Langzamerhand hebben we wel trek in koffie. Zo gezegd, zo gedaan. Even een kleine pauze inlassen. De prijzen zijn top want voor twee kopjes koffie betalen we €2,50 . 
Omdat we in deze korte tijd zoveel mogelijk willen zien van A Coruña en het tenslotte jammer is om met zulk mooi weer binnen te zitten pakken we de draad weer op en gaan weer aan de wandel. We lopen richting te boulevard waar we een mooi zicht krijgen op de Rotterdam die licht te pronken in de haven. Uiteraard leggen we weer veel dingen vast op de gevoelige plaat.
Om half drie gaan we weer aan boord. Eerst worden onze pasjes gecontroleerd en moeten we de jassen, tassen etc. in plastic bakken doen die via een rollerbaan door een scanapparaat gaan. Wij moeten onder het detectiepoortje doorlopen. 
Een norse douanebeambte staat alles te observeren. We lopen naar de loopplank en worden door de daar aanwezige bemanningsleden begroet met een hartelijke "Welcome home!" 
Snel de jassen naar de hut brengen en dan richting Lido om een kop koffie te drinken en een sandwich te eten. Het is vrij rustig het eerste uurtje dat we hier verblijven maar rond vier uur is het weer gezellig druk. De excursiegangers zijn weer terug aan boord en de planning is dat om half vijf de trossen worden losgegooid.
Ondertussen reorganiseer ik de foto's, gooi meteen de minder goeie exemplaren in de afvalbak en begin aan mijn dagverslag.
De tijd vliegt voorbij en voor we het weten is het alweer tijd om ons om te kleden voor het avondeten. De dresscode is vanavond smart casual dus geen toeters en bellen.
Jos en Kitty hebben een heerlijk relaxte dag gehad op het schip en ze hebben alle aandacht gekregen van de bemanning aangezien er maar weinig passagiers aan boord zijn gebleven.
Als we onze vaste plek (tafel 83) hebben ingenomen komt meteen de wijnkelner op ons af met een "Hi Cathy, hi Sophia, hi Joseph, hi Leonardus!"  Hij weet precies wat we willen drinken en staat geduldig te wachten tot we hem onze pasjes overhandigen. Hier werkt niets zonder pasje! 
Het eten is weer in een woord GEWELDIG! Wat een verwennerij. Maar eerlijk is eerlijk, dat hebben we ook verdiend!
Na het eten gaan we maar gelijk naar de Showroom at Sea en zoeken een mooi plekje. Omdat we ruimschoots de tijd hebben bekijken we de tot nu toe gemaakte foto's die op de iPad staan en bestellen we meteen maar de cocktail of the day. Je moet tenslotte wel zorgen dat het vochtgehalte op peil blijft. Stel je voor je droogt uit, mag je toch niet aan denken.
Om 20.00 uur begint de voorstelling. Vanavond laten de HAL singers and dancers ons een wervelende show zien met zang en dans van een hoogstaand niveau. Drie kwartier lang aan één stuk door trakteren ze ons op een spetterend optreden. Onvoorstelbaar wat een energie in een mens kan zitten. Je wordt er gewoon moe van alleen al door er naar te kijken. We applaudisseren ons suf als de show ten einde is. 
Voordat we de zaal verlaten moeten we nog even administratief iets recht laten breien. Er is nl. een vergissing gemaakt met het "afrekenen" van de cocktail of the day. De prijs die op het bonnetje staat klopt niet en dus wordt er een correctie aangebracht. Duizend verontschuldigingen verder krijgen we bonnetjes die nu wel kloppen en is dit ook weer prettig geregeld.
Even de benen strekken en als we in de buurt van de pianobar zijn horen we niks. Jippie! Geen Piano-Bob! Kunnen we even rustig zitten. Denken we..........
Volgens ons heeft Piano-Bob bionische ogen die door muren kunnen kijken want net voordat we de hoek om willen lopen om een plekje te zoeken begint Bob op de piano te spelen en enthousiast te roepen "What's the name of the song?" . Hij heeft iets nieuws bedacht voor vanavond: hij rammelt op de toetsen en de aanwezige gasten moeten dan raden welk lied het is. Wij raden niet mee.
We besluiten naar het Crows Nest te gaan op deck 9, naar BB King's Blues Café, waar we een supergeweldige plek vinden aan het grote raam met een geweldig zicht op: het water! Na een aantal uurtjes vinden we het mooi geweest dan dalen we af naar deck 3 en zoeken ons nest op. Vannacht hebben we een uurtje extra, want de boordklokken worden een uur teruggezet. Mooi meegenomen.
Vandaag weer een dag met een gouden randje. 

Woensdag 27 april 2016.
Leve de Koning! Hoera! Hoera! Hoera!
De boot ligt voor anker in de haven van Leixões, Portugal.
Onze van thuis meegebrachte oranje attributen komen tevoorschijn. Voor mij de oranje corsage en oranje armbanden en voor Leo de oranje stropdas. Het is tenslotte Koningsdag vandaag en ook hier op de Rotterdam gaat deze speciale dag niet onopgemerkt voorbij.
Omdat we maar een korte tijd verblijven in deze havenplaats is het zaak niet al te lang aan de ontbijttafel te blijven zitten. Jos en Kitty hebben besloten ook vandaag aan boord te blijven en wuiven ons uit als we via de overdekte loopbrug richting de terminal gaan. Het terminalgebouw lijkt qua bouwstijl op het Guggenheim Museum in New York. Als eerste maar even gebruik maken van het internet in de terminal want we willen toch wel een beetje op de hoogte blijven van het een en ander. 
Daarna gaan we (verplicht) met de bus naar de uitgang van de 900 meter lange pier. 
Leixões is een niet al te grote havenplaats en de meeste toeristen die hier met de cruiseschepen arriveren laten Leixões voor wat het is en gaan rechtstreeks naar Porto. De huizen zien er een wat armoedig uit, beetje troosteloos. Op enkele terrasjes zitten mannen gezellig te praten en af en toe klinkt er een schaterlach. De winkeltjes gaan open en de tram rijdt door de hoofdstraat. Hier en daar zijn de huizen nog versierd met mooie tegeltjes. We wandelen door de straatjes en lopen af en toe een winkeltje binnen om te kijken of er wellicht iets van onze gading bij is. Dat is -op twee sjaaltjes na- niet het geval. We komen toevallig uit bij de Mercado en natuurlijk gaan we hier naar binnen. Op de begane grond verkoopt men voornamelijk verse vis en op de eerste verdieping zitten o.a. kalkoenen opeengepropt in hokken. Ook vers natuurlijk. Aangezien wij geen aanhangers zijn van de partij voor de dieren maken wij ons hier niet druk over. 's Lands wijs, 's lands eer. De ochtend vliegt voorbij en langzamerhand is het tijd om terug te gaan naar de pier en vervolgens (verplicht) met de bus naar het terminalgebouw. Hier maken we nog even gebruik van het internet om te checken of er belangrijke berichten zijn. En dan zit het bezoek aan Leixões er op en keren we terug aan boord. "Hello! Welcome home!"
In tegenstelling tot in A Coruña vindt de security-check plaats meteen nadat we via de loopplank aan boord zijn gegaan en het pasje is gescand. Op het scherm verschijnt meteen bij het scannen de foto zodat men een dubbele check heeft. Er staat een complete installatie met rollerbaan om de handbagage te monitoren en een detectiepoort voor ons.
Omdat we aan boord gaan op deck 2 nemen we de trap naar deck 3 en lopen via de smalle gang naar onze hut. Jassen ophangen, overbodige spullen uit de tas halen en "kostbaarheden" in de safe deponeren. Dan nemen we de lift naar het Lido. De trap nemen van deck 3 naar deck 8 vinden we een beetje teveel van het goede. Niet overdrijven.
Als snel vinden we Kitty en Jos die zich aan een heel strategisch opgestelde tafel hebben gezet met zicht op de ingang. Eigenlijk niet te missen dus.
Zij hebben een heerlijk relaxte ochtend doorgebracht aan boord en genoten van de rust en de omgeving. Vervelen aan boord is er absoluut niet bij.
Rond de klok van kwart voor een worden de trossen losgegooid en verlaten we Leixões, Portugal om koers te zetten richting Cazid, Spanje. Een klein geel bootje waarop met grote letters PILOTES staat vergezeld ons een stukje, keert dan om en vaart terug naar de haven.
De kapitein zet er flink de vaart in en de snelheid van 18 knopen zorgt voor een fikse deining, zowel van links naar rechts als van voor naar achter. Je zou er een liedje over kunnen zingen.
Na de lunch is het weer tijd om de benen strekken en wat rondjes te lopen aangezien er om drie uur een Koninklijke Thee op ons te wachten staat ter gelegenheid van de verjaardag van WimLex. Dat mogen en willen we uiteraard niet missen. 
Even voor drie uur staan we op deck 5 bij de La Fontaine Diningroom. We zijn niet de eersten. Door de glazen deur zien we al een geweldig buffet uitgestald staan met allerlei heerlijkheden. Het rood-wit-blauw is prominent aanwezig. Feestelijk!
Ik vraag of ik al foto's mag maken nu alles er nog ongeschonden bij ligt. Dat mag (uiteraard). Als de deuren open gaan zijn er medegasten die zich niet in kunnen houden en zich meteen op de heerlijkheden storten. Belachelijk want er is meer dan genoeg en er wordt constant bijgevuld. Jos en Kitty zien we nog niet maar om te voorkomen dat we geen mooi plekje krijgen gaan wij al naar binnen en vullen bescheiden ons bordje met hartige en zoete hapjes. We nemen plaats aan onze vaste tafel en hebben van hieruit goed zicht op de ingang. Na een kleine vijf minuten zien we Jos en Kitty binnenkomen en zijn we weer compleet. Ook nu is het weer bijzonder smakelijk en vooral heel erg gezellig. Wordt een beetje eentonig maar we hebben absoluut niets te klagen. Voor de koks is het in ieder geval een groot succes want de eetzaal zit bommetje vol.
Voor de afwisseling en de noodzaak gaan we na afloop toch maar even een paar rondjes lopen. 
In het Explorations Café vinden we een plekje, kan het verslag worden bijgewerkt en zet ik de "nieuwe" foto's op de iPad. 
Langzamerhand wordt het weer tijd om ons om te kleden voor het diner. Poeh poeh, alweer eten. Het leven aan boord van de Holland America Line is zwaar.
Onze vaste kelners zijn weer helemaal happy als ze ons zien binnenkomen en dat begrijpen we volkomen! Het maken van een keuze uit alle heerlijkheden die op de menukaart staan is geen sinecure maar uiteindelijk lukt het ons dan toch en kan e.e.a. worden doorgegeven aan de keuken. 
Terwijl de sommelier onze wijnglazen vult wordt er via de intercom een gecodeerde melding doorgegeven. Volgens de kelner en de sommelier betekent dit dat er een "emergency" is. Ze kijken enigszins bezorgd maar gaan vervolgens weer verder met hun werkzaamheden. Wat zou er aan de hand zijn?
Na het heerlijke voor- en hoofdgerecht volgt nog een toetje en als afsluiting is er koffie. Generaal totaal van ontelbaar veel calorieën.
De volgende bestemming is het Crows Nest op deck 9, mede vanwege het geweldige uitzicht. Als we hier ongeveer een half uurtje zitten meldt vriend en Cruisedirector Michael zich via de intercom met een belangrijke mededeling. De toon geeft meteen al aan dat er iets ernstigs aan de hand is. Hij vertelt dat er weer een passagier is die om medische redenen per helikopter geëvacueerd moet worden en dus zijn er vanaf nu bepaalde plaatsen aan boord waar zich geen passagiers mogen bevinden. Dat is het Sportsdeck en het Crows Nest op deck 9. M.a.w. iedereen die zich hier bevindt dient onmiddellijk deze ruimtes te verlaten. We pakken onze drankjes en verlaten het Crows Nest. Bij de trap staan bemanningsleden die ons rustig naar beneden delegeren. Absoluut geen sprake van paniek of chaos; het is een goed georganiseerde evacuatie. 
We kijken of er een plekje is in de pianobar en krijgen onderweg door een van de winkeltjesmedewerkers een lootje in de hand gestopt. Over 2 minuten kunnen we een mooie prijs winnen maar dan moeten we wel de helft van het lootje in een doos doen. Dat doen we dan maar want we willen natuurlijk deze prijs in de wacht slepen. Dream on! Niks prijs. 
In de pianobar zit Piano Bob die het nodig vindt om repertoire van the King (=Elvis) te gaan vertolken. Maar zoals al eerder opgemerkt: Bob is de enige die van mening is dat hij goed kan zingen. En dus zit er maar één ding op en dat is, net zoals andere avonden, vluchten!
We gaan naar de Ocean Bar en vinden daar weer een mooi plekje. Show Host Jan (uit Zuid Afrika) draait countrymusic. Gezellig! 
Even later meldt Michael zich weer met een update: de helikopter heeft een beetje vertraging en zal over ongeveer 10 minuten arriveren. De piloot heeft de kapitein gevraagd om de boot dusdanig te draaien dat hij gunstig in de wind ligt en het veiliger is om de patiënt te evacueren.  Mede om die reden wordt het gedeelte waar zich geen passagiers mogen bevinden uitgebreid.
Wij zitten wat dat betreft goed en nemen nog een glaasje. Ik vraag Show Host Jan uit Zuid Afrika of hij een plaatje wil draaien van Alan Jackson met de alleszeggende titel : "It's five o'clock somewhere". Dat wil Jan wel. Baie dankie Jan!
Na een half uurtje krijgen we het bericht dat de evacuatie succesvol is verlopen, de patiënt onderweg is naar een ziekenhuis in Lissabon en alle "restricted area's" weer zijn vrijgegeven. We worden vriendelijk bedankt voor de bereidwillige medewerking. 
Om 22.30 uur is het happy hour in de Ocean Bar en dus staan er 5 minuten later 8 (!) drankjes op het kleine tafeltje. Happy!!!
Mooie afsluiting van een koninklijke verjaardag met veel oranje en rood-wit-blauw.
Vannacht worden de boodklokken weer een uur vooruit gezet.