Weer een crash-site😳

Zaterdag 25 mei 2024

Het was weer een koude nacht en de dekens waren hard nodig. Logisch want we bevinden ons tenslotte in berg-en-bos-gebied. Alleen denk je daar niet aan als het overdag rond de 28 graden is. Maar zodra de zon onder is gegaan dan gaat de temperatuur in rap tempo omlaag.  
We verlaten Twin Streams Campground en zijn bewoners om op weg te gaan richting het noorden van Pennsylvania. De dag is minder zonnig dan die van de laatste dagen. 

 
We rijden door een omgeving waar het farmland wordt afgewisseld door kleine pittoreske plaatsjes. En overal wappert de stars and stripes🇺🇸. Onze eerste stop is de Grand Canyon of Pennsylvania in het Leonard Harrison Statepark. Een smalle slingerende bergweg omhoog brengt ons naar de parkeerplaats🅿️ bij het rangerstation. Er zijn hier geen speciale camperparkeerplekken en om er zeker van te zijn dat we niet te ver met de achterkant van ons huis op de weg staan stap ik uit om te kijken of Lei nog een stukje naar voren kan rijden tot aan de betonnen stootband. Ik ontwijk de enorme buitenspiegel aan de rechterkant en loop naar voren. Maar ik let niet op de betonnen stootband van de parkeerplaats naast ons. Ik raak met mijn rechtervoet de buitenkant en daar ga ik! Flat on the face in (gelukkig) het hoge gras. In eerste instantie schrikken natuurlijk, heel even een moment van pijn in het gezicht, en dan constateren dat de bril in het hoge gras ligt en een van de glazen ernaast. Lei zit ondertussen in de auto te wachten op mijn aanwijzingen. Hij heeft niks gezien omdat het zich allemaal buiten zijn gezichtsveld afspeelt. En ik vraag me af waarom hij me niet komt helpen. Ik krabbel heel gracieus🙈 overeind en constateer dat ik niks gebroken heb. Behalve dan de bril👓, die is naar de mallemoer.  
Ik heb een kleine schaafwond onder mijn rechter jukbeen, waarschijnlijk veroorzaakt door de bril, en een pijnlijke plek op mijn kin. En voor rest kan ik mezelf wel voor de kop slaan vanwege deze stommiteit. Stom! Stom! Stom!Ik heb gelukkig altijd een reservebril bij me die ook nog goed zicht biedt. Ik zie het weer helemaal zitten😊 en nadat de kleding is gefatsoeneerd en het gezicht is schoongemaakt kunnen we naar het uitzichtpunt gaan om deze Grand Canyon te gaan bekijken. Het is maar een korte wandeling naar beneden over een bospad dat naar het uitzichtplateau leidt. Er vliegt het een en ander rond en het is hier drukkend warm🥵. 
Het is een mooi panorama dat we krijgen voorgeschoteld staande aan de rand van de afgrond (achter een hek natuurlijk). Een enorm bosgebied met beneden in de diepte de Pine Creek die zich slingerend een weg baant. Er loopt een trail van 1,5 mijl naar beneden richting de waterval maar aangezien er gewaarschuwd wordt voor steile, gevaarlijke gedeelten wagen we het maar niet. Eén keer flat on the face gaan is voldoende. Bovendien moet je dan ook weer 1,5 mijl terug naar boven. Dan maar geen waterval.   
We wandelen terug naar de plek des onheils en vervolgen onze route.

 
We rijden weer door een erg afwisselend landschap en passeren aardige plaatsjes. Omdat de watervoorraad aangevuld moet worden stoppen we in Galeton bij de plaatselijke Dollarstore. Het is er vrij druk, men doet de boodschappen voor het kampeerweekend. 
Twee stoere gasten lopen in camouflagekleding en zijn op zoek naar snacks voor onderweg. Ze gaan jagen, dat is duidelijk. Jagen doet men hier in deze omgeving sowieso veel. Regelmatig staat er langs de kant van de weg een bordje met de tekst “Hunt safely”. 
Normaalgesproken kopen we gallons water maar dat hebben ze niet (meer) dus moeten we noodgedwongen flesjes water kopen. 32 flesjes à 500 cl kosten $ 5,00. Geen wonder dat hier zoveel plastic afval is. Milieubewustzijn is in deze contreien nog niet echt doorgedrongen. De kassadame is uitermate vriendelijk en als ze lacht zien we een gebit dat dringend behoefte heeft aan onderhoud. We hebben al vaker in de afgelegen gebieden mensen met heel slechte gebitten gezien. Ze kunnen waarschijnlijk de tandartskosten niet betalen of hebben geen verzekering. Dan maar een slecht gebit met als gevolg dat er daardoor ook een slechte gezondheid kan ontstaan aangezien sommige aandoeningen veroorzaakt kunnen worden door een slecht gebit. 
Nadat we de boodschappen hebben ingeladen rijden we verder en passeren Coudersport. Hier staan op het centrale plein in het gras allemaal banners waarop naast een foto de tekst staat; 

“Congratulate (naam van de student) 
Class of 2024
Coudersport  
Area Jr. Senior High School” 

 
Op de aan het plein geparkeerde auto van de sheriff van Potter County staat op de zijkant in reuzeletters “Sheriff” en daaronder “God’s Country”. 
In St. Eulalia ligt het kerkhof pal naast de weg. Lekker rustig….. 
Omdat, na de lange rit van gisteren, de tank weer bijgevuld moet worden is het de hoogste tijd voor een gooi-de-tank-maar-weer-vol-stop. Terwijl Lei gaat pre-payen hou ik een sanitaire stop en kijk even rond in de winkel. Als ik buiten kom stopt er een prachtige vuurrode pick-up truck. Je verwacht dan dat een soort stoere countryzanger uit zal stappen maar dat is hier niet het geval. Integendeel zelfs. Met heel veel moeite valt er een, nog net geen, 100-jarige naar buiten. Hij loopt met behulp van een stok en komt amper vooruit. Aan de voorkant van zijn auto zit geen kentekenplaat maar een plaat waarop staat “God is co-pilot”. Aha, dat verklaart veel😂. 
Nadat de tank weer gevuld is nemen we gelijk maar twee bekers koffie à 20 oz. (590 cc) mee for the road. Inclusief de donation voor de Smethport Fire Co. kosten ons deze twee bekers koffie $ 5,00. 
We rijden door Smethport en zien dat men hier ook trots is op zijn graduates getuige het grote banner dat boven Main Street hangt bij binnenkomst. 

“Congratulations Smethport High School Graduating Seniors”.

 
Wanneer we steeds dichter in de buurt komen van onze volgende stop, het Kinzua Bridge State Park, begint het te regenen🌧️. 
En als we gearriveerd zijn regent het nog steeds en is er af en toe een klap onweer te horen. Dat betekent dat de Kinzua Bridge Skywalk om veiligheidsredenen niet toegankelijk is om er overheen te lopen. Jammer maar het is niet anders. Ook hier geldt veiligheid voor alles. 
Wikipedia zegt o.a.: “De Kinzua-brug was een spoorwegschraag die de Kinzua Creek in McKean County, Pennsylvania overspande. De brug was 92 meter hoog en 625 meter lang. Het grootste deel van de structuur stortte in tijdens een tornado in juli 2003. Aangekondigd als het "Achtste Wereldwonder", hield het smeedijzeren originele bouwwerk uit 1882 twee jaar lang het record voor de hoogste spoorbrug ter wereld. In 1900 werd de brug gedemonteerd en tegelijkertijd uit staal herbouwd om zwaardere treinen te kunnen huisvesten. Hij bleef in commerciële dienst tot 1959. De restauratie begon in 2002, maar voordat deze klaar was, trof een tornado in 2003 de brug, waardoor een groot deel van de brug instortte. Gecorrodeerde ankerbouten die de brug op de fundering hielden, faalden, wat bijdroeg aan de instorting. Vóór de instorting stond de Kinzua-brug gerangschikt als de vierde hoogste spoorbrug in de Verenigde Staten.”  
We kunnen wel foto’s maken van het gedeelte van de brug dat nog overeind staat maar we mogen er niet overheen lopen om de beneden in het dal liggende resten te bekijken. Nu we hier staan krijgen we een déja vu😳. We zijn hier ooit al eens eerder geweest en we herinneren ons de wandeling over de brug die we toen hebben gemaakt om de neergestorte delen te bekijken. Wanneer we weer thuis zijn gaan we uitpluizen welk jaar we hier geweest zijn en zoeken we de foto’s op.  
Het is nu niet aangenaam om hier te blijven gezien het weer en daarom vertrekken we richting de camping, de East Kinzua KOA, die een aantal mijlen verderop ligt en waar we een half uurtje later aankomen.   
Het is 16.22 uur als we the Office binnenstappen. Achter een balie zit de eigenaar, een mountainman met lange grijze haren en een dito baard. Hij: “Hello, how are you?” Wij: “We’re good, how are you?” Hadden we niet moeten vragen…..🙈. Wat volgt is een relaas van alle ellende die hem de laatste tijd is overkomen. Maar wat hij het ergste vindt is dat zijn beste maat en schoonbroer, die in een campingstoeltje schuin tegenover de balie zit, niet alleen Alzheimer heeft maar ook dementerend is. Hij stelt constant dezelfde vragen want het antwoord dat hij krijgt is hij meteen weer vergeten. De eigenaar vindt het verschrikkelijk dat een ooit zo vitaal iemand nu zo aftakelt. Schoonbroer was een firefighter en first-responder en heeft heel veel goede dingen gedaan. En dan nu zo eindigen is “hurtfull”. Dat begrijpen we.  
Schoonbroer vraagt: “Were are you from?” Lei: “From the Netherlands.” 
Hij: “The Netherlands.”   
De eigenaar maant hem tot stilte want hij schaamt zich voor deze situatie. Wij zeggen dat het oké is.
De eigenaar, we zullen hem maar voor het gemak Buck noemen, gaat een poging wagen om ons in te checken. Dat is nogal een gedeuns want hij is niet echt thuis in de digitale wereld. Hij zucht en steunt en kijkt naar het scherm met een vragende blik.
De schoonbroer, Jack, vraagt aan Lei: “Were are you from?”   
Lei: “From the Netherlands.” 
Hij: “The Netherlands.”   
Buck roept Jack tot de orde. “Be quiet Jack!”  
Buck heeft gevonden wat hij zocht, nl. onze reservering. We hebben de eerste nacht al betaald en nu moet de tweede nacht nog betaald worden. We willen contant afrekenen en dat is no problem. Maar hoe hij dat nu moet doen is hem een raadsel. Normaalgesproken zit zijn vrouw in the office om de gasten in te checken maar zij is momenteel aan het koken. Hij gaat toch maar even bellen.  
Ondertussen vraagt Jack aan Lei: “Were are you from?”  
Lei: “From the Netherlands.” 
Hij: “The Netherlands.” 
Buck heeft er nu genoeg van en stuurt Jack naar buiten. “Go outside!” Jack gaat naar buiten.
Ondertussen is het duidelijk geworden dat het betalen per creditcard toch handiger is. Voor ons is het geen probleem. Dus Buck doet wat hij denkt te moeten doen maar krijgt de betaling niet rond. Toch maar weer de hulp van zijn vrouw inroepen. Ze komt wel even naar de office. Buck heeft dan een eureka-moment want hij heeft ontdekt dat hij op een bepaalde knop had moeten drukken en als hij dat doet is de betaling gelukt. “My wife is going to kick my ……”   
De wife komt binnen met in haar kielzog Jack die aan Lei vraagt: “Were are you from?”  Lei: “From the Netherlands.” 
Hij: “The Netherlands.” 
De wife zegt dat Jack moet gaan zitten en stil moet zijn. Hij gehoorzaamt en gaat zitten met een vragende blik in zijn ogen. Nadat ze alles heeft gecontroleerd krijgen we van Buck de bekende plattegrond en de uitleg hoe de route loopt. De wife gaat weer terug en verder met het bakken van de hamburgers. We mogen van Buck ook op een andere plek gaan staan waar wel een sewer is. Die is nl. vanmorgen vrijgekomen door een annulering. Het is echter een back-in-plek onder de bomen. En daar heb ik even geen zin in. Dan maar geen sewer maar wel een plek “in the open” en een pull-through. 
We gaan voor de oorspronkelijke plaats zonder dump.
We komen maar niet weg want Buck heeft duidelijk behoefte om te vertellen over wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd. Over Mum die nog niet zo lang geleden is overleden en die ze tot haar dood hier hebben verzorgd nadat ze tijdens COVID een stroke heeft gehad. En dan zijn buddy Jack die steeds harder achteruit gaat en waarvan hij had gehoopt dat ze hier samen nog jaren het zaakje zouden runnen. We proberen een paar keer het gesprek te beëindigen maar dat gaat niet zomaar. Uiteindelijk nemen we afscheid van Buck en Jack en staan we om 17.16 uur buiten. Om 16.22 uur zijn we naar binnen gegaan🙊. 
Omdat we wel moeten dumpen gaan we eerst naar de centrale dumpplek om black💩 en grey water🚿 te lozen. De hemel loost ondertussen ook royaal water🌧️. 
Dan kunnen we ons installeren op de plek die we hebben toegewezen gekregen. Dit keer is het een groot grasveld waar rechts schuin naast ons een rode pick-up truck staat waarachter dit keer een enorme boot hangt. Links meteen naast ons verblijven een oma en opa met hun kleindochter. Opa rijdt in een prachtig glanzende (ook weer) vuurrode Dodge pick-up met daarachter uiteraard een motorhome. Oma rookt sigaartjes en hoest regelmatig als een gek. Ze heeft een doorrookte zware stem.

Wat was het weer een bijzondere dag, weliswaar met een crash mijnerzijds maar dat mocht de pret niet drukken.

We hebben vandaag 208 km afgelegd.