You’ve tested negative!

Vrijdag 06 mei 2022.

Na een vertraging van enkele dagen krijgen we via de mail het bericht : “Your Switch Health COVID-19 test results are in. “ Meteen maar inloggen in het account en de informatie downloaden. En zoals we al verwacht hadden: het wattenstaafje dat in Lei’s neus werd geduwd leverde een negatief testresultaat op.

Als we vanmorgen de gordijnen openen zien we dat de grond behoorlijk nat is van de regen die gisteravond naar beneden is gekomen. Dat wordt straks nog een gedeuns als we de camping verlaten. Er wordt al druk gewerkt door de manager en zijn twee handlangers en er rijdt ook een grote, met grind geladen, vrachtwagen rond waarvan de lading gelost wordt op de plekken die opgehoogd moeten worden. Veel activiteit dus.

Vandaag is het dumpendag en nadat we hebben ontbeten gaan Lei en Mart als eerste het black water en daarna het grey water lozen. Marian en ik verzorgen het interieur van onze huizen en blijven zoveel mogelijk binnenshuis want de regen van gisteravond heeft de ondergrond dusdanig verzadigd dat, zodra je een voet buiten de deur hebt gezet, de schoenzolen vol zitten met een dikke laag Canadese grindklei die moeilijk te verwijderen is. Benieuwd hoe het straks gaat als we op weg gaan want de wielen van de campers zitten ook onder een centimeters dikke laag Canadese grindklei. Maar dat zien we dan wel.

Na het dumpen, het loskoppelen van datgene wat losgekoppeld dient te worden, het schoonmaken van de schoenzolen, het controleren van het interieur en het exterieur, kunnen we vertrekken. Vandaag is het mijn beurt om achter het stuur plaats te nemen, maar omdat het terrein tamelijk “moerassig” is en we ook nog tussen de bomen door moeten manoeuvreren stel ik het nog even uit. We verlaten onze plekken en rijden richting de uitgang. De manager staat ons uit te zwaaien en jawel hoor, daar komt ons de grote vrachtwagen tegemoet. Eerst moeten we door een fikse moddergeul, waar we met enige moeite doorheen komen, en daarna helemaal naar de kant van de “weg” om de vrachtwagen de ruimte te geven. Mart wordt door de driftig met zijn armen zwaaiende manager voorbij de moddergeul geloodst, want één camper door de moddergeul dat ging nog wel maar een tweede zou waarschijnlijk vast komen te zitten. We krijgen een “have a safe trip” toegewenst en dan kunnen we op weg. De eerste paar minuten vliegt de aan de wielen vastgekoekte grindklei door de draaiende bewegingen alle kanten op met als gevolg een hels kabaal. De eindbestemming van vandaag is Jasper National Park maar eerst gaan we boodschappen doen in Edson bij, jawel hoor, WalMart. 

Daarna is het toch eindelijk mijn beurt om achter het stuur te gaan zitten van ons 7,25 meter lange huis. Het is even wennen, zeker als je het vergelijkt met onze Suzuki Splash. Het acclimatiseren duurt een half uurtje. Het enige nadeel vandaag is dat er een flinke wind waait en dat betekent beide handen stevig aan het stuur en goed opletten als we worden ingehaald door vrachtwagens. Want dat gebeurt regelmatig. Wij rijden gemiddeld 80km per uur maar de vrachtwagens rijden hier met gemak 100km per uur. Maar ja, zij zijn het rijden hier gewend en wij (nog) niet. Daarbij komt dat wij relaxed van de mooie omgeving willen genieten en zeker niet gestrest willen raken door over de Highway te jakkeren. 

De omgeving wordt steeds mooier en in de verte doemen de besneeuwde bergtoppen van de Rocky Mountains op. We rijden ook vandaag weer over de Yellowhead Highway en in Hinton maken we een koffiestop die we combineren met een bezoek aan de liquorstore want de biervoorraad moet aangevuld worden. De mannen zijn helemaal happy want bij het bier hoort een “cadeautje” nl. een coole baseball-cap. Bij Tim Hortons halen we koffie met donuts to-go die we in onze camper nuttigen en vóórdat we weer verder gaan lopen Marian en ik nog even naar het Visitor Information Center aan de overkant om, jawel, informatie over de omgeving te halen. 

Dan vervolgen we onze weg richting de ingang van Jasper National Park waar we bij de enorm vriendelijke juffrouw in het verwelkomingshokje de Annual National Parks Pass aanschaffen. Uiteraard die voor senioren. Met deze pas kunnen we gedurende een heel jaar alle Nationale Parken en Nationale Historische Sites in Canada bezoeken. Heel handig, goedkoper dan wanneer je telkens entree moet betalen en je draagt bij aan het onderhoud van al deze mooie plekken. We attenderen het meisje op de twee toeristen in de camper die achter de onze rijdt en vertellen haar dat zich hierin ook twee senioren bevinden die eveneens een Park Pass willen aanschaffen. Dan kan ze zich al voorbereiden op de volgende transactie. We rijden een stukje door en wachten tot Mart en Marian ook voorzien zijn van de passen en de altijd nuttige informatie over het park.

De wind waait nog steeds stevig en de vergezichten worden steeds mooier. Op een enorm grote zandvlakte staat een kudde Bighorn Sheep. De eerste “wilde dieren” die we tegenkomen. We zetten onze huizen gewoon langs de kant van de weg en al gauw volgen meerdere weggebruikers ons voorbeeld. De camera’s moeten aan de bak. Hierna vervolgen we onze route maar gaan dan al snel weer langs de kant van de weg staan om een kudde “Elk”dames te bewonderen die rustig staan te grazen.

Jasper komt in zicht en nu is het goed op de borden letten. TomTom weet nl. niet waar Whistlers Campground zich bevindt dus we moeten op de ouderwetse manier op de plaats van bestemming zien te komen. We nemen de afslag naar Jasper omdat we willen voorkomen dat we te ver doorrijden. We zetten de campers even op een parkeerplaats om op ons gemak met de kaart in de handen uit zien te vissen hoe nu verder. Dat valt vies tegen want we komen er niet uit. Lei klampt een jongen en een meisje aan en vraagt om hulp. Die wordt geboden. Kaarten worden tevoorschijn gehaald en mobiele telefoons geraadpleegd. Uiteindelijk rijden we met onze campers achter de auto van het tweetal aan. Ze brengen ons persoonlijk naar Whistlers Campground. Niks “zoek het maar uit”, maar “rij maar achter ons aan”. Toppunt van supervriendelijke behulpzaamheid van wildvreemde mensen. Als we de parkeerplaats van de camping opdraaien krijgen we niet eens meer de gelegenheid om hen te bedanken want al zwaaiend naar ons rijden ze weer verder.

Met de reserveringsbevestigingspapieren gaan Lei en Mart naar de receptiebalie om in te checken en komen al vrij snel weer terug met de plattegrond van de camping waarop onze plekken staan aangegeven. 

We rijden naar sectie 52 waar wij op 52F en Mart en Marian op 52G gaan staan. Supermooie plekken met een schitterend zicht op de besneeuwde bergtoppen van de Canadian Rockies. Stroom en water worden aangesloten en dan gaan we lekker met z’n vieren in het zonnetje aan de picknicktafel een (!) welverdiend biertje nuttigen, ons ondertussen realiserend hoe goed we het hebben en hoe mooi het hier is.

Als de zon langzaam verdwijnt wordt het al snel frisser en verkassen we naar binnen. Een mooie dag loopt ten einde.

Zaterdag 07 mei 2022.

We verblijven in de Rockies en dat is heel goed merkbaar. Het is stervenskoud als we door de wekker geattendeerd worden dat het tijd is om op te staan. Eerst maar even de verwarming op vol vermogen laten draaien.

Vandaag rijden we met z’n vieren in één camper naar het centrum van Jasper. We hadden gehoopt dat er al een shuttlebus vanaf de camping naar Jasper zou rijden maar dat is helaas niet het geval.

Als eerste staat een korte rit via een zich omhoog slingerende bergweg naar het Pyramid Lake op het programma. Dat de winter nog niet zo heel lang geleden is vertrokken blijkt wel uit het feit dat zich op verschillende plekken op het meer nog ijs bevindt en her en der ook nog sneeuw op de wandelpaden ligt. We wandelen een stukje over het pad dat parallel loopt aan het, een stukje lager gelegen, Pyramid Lake. Je hoort niks, alleen het ruisende geluid van de wind door de bomen en het zingen van een enkele vogel. De zon begint uitbundig te schijnen en dat levert weer mooie plaatjes op. Op een gegeven ogenblik ligt er nog flink wat bevroren sneeuw op het pad en besluit ik “tot hier en niet verder”. Ik heb geen zin om ter aarde te storten door de gladheid. Lei en Marian lopen nog een stuk door en Mart en ik kuieren op ons gemak terug. Al vrij snel zijn we weer met ons vieren en lopen we terug richting de parkeerplaats waar we de camper hebben gestald. Via de slingerende bergweg gaat het nu omlaag en komen we weer in het centrum van Jasper. We stallen de camper op een grote parkeerplaats die, net als alle andere parkeerplaatsen hier, gratis is. We gaan weer aan de wandel. 

Jasper is een aardig plaatsje met voornamelijk, de altijd in dit soort plaatsen aanwezige, souvenierwinkeltjes die allemaal dezelfde prullaria aan de man/vrouw willen brengen. Heel af en toe is er een winkel die mooie spulletjes verkoopt die gemaakt zijn door locale kunstenaars en dan met name de, zoals wij ze noemen, Indianen.

We drinken een kop koffie, die uiteraard bijgevuld wordt tot het moment dat je aangeeft dat je genoeg hebt gehad (dan komt ook meteen de rekening) en gaan daarna weer verder met onze wandeling door Jasper. 

De rest van de dag/middag doen we het lekker rustig aan, drinken gezamenlijk nog een (!) biertje en bespreken we de dag van morgen.

Dat wordt een pittige, wat betreft afstand en activiteit, want we rijden morgen over de Icefields Parkway van Jasper naar Banff.