Dumbo en the Hero of the Day

Zondag 23 december 2018

Vandaag staat als eerste een bezoek aan Brooklyn Heights op het programma maar alvorens we op pad gaan zet ik nog even een paar filmpjes op het blog. We nemen weer zoals gewoonlijk de F-train en stappen bij Jay Street/Metro Tech over op de C-train tot High Street. Vervolgens is het een klein stukje lopen en dan zijn we in “historic” Brooklyn Heights waar veel straatnamen een Nederlandse tintje hebben (Middaghstreet). We gaan naar de Brooklyn Heights Esplanade en genieten van het fantastische uitzicht op de skyline van Manhattan en zien in de verte Lady Liberty en Ellis Island. We wandelen in de richting van de Brooklyn Bridge en komen via een kleine detour dicht bij de waterkant. Hier is een wandel/fietspad aangelegd en omdat we geen genoeg kunnen krijgen van het uitzicht wandelen we een stuk langs de waterkant. Dan is het toch hoog tijd voor koffie dus terug richting de Brooklyn Bridge, naar de wijk genaamd Dumbo. Down Under the Manhattan Bridge Overpass. Dit is het gebied tussen de Manhattan Bridge en de Brooklyn Bridge. De wijk wordt gedomineerd door de aanwezigheid van de Manhattan Bridge en de vele voormalige industriële gebouwen. Vroeger draaide de economie hier vooral op de vele fabrieken die hier stonden. De fabrieken zijn inmiddels grotendeels omgebouwd tot residentiële en commerciële gebouwen. De eersten die zich gingen vestigen in de voormalige fabrieksgebouwen waren kunstenaars. Ze kregen hier betaalbare ruimte die goed te gebruiken is als atelier. Het oorspronkelijke uiterlijk is zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant van de gebouwen grotendeels bewaard gebleven.

Na de koffie lopen we even door de wijk, schieten uiteraard wat plaatjes en komen dan in Washington Street waar we een superfoto maken van een van de pijlers van de Manhattan Bridge en we exact in de opening van de pijler het Empire State Building “vangen”. Uiteraard worden de Manhattan Bridge en de Brooklyn Bridge op alle mogelijke manieren op de foto gezet. Ze zijn ook heel erg fotogeniek. Uiteindelijk gaan we weer fiks aan de wandel door Brooklyn Heights en houden een koffiepauze in het Heights Café voor, jawel, koffie en een stuk New York Cheese Cake (to share).

We hebben (mobiele) tickets voor de basketballwedstrijd die vanavond om 18.00 uur plaatsvindt in het Barclays Center tussen de Brooklyn Nets en de Phoenix Suns. Het advies is om ruimschoots op tijd aanwezig te zijn vanwege drukte, security enz. Maar wij willen sowieso royaal op tijd daar zijn omdat we door al dat gedeuns deze dagen met de mobiele tickets niet echt gerustgesteld zijn dat we zonder problemen binnen komen. Ik krijg nl. met geen mogelijkheid de mobiele tickets op mijn telefoon.

We nemen de subway richting het stadion dat recht tegenover een winkelcentrum ligt. Het is 16.00 uur dus zijn we ruimschoots op tijd en kunnen we nog even het winkelaanbod bekijken. Dat is niet zo’n geweldig idee aangezien de kwaliteit van de winkels van het niveau waardeloos is. Het is in de twee winkels die we binnengaan een enorme rommel en het aanbod is van een dusdanig niveau dat we het binnen een paar minuten voor gezien houden. Het is ook nog eens belachelijk warm binnen dus we vluchten naar buiten. Dan maar geduldig wachten tot de deuren van het stadion open gaan. We staan vrij vooraan in de rij en na een dik half uur komt er een gast die zegt dat we naar het midden moeten verkassen omdat we daar naar binnen moeten. Maar in het midden staan ondertussen ook al heel veel mensen dus het is eventjes een chaos. Heel eventjes maar. We staan met z’n allen heel geduldig te wachten en om klokslag 17.00 uur gaan de deuren open. Securitycheck! En dan naar de kaartjesscanmensen. Ik vertel tegen het kaartjesscanmeisje dat ik problemen heb wat betreft het mobiele ticket dat ik dus niet mobiel tevoorschijn kan halen. Maar ik heb wel een papieren bevestiging. Dat is mooi, maar die kan ze niet scannen. Ze adviseert om naar het eerste window te gaan en daar om hulp te vragen. Zo gezegd, zo gedaan. Het meisje achter het eerste window is heel behulpzaam en ze vraagt of ik de mail kan laten zien met de bevestiging dat de mobiele tickets te downloaden zijn. Nee, sorry, dat kan ik niet. Maar ik heb wel een papieren bevestiging. Dat is mooi, maar daar staat niet op welk stoelnummer we hebben (wel de sectie en de rij). Ze doet verschrikkelijk haar best maar kan in haar computer niks vinden dat ons verder kan helpen. Ik scroll wat op mijn telefoon, maar dat haalt ook niks uit. Dan, eureka! “I found it!” Zij is helemaal happy, maar wij zijn nog veel happier. Ze klikt wat en dan komen er twee tickets uit de printer. Met een big smile overhandigt ze ze ons en ik op mijn beurt geef haar een paar koffiesnoepjes. Daar is ze verschrikkelijk blij mee. Hoe blij kun je zijn met een paar koffiesnoepjes. We bedanken haar en zij wenst ons een nice game. Dat gaat nu zeker lukken.

Een vriendelijke wegwijsjongeman wijst ons de weg naar de lift die ons naar de tweede verdieping brengt en waar we vervolgens naar sectie 222 gaan. Dat is een fikse wandeling en ondertussen komen we eet- en drinkgelegenheden tegen. We hadden het plan opgevat om iets te drinken en te eten te halen, maar eerlijk is eerlijk, $17 voor een blikje bier van nog geen halve liter vinden we toch een beetje te veel van het goede om maar te zwijgen over de prijs van een hotdog ($12). We zoeken onze plek op. Een volgende vriendelijke wegwijsjongeman adviseert ons de andere “opgang” te nemen want omdat we stoel 5 en 6 hebben hoeven we dan niet de hele rij door te “schravelen”. We moeten naar boven klimmen tot rij 18. Gelukkig hebben we geen hoogtevrees want het is me toch een partij hoog. En steil, heel erg steil. Als we zitten zijn we blij dat we geen eten en drinken hebben want met onze jassen (en ik ook nog met m’n tas) op schoot blijft er weinig plaats over. Een jongen en een meisje hebben plaatsen op rij 16 en zij heeft duidelijk enorm last van hoogtevrees. Hij niet en dus gaat hij gewoon zitten en laat haar een beetje aan haar lot over. Die klojo. We hebben, ondanks dat we zo hoog zitten, een goed zicht op het speelveld en in het midden hangt een kubus die als grote tv dienst doet. Het is meteen al een en al entertainment. Er wordt gedanst door de jeugd, er worden pogingen gedaan om ballen in de basket te krijgen voor prijzen, dan is er nog iets van een high-five-line maar wat daar de bedoeling van is ontgaat ons. En niet alleen dat, want er gebeurt zoveel dat we het niet bij kunnen houden. En er is lawaai, veel lawaai. Voor we het in de gaten hebben is het 18.00 uur, zijn de gladiatoren op het veld en voorgesteld en komen er vier geüniformeerde mannen met vaandels midden op het veld staan. Een bekende (maar niet voor ons) zangeres zingt het volkslied. We gaan staan en proberen niet naar beneden te donderen, want het is hoog, heel hoog en steil, heel steil. Zangeres en geüniformeerde mannen met vaandels gaan af en dan begint het spektakel.

Zodra er een time-out is komen er meteen mensen het veld op en is er allerlei gedoe; reclame, spelletjes, dansjes en lawaai, heel veel lawaai. Na twee keer 12 minuten echte speeltijd zijn we daadwerkelijk drie kwartier verder en is er 15 minuten pauze. Dan is er een kippenvelmoment want de “Hero of the game” komt, vergezeld door twee cheerleaders, het veld op. Sergeant Al Hughes United States Army 1965-1987 wordt aangekondigd en zijn verdiensten en onderscheidingen worden uitgebreid vermeld. Hij wordt bedankt voor al zijn verdiensten en zijn service en hij krijgt een staande ovatie. Zoals gezegd: kippenvel! Daarna volgt er nog wat flauwekul zoals kissing under the mistletoe. Zodra er iemand vol in beeld komt is het de bedoeling dat er gekust wordt. Het is af en toe hilarisch om te zien hoe mensen reageren als ze zichzelf op het grote scherm zien. Er worden nog wat t-shirts het publiek in gegooid en geschoten en dan kan de wedstrijd verder gaan.

Uiteindelijk winnen de Brooklyn Nets met 111 tegen 103 punten is de wedstrijd en al het andere spektakel voorbij en dalen we de hoge, steile trappen af naar beneden. Vier x 12 minuten echte speeltijd hebben geduurd van 18.00 uur tot 20.30 uur.

We besluiten om terug te lopen naar huis. Het is weliswaar een fikse wandeling, maar het is een rechte weg en we zijn blij dat we weer even kunnen bewegen na deze toch wel lange zit.

Maar wat een supergeweldige belevenis was dat. Een leuke wedstrijd die werd gewonnen door de thuisclub en veel, heel veel activiteiten buiten de wedstrijd om. Weer een dag met een gouden randje.