Maandag 29 juli 2013

Vanmorgen schijnt al weer heel vroeg de zon. Dat belooft wat voor vandaag. Ook dit motel wordt gerund door Indiërs. Twee jongens zijn bezig in de ontbijtruimte, een meisje zit achter de balie en in een grote stoel in de lobby zit een oudere Indiër met een grote tulband het hele zaakje in de gaten te houden. Zal wel de godfather zijn. Later zien we hem, samen met waarschijnlijk zijn vrouw, in de kamer schuin tegenover de onze het bed opmaken. Het is duidelijk een familiebedrijf. Een van de twee jongens in de ontbijtruimte heeft in de gaten dat we foreigners zijn, hoe is het mogelijk. Uiteraard weer de bekende vraag en dan volgt er een geanimeerd gesprek. Hij vertelt onder meer dat een aantal weken geleden een enorme hagelbui heel veel schade heeft aangericht aan daken en auto's en dat er hagelstenen zo groot als eieren naar beneden zijn gekomen. Het kan hier dus goed tekeer gaan. Na het ontbijt besluiten we dat we toch via New Mexico terug richting Colorado gaan en dus blijven we op de Interstate 40 west en beginnen we aan de dag van vandaag. We rijden een stukje over de oude Route 66 die zowat parallel loopt aan de I 40 en komen wat vervallen gebouwen tegen. In tegenstelling tot vorig jaar is dit gedeelte van "The Old Mother Road" niet zo bijzonder. Althans dat is het geval tot bij Adrian, een wereldplaats met welgeteld 166 inwoners. Hier is ook Midpoint, het absolute middelpunt van Route 66 en uiteraard is hier een diner. En een bord langs de kant van de weg waar iedereen die hier stopt een foto van maakt. Wij dus ook. In de diner gaan we een kop koffie drinken en maken een praatje met de eigenaar. Hij heeft, samen met zijn vrouw, deze diner vorig jaar overgenomen nadat hij meer dan 25 jaar werkzaam is geweest als ingenieur. Dat was hard werken en weinig vrije tijd. Hij vertelt dat hij de eerste 5 jaar bij zijn werkgever elk jaar 2 weken vakantie had. Na 5 jaar kreeg hij er 1 dag bij en vervolgens elke 2 jaar weer 1 dag extra. Hij kon nooit langer dan 1 week aaneengesloten vakantie nemen en na al die jaren wilde hij wat anders, dus runt hij nu deze diner en bakt hij zelf de taarten. Ook hard werken, maar dan anders. Is ook wel eens goed om zo'n verhaal te horen want dan besef je weer eens hoe goed wij het hebben. We gaan weer on the road en vervolgen Route 66 totdat ineens de weg ophoudt. Zonder van tevoren aan te kondigen staat er plotseling een hek midden op de weg en kunnen we niet verder. Dan maar keren en terug richting Interstate en op naar New Mexico. Als we Texas verlaten en New Mexico binnenrijden zitten we ook weer in een andere tijdzone, nl. Mountain Time en hebben we vandaag één uur extra. Niet verkeerd. We gaan uiteraard weer naar het welcomecenter en verzamelen hier de nodige informatie zodat we een plan de campagne op kunnen zetten voor de komende dagen. Het is weer bloedheet, voor de afwisseling. We vervolgen Route 66 maar het is een verschrikkelijk saaie weg waar niets, maar dan ook niets te zien is. Alleen maar een grote lege vlakte. Daarom rijden we bij Tucumcari weer de Interstate op zodat we flink gas kunnen geven. Hier wordt de omgeving wat heuvelachtiger en ook wat groener en in de verte zien we de San Miguel Mountains. We stoppen even bij Newkirk om de inhoud van de door Kaitlin gevulde box te verorberen en meteen maar een hotel uit te zoeken. We besluiten dat we naar Santa Rosa rijden zodat we vandaag iets eerder dan normaal op de eindbestemming zijn. Het is maandag, dus wasdag. In eerste instantie gaan we naar de Americas Best Value Inn in Santa Rosa en jawel hoor, weer een Indiër. Lei vraagt of hij nog een kamer vrij heeft. "Yes, yes." En of er ook een laundrey is. "Yes, yes." Nou dat is dan fijn. De papieren worden in orde gemaakt, de betaling gedaan en dan vraagt Lei waar de wasmachine staat. De Indiër begrijpt er dus geen jota van en belt zijn zoon. Lei vraagt aan Indiër junior of er een wasmachine is. Nee, die is er niet. Nou, dan willen we de kamer niet en willen we ons geld terug. Maar ja, Indiër senior zegt alleen maar yes, yes en we moeten dan maar wachten tot zoonlief er is om het zaakje recht te breien. Mooi niet! We willen nu alles afhandelen. Junior instrueert senior via de telefoon wat hij allemaal moet doen om de administratie weer in orde te maken en na 10 minuten kunnen we dan eindelijk op zoek naar een ander motel. Keuze nummer 2 is Travelodge en daar aangekomen zegt een mededeling op het raam dat ze vanwege hagelschade gesloten zijn. Meteen herinneren we ons het verhaal van de knul vanmorgen in de ontbijtruimte. Aan de overkant van de weg ligt Motel 6 dus steken we de weg over en gaan daar dan maar eens informeren. Dat ziet er goed uit en dat is het ook. We krijgen kamer 109 en zetten Chevy weer pal voor de deur zodat de bagage meteen vanuit de auto naar binnen kan. Handig toch? Als eerste gaat de was in de machine. Dit keer hoeven we maar 4 kwartjes in de machine te doen en na een half uur kan alles in de droger en ook hier zijn maar 4 kwartjes voor nodig. Ondertussen dat de droger zijn werk doet beginnen we met het reorganiseren van de bagage. Dan hoeven we dat eind deze week niet meer te doen. Uiteindelijk is koffer nummer 1 gevuld en weegt deze 23 kg. Koffer(tje) nummer 2 is vol en weegt 17 kg. Gaat goed. Zoals het er nu naar uitziet komen we niet in de problemen wat betreft de ruimte. Nadat de was uit de droger is gehaald en weer netjes opgevouwen is het langzamerhand tijd geworden om te gaan eten en aangezien er aan de overkant van de weg een restaurant ligt hoeven we niet verder te zoeken. Het is me toch leuk! Een Route 66 diner met Mexicaanse invloeden en dito inrichting. Van jukebox met daarboven een groot schilderij met de afbeelding van Het Laatste Avondmaal, tot Elvis-foto's, zo'n irritant met de linkerpoot zwaaiende Chinese kat, Route 66 prullaria, lp's aan het plafond, sombrero's, Christus aan het kruis, plastic bloemen op tafel en een señora die driftig de vloer aan het dweilen is. We eten een hamburger, want dat hoort zo in een diner. Na het eten nemen we nog een stuk appelpie en een stuk cherriepie to go voor bij de koffie en dan gaan we weer naar de overkant van de weg naar Motel 6 dat eigenlijk Days Inn heet. Alle spullen in de kamer hebben namelijk het logo van Days Inn. Heel erg logisch, maar wat maakt het uit. Het beestje kan maar een naam hebben en het belangrijkste is dat alles prima in orde is.
Trip van vandaag: 186,1 mijl