Dinsdag 30 juli 2013

Het ontbijt vandaag is niet om over naar huis te schrijven, dus doen we dat ook niet. De trage Indiër heeft de stoelen op de tafels gezet in de ontbijtruimte. Duidelijk een hint om je ontbijtspullen in de kamer te nuttigen. En dus vult Lei de de tempexbekers met wat geen koffie genoemd mag worden en brengt die naar de kamer terwijl ik 2 slappe sneetjes brood in de toaster doe. Ik wil daarna ook nog bagels toasten maar een grote groene schimmelplek doet me besluiten om dan nog maar 2 slappe sneetjes brood te toasten. Er ligt welgeteld één bakje creamcheese en that's it! Nou heb ik er toch nog over naar huis geschreven. We checken uit en Lei moet daarvoor de Indiër, die in een luie stoel in de lobby zit te slapen, wakker maken. Om 10.15 uur verlaten we Motel 6 dat eigenlijk Days Inn is. Via de 40 west gaat het naar de 84 noord richting Las Vegas, New Mexico. Het is 81 graden F. Onderweg is het weer; wide open spaces, kilometers lang! Ongelooflijk hoeveel ruimte hier nog is. Een prachtige blauwe lucht met mooie wolken maakt het plaatje compleet. We rijden historic downtown Las Vegas binnen en parkeren Chevy op het, voor deze oude plaatsjes zo typische, centrale pleintje. Het middengedeelte bestaat uit een parkje compleet met muziekkiosk en bankjes en het hele plein wordt omzoomd door oude gebouwen met vooral winkeltjes waar allerlei prullaria wordt verkocht. Er is een oude drogist met een zgn. sodafountain. We wandelen even rond, constateren dat het eigenlijk niet zo heel veel voorstelt en gaan dan in een plaatselijke eetgelegenheid een sandwich eten. Het is de bedoeling een kleinigheid te eten, maar ja, this is America! Klein is hier groot en dus verlaten we de zaak met 2 halve sandwiches in een box. Geen enkel probleem. We pakken de route weer op en volgen de Santa Fé Trail over de 518 noord en de 161 oost weer terug naar de Interstate 25 noord. Het is een mooie weg door de uitlopers van de Rocky Mountains. Een prachtige groene omgeving waar de herten rustig rondlopen en ons nieuwsgierig bekijken als we een foto maken. Er is niemand op de weg, behalve weer die twee toeristen uit Venlo in een Chevy. In een grote wei staat één paard en het lijkt me niet zo gezellig om helemaal alleen in de wei te staan. De 25 noord snijdt weer dwars door enorme grote open vlaktes met helemaal niets. Alleen maar prairie. Langzamerhand begint het vervelend te worden en vinden we dat New Mexico, voor ons in ieder geval, de minst aantrekkelijke staat is. Dat hadden we in het verleden ook al geconstateerd maar nu weten we het zeker. Het is allemaal wat minder schoon en de huizen zijn over het algemeen ook wat minder goed onderhouden. Althans voor zover wij het deze twee dagen hebben kunnen zien. De Mexicaanse erfenis is duidelijk zichtbaar. Tot overmaat van ramp zijn de twee rest areas die we tegenkomen ook nog eens gesloten en dan hebben we het wel gehad met New Mexico. We rijden door naar Colorado en aangekomen in Trinidad, zo'n 11 mijl nadat we de grens zijn gepasseerd, gaan we naar het visitorcenter om weer de nodige informatie te vergaren. Met een grote stapel materiaal nemen we afscheid van de vriendelijke oudere dame die ons allerlei nuttige tips heeft gegeven. Dan zoeken we een onderkomen en vinden in het Trail Ends Motel een goede plek. Het is een superleuk klein motel dat nu eens niet gerund wordt door Indiërs maar door de tweelingbroer van Alexi Lallas (voetbalkenners weten wel wie dat is). Hij is enorm trots op zijn motel en vertelt dat hij vorig jaar de kamers zelf heeft opgeknapt. Eten doen we in de plaatselijke diner even verderop en we zijn weer eens terechtgekomen in het decor van een typische Amerikaanse tv-serie. Moeilijk te beschrijven maar een ding is duidelijk, het eten is prima en de bediening is super! We zijn beland in de laatste staat van deze reis en het is wat natuurschoon betreft een van de mooiste.
Benieuwd naar wat de laatste vier dagen ons nog brengen. Trip van vandaag; 221,9 mijl.