Zondag 28 juli 2013

Vanmorgen is er een bijzonder uitgebreid ontbijt in de Americas Best Value Inn. Voeg daarbij het vriendelijke personeel en de dag is weer goed begonnen. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is 78 graden. Als eerste staat vandaag, na de gebruikelijke ochtendrituelen, een bezoek aan het Buddy Holly-standbeeld op het programma. Lubbock is nl. de geboorteplaats van deze op jonge leeftijd verongelukte zanger. Het is erg rustig op straat en het is geen enkel probleem om een parkeerplekje te vinden. Het lijkt er zelfs op dat we op dit moment de enigen op straat zijn. Als we richting het standbeeld lopen is er warempel nog iemand. Een jonge man heeft zijn fiets aan de kant gelegd en is met zijn telefoon foto's aan het maken van Buddy. Als ik dichterbij kom vraagt hij of ik haast heb. Nee, dus. Of ik dan een foto van hem wil maken bij het standbeeld. Natuurlijk wil ik dat. Voor de zekerheid knip ik er een paar. Hij is helemaal happy en er volgt een geanimeerd gesprek.  Hij vertelt over Buddy Holly en over het huis van de zanger dat aan de overkant van de weg staat. Dit is niet de oorspronkelijke plek, maar omdat de buurt waar het huis stond was veranderd in een ghetto hebben projectontwikkelaars alle huizen daar afgebroken en er nieuwe voor in de plaats gebouwd. Het huis van Buddy Holly is echter bewaard gebleven en vervolgens op deze plek neergezet. Het is een heel aardige man die vertelt dat hij zijn rondjes aan het fietsen is om de extra, mede door Twinkies veroorzaakte, kilo's kwijt te raken. Hij maakt van Lei en mij samen bij het beeld van Buddy een foto, althans hij denkt dat hij een foto maakt want nadat hij weg is en we kijken of de foto ook gelukt is, is er geen opname van ons met Buddy terug te vinden. Kennelijk heeft hij op het verkeerde knopje gedrukt. Maar het was wel een heel gezellig gesprek dus dat maakt alles goed. We kijken nog even rond en gaan dan vervolgens richting het Mackenzie State Park even verderop. Het is een heel groot mooi aangelegd park met o.a. een mooie vijver, een grote speeltuin, een golfterrein, baseballfields en picknickplaatsen. Maar de daadwerkelijke bestemming voor ons is prairiedogtown. Een prairiedog is een eekhoornachtig beestje dat een scherp blaffend geluid maakt. Het is een hele kolonie en heel leuk om naar te kijken. De jongen spelen, rennen en buitelen over elkaar heen. De oudere exemplaren kijken alleen maar om zich heen en nemen af en toe een hap van de aanwezige groene bodembedekkers. Uiteraard worden hier de nodige foto's gemaakt. Het lukt vrij aardig ondanks een scheve lens. Het zoomen doen we nu dus maar zelf door iets verder weg te of iets dichter bij het te fotograferen object te gaan staan. We rijden het park weer uit en zo rond de klok van 11.15 uur gaan we dan echt op weg en wel richting Amarillo. Als we Tony Christie tegenkomen en deze ons vraagt "Is this the way to Amarillo?", kunnen we dat volmondig beamen. Sha-la-la la-la la-la la. We rijden via de 27 noord en het gebied waar we ons nu bevinden noemt men de Panhandle plains. Het is duidelijk zondag want bij elke kerk die we passeren (en dat zijn er heel wat) staan veel geparkeerde auto's. Hier gaat men op zondag nog massaal naar de kerk. Wat ons deze weken ook is opgevallen zijn de speeltoestellen die naast elke kerk staan. Kunnen de kinderen na de mis, waarin ze natuurlijk stil moeten zitten in de kerkbanken, nog even ravotten. We passeren een giga-groot Wal-Mart distributiecentrum waar zeker meer dan 1000 opleggers staan die morgen natuurlijk weer de weg op gaan om de winkels van nieuwe voorraad te voorzien. Onze mond valt open van verbazing bij het zien van dit enorme complex. De kreet "Everything is big in Texas!" hebben we de laatste dagen regelmatig geslaakt. Want big it is. De Dixie Chicks zongen "Wide Open Spaces" en wij zien ze vandaag, links en rechts van ons als we over de highway cruisen. Ontzettend grote open vlaktes. Niet te vangen in een foto en met geen pen te beschrijven. Je moet het gewoon meemaken, ervaren. Bij Tulia tanken we Chevy weer vol bij de enige pomp die hier is. De prijs is pittig; $ 3,60 per gallon (3,79 ltr). We nemen gelijk bij Subways een footlong sandwich mee voor onderweg en rijden weer verder over de Interstate 72 noord. In tegenstelling tot gisteren zien we vandaag geen jaknikkers. Alleen grote stukken farmland en af en toe een ranch. We maken via de hwy 217 oost nog een uitstapje naar het Palo Duro Canyon State Park. Het is een prachtige omgeving die men ook wel de Grand Canyon van Texas noemt. Bij de ingang worden we voor de afwisseling weer eens vriendelijk verwelkomd door een jongeman en mogen we $ 10 betalen. We krijgen van de ranger een plattegrond met de routebeschrijving en allerlei nuttige informatie en mogen het betalingsbewijs aan de binnenkant van de autoruit plakken. Als eerste gaan we naar het visitorcenter waar we de kleine expositie bekijken en dan starten we aan de route door het park. De natuur is hier inderdaad overweldigend mooi en regelmatig stappen we uit de auto om alles in ons op te nemen en met enig kunst- en vliegwerk foto's te maken. We rijden ook door een aantal lagergelegen plekken die regelmatig overstromen, maar waar nu een kleine hoeveelheid water staat. Een klein jongetje houdt de hand van zijn vader stevig vast en staat tot aan zijn bovenbeentjes in het water te trappelen. Waar ook ter wereld, kleine kinderen vinden water altijd leuk. Na verloop van tijd hebben we de route afgelegd en zijn we weer bij de ingang van het park dat nu voor ons de uitgang is. We rijden weer terug via de 217 west naar de Interstate 27, vervolgens via de 335 noord naar de Interstate 40. Deze gegevens zijn o.a. bestemd voor onze volgers die aan de hand van atlassen en google earth onze route volgen. We gaan naar weer een hoogtepunt: de Cadillac Ranch. Hier staan in het grote open veld 10 Cadillacs met de neus naar beneden in de grond in dezelfde hoek zoals de piramides van Cheops. Ze vertegenwoordigen de gouden autojaren van 1949 tot 1963. Veel van de bezoekers hebben spuitbussen verf bij zich en spuiten (meestal) hun naam en de datum op een van de Cadillacs. Gevolg is dat er niet alleen een sterke verflucht hangt, maar dat er ook een enorme troep wordt achtergelaten. Jammer! Wellicht zijn de buitenlandse toeristen de hoofdschuldigen van deze rommel, want over het algemeen ruimt de gemiddelde Amerikaan zijn eigen rommel netjes op. We hebben deze plek al eens eerde bezocht, nl. tijdens onze allereerste reis door de US die we hebben gemaakt. We weten op dit moment niet precies wanneer dat geweest is maar het zal zeker 25 jaar geleden zijn. Thuis maar eens nakijken en de foto's van toen erbij halen.
Ons uiteindelijke eindpunt van vandaag is het Super 8 Motel in Amarillo en nadat we ons hebben geïnstalleerd gaan we naar de even verderop gelegen supermarkt omdat onze voorraad water bijna op is en het fruit helemaal. Als we ons rondje door de super hebben gemaakt gaan we naar de kassa waar weer eens twee aardige jongens een gezellig praatje met ons maken. De ene scant de spullen en de andere doet ze in plastic zakken en plaatst deze vervolgens in de winkelwagen. Als we hebben afgerekend vraagt jongeman nummer twee of we hulp nodig hebben met de spullen naar de auto brengen. We bedanken hem maar zeggen dat dit niet nodig is. Wat een service!!
Eten doen we vervolgens weer bij Olive Garden. En dat is zoals altijd heel erg goed. We moeten wel lachen want nadat we een grote bak sla hebben verorberd, komt het hoofdgerecht en vervolgens weer een bak sla op tafel. Kaitlin ("Hi, I'm Kaitlin and I'll be taking care of you tonight.") vraagt vervolgens of we nog iets nodig hebben. Nee, dank je. Even later, we zijn nog niet halverwege ons hoofdgerecht, komt ze vragen of we nog plek hebben voor een nagerecht. We hebben sowieso besloten om tiramisu te delen na het hoofdgerecht, dus dat vertellen we haar. We hebben nu ons hoofdgerecht voor meer dan de helft verorberd of Kaitlin, die lieverd, komt met de tiramisu aanzetten, en legt gelijk de rekening op tafel. "Whenever you're ready guys!" We vinden het wel amusant, het hoofdgerecht nog niet op, het nagerecht al op tafel en de rekening gepresenteerd. Maar ja, we zijn nu eenmaal in een ander land met andere gewoontes, dus aanpassen en gewoon laten gebeuren. En blijven lachen. Ik krijg met geen mogelijkheid mijn hele hoofdgerecht naar binnen gewerkt en daarom vraag ik Kaitlin of ik een box mag. Dat mag. Even schrikt ze en denkt dat ik de tiramisu in de box wil doen, maar als ik zeg dat ik, wat er nog over is van de Tuscany Garlic Chicken, in de box wil doen is ze opgelucht en begrijpt ze het helemaal. Ze komt met een doosje en ik hoef het niet zelf vanaf m'n bord in de box te doen. Dat doet Kaitlin want zij takes care of us. Met een "here you go honey" zet ze het doosje op tafel en fladdert weer weg. We eten op ons gemak de tiramisu en laten het geld achter op tafel. We wachten nog even op Kaitlin, maar helaas. Ze heeft het zeker druk. Dan maar zonder afscheid nemen weer naar buiten en terug richting motel. Hier aangekomen zetten we de box in de ijskast en is het mooi geweest voor vandaag.
Door al de mooie, leuke, lieve dingen van vandaag is de malheur van gisteren helemaal naar de achtergrond verdwenen. Trip van vandaag: 180 mijl