Bananasplit, zonder banaan

Dinsdag 16 augustus 2016

Clarion hotel biedt zijn gasten geen ontbijt aan, maar geen nood: we hebben yoghurt en fruit en bij de receptie is koffie verkrijgbaar. Dus gaan we niet met een nuchtere maag op pad.
De route van vandaag loopt van DuBois over de 219 noord tot Lantz Corners en vervolgens gaat het verder over de 6 noord (oost), de Grand Army of the Republic Highway. Als eerste bezoeken we de Kinzua Skywalk. Toen in 1882 het Kinzua viaduct werd gebouwd in Pennsylvania, was het het langste en hoogste viaduct ter wereld. In 1900 werd het omgebouwd met behulp van 3.175 ton staal en 895.000 klinknagels om zwaardere treinen te kunnen dragen. In 2003 werden 11 van de 20 torens verwoest door een tornado. Men besloot toen de resterende torens te gebruiken om er een SkyWalk van te maken. De 190 meter lange skywalk biedt via glazen panelen een indrukwekkend uitzicht op de diepe kloof eronder. 
Na deze enerverende ervaring rijden we verder tot Smethport, een leuk plaatsje waar we een wandeling over Mainstreet maken. Er zijn een aantal mooie, goed onderhouden gebouwen die de moeite van het bekijken en fotograferen waard zijn. In een nostalgisch winkeltje kopen we een aandenken en in de plaatselijke coffee- en bakeshop houden we een iced tea & icecream-pauze. Lei kiest de bananasplit en krijgt een coupe met aardbeien-, vanille- en chocolade-ijs. Compleets met aardbeiensaus, chocoladesaus en stukjes ananas over het vanille-ijs. Daar bovenop een toef slagroom en een kers. Maar geen bananen. Ik kies de coupe van het huis met vanille-ijs, smarties, pindakaassaus, slagroom en een kers.
Een oudere dame die bijspringt vanwege de drukte zegt, als ze voorbij ons tafeltje loopt, tegen Lei: "Oooooh, you had the bananasplit!" En dan verbaasd: "And you finished it!!" Of dat iets bijzonders is. Vervolgens roept ze naar de dames van de plaatselijke bejaardensoos die aan een tafel in de naastgelegen ruimte zitten: "He had the bananasplit and he finished it!!" En dan wijzend naar Lei: "That's the guy!"  De bejaardensoos is helemaal flabbergasted. 
We betalen de rekening, zoeken de auto weer op en vervolgen onze weg over de 6 noord/oost die ons afwisselend door nostalgische plaatsjes, door landbouwgebied en door bosrijk heuvelgebied voert. En het is warm, heel warm, met weer die vervelende hoge luchtvochtigheid. 
We besluiten dat vandaag onze eindbestemming Mansfield is. Mede vanwege het feit dat er onderweg op deze route weinig mogelijkheden tot overnachten zijn en als er al iets is dan ziet het er niet al te uitnodigend uit. Mansfield is een wat grotere plaats dus we verwachten dat hier ook meer mogelijkheden zijn. Die zijn er ook en we kiezen in tweede instantie voor de Comfort Inn. De eerste keuze, de Microtel Inn, valt af omdat de kamerprijs, inclusief AAA-korting, nog altijd van het type absurd hoog is. 
Eten doen we vanavond in het restaurant dat aan de overkant van de weg ligt en dat we zonder problemen te voet kunnen bereiken. Vanavond is het Italian-night dus eten we Italiaans en we spoelen dit weg met local beer. Onze waiter is, hoe kan het ook anders hier, heel erg aardig en is absoluut een familielid van Ruben Nicolai.
Na het eten lopen we nog een blokje rond het hotel. Er is duidelijk regen op komst. We zijn net in onze kamer als het begint te regenen. En niet zo'n klein beetje. 
Weer een dag voorbij, nog maar 4 dagen te gaan en dan moeten we helaas weer naar huis. We hebben allebei de laatste weken regelmatig geconstateerd dat we deze manier van tijd doorbrengen zonder problemen maandenlang vol kunnen houden. Ja, ja, dream on!