Twee National Memorials en geen nachos

Maandag 15 augustus 2016

Broer is jarig, 53 al weer.
Als we de gordijnen openen zien we het zonnetje al schijnen. Mooi!
Het ontbijt nuttigen we in de ruimte bij de receptie en omdat we de enigen zijn kunnen we kiezen aan welk van de drie tafeltjes we gaan zitten. 
Achter de receptiebalie is mister Patel, de eigenaar van Indiase afkomst, de twee receptiedames uitleg aan het geven over iets dat duidelijk te maken heeft met administratieve handelingen die verwerkt moeten worden op de computer. De dames staan er bij te kijken met een blik van "het zal wel" en knikken af en toe ten teken dat ze begrijpen wat hij allemaal vertelt. Ik betwijfel het. De twee dames zijn volgens mij zussen want ze lijken qua uiterlijk heel erg veel op elkaar. Alleen is nummer 1 de helft in omvang van nummer 2. Voor de rest zijn ze allebei enorm lelijk en hebben heel lang haar dat ze dragen in een paardenstaart. Nummer 2 heeft tot overmaat van ramp alleen maar twee voortanden boven en ziet voor geen meter. Gisteren bij het inchecken zat ze bijna met haar neus tegen het computerscherm om de gegevens in te voeren en het lezen van de info op het rijbewijs kon ze alleen maar door dit op vijf centimeter afstand van haar ogen te houden. Wellicht is ze te ijdel om toe te geven dat ze slecht ziet en een bril nodig heeft. Nummer 1 gaat naar huis en wenst ons een safe trip. Mister Patel blijft zich bezig houden met de administratie. Nummer 2 vult ondertussen de voorraad ontbijtattributen bij en maakt een verse pot koffie.
Na het ontbijt is het weer bagage inladen en uitchecken. Mister Patel controleert e.e.a., print de rekening uit, wenst ons een safe trip en neemt afscheid met "God bless you". Ik vul onze bekers met koffie for the road en neem afscheid van nummer 2 die op haar beurt zegt: "Bye hon, safe trip!" Ze ziet er niet uit maar is verschrikkelijk aardig. 
We gaan terug naar het Flight 93 National Memorial Monument om Memorial Plaza te bezoeken. Het bezoek dat gisteren letterlijk in het water is gevallen. Na een half uurtje rijden zetten we Dodge op de parkeerplaats en gaan richting de Visitor Shelter waar een Parkranger om 11.00 uur een informatief verhaal houdt over wat zich er die dag in 2001 heeft afgespeeld in het vliegtuig. Daarna gaan we richting de plek waar het vliegtuig is neergestort en waar nu een wand staat met 40 los van elkaar staande wit marmeren platen met op elke plaat de naam van een slachtoffer. Ongelooflijk hoe zo'n eenvoudig monument zo veel indruk kan maken. De vluchtroute is duidelijk zichtbaar gemaakt met aan het einde de impactplek, aangegeven door een grote steen. De plek waar veel onschuldige levens eindigden.
Rondom de crashsite is een groot open veld dat begroeid is met wilde bloemen. Bizar als je je realiseert dat hier onder dit mooie tapijt nog resten kunnen liggen. Deze plek is alleen toegankelijk voor de nabestaanden en niet voor het publiek en dat is maar goed ook. Het is een groot graf waar vreemden niets te zoeken hebben.
Na dit indrukwekkend bezoek verlaten we deze serene plek en gaan weer terug richting Johnstown waar zich 10 mijl ten noordoosten het Johnstown Flood National Memorial bevindt. Hier heeft zich op 31 mei 1889 een drama afgespeeld dat het leven heeft gekost aan meer dan 2200 mensen. De South Fork Dam heeft het toen begeven en dit leidde tot een gigantische vloedgolf met alle gevolgen van dien.
Ook hier wordt op een indrukwekkende wijze stilgestaan en verslag gedaan van deze ramp. We bekijken de expositie in het museum en in het theater de film die speciaal is gemaakt. Daarna lopen we buiten nog even rond en besluiten dan om de auto op te zoeken en onze route noordwaarts te vervolgen.
Dat doen we via de 219 noord, een route die ons is geadviseerd door de aardige meneer van het Pennsylvania Welcome Center. We rijden door authentieke plaatsjes, door farmland, door heuvelachtig bosgebied. Een prachtige route. Met name de plaatsjes die we passeren via Mainstreet zorgen voor een nostalgische rit. Onderweg maken we twee keer een tussenstop bij een covered bridge die we via een kleine omweg bereiken. Fotomoment, fotomoment! Lang leve de zelfontspanner. 
We zien onderweg plaatsnamen voorbijkomen als Germantown, Helvetia, Hepburnia. 
Onze stop rond de klok van zes uur is het Clarion Hotel in DuBois. De uitgeknipte coupon wordt ingeleverd en we krijgen de sleutel van kamer 108. Er is een restaurant "on site" dus we hoeven de deur niet meer uit om te gaan eten. Het restaurant heeft de toepasselijke naam "Travelling suitcases" en er is niet één gast. De waitress schrikt gewoon als we binnenkomen. Of we willen eten? Ja, dat doe je toch meestal in een restaurant. We mogen zelf bepalen waar we gaan zitten en krijgen dan het menu. Een geplastificeerd A4-tje met de keuze uit drie salades, drie voorgerechten en drie hoofdgerechten. Wat we willen drinken? Voor mij iced tea, unsweetened. Sorry, we do'nt have iced tea. (Staat wel op de kaart.) Dan maar water. 
Lei wil graag een biertje. We do'nt serve beer. Dan maar water.
Als voorgerecht willen we graag nachos with cheese. Sorry, we're out of nacho-cheese. Dan maar geen voorgerecht.
Ik bestel de Pub-burger. What do you want on it? Hoezo wat ik er op wil? Ik zeg maar kaas. Weet ik veel. Normaal gesproken krijg je een aangeklede burger. 
Lei bestelt de Chicken-sandwich. What do you want on it? ...........
Wat een anti-climax. 
De burger met plak kaas ligt tussen een heel dik, vrij droog broodje en datzelfde geldt voor de kip. De frietjes zijn in ieder geval lekker.
Of we nog water willen? No thank you. Hup, daar ligt de rekening op tafel. Die kunnen we bij de receptie betalen maar zij wil dit ook wel voor ons doen. No thank you, dat doen we zelf wel.
We geven het bonnetje af bij de receptie en nemen koffie mee naar de kamer.
Alles bij elkaar is het, ondanks het ontbreken van nachos, weer een topdag geweest.