Bandenspanning meten? Kom maar op!

Dinsdag 04 augustus 2015.
De Union Pacific heeft de afgelopen nacht herhaalde malen van zich laten horen. 
Er is al vroeg bedrijvigheid op de campground. De mailman komt post halen en bezorgen. Hij heeft een sleutel van de kast die bij ons op de hoek staat en waar een tiental brievenbussen in gehuisvest is. Klaarblijkelijk wonen er hier dus tien huishoudens permanent. De jonge biker gaat zich douchen en buurman naast ons heeft zijn twee honden al uitgelaten. De eerste gasten van royaal in de 70 vertrekken al in hun pick-up met daarachter een zeker 15 meter lange trailer. Hier kun je dus maanden en maanden mee rondtrekken. Pure luxe! De seniorenwandelclub komt voorbij en doet dit nog een aantal keren. Schuin achter ons een bejaarde die, staande op een uitschuifbare trap, de voorruit van zijn mobil home van het formaat Munckhofreizenbus schoon aan het maken is. Ook dit is pure luxe! Niet het schoonmaken van de voorruit maar het rondreizen in een mobil home van het formaat Munckhofreizenbus. Meestal hangt er achter dit type een grote auto en soms een boot.
Een oudere vrouw in een golfkarretje met, zoals ik het kan inschatten, haar kleindochter toert rond en stopt bij de grote zilveren afvalbakken om de volle zaken te verwijderen en de bakken van nieuwe plastic zakken te voorzien. Een oudere man in een kleine vrachtwagen haalt vervolgens de volle afvalzakken op. Het zouden wel eens Bernie en Sharon kunnen zijn.
Het is 11.00 uur, tijd om op weg te gaan richting Missoula. Het alarmlampje van de bandenspanning brandt nog steeds. Later constateren we dat de koelkast niet meer overschakelt op het gas. Zal wel door de trillingen komen.
We stoppen onderweg bij een Travel Plaza. Dat is een héél groot tankstation met een héél grote winkel erbij en een héél grote ruimte met douches en wasmachines. Alles afgestemd op de professional drivers die hier massaal aanwezig zijn en hun grote blinkende vrachtwagens even langs de kant hebben gezet om een hapje te eten, te douchen, een wasje te draaien of gewoon even de benen te strekken.
We kijken uit naar het bordje "air" en we vinden het naast het bordje "water". Er staat een kleine pick-up met boven op de laadbak een zelfgebouwde slaapcabine. Een man is met de waterslang in de weer om de watertank te vullen. Omdat hij er uitziet alsof hij verstand heeft van bandenspanning informeert Lei of hij weet hoe we deze kunnen controleren als er geen meter aan de luchtslang zit. Want dat is ook hier, net zoals op de andere plaatsen waar we zijn gestopt om lucht aan te schaffen, het geval; wel een slang maar geen meter. We hebben geluk! Hij heeft een bandenspanningsmeter en wil wel even kijken welke van de vier banden te weinig lucht heeft. Is dit aardig? Ja dit is aardig! Na wat heen en weer meten blijkt het rechter voorwiel de boosdoener te zijn. 
De aardige meneer van Italiaanse afkomst controleert stuk voor stuk de banden (zelfs het reservewiel ontkomt niet aan zijn aandacht) en zorgt dat ze genoeg, maar niet teveel, spanning krijgen. Alarmlampje brandt niet meer!
Ondertussen is zijn vrouw van Spaanse komaf erbij gekomen en maakt een praatje.
Het tweetal is al 12 jaar aan het rondreizen met hun pick-up die ze hebben aangeschaft in Australië, het startpunt 12 jaar geleden van hun reis. Ze zijn nu onderweg naar Alaska. Wat een bofkonten! Alleen maar reizen, reizen, reizen.........
We zijn superblij met de hulp die deze mensen ons hebben geboden en bedanken hen hier dan ook duizendmaal voor. Zij wensen ons en wij wensen hen een great trip toe en dan gaan onze wegen uit elkaar. Zij gaan naar Alaska en wij gaan naar de winkel om een mechanische bandenspanningsmeter aan te schaffen. We vinden er een voor $10 en ook nog een leuke pet voor Lei met de tekst: "Retired, and living happily ever after".
Meteen maar even checken of de mechanische bandenspanningsmeter ook daadwerkelijk doet wat hij moet doen, want als dat niet het geval is kunnen we meteen reclameren. Maar reclameren hoeft niet wat de meter werkt! Wat kan een mens blij worden van een mechanische bandenspanningsmeter.
We hebben wel in de gaten dat we de geplande dagindeling voor vandaag overboord kunnen gooien.
En dus gaan we naar de Southgate Mall in Missoula om bij Red Robin te lunchen en vervolgens te gaan shoppen voor de nieuwe cd van the Mavericks. Uren later komen we naar buiten met tassen vol maar zonder cd.
Op naar de camping! Onze eerste keuze is Jim & Mary's RV Park, maar daar hebben ze geen vrije plekken meer. Aan de overkant van de highway ligt Yogi Bear's Jellystone Park en daar heeft men nog een plaatsje voor ons.
We staan aan de rand van de campground en dit keer hebben we geen directe buren.
Eten doen we vandaag voor de afwisseling en omdat het kan buiten. Totdat er een dikke bij besluit mee te willen eten en dan hou ik het voor gezien. Ik hou niet van bijen die mee willen eten.
Even later arriveert er een grote pick-up met een hoogbejaarde vrouw achter het stuur en achter de pick-up hangt een ruim 10 meter lange trailer die aan alle kanten out kan sliden. Behendig navigeert mevrouw het huis op de plek en de hoogbejaarde echtgenoot koppelt af en zet de uitschuifbare poten op blokken en zorgt dat alles waterpas komt te staan. De pick-up komt dwars voor de trailer te staan. Niks hoogbejaard en achter de geraniums gaan zitten maar hoogbejaard en in supergrote pick-up met dito trailer door het land toeren. Keeps you young!
De belofte is dat we over wifi beschikken op onze plek en inderdaad, dat is zo. Alleen is de kwaliteit zo abominabel slecht dat er van publicatie niks terecht komt vandaag.
Dan maar een blikje Miller High Life opentrekken. Het is tenslotte Millertime!
Om 23.00 uur regent het na lange tijd weer eens.