Dinsdag 23 juli 2013
23 juli 2013 - Tyler, Texas, Verenigde Staten
Vandaag is Bianca jarig! 29 alweer, wat vliegt de tijd. Straks even bellen om haar te feliciteren. Maar eerst weer de ochtendrituelen afhandelen en vervolgens ontbijten in de ruimte naast de office. Omdat we voor Amerikaanse begrippen vrij laat zijn (08.30 uur) moeten we het doen met bagels en cornflakes. We hebben tot 09.00 uur de tijd. We zijn de enige blanken in de ontbijtruimte en sowieso hebben we de laatste dagen vrij weinig blanken gezien. Louisiana is duidelijk het domein van de gekleurde medemens. We hebben maar een heel klein gedeelte van deze staat gezien, maar wat ons is opgevallen is het feit dat de mensen wel aardig zijn, maar niet zo aardig als we gedurende de eerste twee weken van onze trip hebben meegemaakt. Vooral het personeel in de shoppingmall stond erbij met een gezicht van "ik heb hier totaal geen zin in". Duidelijk een kwestie van heel weinig arbeidsvreugde. Maar wij laten onze vakantiestemming hierdoor niet bederven. Het is uiteindelijk hun probleem en niet het onze. Op tv is het gesprek van de dag, hoe kan het ook anders, de geboorte van de royal baby van Will en Kate. It's a boy! Ze zijn hier helemaal hysterisch en elke zender schenkt hier aandacht aan.
We verlaten de Days Inn zo rond de klok van 10.15 uur en gaan op weg. Een half uurtje later verlaten we de staat Louisiana en zijn we in Texas, de volgende staat van deze USA-trip. Als eerste bezoeken we weer het visitorcenter waar we weer uitermate hartelijk welkom worden geheten door de dame achter de balie. Ze geeft ons allerlei folders en uiteraard een wegenkaart van de staat. En aangezien Texas een enorm grote staat is is de kaart ook groot. De slogan "everything is big in Texas" is in ieder geval al van toepassing op de routekaart. We verzamelen nog wat meer informatie en met twee volle draagtassen gaan we naar buiten. Zoals gewoonlijk is ook hier een goot park aangelegd met picknickmogelijkheden en dus halen we onze cooler uit de auto en installeren ons aan de picknicktafel. We selecteren een aantal bestemmingen die we vandaag willen gaan bekijken en eten coleslaw en mustard potatoe salad, uiteraard allebei homemade. Daarna bellen we even met de jarige om haar te feliciteren. Altijd fijn om even kontakt met het thuisfront te hebben.
Om 13.15 uur gaan we dan op weg en rijden over de Interstate 20 tot Marshall waar we de highway 59 zuid nemen die ons naar Carthage brengt. We parkeren Chevy op het pleintje in het historische centrum en wandelen even rond. Het is zo'n typisch stadje met, zoals ze het hier noemen, antique-shops. Wij noemen het winkels met oude spullen die de naam antiek dus echt niet mogen dragen. Hier zijn ze er echter dol op. Er zit een mevrouw op een bankje in de schaduw voor een winkel en ze vraagt ons waarom we in hemelsnaam op dit moment, op het heetst van de dag, hier rondlopen. Ze zegt het niet maar ze verklaart ons duidelijk (in gedachten) voor gek. We vertellen dat we gewoon zoveel mogelijk willen zien en meemaken en dat we daardoor, zoals nu weer blijkt, dus ook in contact komen met de locals. Ze ziet er niet uit maar is heel erg aardig en ze wil weten waar we vandaan komen, of het bij ons ook zo heet is en meer van dat. Als we haar vertellen dat het bij ons normaal gesproken niet zo heel erg heet is vraagt ze of we haar willen adopteren zodat ze met ons mee kan naar huis. Ze is de zomer en de hitte hier meer dan zat. Ze adviseert ons om het museum even verderop te gaan bezoeken en een jongeman in overall die zojuist uit een pick-up truck stapt roept enthousiast "Yeah that's a nice place! That's where my mom works!". We kletsen nog even en gaan dan weer verder met onze wandeling. Bij de Texas Tearoom drinken we een beker iced tea en eten een stuk chocoladetaart. De jongeman, met een hoog Barry Stevens-gehalte (maar dan gekleurd), wil weten waar we vandaan komen. Als we het hem vertellen heeft hij totaal geen idee waar het is maar hij wil er wel heel graag naar toe want het lijkt hem a great place. Wat een sies! De moeder van de eigenaresse houdt ook wel van een praatje en komt even aan het tafeltje naast het onze zitten. Ze vraagt of we in het gastenboek willen schrijven want ze vindt het leuk als er mensen from other countries de tearoom bezoeken. Doen we dus. Het is ondertussen weer tijd om op te stappen, dus nemen we afscheid en gaan weer verder.
We rijden via de 79 zuid naar Henderson, waar in 1930 olie is gevonden, en ook hier houden we een kleine pauze en wandelen we door, zoals men het noemt, historic downtown. Verder is er niemand op straat. Bij een plaatselijke koffiezaak schaffen we een grote beker coffee-to-go aan en dan beginnen we aan het laatste stuk van deze dag dat ons via de 64 west naar Tyler brengt.
We houden halt bij de Americas Best Value Inn en dat blijkt een goede keuze. Mooie grote schone kamer, met ijskast, strijkijzer, strijkplank, magnetron, koffiezetapparaat, föhn, m.a.w. alles wat we nodig hebben is aanwezig. En alle lampen werken. We eten bij Legends Grill and Bar aan de overkant van de weg en daar eet ik mijn eerste hamburger van deze trip. Omdat we te voet zijn komt er ook een pitcher Texas bier op tafel. Heerlijk! Het is een typische gelegenheid waar truckers aan de bar hun biertje drinken, een dame een boek zit te lezen aan de bar en wij in de booth onze hamburger verorberen. Wie dat wil kan gebruikmaken van het poolbiljart dat midden in de zaak staat.
Einde van weer een dag met een gouden randje. Trip van vandaag 126,5 mijl.
We verlaten de Days Inn zo rond de klok van 10.15 uur en gaan op weg. Een half uurtje later verlaten we de staat Louisiana en zijn we in Texas, de volgende staat van deze USA-trip. Als eerste bezoeken we weer het visitorcenter waar we weer uitermate hartelijk welkom worden geheten door de dame achter de balie. Ze geeft ons allerlei folders en uiteraard een wegenkaart van de staat. En aangezien Texas een enorm grote staat is is de kaart ook groot. De slogan "everything is big in Texas" is in ieder geval al van toepassing op de routekaart. We verzamelen nog wat meer informatie en met twee volle draagtassen gaan we naar buiten. Zoals gewoonlijk is ook hier een goot park aangelegd met picknickmogelijkheden en dus halen we onze cooler uit de auto en installeren ons aan de picknicktafel. We selecteren een aantal bestemmingen die we vandaag willen gaan bekijken en eten coleslaw en mustard potatoe salad, uiteraard allebei homemade. Daarna bellen we even met de jarige om haar te feliciteren. Altijd fijn om even kontakt met het thuisfront te hebben.
Om 13.15 uur gaan we dan op weg en rijden over de Interstate 20 tot Marshall waar we de highway 59 zuid nemen die ons naar Carthage brengt. We parkeren Chevy op het pleintje in het historische centrum en wandelen even rond. Het is zo'n typisch stadje met, zoals ze het hier noemen, antique-shops. Wij noemen het winkels met oude spullen die de naam antiek dus echt niet mogen dragen. Hier zijn ze er echter dol op. Er zit een mevrouw op een bankje in de schaduw voor een winkel en ze vraagt ons waarom we in hemelsnaam op dit moment, op het heetst van de dag, hier rondlopen. Ze zegt het niet maar ze verklaart ons duidelijk (in gedachten) voor gek. We vertellen dat we gewoon zoveel mogelijk willen zien en meemaken en dat we daardoor, zoals nu weer blijkt, dus ook in contact komen met de locals. Ze ziet er niet uit maar is heel erg aardig en ze wil weten waar we vandaan komen, of het bij ons ook zo heet is en meer van dat. Als we haar vertellen dat het bij ons normaal gesproken niet zo heel erg heet is vraagt ze of we haar willen adopteren zodat ze met ons mee kan naar huis. Ze is de zomer en de hitte hier meer dan zat. Ze adviseert ons om het museum even verderop te gaan bezoeken en een jongeman in overall die zojuist uit een pick-up truck stapt roept enthousiast "Yeah that's a nice place! That's where my mom works!". We kletsen nog even en gaan dan weer verder met onze wandeling. Bij de Texas Tearoom drinken we een beker iced tea en eten een stuk chocoladetaart. De jongeman, met een hoog Barry Stevens-gehalte (maar dan gekleurd), wil weten waar we vandaan komen. Als we het hem vertellen heeft hij totaal geen idee waar het is maar hij wil er wel heel graag naar toe want het lijkt hem a great place. Wat een sies! De moeder van de eigenaresse houdt ook wel van een praatje en komt even aan het tafeltje naast het onze zitten. Ze vraagt of we in het gastenboek willen schrijven want ze vindt het leuk als er mensen from other countries de tearoom bezoeken. Doen we dus. Het is ondertussen weer tijd om op te stappen, dus nemen we afscheid en gaan weer verder.
We rijden via de 79 zuid naar Henderson, waar in 1930 olie is gevonden, en ook hier houden we een kleine pauze en wandelen we door, zoals men het noemt, historic downtown. Verder is er niemand op straat. Bij een plaatselijke koffiezaak schaffen we een grote beker coffee-to-go aan en dan beginnen we aan het laatste stuk van deze dag dat ons via de 64 west naar Tyler brengt.
We houden halt bij de Americas Best Value Inn en dat blijkt een goede keuze. Mooie grote schone kamer, met ijskast, strijkijzer, strijkplank, magnetron, koffiezetapparaat, föhn, m.a.w. alles wat we nodig hebben is aanwezig. En alle lampen werken. We eten bij Legends Grill and Bar aan de overkant van de weg en daar eet ik mijn eerste hamburger van deze trip. Omdat we te voet zijn komt er ook een pitcher Texas bier op tafel. Heerlijk! Het is een typische gelegenheid waar truckers aan de bar hun biertje drinken, een dame een boek zit te lezen aan de bar en wij in de booth onze hamburger verorberen. Wie dat wil kan gebruikmaken van het poolbiljart dat midden in de zaak staat.
Einde van weer een dag met een gouden randje. Trip van vandaag 126,5 mijl.
In Texas is alles groot, maar vooral het ego van de Texanen zelf. Dat irriteert sommige Amerikanen mateloos, zoals de conducteur van onze trein vorig jaar. Toen we bij El Paso de grens overstaken naar New Mexico, jubelde hij over de luidsprekers: "...when we cross the river, ladies and gentlemen, we will be entering the state of New Mexico, but most important of all: we will be leaving the state of Texas... Hallelujah!!!" Overal in de trein klonk applaus.
Volgens de Texanen ben je altijd ofwel in Texas, of in Taft. Dat laatste staat dan voor 'This ain't fuckin Texas'... Hopelijk zijn jullie morgen net zo enthousiast over de Texanen als over de meeste andere Amerikanen, maar voor de zekerheid zou ik het bovenstaande de eerste dagen maar niet verder vertellen.