Maandag 22 juli 2013
22 juli 2013 - Shreveport, Louisiana, Verenigde Staten
Wat een vreemde gewaarwording als ik vanmorgen om 06.45 uur naar buiten kijk; het is bewolkt! Geen zon te zien. De presentatoren van NBC Today zijn helemaal hieper want jawel, Kate "is in labour!!!" Er komen allerlei ervaringsdeskundigen voorbij die elk hun eigen diepzinnig verhaal vertellen. De weersverwachting ziet er niet echt vervelend uit. De temperatuur zal weer oplopen tot rond de 96 graden en de luchtvochtigheid is weer hoog. In het westen van de States woeden nog steeds enorme bosbranden en veel mensen hebben hun huis verloren in de vlammen. Dramatisch. Omdat de ontbijtruimte niet al te groot is gaat Lei koffie, toast en cereal halen en ontbijten we in de kamer. Schuin tegenover onze kamer ligt Corner Coffeehouse en er staat constant een rij auto's voor de "window". Niet moeilijk doen en gewoon vanuit je auto je bestelling doorgeven, afrekenen, in ontvangst nemen en wegrijden.
Zo meteen steken we even de weg over en gaan naar Walmart om fruit, water en blikjes bier te gaan kopen. En gelspray, want ik heb al een hele fles versprayed. Ik föhn me 's morgens wezenloos om mijn coiffure er -in mijn ogen althans- enigszins toonbaar uit te laten zien. Dat lukt me vrij aardig maar een half uurtje rijden in de auto met de ramen open zorgt ervoor dat mijn kapsel er totaal verwaaid uitziet en na een hele dag hitte, luchtvochtigheid en meer van dat is het meer een coupe verwaaide pannenkoek. Maar niemand schijnt het op te merken, alleen, zoals gewoonlijk, ikzelf.
Ondanks dat we niet al te veel op ons boodschappenlijstje hebben staan blijven we toch weer twee uur ronddolen in dit shopperswalhalla. Daarna nog even de tank volgooien en dan gaan we om 12.00 uur weer op weg. Lei is vandaag de driver. We rijden de Interstate 20 west op en vrij snel zien we dat er veel bedrijvigheid is op de middenberm. Zwaailichten attenderen de automobilisten erop om vaart te verminderen. Als we dichterbij komen zien we dat men met heel groot materieel bomen, althans wat er van de bomen over is nadat er een tornado overheen is geraasd in april jl., aan het rooien is. Ook hier is weer te zien hoe verwoestend zo'n tornado kan zijn. We nemen de afslag 15 noord/west richting Farmerville. Het is erg rustig op de weg en we passeren een aantal mooie stulpjes waar wellicht beroemdheden in wonen, of misschien wel filmsterren of countryzangers. Dream on! We rijden door een aantal slaperige stadjes en het valt ons op dat er geen mens op straat te zien is. Te warm. Iedereen blijft binnen achter de airco. Bij Farmerville gaat het verder via de 2 west die we volgen tot Homer. We hebben in het verleden ook al een plaats genaamd Homer bezocht, maar dat was Homer, Alaska. Bij Homer verlaten we de 2 west en gaan dan via de 79 zuid/west weer richting de Interstate 20 omdat we het plan hebben opgevat de Barksdale Airforce Base te gaan bezoeken. Tomtom brengt ons hier zonder problemen naar toe. Alleen nemen we de verkeerde ingang en staan we opeens oog in oog met een zwaar bewapende militair in camouflage-outfit (of is het gewoon het zomertenue?). Wij vertellen hem dat we het museum willen bezoeken en hij vertelt ons vriendelijk hoe we dan moeten rijden. Lei moet zijn rijbewijs afgeven, dan mogen we om zijn wachthuisje rijden en voordat we weer de weg opgaan krijgt Lei zijn rijbewijs weer terug. Met een smile van oor tot oor wenst hij ons een safe trip. Een en al vriendelijkheid. We rijden zoals hij het ons verteld heeft en komen dan toch bij de juiste poort. Daar staat weer een controlepost en ook deze zwaar bewapende militair vraagt wat we komen doen. Wij willen dus graag het museum bezoeken. Dat mag maar dan moeten we onze rijbewijzen afgeven en dan mogen we de auto parkeren op de daarvoor bestemde plaats. We mogen wel foto's maken, maar alleen van de geëxposeerde vliegtuigen, NIET van al het bewegende gedoe dat hier op de Airforce Base te zien (en vooral te horen) is. Als we Chevy op de plek hebben gezet komt een andere militair onze kant op rennen en gebaart dat Lei, die hem tegemoet wil gaan, in de auto moet blijven zitten. Hij, de militair, wordt geen wijs uit wat er op ons rijbewijs staat en dus moeten we onze paspoorten afgeven. Geen probleem, doen we met plezier. Wij hebben tenslotte niks te verbergen en veiligheid gaat voor alles. Hij vertelt ons dat, als we straks weer weggaan, we onze papieren weer terug zullen krijgen. We bekijken eerst wat er zoals in het museum te zien is. Een kleine expositie over de ontstaansgeschiedenis van de Airforce Base en over zijn naamgever. Verder wat attributen zoals onderscheidingen en verschillende uniformen, maar ook informatie over wat er zich hier heeft afgespeelt op die beruchte 11e september. Van hieruit is nl. de uit Washington vertrokken Airforce One met de vice-president en zijn aanhang geland en heeft George Bush destijds de eerste persconferentie gehouden om de natie toe te spreken. We gaan vervolgens naar buiten om in de verzengende hitte de tentoongestelde oude vliegtuigen te gaan aanschouwen. Er zijn mooie exemplaren bij en over het hele terrein galmt toepasselijke muziek uit de jaren 40 en 50. We zijn weer eens de enige toeristen die het in hun hoofd halen om buiten rond te lopen. Zo rond de klok van vier uur houden we het voor gezien, gaan Chevy opzoeken en kijken op de kaart en in ons couponboekje op welk motel vandaag de keuze zal vallen. Tomtom wordt geprogrammeerd en we rijden naar de poort waar we onze paspoorten en rijbewijzen weer terugkrijgen van de militair die ze bij aankomst heeft ingenomen. Hij wenst ons nog een fijne dag, safe trip en wij bedanken hem en gaan op weg naar de Days Inn in Shreveport.
Het is een van de mindere onderkomens tot nu toe. Luidruchtige airco, erg gedateerd meubilair waarvan een van de stoelen duidelijk gebruikt is door een zwaarlijvig persoon aangezien de zitting helemaal ingezakt is. Als Lei een handdoek van het rek pakt valt het hele rek naar beneden. De twee schemerlampen boven de bedden weigeren dienst en na controle blijkt dat er geen gloeilampen in zitten. De binnenkant van de douchedeur heeft een gat en het water in de wc blijft na het doorspoelen gewoon lopen. We kunnen wel doorgaan met opsommen, maar ach, waarom muggenziften? Het is vakantie!
Eten doen we vandaag op z'n Creools: gumbo met witte rijst en als toetje homemade apple-pie en homemade peach-pie. Voeg daarbij een geweldig vriendelijke bediening en dan kan de dag niet meer stuk. Een dag met een verrassende wending en een totaal van 131,3 mijl op de teller.
Zo meteen steken we even de weg over en gaan naar Walmart om fruit, water en blikjes bier te gaan kopen. En gelspray, want ik heb al een hele fles versprayed. Ik föhn me 's morgens wezenloos om mijn coiffure er -in mijn ogen althans- enigszins toonbaar uit te laten zien. Dat lukt me vrij aardig maar een half uurtje rijden in de auto met de ramen open zorgt ervoor dat mijn kapsel er totaal verwaaid uitziet en na een hele dag hitte, luchtvochtigheid en meer van dat is het meer een coupe verwaaide pannenkoek. Maar niemand schijnt het op te merken, alleen, zoals gewoonlijk, ikzelf.
Ondanks dat we niet al te veel op ons boodschappenlijstje hebben staan blijven we toch weer twee uur ronddolen in dit shopperswalhalla. Daarna nog even de tank volgooien en dan gaan we om 12.00 uur weer op weg. Lei is vandaag de driver. We rijden de Interstate 20 west op en vrij snel zien we dat er veel bedrijvigheid is op de middenberm. Zwaailichten attenderen de automobilisten erop om vaart te verminderen. Als we dichterbij komen zien we dat men met heel groot materieel bomen, althans wat er van de bomen over is nadat er een tornado overheen is geraasd in april jl., aan het rooien is. Ook hier is weer te zien hoe verwoestend zo'n tornado kan zijn. We nemen de afslag 15 noord/west richting Farmerville. Het is erg rustig op de weg en we passeren een aantal mooie stulpjes waar wellicht beroemdheden in wonen, of misschien wel filmsterren of countryzangers. Dream on! We rijden door een aantal slaperige stadjes en het valt ons op dat er geen mens op straat te zien is. Te warm. Iedereen blijft binnen achter de airco. Bij Farmerville gaat het verder via de 2 west die we volgen tot Homer. We hebben in het verleden ook al een plaats genaamd Homer bezocht, maar dat was Homer, Alaska. Bij Homer verlaten we de 2 west en gaan dan via de 79 zuid/west weer richting de Interstate 20 omdat we het plan hebben opgevat de Barksdale Airforce Base te gaan bezoeken. Tomtom brengt ons hier zonder problemen naar toe. Alleen nemen we de verkeerde ingang en staan we opeens oog in oog met een zwaar bewapende militair in camouflage-outfit (of is het gewoon het zomertenue?). Wij vertellen hem dat we het museum willen bezoeken en hij vertelt ons vriendelijk hoe we dan moeten rijden. Lei moet zijn rijbewijs afgeven, dan mogen we om zijn wachthuisje rijden en voordat we weer de weg opgaan krijgt Lei zijn rijbewijs weer terug. Met een smile van oor tot oor wenst hij ons een safe trip. Een en al vriendelijkheid. We rijden zoals hij het ons verteld heeft en komen dan toch bij de juiste poort. Daar staat weer een controlepost en ook deze zwaar bewapende militair vraagt wat we komen doen. Wij willen dus graag het museum bezoeken. Dat mag maar dan moeten we onze rijbewijzen afgeven en dan mogen we de auto parkeren op de daarvoor bestemde plaats. We mogen wel foto's maken, maar alleen van de geëxposeerde vliegtuigen, NIET van al het bewegende gedoe dat hier op de Airforce Base te zien (en vooral te horen) is. Als we Chevy op de plek hebben gezet komt een andere militair onze kant op rennen en gebaart dat Lei, die hem tegemoet wil gaan, in de auto moet blijven zitten. Hij, de militair, wordt geen wijs uit wat er op ons rijbewijs staat en dus moeten we onze paspoorten afgeven. Geen probleem, doen we met plezier. Wij hebben tenslotte niks te verbergen en veiligheid gaat voor alles. Hij vertelt ons dat, als we straks weer weggaan, we onze papieren weer terug zullen krijgen. We bekijken eerst wat er zoals in het museum te zien is. Een kleine expositie over de ontstaansgeschiedenis van de Airforce Base en over zijn naamgever. Verder wat attributen zoals onderscheidingen en verschillende uniformen, maar ook informatie over wat er zich hier heeft afgespeelt op die beruchte 11e september. Van hieruit is nl. de uit Washington vertrokken Airforce One met de vice-president en zijn aanhang geland en heeft George Bush destijds de eerste persconferentie gehouden om de natie toe te spreken. We gaan vervolgens naar buiten om in de verzengende hitte de tentoongestelde oude vliegtuigen te gaan aanschouwen. Er zijn mooie exemplaren bij en over het hele terrein galmt toepasselijke muziek uit de jaren 40 en 50. We zijn weer eens de enige toeristen die het in hun hoofd halen om buiten rond te lopen. Zo rond de klok van vier uur houden we het voor gezien, gaan Chevy opzoeken en kijken op de kaart en in ons couponboekje op welk motel vandaag de keuze zal vallen. Tomtom wordt geprogrammeerd en we rijden naar de poort waar we onze paspoorten en rijbewijzen weer terugkrijgen van de militair die ze bij aankomst heeft ingenomen. Hij wenst ons nog een fijne dag, safe trip en wij bedanken hem en gaan op weg naar de Days Inn in Shreveport.
Het is een van de mindere onderkomens tot nu toe. Luidruchtige airco, erg gedateerd meubilair waarvan een van de stoelen duidelijk gebruikt is door een zwaarlijvig persoon aangezien de zitting helemaal ingezakt is. Als Lei een handdoek van het rek pakt valt het hele rek naar beneden. De twee schemerlampen boven de bedden weigeren dienst en na controle blijkt dat er geen gloeilampen in zitten. De binnenkant van de douchedeur heeft een gat en het water in de wc blijft na het doorspoelen gewoon lopen. We kunnen wel doorgaan met opsommen, maar ach, waarom muggenziften? Het is vakantie!
Eten doen we vandaag op z'n Creools: gumbo met witte rijst en als toetje homemade apple-pie en homemade peach-pie. Voeg daarbij een geweldig vriendelijke bediening en dan kan de dag niet meer stuk. Een dag met een verrassende wending en een totaal van 131,3 mijl op de teller.
Sonja, je wil natuurlijk commentaar op de foto's: op het haar na prachtig, (maar gel doet straks natuurlijk wonderen) en sommige zijn ook "mouth watering", zoals die van de Big Willie (of is het Lei?)
Volgens mij zijn die shopping malls gevaarlijk voor je portemonnee :-)