Donderdag 18 juli 2013

Vandaag hebben we een half uurtje meer tijd om het ontbijt te nuttigen want in tegenstelling tot de vorige motels staan hier de bagels, superminimuffins, brood en alle andere ontbijtspullen tot 09.30 uur op de counter in de ruimte naast de incheckbalie. Ook in deze herberg is de herbergier van Indiaase afkomst. Om 10.00 uur zijn we startklaar en verlaten we de Americas Best Value Inn te Senatobia en draait Lei de Highway 4 oost op, richting Holly Springs. Het is bewolkt en maar 87 graden (zo'n 29 graden Celcius), beetje fris dus. De radio laat (uiteraard) country music horen en we worden regelmatig ingehaald door een local in een pick-up truck. Wij houden ons aan de snelheid, zij niet. Het is heel erg opvallend dat men in de zuidelijke staten niet zo heel veel op heeft met de voorgeschreven snelheid. Voor de rest houdt men zich perfect aan de verkeersregels, alleen niet aan de snelheid. Ach, er zijn ergere dingen. We passeren kerken, heel veel kerken. Hier zijn de mensen duidelijk heel erg gelovig, want -zonder gekheid- om de mile (mijl) staat er wel een kerk langs de kant van de weg en er zijn verschillende kerkgemeenschappen; Baptist, Assembly of God, Church of Christ, Apostolic, Missionary Baptist en nog veel meer. De kerken worden aangekondigd langs de kant van de weg met een geel vierkant verkeersbord met daarop de tekst (hoe kan het ook anders) "church". In tegenstelling tot Kansas en Oklahoma is het hier heel erg groen. De pinetrees worden overwoekerd door een grote soort klimplant. Het ziet er allemaal wel mooi uit maar ik denk niet dat dit gezond is voor de bomen. Links van ons ligt Senatobia Lake. Langs de kant van de weg liggen af en toe prachtige (stenen) huizen, omringd door een groot groen gemillimeterd grasveld. Wellicht dat hier beroemdheden in wonen. Of misschien wel Faith Hill, de bekende countryzangeres die afkomstig is uit Mississippi. Om 10.10 uur passeren we Looxahoma waar dit jaar heel veel sojabonen verbouwd worden en waar volgend jaar op deze plek de maïs zal groeien. Om 10.25 uur zijn we gearriveerd in de bekende wereldplaats Chulahoma waar Jim-Bob samen met Anna-Mae en hun 6 kinderen wonen in een trailer en waar een eindje verderop de bankdirecteur mr. Mooney met zijn wife en hun bedienden wonen in een villa. Grote tegenstellingen. Langs de kant van de weg ligt het kadaver van een gordeldier waar roofvogels zich tegoed aan doen en een eindje verderop houdt men een yardsale. We rijden via de Tallahatchie-bridge over de Tallahatchie-river en in gedachten hoor ik Bobbie Gentry het lied "Ode to Billy-Jo" zingen. Billy-Jo sprong nl. van de Tallahatchie-bridge. Op Youtube is hier ongetwijfeld een filmpje van te zien. Om 11.00 uur breekt eindelijk de zon door en gaan we via de 7 zuid naar Oxford waar we Chevy parkeren en een wandeling door het plaatsje maken. Het is bloedheet en verschrikkelijk benauwd. Nooit geweten dat een mens zoveel poriën heeft waar transpiratievocht uit kan komen. Er wandelen ook niet zo heel veel mensen, alleen weer die twee toeristen uit Venlo. Af en toe gaan we ergens naar binnen om af te koelen maar voor de rest is het toch allemaal buiten te zien. In de J.E.Neilson Department Store blijven we wat langer binnen en kijken wat er zoal te koop is. Wel veel maar niks dat voor ons interessant genoeg is om aan te schaffen. Twee meisjes zijn een soort van langwerpige vlaaidozen aan het vouwen en we raken in een geanimeerd gesprek met beide dames. Heel gezellig en uitermate vriendelijk. Uiteindelijk besluiten we om toch maar weer naar buiten te gaan en we wandelen richting Ya-Ya's waar we een heerlijke smoothie bestellen. Ik ga even naar de restroom en als ik terugkom is de hele ruimte gevuld met 20 enthousiaste kleuters die allemaal een ijsje krijgen. Ze liepen met z'n tweetjes handje in handje naast elkaar en het andere handje zat door een lus van een lang touw dat de kleuterleidsters op hun beurt weer vasthielden. En zodra ze binnen de deur van Ya-Ya's zijn, worden ze "losgelaten". Ze mogen eventjes ronddollen, moeten vervolgens gaan zitten en netjes op hun beurt wachten. Met vier tegelijk mogen ze dan hun bekertje vullen met de frozen yoghurt van hun keuze. Bij de juffrouw van Ya-Ya's mogen ze dan nog uitzoeken wat ze over hun ijsje willen (nootjes, smarties, slagroom e.d.). Het is leuk om te zien hoe blij ze allemaal zijn, maar ook opvallend is het feit dat ze allemaal netjes gaan zitten en luisteren naar de juf. Voor ons is het weer eens tijd richting Chevy te gaan en vervolgens op weg naar Tupelo, de geboorteplaats van Elvis. We zitten net in de auto of het begint zachtjes te regenen. We rijden net weer over de highway als het harder gaat regenen en we zien in de verte een grote donkere wolk op ons afkomen. Ineens zitten we midden in een enorme hoosbui. De wissers kunnen het, zelfs op de hoogste stand, niet bijhouden en we kunnen de weg niet zien. De auto die voor ons rijdt gaat langs de kant van de weg staan en wij volgen zijn voorbeeld. Met de alarmlichten aan wachten we dan maar tot de bui iets minder wordt. Het duurt een tijdje maar dan zien we toch dat het in de verte iets begint op te klaren en na 5 minuten kunnen we weer voorzichtig de weg op. Hebben we dat ook weer gehad; noodweer op de highway richting Tupelo, Mississippi. Voor mij mag dit de eerste en de laatste keer zijn want het is toch wel beangstigend. Blijkbaar komt dit hier vaker voor want op dit gedeelte van de weg zien we heel veel plekken waar je met de auto langs de kant kunt gaan staan. Na een paar minuten ligt de donkere lucht achter ons en rijden we weer in de stralende zon. We arriveren in Tupelo en zien een Walmart Supercenter liggen. Omdat een van onze koffers het zeer waarschijnlijk niet zal overleven tijdens deze trip besluiten we om hier te gaan kijken of we een nieuwe kunnen vinden. Uiteraard vinden we er een die ons wel bevalt en als we uiteindelijk bij de self-check-out het een en ander hebben afgerekend kunnen we vervolgens ook een aantal dingen doorstrepen die op ons boodschappenlijstje staan. We rijden naar het visitorcenter waar we weer eens -hoe kan het ook anders- enorm vriendelijk worden begroet door een jongedame die ons het een en ander vertelt over wat er allemaal te zien is in Tupelo. Het heeft een hoog Elvis-gehalte, maar who cares? Ik in ieder geval niet! We hebben uit een foldertje een coupon voor een "free gift" geknipt en geven deze aan de juffrouw. Benieuwd wat het is. En het is......... een waaier met daarop de afbeelding van, jawel, Elvis! Die komt dus thuis te hangen aan onze vakantieherinneringenmuur, dat spreekt voor zich. Als we dat willen kunnen we ook nog een filmpje bekijken over Elvis' Tupelo. Dat willen we wel en we installeren ons op de enorme sofa. Na de voorstelling nemen we afscheid, bedanken voor de film en het cadeautje en gaan dan richting onze overnachtingsplek, de Americas Inn.Lei meldt zich in de office en vraagt of er nog plaats is in de herberg voor ons. Uiteraard is dat het geval. Verder hoeft hij niks te vragen want de meneer achter de balie is een en al enthousiasme en blijft maar praten. Aan zijn uiterlijk en kleding te zien is het een Mennoniet. Hij heeft zo'n, voor deze groep, typische baard en kapsel. Ook draagt hij een broek met bretels en een wit overhemd met lange mouwen. Maar hij is vooral heel erg vriendelijk en behulpzaam. We krijgen kamer 111 toegewezen en Chevy krijgt een plekje pal voor de deur. Heel handig. We laden de bagage uit, vullen de koelkast met het water en alle andere spullen die koel moeten blijven en gaan dan -te voet- op zoek naar een restaurant. Te voet is niet zo'n goed idee want hier is nergens een stoep en dus lopen we noodgedwongen over gras, parkeerplaatsen en weer over gras. We komen aan de achterkant van een grote shoppingmall en besluiten dan maar om weer richting de highway te lopen. Wellicht dat we daar iets tegenkomen. Er loopt verder niemand. Alleen weer die twee toeristen uit Venlo. Gelukkig! We zien een bord met de naam "Charlies" en constateren dat dit een eetgelegenheid is. Er staan heel veel auto's geparkeerd en dat is zoals altijd een goed teken. We gaan naar binnen en krijgen een mooie plek toegewezen (wait to be seated). Jonathan is degene die vanavond goed voor ons zal zorgen en ook hij heeft zo'n typische baard en kapsel als de manager van ons motel. Misschien wel familie, wie weet. We bestellen als eerste een groot glas "local" bier, want het vochtgehalte moet na deze warme dag op peil gebracht worden. Het eten is prima en de bediening uitermate prettig. Zoals al eerder opgemerkt; je kunt hier gewend aan raken. We betalen de rekening aan Jonathan en hij is blij met de fooi die hij in onze ogen ook verdiend heeft. Als we afscheid nemen hoopt hij dat we nog eens terug zullen komen. We wandelen weer over gras, parkeerplaatsen en weer over gras terug naar het motel. Het was weer een prachtige dag met een mooie route, vriendelijke mensen, leuke stadjes en lekker eten. We zijn heel duidelijk in -wat de Amerikanen noemen- the deep south waar vriendelijkheid en gastvrijheid heel hoog in het vaandel staan. Waar het heel normaal is dat er yes sir en yes ma'am gezegd wordt en -niet geheel onbelangrijk- de allergrootste bevolkingsgroep de African-Americans is en de blanken heel duidelijk in de minderheid zijn. Maar het zijn hoe dan ook gewoon allemaal, stuk voor stuk, aardige mensen. Zelfs de meest afschrikwekkende types die we tegenkomen begroeten je en vragen hoe het met je gaat. Waar we wel nog aan moeten wennen is dat typische zuidelijke accent waarmee hier gepraat wordt. Maar ook dat heeft iets bijzonders. Trip van vandaag; 171,1 mijl