Eureka? Fortine!

Donderdag 06 augustus 2015.

Na een frisse nacht ontwaakt de KOA Campground in Polson. Als we de gordijntjes openen zien we dat er al mensen vertrokken zijn. Zoals al eens eerder opgemerkt: het zijn over het algemeen vroege vogels, die Amerikanen. Een jongetje van een jaar of drie rijdt in zijn rode elektrische autootje met achterwielaandrijving rondjes over de campground en zwaait met een big smile op zijn gezichtje enthousiast als hij voorbijkomt. Emmerson Fittipaldi in spé.  Een ander jongetje laat zijn puppy hondje uit op het iets lager gelegen grasveld. Ook hij zwaait enthousiast. 
Er kan worden afgekoppeld want we zijn startklaar. De buurman vindt dat een uitstekend moment om een praatje te maken. Socializen op de campground; een onontkoombaar ritueel. 
Voordat we de campground verlaten moeten we nog even ons grey en black water dumpen. Dat kan niet op onze standplaats maar wel een stukje verderop bij de centrale dump. Even wachten tot een collega-dumper klaar is en dan kunnen we lozen.
Dan is het tijd om afscheid te nemen van deze mooie plek en rijden we naar het centrum van Polson waar we bij Betty's Diner gaan ontbijten. We zijn niet de enigen die dit idee hebben opgevat want het is druk en bijna alle tafeltjes zijn bezet. No worries, we're on vacation! Het typische dinerinterieur is uiteraard de moeite van het fotograferen waard. Zoals meestal het geval is in the USA is ook hier het ontbijt van dien aard dat je er tot het avondeten je maag mee hebt gevuld. 
In de nabije omgeving van het stadje ligt in de Flathead River de ruim 60 meter hoge Kerr Dam die volgens de informatieboekjes de moeite van het bezoeken waard is vanwege de mooie uitzichten. We gaan op weg en bij het houten bord dat aangeeft dat het rechtsaf richting de dam gaat constateren we dat het hier een gravelweg betreft. We nemen het risico en rijden in rustig tempo richting de parkeerplaats die even verderop ligt. We worden hier getrakteerd op een magnifiek uitzicht over de canyon, de dam, het Flathead Lake en de Mission Mountains. De aanwezige boardwalk brengt ons tot dicht bij de dam. Behalve twee toeristen uit Venlo is er ook een jong stelletje aan het genieten van al het moois. Ik vraag of een van hen zo aardig is een foto van Lei en mij te maken. Het meisje is zo aardig. Het resultaat mag er wezen, we staan en fraai op.
Uiteraard komt de vraag waar we vandaan komen enz. en volgt er een prettig gesprek. Hij komt uit Utah en zij komt uit Polson en ze vinden het hier heel erg beautiful. Wij ook.
We nemen afscheid en gaan de boardwalk weer omhoog. Onderweg komen we warempel een groepje Nederlanders tegen.  
Vanuit de Kerr Dam starten we nu onze daytrip en rijden over de 93 noord met als eindbestemming voor vandaag Eureka, een plaatsje dat 7 mijl voor de grens met Canada ligt. Het is een mooie route die tot Somers helemaal langs het Flathead Lake loopt. Een eindje verderop ligt Kalispell waar we bij WalMart (jazekers!) even boodschappen doen. We hebben nog wat fruit nodig. En een koffer ter vervanging van de op de heenweg gesneuvelde. En wat t-shirts. O ja, en spijkerbroeken. Nagellak is ook dringend noodzakelijk.
Een jonge Amishvader loopt met zijn slapende babygirl in een schattig Amishjurkje op de arm richting zijn jonge vrouw die zich bij de in WalMarts altijd aanwezig opticien bevindt. We zien hier voor het eerst sinds onze aanwezigheid in Montana een African American man en warempel aan een van de kassa's staat een African American vrouw. Heel bijzonder om te constateren hoe verschillend de samenstelling van de bevolking is in de diverse staten van de US.
Aangekomen bij een van de vele kassa's vraagt de oudere WalMartkassamevrouw: "Are you going on a trip?" Men maakt hier heel graag een praatje en niet alleen de kassamevrouwen en kassameneren maar ook de achter je in de rij staande wachtende klanten kunnen er vaak wat van. En eerlijk is eerlijk, het is heel erg prettig.
We laden onze boodschappen in en vervolgen onze weg via Whitefish in noordelijke richting naar Eureka. 
We hadden het al een beetje kunnen vermoeden aangezien er welgeteld maar één private campground in Eureka is: campground is full! Sh....... En nu? Het is voor ons geen optie om op een parkcampground te gaan staan aangezien daar geen electriciteitsaansluitingen zijn en onze kaboutercamper niet over een generator beschikt. En dus is het omkeren maar en terugrijden naar Fortine. 
Je ziet het bordje Fortine en voor je het weet ben er er al weer aan voorbij. Maar toch vinden we hier een plek bij Jerry's Saloon, RV-park en (let op!) golfcourse.
Hier is geen office en dus gaat Lei naar de Saloon. Daar staat een dame achter de bar die op een zelfgefabriceerde plattegrond (met potlood op een A4tje getrokken verticale en horizontale lijnen waar nummers in staan) bij nummer 4 LEO noteert en tegen Dick zegt "I gave him number four!" "No way, that's not possible!" zegt Dick. Hij heeft number four al toegewezen aan iemand anders maar dit niet in het boek en op de plattegrond genoteerd. "Give him number five." Lei zegt dat dat fine is aangezien number five naast number four is. "Yeah! That's right."
Het is een geweldig verschil deze locatie met die waar we de afgelopen nacht hebben verbleven, maar we zijn blij dat we een plek hebben en de mensen zijn heel erg aardig.
We installeren ons en besluiten dat we niet zelf koken maar dat we gaan eten in de Saloon. Het is een typische locatie met goed eten en een heerlijk glas locally brewed beer genaamd Homestead. En wat vooral niet onbelangrijk is: een superaardige waitress.
Na het eten ordenen we de kaarten en het informatiemateriaal en datgene wat we niet (meer) nodig hebben verdwijnt morgen in de recyclebin.
We besluiten af te wijken van het oorspronkelijke plan om morgen al weer de grens over te steken naar Canada. Morgen bezoeken we eerst Eureka en rijden dan naar Idaho. Vrijheid, blijheid!!